บทที่ 41 เลทิเซีย
“….”
“……”
มันทำท่าทางเหมือนพูดไม่ออก.. อืม.. ถึงข้าจะคิดว่าหลีกเลี่ยงปัญหาคือดีที่สุดแต่ถ้าท่านพี่คิดว่าถูกมันก็ต้องถูก
ต่อให้ถูกไล่ออกจากโรงเรียนแต่ว่า ก็ได้อยู่กับท่านพี่นั่นแหละคือความถูกต้อง พอคิดได้แบบนั้นข้าก็ยิ้มกว้างกว่าเดิม
“แบบนี้นี่เอง.. ไม่คิดจะพูดด้วยแต่แรกอยู่แล้วสินะ”
มันหัวเราะออกมา ขณะที่กำลังจะเริ่มโจมตีกัน ข้าหันไปมองท่านพี่ที่ยืนนิ่งมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว
ถ้าเป็นท่านพี่ตอนปกติต้องระวังตัวขึ้นสิ.. แต่พอข้าเห็นสีหน้าของท่านพี่ก็รู้สึกตกใจและรู้สึกกลัวท่านพี่ขึ้นมา
ท่านพี่ในตอนนี้แสดงสีหน้าเหมือนกับคนสติหลุดไปแล้ว แต่ดวงตาท่านพี่ที่เป็นสีดำอยู่แล้วในตอนนี้มันมืดมิดลงไปอีก
“ท..ท่านพี่?”
“…”
ท่านพี่ไม่ตอบข้า แต่ในตอนนั้นเองทาสที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็พุ่งมาตอนข้ายังไม่ตั้งตัว แต่โคลเอ้ก็ตอบสนองอัตโนมัติ
ดาบฟาดฟันออกไปดักหน้าราวกับเห็นอนาคตและความเป็นไปได้ทั้งหมดที่จะเกิดขึ้น ร่างดังกล่าวจึงปะทะกับคมดาบของโคลเอ้อย่างรุนแรง
“เคร้ง!”
แขนของโคลเอ้สั่นสะเทือนเพราะการปะทะเมื่อครู่ ทั้งมันยังทำให้เธอถอยหลังไปหลายก้าว แขนขวาสั่นไหว
“พละกำลัง.. ยิ่งกว่าองค์หญิงตอนเสริมพลังซะอีกค่ะ..”
เธอระบุได้ทันที ข้าคิดว่าอาจจะเพราะเป็นคู่ซ้อมให้ท่านพี่บ่อยๆ ตอนเดินทางมายังโรงเรียนนี้ ทำให้เธอพอรู้ว่าท่านพี่สามารถเพิ่มพลังกายภาพได้
ทั้งยังเพิ่มสูงในระดับที่สามารถบดขยี้เหล็กกล้าได้เลย แต่เหมือนผู้หญิงที่เป็นทาสจะมีพลังมากกว่านั้น
“ดูเหมือนว่าจักรวรรดิตกอับจะมีไพ่ตายอยู่จริงๆ สินะ..”
ข้าพูดหยั่งเชิงออกไป หากมันไม่โง่มันคงรู้เจตนายั่วยุของข้า.. บางที นี่อาจจะเป็นไพ่ตายลับของพวกมันก็ได้
มันยิ้มออกมาแล้วพูดขึ้น
“หึๆ เห็นพลังนี่หรือยังล่ะ พลังนี่น่ะคือ…”
“องค์ชาย”
ขณะที่มันกำลังจะพูดขึ้น เสียงเย็นชาหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลังทำให้มันหยุดชะงักและหันไปหาต้นเสียง ข้าเลยมองตาม
ผู้หญิงคนนี้สวมชุด.. เอ่อ.. ชุดเมดละมั้ง.. แต่ว่าชุดเมดปกติมันเป็นกระโปรงยาวรวบผมขึ้นเป็นจุกข้างบนดูมีระเบียบ
แต่ผู้หญิงคนนี้สวมชุดคล้ายชุดเมดก็จริง แต่กระโปรงสั้นประมาณต้นขาเท่านั้นในขณะที่มีทุกอย่างคล้ายกับเมด
แต่กับดูไม่ค่อยมีระเบียบเท่าไหร่นัก ข้าถึงกับขมวดคิ้วกับชุดเมดต่างดาวนี่ จักรวรรดินี่มีอะไรแปลกๆ อยู่กันแน่นะ
แต่ที่ยืนยันได้เหมือนจะเป็นทาสเหมือนกัน แต่ไม่ใช่ทาสระดับเดียวกับผู้หญิงผมสีดำนั่น เพราะยังมีสตินึกคิด.. แต่ดวงตาว่างเปล่าไปแล้ว
บางทีจิตใจคงแตกสลายไปแล้วล่ะ ด้วยวิธีอะไรบางอย่าง แต่นั่นก็ไม่มีใครรู้นอกจากพวกจักรวรรดิมังกรและเจ้าตัวเอง
“งานที่นี่เสร็จแล้วค่ะ.. หากไม่รีบกลับตอนนี้ เกรงว่าท่านผู้นั้นคงโกรธเป็นแน่”
“เข้าใจแล้วน่า เข้าใจแล้ว ชิ ลูเซีย”
มันบ่นออกมาแล้วเรียกผู้หญิงที่ปะทะกับโคลเอ้กลับคืน.. มันไม่ลืมที่จะหันหน้ากลับมาบอกกับพวกเราว่า
“ฝากไว้ก่อนเถอะ เจอกันคราวหน้า.. ข้าจะไม่ปล่อยพวกเจ้าไปแน่”
แล้วมันก็หายไปด้วยเวทมนตร์บางอย่างของเมดคนนั้น ทำให้ข้าขมวดคิ้ว นั่นคือการกระโดดข้ามพื้นที่งั้นเหรอ
หรือที่เรียกว่าเทเลพอร์ตนั่นแหละ แต่เวทมนตร์แบบนั้นไม่น่าจะมีหลักการใดในโลกนี้อธิบายได้นี่น่า… แถมที่ดูเหมือนจะเป็นเวทมนุษย์ด้วย
แล้วมันสามารถเทเลพอร์ตได้ยังไง.. ข้าถึงกับขมวดคิ้ว เรื่องนี้ต้องเอาไปบอกท่านพ่อกับท่านแม่ไว้สักหน่อยแล้ว ว่าจักรวรรดินี่เริ่มไม่ชอบมาพากลแล้ว
“เลทิเซีย?!”
แต่ในตอนนั้นเองเสียงตะโกนของชาร์ล็อตก็ดังขึ้น ข้าหันกลับไปทันทีก็เห็นท่านพี่เข่าทรุดลงและนอนลงกับพื้น
หมดสติไป ทั้งๆ ที่ไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรแท้ๆ
“ท่านพี่?!”
……..
ฉันชาร์ล็อต กอร์แด ตอนที่ฉันได้ยินเรื่องการปฏิบัติตัวขององค์ชายอะไรนั่นมันทำให้ฉันรู้สึกโกรธมาก
แม้แต่ตัวเองก็ไม่เข้าใจความรู้สึกโกรธนี้ ฉันไม่เคยมีเรื่องอะไรในใจอย่างการถูกรังแกหรือกลั่นแกล้ง แต่ฉันกับอ่อนไหวกับมันมากๆ อย่างไม่ทราบสาเหตุ
ฉันไม่เข้าใจเลยสักนิด ไม่เข้าใจ แต่ก็เพราะไม่เข้าใจฉันจึงพยายามหยุดตัวเองแต่มันไม่สำเร็จฉันประมาทจนถูกต่อยกระเด็น
ถ้าหากถูกหวังเอาชีวิตในหมัดนั้น ฉันก็คงตายไปทันที แล้วเลทิเซียก็ช่วยฉันไว้ จู่ๆ เลทิเซียก็แปลกไปจากเดิม
เธอไม่ขยับเคลื่อนไหวมีเพียงความเงียบเท่านั้น ฉันสัมผัสได้ชัดเจนยิ่งกว่าใครเพราะอยู่ใกล้เธอมากที่สุด
แม้เลวิเนียจะโต้เถียงกันอยู่แต่ความดึงดูดของข้าอยู่ที่เลทิเซียทั้งหมด ร่างกายของเธอมันหนาวเย็นมาก
ในความมืดภายในดวงตานั้นเหมือนจะมีอะไรซ่อนอยู่ ฉันหูดี.. ตาดี ทุกอย่างดีกว่าคนธรรมดาหลายเท่ามาก
ในตอนนั้นฉันก็ได้ยิน.. ฉันได้ยินเสียงบางอย่างที่เหมือนกับมีสิ่งลึกลับขยับเคลื่อนไหวในร่างของเลทิเซีย
เพราะเธออุ้มฉันในท่าอุ้มเจ้าหญิงมือฉันเลยอยู่ที่แผ่นหลังของเธอ.. ในตอนนั้นฉันสัมผัสถึงบางอย่างจากหลังของเธอ
ใบหน้าของเลทิเซียที่ก้มลงมาเห็นของบางอย่างจากหัวของเลทิเซียมันเหมือนของปลายแหลมที่โผล่ออกมาจากใต้ผมของเธอ..
แต่เมื่อทุกอย่างสงบลงมันก็หายไปและเลทิเซียก็สลบไปอย่างน่าประหลาด แต่ว่าตัวของเลทิเซียร้อนขึ้นเหมือนคนไข้ขึ้น
ฉันตกใจและร้องออกมา
“เลทิเซีย!?”
ฉันกับเลวิเนียและโคลเอ้ต่างพากันรีบพาเลทิเซียกลับไปยังโรงเรียนเพื่อตรวจดูอาการของเธอทันที…
……..
ฉันในตอนนี้กำลังลอยอยู่ในที่ไหนสักแห่งในความมืด นี่คงเป็นความฝันสินะ ว่าแต่ก่อนที่ฉันจะหลับไปไม่ใช่ว่าฉันอยู่นอกเมืองหรอกเหรอ
ไม่สิ.. ฉันรู้สึกเหมือนลืมอะไรบางอย่างไปแต่ตอนนั้นเองตัวฉันก็เริ่มร้อนขึ้นมา เสียงอะไรไม่รู้ดังก้องในจิตใจฉันอย่างน่าประหลาด
“นี่เจ้าเป็น…… จริงงั้นหรือ?”
เสียงดังกล่าวทำเอาฉันสะดุ้งทันที?
“นั่นใคร?!”
“ข้าถามว่าเจ้าน่ะเป็น…… จริงๆ งั้นหรือ.. คนที่ไม่สามารถควบคุมแม้แต่สติอารมณ์ได้เช่นนี้ เป็นร่างทดลองข้าผู้นี้งั้นหรือ.. นี่มันไร้สาระซะจริง”
“แกเป็นใคร?”
ฉันตกใจมากจู่ๆ ได้ยินเสียงอะไรไม่รู้สนหัวนี่มันน่ากลัวมากนะจะบอกให้ หรือว่านี่จะเป็นความฝันที่ฉันมโนขึ้นมาเองกันนะ..
พอมานึกๆ ดู ฉันก็ไม่น่าจะฝันร้ายแบบนี้นี่น่า ก็ไม่ได้เป็นคนขี้กลัวจนเก็บเอาเรื่องอะไรไม่รู้มาคิดนี่น่า (แน่ใจ)
(เลทิเซียกำลังกลัดกลุ้มว่าทำไมถึงฝันแบบนี้ ทั้งๆ ที่ไม่ได้เป็นคนกลัวอะไรจนฝังใจ.. แต่เธอระแวงจนฝังใจเลยมากกว่านะ ซึ่งจะพูดคือหนักกว่าเดิม)
พอฉันรู้ว่าเป็นความฝัน ความฝันมันก็เปลี่ยนเองอัตโนมัติ คราวนี้เป็นความฝันที่มียักษ์สีดำเจ็ดตัวไล่เหยียบฉันอยู่
ตาแต่ละตัวนี่มีสีไม่ซ้ำเกินเลย แถมแสดงอารมณ์แตกต่างกันด้วย มันดูน่ากลัวนะ สาบานได้ว่าไม่เคยฝันแบบนี้มาก่อน แล้ววิ่งหนีไปก็สะดุดพื้นดินล้ม
ทั้งๆ ที่ไม่มีอะไรอย่างเศษหินหรือก้อนหิน แต่สะดุดล้มแบบงงๆ แต่ก็สมกับเป็นความฝันนั่นแหละนะ
พอสะดุดล้มก็ถูกเหยียบ แต่ภาพก็เปลี่ยนไปความนี้ฉันรู้สึกว่าตัวเองกำลังแช่น้ำร้อนอยู่อย่างนุ่มฟู (?)
ขณะที่กำลังรู้สึกสบายไปถึงทรวงนั้นเอง ก็พบว่าตัวเองอยู่ในกระทะที่กำลังต้มซุบ มีสิ่งมีชีวิตสีดำกวนฉันอยู่อย่างสนุกสนาน
พวกมันแสดงความรู้สึกผ่านหน้ากากที่สวมอยู่มันมีทั้งหมดเก้าตัว… และก็ฝันอยู่แบบนี้… เมื่อไหร่มันจะจบเนี่ย
……….
