การถือกำเนิดจอมมารผู้เหนือโลกที่สิบสาม – ตอนที่ 2 : โลกใบนี้..โหดร้ายเกินไปแล้ว!

บทที่ 2 : โลกใบนี้..โหดร้ายเกินไปแล้ว!

ฉันที่กำลังถูกส่งไปต่างมิติก็มาลองนั่งคิดดู ถึงจะไม่มีร่างกายให้นั่งก็เถอะ.. คือเทพธิดานี่ดูเหมือนจะเป็นคนดีตามที่คิดจริงๆ

แต่ว่าน้า.. โลกที่จะไปเนี่ยมันคงไม่โหดร้ายเหมือนโลกเดิมหรอกนะ ก็แบบว่า ฉันอาจจะไปเกิดใหม่เป็นลูกนอกสมรสของขุนนาง

ถูกขับไล่อะไรทำนองนี้.. แต่ก็นะคงไม่เป็นแบบนั้นหรอกเนอะ ยังไงซะเทพธิดาก็ดูเชื่อถือได้ คงไม่ให้ฉันไปเกิดในตระกูลมืดมันแบบนั้นหรอก

แถมเทพธิดาเหมือนจะอ่านใจได้ เธอคงรู้แล้วล่ะว่าฉันอ่อนไหวกับเรื่องแบบนี้มาก อื้มๆ ..

แต่อะเด๊ะ..เมื่อไหร่จะเสร็จเนี่ย ฉันพยายามสัมผัสถึงร่างกายตัวเอง.. เอ๋.. นี่มันสัมผัสร่างกายได้แล้วนี่น่า

แต่ว่า.. ทำไมขยับไม่ได้ละเนี่ย เปิดตาก็ไม่ได้แคบก็แคบ! นี่มันที่ไหนกันเนี่ย ในขณะที่ฉันกำลังคิดแบบนั้นก็ได้ยินเสียงฮัมเพลงมาจากที่ไหนไม่รู้

“เอ่อ …”

ถึงพยายามจะเปล่งเสียงก็เปล่งไม่ออก..ฉันได้แต่มึนงงกับสถานการณ์ในตอนนี้ นี่มันสถานการณ์แบบไหน

เมื่อนึกๆ ดูว่า.. เทพธิดานั่นส่งฉันมาเกิดใหม่ ในสูตรนิยายก็ต้องแบบไปเกิดใหม่แบบออกมาจากท้องสินะ

ฉันไม่เห็นแสงสาดส่องหลังจากคลอดออกมาเลยนะ!? เอ๊ะ หรือว่าฉันจะตาบอดกัน.. อืมก็ไม่น่าจะใช่นี่น่า

เพราะตอนนี้รู้สึกแคบมาก มันแน่น.. แถมมีเชือกบางอย่างผูกติดกับสะดือด้วย.. ห้ะ..? สะดือ?

สูตรนิยาย ตัวเอกต้องไปเกิดใหม่หลังจากคลอดออกมา หรือได้รับความทรงจำจากอดีต ไม่ก็ไปเกิดใหม่เป็นมอนสเตอร์สินะ…

แต่.. แบบนี้มัน.. ฉันยังอยู่ในท้องแม่อยู่เลยนี่หว่า! ยังไม่คลอดชัดๆ นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย

ฉันรู้สึกปวดหัวจี๊ดขึ้นมา หรือว่าเทพธิดานั่นเพราะฉันขอมากเกินไปเลยหมั่นไส้ฉันจนส่งมาเกิดใหม่ตอนยังไม่คลอดงั้นเรอะ

เมื่อฉันนึกได้แบบนี้ ฉันก็อดที่จะหน้าซีดไม่ได้.. เทพธิดาเนี่ยน่ากลัวจริงๆ นะ ก็แหม มันคิดเป็นอย่างอื่นไม่ได้นี่น่า

เทพธิดาคงรู้สินะ ว่าการติดอยู่ในห้องมืดๆ มันทรมานมาก เลยคิดจะให้ฉันได้ชดใช้กับคำขอ..

ไม่น่าขอไปเยอะเลยนะ.. ก็แบบบอกมาเองนี่น่า.. เทพธิดานี่ใจร้ายจริงๆ ฉันถอนหายใจออกมา

เวลาไหลผ่านไปพริบตาเดียวก็ผ่านมาหนึ่งเดือน

ฉันในที่สุดก็ออกมาจากท้องแม่แล้ว.. หนึ่งเดือนในความมืดขยับไม่ได้ นี่มันทรมานสุดๆ เทพธิดาคนนั้นนึกว่าเชื่อใจได้แท้ๆ

แต่กลับ.. แต่กลับ.. พอนึกถึงความโหดร้ายของเทพธิดาฉันก็อดที่ร้องออกมาไม่ได้

“อุแงง อุแงง”

ฉันร้องไห้ออกมาจริงจัง ก่อนที่จะมองหน้าคนที่กำลังอุ้มฉันอยู่.. อืมเธอเหมือนจะเป็นผู้หญิงที่สวยพอสมควร

“ท่านหญิงคะ คลอดเรียบร้อยแล้วค่ะ! ลูกสาวของท่านแข็งแรงมากค่ะ!”

ฉันฟังคำพูดไม่รู้เรื่อง แต่จากประสบการณ์สีหน้ายิ้มแย้มอีกฝ่ายนั้นนะ ดูเหมือนจะหัวเราะเยาะฉันอยู่!?

ก็นะ ฉันมีประสบการณ์ที่ถูกยิ้มใส่แบบนี้โดยผู้หญิงไม่รู้จักก่อนที่จะบอกว่า “รักนะ” ใส่ (เรนเข้าใจว่า ‘ลัก’ ที่มาจาก ‘ลักพาตัว’)

ก่อนที่จะมีผู้ชายกล้ามมาลักพาตัวฉัน ตอนนั้นมันน่ากลัวสุดๆ ไปเลยล่ะ (กลุ่มแฟนคลับของผู้หญิงคนนั้น)

อิแบบนี่.. ฉันจะรอดก่อนโตไหมเนี่ย!

“อืม… ลูกคนแรกของข้าเป็นสตรีจริงๆ สินะ”

ฉันก็ถูกส่งให้อีกคนที่มองฉันด้วยสายตาเศร้าโศก เฮ้ยๆ แบบนี้มันไม่ใช่ว่าเสียใจที่ฉันเกิดมาหรอกใช่มั้ย!?

คงไม่หรอกเนอะ— ไม่กับผีสิฟร้า!!! ต้องใช่สิฟระ จากประสบการณ์ในโลกอันโหดร้ายฉันมั่นใจกว่า 99.99% ว่า..ผิดหวังที่ฉันเกิดมาแน่ๆ

อ๊ากกกก…

“ถ้าหากเป็นแบบนี้ ถึงจะมีระดับจอมมารตั้งแต่เกิด ก็คงถูกปฏิเสธ…และโทษประหารแน่”

ในขณะที่ฉันกรีดร้องอยู่นั้น เธอคนที่ทำหน้าเศร้าก็พูดออกมา แน่นอนถึงฉันจะไม่เข้าใจ แต่ด้วยทักษะการอ่านบรรยากาศและท่าทางของฉัน

คือจะบอกว่า ในชาติก่อนน่ะนะ เวลาคุยกับคนอื่น (ที่นานปีมีหน) เพื่อที่จะไม่ให้เขาเอาฉันไปนินทาและว่าร้ายหรือเหม็นขี้หน้าฉัน

ฉันต้องอ่านบรรยากาศเอา (แน่นอนว่า อ่านบรรยากาศในด้านมองโลกแง่ร้ายน่ะนะ)

ฉันรู้ทันทีเลยว่า.. ผู้หญิงคนนี้กำลังพูดถึงฉันแน่ๆ น่าจะประเมินตัวฉันอยู่สินะ แต่สุดท้ายที่แสดงสีหน้าเสียใจออกมานั่นคงเป็น….

ผิดหวังจริงๆ สินะ.. อืม.. ผิดหวังจริงๆ … แงงงง โลกนี้มันโหดร้ายเกินไปแล้ว ถูกเทพธิดาส่งไปติดแหงกอยู่ในท้อง

พอลืมตาดูโลกแม่ก็ผิดหวังที่ตูเกิดมาซะแล้ว!

โลกใบนี้มัน… จะโหดร้ายเกินไปแล้ว!

…….

เอ่อ.. จะว่าอ่านถูกก็ถูกอยู่หรอกว่าเขาพูดถึงเรน แต่ว่านะ… การตีความเข้าใจมาในหัวของเรนมันค่อนข้างจะ…

ติดลบเกินไปหน่อย.. ไม่สิ ไม่หน่อยสินะ

……..