บทที่ 5 พ่อ แม่ ลูก
ข้ามีชื่อว่า เลเวีย ทีน อาเดฟ เป็นราชินีแห่งอาณาจักรอาเดฟ… ที่ปกครองโดยราชาซึ่งเป็นสามีของข้า
แม้เขาจะอายุเพียง 20 กว่าๆ แต่ทักษะารปกครองของเขานั้นสูงมาก จากการร่ำเรียน.. ข้าพึ่งเดินทางกลับจากการไปหาเพื่อนเก่าของข้าจากเส้นแบ่งสามดินแดน
เพราะว่าพึ่งจะขึ้นครองราชย์ได้ไม่นาน เขาเลยไม่ค่อยมีเวลาให้แก่ข้ามากนัก พวกเราเลยยังไม่มีลูก
แต่ในตอนนั้นเองขณะเดินทางกลับผ่านป่าแห่งหนึ่งที่อยู่ในเขตของอาณาจักรอาเดฟ ท้องฟ้าที่สว่างไสว ก็กลายเป็นมืดมิดยามราตรี
“ห้ะ?”
“นี่มันเรื่องอะไร?”
ข้ายื่นหน้าออกไปนอกรถม้าถามเมดที่กำลังบังคับรถม้าที่ข้านั่งอยู่ เมดตอบกลับข้าด้วยความเคารพ
“ดูเหมือนจะมีผู้กล้าสักคนใช้พลังเวทมนตร์แฟร์นี่ในการทำให้เวลาถูกข้ามไปยังอนาคตที่เป็นตอนเย็นค่ะ”
ก็จริง.. เพราะจอมมารนั้นใช้พลังของเหล่าภูตไม่ได้มีแต่ผู้กล้าที่ใช้พลังของภูตได้ แล้วจะมีผู้กล้าสักกี่คนที่ถึงกับเปลี่ยนกลางวันให้เป็นกลางคืนแบบนี้?
ไม่สิ แรกเริ่มเดิมทีพวกเขาจะทำไปเพื่ออะไร?
แต่ในตอนนั้นเองก็เกิดเสียงตู้มขึ้น มันดังอยู่ใกล้มากด้วยความสงสัยข้าเลยเปิดหน้าต่างออกไปดูทางด้านที่มีเสียงระเบิด
ข้าก็เห็นภาพที่งดงามหาที่ใดเปรียบไม่ได้ มันคือภาพแสงยามราตรีที่สาดส่องหลากสีงดงาม เป็นเหมือนดอกไม้ไฟยักษ์ที่กำลังเบ่งบานท่ามกลางราตรีที่มืดมิด!
ข้ารู้ทันทีเลยว่า หากเป็นยามเช้าคงไม่สวยงามขนาดนี้แน่! หรือว่าผู้กล้าทำให้โลกเข้าสู่ยามวิกาลเพราะว่าจะทำสิ่งนี้?
งั้นแปลว่าผู้กล้าคนใดคนหนึ่งที่ใช้พลังเวทมนตร์แฟร์รี่ได้ อยู่ในอาณาจักรอาเดฟของเราตอนนี้?
ผู้กล้าแม้อยู่ในยุคที่ปราศจากสงคราม แต่พวกเขาเปี่ยมไปด้วยบารมี เพียงแค่ผ่านมาอาณาจักรอาเดฟของพวกเราก็สามารถเป็นที่ยกย่องในอาณาจักรอื่นได้แล้ว!
นี่มันข่าวใหญ่! ข่าวใหญ่สุดๆ .. ละมั้งนะ
แต่ว่าก็ว่านะ หากมีของแบบนี้ถูกปล่อยขึ้นเวลาบุตรคนแรกของข้ากำเนิดคงจะทำให้ยิ่งใหญ่ไม่น้อย..
เฮ้อ.. แต่จะว่าก็ว่าเถอะผู้กล้าเป็นถึงผู้กล้าเชียวนะ จะไปเชิญชวนมายังไงกันล่ะ..
ก่อนอื่นเลยต้องบอกว่า สามีข้ามีเวลาว่างขนาดที่จะมาทำเรื่องแบบนั้นกับข้าหรือเปล่าเถอะ! คิดได้แบบนั้นข้าก็ถอนหายใจพึมพำ
“อยากได้ลูกสักคนจริงๆ ..”
เหมือนสวรรค์จะเป็นใจ ในตอนนั้นเองเหมือนมีอะไรพุ่งลงมากระแทกบนหลังคารถม้าที่ข้ากำลังนั่งอยู่ข้างใน
“ปัง ตู้ม!!”
“อะไรเนี่ย?”
ข้าร้องออกมาฝุ่นลอยฟุ้งเต็มอากาศเพราะแรงปะทะ ข้าเปิดหน้าต่างระบายอากาศ มองขึ้นไปบนหลังคาที่เป็นไม้ชั้นดี
ไฟไม่ลุกไหม้บนไม้ ธนูยิงไม่ทะลุ ลบล้างเวทมนตร์ที่สัมผัส.. ต้านทานแรงระเบิดทุกชนิด .. แต่โดนกระแทกจนทะลุนี่เป็นไปได้เรอะ
ข้าค่อยๆ หันไปมองตรงหน้าที่มีตะกร้าวางอยู่.. ข้างในเป็นเด็กที่นอนหลับปุ๋ยสบายใจเฉิบอยู่ มือสองข้างน้อยๆ กำแน่น
สวมชุดสีขาวที่หน้าอกเขียนว่า ‘เลทิเซีย’ อยู่ เห็นชัดว่านี่เป็นชื่อ ตะกร้าเหมือนจะมีรอยไหม้เกรียมๆ
ข้าประหลาดใจ ไม่คิดว่าขออยากได้ลูก จะมีลูกมาหาถึงที่… สมกับเป็นเทพที่แสนใจดีจริงๆ
(เธอก็ไม่ปกติเช่นกัน–)
“ต้องขอบคุณเทพธิดาสินะ ที่มอบลูกให้ข้าแบบนี้ เอาล่ะ ต่อไปนี้เจ้าชื่อ เลทิเซีย ทีน อาเดฟ!”
ข้าตัดสินใจทันที อุ้มเลทิเซียขึ้นมาจากตะกร้า ดูเหมือนว่าจะเป็นผู้หญิงสินะ ในตอนนั้นเองเมดก็เปิดผ้าม่านจากด้านหน้ามา
“เกิดอะไรขึ้น ท่านหญิง!”
“เปล่า.. ไม่มีอะไร เจ้าเดินทางต่อเถอะ”
ข้าตอบทันที ก่อนจะหันสายตาไปมองวิเคราะห์จากตะกร้า ดูเหมือนว่าเด็กคนนี้จะไปอยู่ใกล้ๆ กับแรงระเบิดเมื่อกี้สินะ
แล้วทำไมถึงมีเด็กถูกทิ้งกลางป่าแบบนี้กัน.. แล้วยังบังเอิญฟ้ามืดและแรงระเบิดแบบนี้อีก.. ข้าขมวดคิ้วใช้ความคิดก่อนจะทุบมือเบาๆ
“เป็นแบบนี้นี่เอง บางทีผู้กล้าอาจจะไปมีลูกกับสามัญชน เพื่อที่จะได้ปกปิดว่าตัวเองไม่ตกต่ำลงขนาดนั้น เลยเอาเด็กมาทิ้ง และเพื่อที่จะปิดปากจึงต้องฆ่าเด็กทิ้ง”
“เพราะผู้กล้านอกจากจะแข็งแกร่งแล้วยังรอบคอบ ดังนั้นเลยกลัวว่าจะมีคนเห็นเลยทิ้งเด็กไว้ใกล้ๆ แรงระเบิดก่อนที่จะทำให้ฟ้ามืด จุดดอกไม้ไฟยักษ์นี่ให้งดงาม”
“คนก็จะคิดไปว่าผู้กล้าต้องการจะให้เห็นถึงความงดงามของดอกไม้ไฟอย่างการสุดซึ้ง เลยทำให้ฟ้ามืด แต่ความจริงคือแค่จะฆ่าเด็กคนนี้”
พอข้าคิดได้แบบนั้นก็อดที่จะรู้สึกสงสารเด็กไม่ได้.. นี่มันอาภัพเกินไปแล้วนะ! ถามว่าข้าทำไมถึงรู้น่ะเหรอ
ก็นี่มันพล็อตนิยายน้ำเน่าทั่วไปของนิยายพวกที่แบบ มีองค์ชายสุดชั่วมีลูกกับสามัญชนเลยต้องเฉดหัวส่ง อะไรทำนองนี้
(ตืด.. ในโลกนี้มีนิยายจ้า)
พอมานึกๆ ดูแล้ว ข้านี่ก็หัวดีไม่เบา แต่ทำไมถึงติดชื่อไว้ที่หน้าอกด้วยล่ะ.. อืมมม. ช่างมันเต๊อะ
แต่เอาเป็นว่าตอนนี้เลทิเซียเป็นลูกสาวข้าแล้ว ในที่สุดข้าก็มีลูก! ข้าถูๆ ไถๆ (?) เลทิเซียอย่างพึงพอใจ
ถามว่าทำไมข้าถึงรู้จักพลังของผู้กล้าดีนัก..? ก็สามีของข้าหรือก็คือราชาของประเทศแห่งนี้… เป็นผู้กล้าไงล่ะ
แถมเป็นผู้กล้าที่สามารถใช้เวทมนตร์แฟร์รี่ได้ด้วยนะ…
หลังจากนั้นพวกเราเดินทางจนถึงเมืองหลวงและปราสาท ข้าก็รีบไปหา ลูเซียโน่ แน่นอนว่าชื่อนี่คือชื่อของราชาประเทศนี้
ใครๆ ก็รู้จักเขาที่ถูกถือว่าเป็นผู้กล้าแห่งดาบแสง (Light Sword) ผู้กล้าที่อยู่ในระดับที่ว่าสามารถเทียบเคียง เทพระดับต่ำได้
“คุณคะ พวกเรามีลูกแล้วค่ะ”
ข้ารีบวิ่งเข้าไปหาสามีที่กำลังนั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดบริหารประเทศอย่างเอาการเอางานอยู่
“อะไรนะ หมายความว่าไง?”
เขาที่ปกติจริงจังกับงานก็เงยหน้าขึ้นทันที.. ข้ายิ้มแล้วอธิบายเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้น รวมถึงเรื่องที่ว่าผู้กล้าสักคนทำเรื่องแบบนี้
(แต่ลืมบอกว่า นั่นก็แค่การคาดเดาของเลเวีย ลูเซียโน่จึงคิดว่าเป็นความจริงหนึ่งร้อยเปอร์เซ็นต์ อนึ่ง.. เพราะเป็นคนเชื่อฟังภรรยามากกก.. บางทีก็มากจนดูโง่ไปหน่อย…)
“แบบนี้นี่เอง.. เด็กคนนี้อาภัพจริงๆ”
“ใช่ไหมคะ?”
ลูเซียโน่รู้สึกตื้นตันพร้อมทั้งกำหมัด เขาพูดขึ้นในเวลาต่อมา
“เดี๋ยวข้าจะไปสืบหาเองว่าใครเป็นพ่อของเด็กคนนี้ ข้าจะหักขามันแล้วไล่ให้มันไปถูกจำคุก!”
“เดี๋ยวข้าจะเอาเรื่องนี้ไปบอกท่านแม่ด้วย!”
ว่าแล้วพวกเราก็ตัดสินใจอย่างแข็งขัน แม่ของข้าคือเทพที่ลงมายังโลกมนุษย์พร้อมกับข้า ข้าถึงจะเป็นเทพที่แท้จริง
แต่เพราะเกิดในโลกมนุษย์ถึงมีส่วนที่เกี่ยวข้องกับมนุษย์ด้วย ทำให้ข้าไม่ถูกผนึกพลังเทพ.. แต่ว่าท่านแม่ข้าก็ห้ามไม่ให้ใช้พลังเวท
เจ้าผู้กล้านั่นข้าไม่ยอมยกโทษให้หรอก และไม่มีทางยกลูกสาวคืนด้วย!
“เราต้องมอบความอบอุ่นให้เด็กคนนี้มากๆ .. และอบรมสั่งสอนเธอให้ดีๆ นะ เลเวีย”
“เข้าใจแล้ว!”
พวกเราตัดสินใจว่าจะมอบความอบอุ่นให้ลูกสาวที่น่ารักคนนี้เยอะๆ โดยไม่ขาดตกบกพร่อง ทำให้เธอเป็นเหมือนลูกสาวแท้ๆ .. ไม่สิ
เธอคนนี้ต้องเป็นลูกสาวแท้ๆ ของข้า!
……..
นี่จึงเป็นจุดเริ่มต้นของ…
ลูกสาวผู้เป็นจอมมาร ผู้คิดลบในทุกๆ สถานการณ์
แม่ผู้เป็นเทพเพียงคนเดียวที่ไม่ถูกผนึก ผู้ชอบมโนเรื่องราว
พ่อผู้เป็นผู้กล้าที่แข็งแกร่งอันดับต้นๆ ของเหล่าผู้กล้า ผู้เชื่อแม่ทุกอย่าง
…….
