บทที่ 8 เลวิเนีย
ฉันในตอนนี้กำลังฝึกเวทอยู่ ถึงอายุหนึ่งขวบเขาจะยังไม่เริ่มฝึกก็เถอะ แต่เวลาไม่เคยรอใคร
ถึงฉันจะเป็นถึงองค์หญิงแห่งอาณาจักร แต่ว่าความอันตรายไม่ได้มีน้อย เอาจริงๆ การเป็นองค์หญิงเนี่ยมันอันตรายกว่าเป็นสามัญอีกนะ
นี่คงเป็นแผนของเทพธิดานั่นอีกแล้วสินะ ยัยงูเห่านั่น! เพราะว่าอาจจะถูกลักพาตัวไปเรียกค่าไถ่
หรืออาจจะมีสงครามแล้วทางเราแพ้สงคราม หรือพ่อแม่อาจจะทิ้งเราเพราะว่า ฉันกินอาหารเย็นเยอะเกินไปอะไรทำนองนี้
(ด้วยเหตุนี้จึงไม่กล้ากินอาหารเยอะ)
ด้วยความหวาดเกรงฉันต้องฝึกและมีพลังที่อุปสรรคไหนฝ่ามาก็ทนได้ ไม่งั้นก็มีแต่ไปตายเท่านั้นแหละ
ฉันไม่ใช่พระเอกในนิยายที่จะมีพลังแล้วพุ่งเข้าใส่ สู้จนเกือบแพ้แต่มีจุดพลิกบางอย่าง ทำให้เอาชนะมาได้
แต่ตรงกันข้ามการเป็นตัวประกอบจุดพลิกถึงอาจจะมีในบางครั้ง แต่ก็แพ้อย่างง่ายดาย เพื่อประกาศความโหดของมันเพื่อที่จะให้พระเอกกำจัดมันทิ้งไรงี้
ก็คาแร็คเตอร์ฉันมันเป็นประมาณนั้นนี่น่า!
และด้วยเพราะกลัวใครจะเห็นฉันเลยฝึกอยู่ในห้องตัวเอง หมายถึงใต้เตียงน่ะนะ ถ้าแม่เข้ามาฉันจะได้ไหวตัวทัน
แต่อาจจะกำลังงงว่าฉันฝึกยังไงถ้าอยู่ใต้เตียง ฉันใช้เวทแทรกแซงไปยังธรรมชาติ คุณรู้ไหมว่าจักรวาลคือ 4 มิติ ประกอบไปด้วยพื้นที่และเวลา
ซึ่งเมื่อพิจารณาจากเวกเตอร์ของ 4 มิติ ว่าง่ายๆ ก็คือทิศทางนั่นแหละ ไม่ว่าจะขึ้นบนหรือลงล่าง ซ้าย ขวา ยังไงก็ตามสามารถอธิบายด้วยเวคเตอร์ตรงนี้
เกิดคำถามขึ้นถ้าเราแทรกแซงตรงทิศทางและมิติของพื้นที่หนึ่งให้ไร้ทิศทางหรือพื้นที่เวลา นึกไม่ออกให้นึกถึงทุ่งนาข้าวคือทิศทางและพื้นที่กับเวลา
แล้วฉันไปแยกทุ่งนาข้าวให้เห็นดิน อารมณ์ราวๆ นั้น แต่คำตอบที่ได้จากนี้มันจะคล้ายๆ หลุมดำ แต่ไม่ใช่หลุมดำ
เพราะจะกลายเป็นช่องว่างระหว่างมิติที่เรียกว่า ‘ความว่างเปล่า’ ถ้าจะเข้าใจง่ายๆ ก็คือ ตรงนั้นไม่ใช่ ในจักรวาลอีกต่อไป
ใช้เมื่อฉันแยกให้ตรงนั้นเป็นความว่างเปล่า ฉันแค่สร้างมิติขึ้นมาใหม่ อาจจะไม่จำเป็นต้องสร้างเวลา แต่ก็สร้างมิติที่เป็นพื้นที่ในการฝึกอยู่ในนั้นก็ได้
การสร้างมิติเป็นเรื่องที่ยาก.. คุณกำลังคิดแบบนั้น แต่เปล่าเลย ในโลกเดิมของฉันมีทฤษฎีอ้างอิงยันมิติที่ไร้จุดสิ้นสุดเชียวนะ
มิติหรือพื้นที่ก็คือ ปริมาตร รูปทรงหรือพื้นที่ โครงสร้างของมันประกอบไปด้วย ความยาว (1D) ความกว้าง (2D) และสุดท้าย ความสูง (3D)
ซึ่งสามมิติที่ว่าไปรวมกันเป็นพื้นที่ ฉันแค่แทรกแซงทำให้โครงสร้างเหล่านั้นที่มีอยู่ขึ้นมา แล้วทำให้มันกลายเป็นมิติส่วนตัวของฉัน
อีกอย่างธรรมชาติของโลกที่ฉันสร้างไม่เกี่ยวข้องกับโลกทางนี้ หรือก็คือในโลกที่ฉันสร้างแม้เวลาจะไม่มี
แต่เวลาทางโลกนี้ยังเดินตามปกตินั่นเอง แต่ว่าก็ว่าเถอะนะ สร้างมิติเฉพาะมันง่ายขนาดนี้คงมีพวกไอเทมที่ใช้เปิดมิติสิน้าา
ฉันคิดแบบนั้นก็รู้สึกสบายใจแปลกๆ เพราะแต่ก่อนเวลาจะไปฝึกต้องแบกกระสอบทรายขึ้นเขาสูงคนเดียว ถึงจะนับว่าเป็นการฝึกแต่ทำแบบนั้นทุกวันก็ไม่ไหว
(ตืด โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน เนื้อหาดังกล่าวมีเพียงไม่กี่คนบนโลกที่ทำได้)
ฉันตอนนี้กำลังฝึกเวทมนตร์อยู่ แม่เคยพูดให้ฟังว่า ‘เวทมนตร์น่ะ เป็นการแทรกแซงกฎธรรมชาติ ไม่ใช่แค่แทรกแซงสิ่งที่รู้จัก’
เหมือนจะคิดว่าฉันไม่เข้าใจเลยพูดขึ้นมามั้ง เพราะแม่บอกว่านี่เป็นความลับของเหล่าเทพ เพราะว่าอยากให้มนุษย์ได้ค้นคว้าจนเจอมันเอง
ฉันถึงได้สร้างมิตินี้ขึ้นมาเพื่อที่จะลองแทรกแซงกฎเกณฑ์ดูบ้าง ถ้าเป็นอย่างที่แม่บอก เวทมนตร์ธรรมชาติก็อาจจะเทียบเท่ากับเวทมนตร์แฟร์รี่ได้เลย
เพราะมันแทรกแซงกฎเกณฑ์หรือความเป็นจริง สมมุติแทรกแซงความเป็นจริงที่ว่า ฉันมีตัวตนอยู่หรือไม่?
แล้วถ้าเกิดแทรกแซงให้ไม่มี ตัวตนฉันก็จะถูกลบออกไป ไรแบบนี้แหละ ฉันเลยสงสัยและลองทำดู ซึ่งแม้จะพยายามกี่หนก็ไม่สำเร็จสักที
ฉันฝึกแบบนี้ไปอีกหนึ่งปี.. จนตอนนี้ฉันอายุ 2 ขวบแล้ว … และน้องฉันก็ลืมตาดูโลกแล้ว เหมือนจะเป็นผู้หญิง
เพราะฉันชื่อ เลทิเซีย น้องสาวเลยใช้ เลวิเนีย ทีน อาเดฟ
จริงๆ ฉันเป็นคนคิดชื่อเองแหละ เพราะไม่มีเซนส์ในการตั้งชื่อเลยออกมาประมาณนี้แหละนะ
ส่วนถึงจะผ่านมาแล้วหนึ่งปี การฝึกก็ยังไม่คืบหน้าฉันจึงเปลี่ยนการฝึก…
…….
…..
…
–4 ปีผ่านไป
มันไวราวกับโกหก.. ฉันตอนนี้อายุ หกขวบแล้วไม่เด็กแล้วด้วย ส่วนน้องสาวฉันก็อายุห้าขวบเธอเองก็ไม่เด็กแล้วด้วย
ฉันในตอนนี้กำลังย่องออกจากปราสาทเงียบๆ เพราะจะแอบออกไปฝึกเวทมนตร์ เพราะคราวนี้ต้องฝึกเวทในการต่อสู้ไว้ก่อน
แต่บอกไว้ก่อนนะฉันเกลียดการต่อสู้มากที่ฝึกไว้แค่อยู่ในสถานการณ์ฉุกเฉินเท่านั้นแหละ…
ขณะที่กำลังย่องออกจากประตูวัง..
“พี่คะ จะไปไหนเหรอ?”
ฉันที่กำลังย่องอยู่มีเสียงดังขึ้นมาจากด้านหลังฉันถึงกับสะดุ้งหันกลับไปทันที เพราะนี่เป็นยามวิกาลแล้ว
พ่อกับแม่รู้ คงโดนหวดแน่ๆ .. ถึงจะไม่เคยตีฉันเลยก็เถอะ
“ละ.. เลวี่ นี่เธอยังไม่นอนอีกเหรอ?”
เธอคือน้องสาวฉัน เธอเป็นคนที่ค่อนข้างตัวใหญ่ เธอเลยสูงเกือบเท่าฉันแม้อายุจะน้อยกว่าก็ตามที
“ค่ะ.. หนูเห็นท่านพี่แอบออกมาจากห้องพอดีเลยตามมาด้วยค่ะ”
ฉันรู้สึกแปลกใจนิดหน่อย พักหลังๆ มานี่จะบังเอิญบ่อยไปไหมนะ เพราะฉันออกจากห้องทีไรก็ดันมาเจอกับเลวี่ทุกทีเลย
บางครั้งเจออยู่หน้าประตูด้วย… อืม ช่างมันแล้วกัน
“ก็ได้นะ.. แต่ว่าห้ามเอาเรื่องนี้ไปบอกท่านพ่อกับท่านแม่เด็ดขาดนะ”
“ค่ะ หนูจะเชื่อฟังท่านพี่นะคะ!”
“อืม งั้นไปกันเถอะ”
ว่าแล้วพวกเราสองพี่น้องอายุ 5-6 ขวบก็ย่องออกจากบ้านไปอย่างเงียบๆ
……
