บทที่ 33 ความฝันของเลวี่
แน่นอนว่าการฆ่ามอนสเตอร์เหล่านี้ต่างจากความรู้สึกฆ่ามนุษย์ มันก็คงคล้ายๆ การมองว่ากินเนื้อของสัตว์กินได้
แต่กินเนื้อมนุษย์ด้วยกันเองเป็นเรื่องที่ผิดจริยธรรม อะไรแบบนั้นละมั้งฉันยังไม่รู้สึกแย่ เพราะถ้าไม่ฆ่าก็ถูกฆ่า
คิงคองเหมือนมันมีสมองมากที่สุดในกลุ่มมอนสเตอร์มั้งสาม มันงุนงงและไม่เข้าใจในขณะเดียวกันก็เดือดดาล
“โฮกกกกกก!”
มันร้องออกมาพร้อมกับปล่อยหมัดลุ่นๆ ออกมาอีกครั้ง แต่ทว่าฉันก็ค่อยๆ ยกมือซ้ายขึ้นและพริบตาเดียวแขนคิงคองหยุดชะงักการอากาศ
มันตกใจกับภาพประหลาดนี้.. ทว่าดวงตามันกลับแดงก่ำใส่ฉันและหวังใช้แรงหลุดออกจากการพันธนาการของฉัน
แต่ว่ามันไม่ควรขยับแบบนั้นหรอกนะ.. เพราะว่าฉันค่อยๆ กำมือเข้าหากันเลือดเริ่มที่จะพุ่งออกมาจากแขนของคิงคองและ
“ฉึบ!”
แขนขาดออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยเหมือนหมาป่าที่โจมตีฉันมันเริ่มกรีดร้องอย่างทรมาน แต่ฉันกำลังจะเริ่มต่อสูเสียงกรีดร้องก็ดังขึ้นเหนือหัว
“วี้ดดดดดดด”
ฉันเงยหน้าขึ้นก็ต้องตกใจเพราะเหนือหัวมีไวเวิร์นตัวขนาดใหญ่อยู่ มันขนาดใหญ่กว่าตัวที่ฉันเคยเห็นตอนลากรถมาก
แถมยังมีเป็นสิบตัว! และในเวลาเดียวกันก็ได้ยินเสียงกึกก้องไปทั่วพื้นป่ามอนสเตอร์เริ่มมุ่งมาทางนี้แล้ว
บ้าเอ๊ย.. ฉันลืมไปว่าต้องรีบจบการต่อสู้นอกจากเสียงที่ดึงดูดยังมีกลิ่นเลือด!! ไวเวิร์นมันกลายเป็นแสงพุ่งดิ่งลงมาพยายามจะใช้ปากพุ่งทะลวงใส่ฉัน
แต่ทว่าฉันตอบสนองด้วยความเร็วสูงกระโดดหลบออกด้านข้าง มือซ้ายขยับเหมือนร่ายเวท ร่างของมันเริ่มขาดออกและกลายเป็นก้อนเนื้ออย่างง่ายดาย
แต่ฉันไม่มีเวลาแล้ว! เพราะแสงที่สาดส่องลงมาจากการพุ่งลงมาอย่างกะทันหันของไวเวิร์นทำให้แสงสาดลงมาถึงข้างล่างนี้
และในตอนนั้นเอง.. แสงก็สะท้อนกับเลือดที่ลอยอยู่กลางอากาศ.. ถ้าจะพูดให้ถูกคือเลือดที่ติดอยู่บนเส้นอะไรบางอย่าง
ใช่แล้วนั่นไม่ใช่เวทมนตร์อะไร แต่เป็นด้ายที่ถูกสร้างมาพร้อมกับถุงมือซึ่งติดอยู่ปลายนิ้วมือ ฉันใช้เวลาในการควบคุมให้มันไปผูก ไปพันกับต้นไม้รอบตัว
เพราะไม่มีแสงและสายตาของมอนสเตอร์ไม่ค่อยดีมันจึงมองไม่เห็นด้ายเหล่านี้แหละถูกฉันสังหารอย่างง่ายดาย
ฉันขยับมือซ้ายและเริ่มที่จะทำให้เส้นด้ายเคลื่อนไหวตัดใส่ร่างของหมาป่าและคิงคองอย่างดุเดือด
แต่ทว่าด้วยความที่มันเป็นคิงคองรัตติกาล ผิวหนังมันแปรเปลี่ยนเป็นสีดำสนิทราวกับเหล็กกล้าที่ป่านการชุบหลอมจนแปลเปลี่ยนเป็นสีนิล!
แม้เส้นด้ายเหล่านี้จะตัดผ่านความแข็งทุกชนิด แต่ก็มีขีดจำกัดของมันเช่นกัน คิงคองต่อยหมัดที่ยังเหลือใส่อากาศ
ส่งผลให้ด้ายสั่นสะเทือนแต่มันไม่ขาด ทว่าและสั่นสะเทือนถูกส่งต่อกลับมาจนถึงปลายนิ้วของฉัน ความเจ็บปลายนิ้ววิ่งพล่านไปทั่วร่าง
ฉันถึงกับตกใจต่อการเปลี่ยนแปลง.. ในมือมันขนาดนี้แล้วก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากการ.. เปลี่ยนด้ายเหล่านี้ให้สั่นสะเทือนตลอดเวลา
เมื่อมันสั่นสะเทือน แรงตัดจึงคมกริบขึ้น ถ้าจะพูดคือตัดให้ขาดง่ายขึ้นเพราะการสั่นนั่นเอง!
ด้ายพุ่งผ่านร่างของคิงคองจนขาดเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยทันที แต่ในที่สุดก็มีมอนสเตอร์ปรากฏออกมา.. มันยืนสองขามีหาง มีแขนเล็ก ฟันแหลมคม
ถ้าจะพูดคือรูปร่างมันคล้ายไดโนเสาร์.. ไม่สิมันเป็นไดโนเสาร์ ที่ชื่อว่า ‘ทีเร็กซ์’ จริงๆ เลยแหละ
ฉันถึงกับตกใจและยังมีมอนสเตอร์ขนาดใหญ่ตนอื่นอีก..มันจะเกินไปแล้วเว้ย!!
ฉันเริ่มที่จะหงุดหงิดขึ้นมา แต่ก็เพราะฉันเลินเล่อเกินไปด้วย แต่เมื่อไม่มีทางอื่นก็.. ไฟสีชาดลุกขึ้นบนด้ายและฉันก็กำมือขึ้น ด้ายที่พันติดกันต้นไม้ไปมา
ก็ถูกดึงกลับมา.. แต่มันดึงกลับมาพร้อมกับต้นไม้ใหญ่ที่ถูกตัด! ต้นไม้กว่ายี่สิบต้นที่สูงราว 7-8 เมตรพลันหักโค่นลงอย่างง่ายดาย
และไฟก็ลุกไหม้ไปยังต้นไม้อย่างรวดเร็วแผดเผาทั้งมอนสเตอร์และทำให้แถวนี้ชุลมุน สิงสาราสัตว์ต่างพากันแตกตื่น
จึงกลายเป็นเหมือนจุดจบของป่า ฉันอาศัยจังหวะนี้เคลื่อนกายผ่านป่า แต่ทว่าไม่นานก็พบว่ายังมีหมาป่าตามมาอีก.. ฉันไม่มีทางเลือกนอกจากทิ้งชุดที่เลือดเปรอะเปื้อนเต็มไปหมด
จะว่าไป.. ฉันไม่มีเสื้อใช้เปลี่ยนเลยแฮะ แต่ก็น่าจะเป็นเพราะทางโรงเรียนตั้งใจจะให้เป็นสินะ แบบไม่ให้นักเรียนปะทะไม่งั้นนอกจากจะไม่มีชุดยังต้องโป๊ตลอดสามวันด้วย
ถ้าเป็นผู้ชายคงไม่อะไรมาก แต่เป็นผู้หญิงคงต้องอายจนต้องรีบยอมแพ้แน่นอน! ฉันเคลื่อนที่ผ่านป่า
แต่ว่านะ.. ฉันไม่ยอมเป็นตัวถ่วงของเลวี่หรอก ต่อให้ตอนนี้ฉันเหลือแค่ชุดชั้นใน ฉันก็ไม่เลือกที่จะยอมแพ้อย่างแน่นอน
แต่ตอนนี้ฉันต้องล้างเลือดออกจากตัวก่อนสินะ.. ว่าแล้วก็หาลำธารดีๆ และล้างตัวทันที
(ด้วยความที่เลทิเซียเป็นผู้ชายมาก่อนแม้จะโป๊จึงไม่ค่อยอาย แม้ตอนนี้จะกลายเป็นหญิงไปแล้วแต่ว่าความอายก็ไม่ค่อยมีมากนัก.. อันที่จริงส่วนหนึ่งเป็นเพราะป่านี้มีแค่ห้าคนรวมเลทิเซียเลยไม่ต้องกลัวอะไรมาก)
หลังจากฉันล้างเนื้อ ล้างตัวเสร็จก็ใส่ชุดชั้นใน.. ดึงเศษผ้าที่ฉันฉีกออกมาจากชุดของส่วนที่ไม่เปื้อนเลือดออกมาพันรอบเอวและอกเอาไว้
จะว่าไปทำไมฉันถึงไม่เอาเสื้อผ้ามาซักละเนี่ย จะไม่ง่ายกว่าเหรอ? เพราะตอนนั้นกำลังหนีตายอยู่ด้วย
เลยทิ้งไปแบบไม่คิดเพื่อเอาตัวรอด.. ฉันต้องกลับไปหาชุดอีกสินะ.. ด้วยเหตุนี้ฉันจึงกลับไปทางเดิม
แต่เสื้อของฉันหายไปแล้วอย่างไร้ร่องรอยเลยน่ะนะ..
……..
ข้า เลวิเนีย ทีน อาเดฟ ขณะที่กำลังตามหาโกเล็มน้ำแข็งก็ได้ยินเสียงปะทะขึ้น ทางนั้นมันทางของท่านพี่นี่
ด้วยความเป็นห่วง ถึงท่านพี่จะไร้เทียมทานแต่ ท่านพี่คงไม่ยอมแสดงท่าไม้ตายออกมาแน่ๆ นอกจากข้าท่านพี่คงไม่อยากให้ใครเห็นแน่ๆ
ก็มันเป็นความลับของเราสองคนนี่น่า (?)
ข้าใช้ร่างแยก และปล่อยร่างแยกมุ่งหน้าไปต่อส่วนข้าย้อนกลับไปก็เห็นพวกมอนสเตอร์ตาย และเห็นหมาป่าจำนวนหนึ่งมุ่งหน้าไปด้านหนึ่งของจุดเกิดเหตุ
และข้าก็เห็นท่านพี่ ในขณะที่ท่านพี่กำลังถูกไล่ล่า ก็ถอดเสื้อโยนทิ้งภาพนี้ทำเอาข้าตกใจไม่ได้
แต่พอเห็นรูปร่างที่ล่อนจ้อนของท่านพี่ เหลือเพียงแค่ชุดชั้นในจังหวะที่คิดจะไปช่วย กำเดาก็ตีขึ้นมาและแตกทันที
จนข้าสลบไปครู่หนึ่งพอตื่นขึ้นมาก็เห็นหมาป่ากำลังคาบเสื้อของท่านพี่อยู่
“ไอ้หมานรก อย่ามายุ่งกับชุดท่านพี่นะ!”
ข้ารู้สึกโกรธขึ้นมา ขนาดข้ายังไม่เคยคาบเสื้อท่านพี่เลยนะ แกบังอาจมาก ด้วยความโกรธเลยตบจนหมาตายคามือ
เสื้อของ ท่านพี่แม้จะเลอะเลือดไปบ้างแต่ภายในยังมีกลิ่นตัวของท่านพี่อยู่เลย.. ข้าลังเลอยู่พักหนึ่งก่อนจะคาบมันใส่ปาก..
“กลิ่นเหงื่อท่านพี่..”
ข้าหอบหายใจอย่างช่วยไม่ได้ กลิ่นของท่านพี่นี่สุดยอดจริงๆ จะว่าไปความฝันของข้าเสร็จไปแล้วหนึ่งอย่างนั้นคือการคาบเสื้อท่านพี่
(เลวี่ผู้เสื่อมขึ้นทุกวัน)
แต่ที่ข้าทำเพราะไม่อยากให้ใครเอาชุดของท่านพี่ไปดมกลิ่นเหมือนพวกโรคจิตหรอกนะ.. คิดแบบนั้นข้าก็ซูดกลิ่นชุดท่านพี่อีกรอบ
หอมจริงๆ .. เป้าหมายต่อไปเป็นชุดชั้นในสินะ— เอ๊ย ข้าหมายถึงท่านพี่เหลือแค่ชุดชั้นใน..
ข้าต้องเอาชุดนี้ไปทำความสะอาดก่อน ความจริงก็แค่แทรกแซงใส่ชุดและแยกคราบเลือดติดอยู่ออกก็ได้แล้วแหละ
แต่ว่าไม่อยากทำเลยแฮะ.. แต่ว่านะ.. ท่านพี่ต้องเปลือย.. แบบนั้นก็ดีเหมือนกันนะ.. ไม่ๆ
ข้าหมายถึงถ้าคนอื่นเห็นท่านพี่เปลือยคงแย่ๆ แน่ๆ ข้าต้องปกป้องความใสซื่อบริสุทธิ์ของท่านพี่
แต่ในตอนนั้นเองข้าก็พบว่าร่างแยกของข้าเจอศึกหนัก จึงรีบเก็บชุดของท่านพี่และตามไปทันที มีความเป็นไปได้ว่าศึกนั้นจะมีโกเล็ม
(ด้วยเหตุนี้.. ทั้งสองจึงคลาดกันโดยบังเอิญ… ถามว่าสร้างเสื้อด้วยเวทมนตร์ได้ไหม.. ก็ตอบเลยว่าได้แค่ยังนึกไม่ออกกันเท่านั้นเอง…)
……….
