ตอนที่3
(สร้างเควส)
(คุณคือก็อบลิน มอนสเตอร์ที่อ่อนแอที่สุดในดันเจี้ยนยักษ์ ‘Black Palace’ คุณต้องกินเพื่อความอยู่รอด อย่างไรก็ตามสิ่งที่คุณสามารถกินได้คือก็อบลินเช่นเดียวกับคุณ ตามล่าอาหารและพิสูจน์ว่าคุณสมควรอยู่ในดันเจี้ยน)
(การฆ่า 0/1)
(การล่า 0/1)
“หื้ม?”
มันเหมือนตอนที่หน้าต่างสถานะที่ปรากฏขึ้นต่อหน้าผม มันมีเนื้อหาที่ผมไม่รู้จักปรากฏขึ้น
“เควส? ดันเจี้ยน? คุณเป็นใคร?!”
ภารกิจที่ผมรู้คือทั้งหมดที่ผมเคยได้รับเมื่อตอนเล่นเกม แต่ตอนนี้มีคนที่รู้สถานการณ์กำลังสั่งให้ผมทำเควส ผมไม่สามารถเอาชนะความกลัวที่แผ่ขยายออกมาได้ ผมได้ยินแต่เพียงเสียงตัวเองที่ดังสะท้อนภายในถ้ำ และนอกเหนือจากนั้นยังมีบางสิ่งกำลังเข้ามาหา ผมขนลุกซู่ มีศัตรูที่ไม่สามารถเอาชนะได้กำลังมา ผมสามารถรู้ได้ด้วยสัญชาตญาณที่มี
‘มันไม่ใช่เวลาที่จะไม่พอใจ’
ความกลัวความตายเกิดขึ้นอีกครั้งในจิตใจของผม ผมควรจะหนีจากเสียงนี้ให้เร็วที่สุด ร่างกายก็อบลินอึดก็จริงแต่ผมไม่มีข้อมูลว่าตอนนี้ตัวเองกำลังอยู่ที่ไหน ผมไม่รู้ว่าใครกำลังบอกให้ผมทำอะไร แต่การไม่พอใจและความกลัวที่เกิดขึ้นไม่ได้ช่วยให้ผมเข้าใจอะไร ฆ่าก็อบลินและกินมัน ดูเป็นคำสั่งที่สมเหตุสมผลดีแต่ก็ต้องเป็นเหยื่อที่ผมสามารถชนะได้
‘ผมหิว’
หลังจากเข้าใจอะไรขึ้นมาบ้าง ก็เริ่มมีอาการหิวอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ผมพยายามเคลื่อนตัวอย่างเงียบที่สุดและพยายามคิดถึงเควสไว้ในหัว
‘ฆ่าก็อบลินแล้วกินซะ โอเค’
หน้าต่างแสดงผลหายไป พอผมนึกถึงเนื้อหาของเควสหน้าต่างก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าผมอีกครั้ง พอผมคิดว่าจะให้มันหาย มันก็หายไป
‘แล้ว … สถานะ’
สำเร็จ ! ผมทำมันได้เพียงแค่นึกถึงหน้าจอสถานะก็ปรากฏขึ้น
เฟทตาย แต่ชื่อเขายังอยู่ข้างหลังชื่อผม มีคำถามมากมายเกิดขึ้นแต่ตอนนี้ผมต้องทิ้งทุกความสงสัยเพื่อความอยู่รอดก่อน ผมไม่รู้ว่าความแข็งแกร่งหรือเวทมนตร์ของผมมันสูงแค่ไหน แต่เควสบอกผมว่าผมเป็นมอนสเตอร์ที่อ่อนแอที่สุด คงหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่ความแข็งแกร่งหรือเวทมนตร์ของผมมันจะไม่สูง ต่อไปทักษะมันทำให้ผมรู้สึกตื่นเต้น เพราะทักษะเป็นสิ่งพิเศษ ทำให้เรื่องที่เป็นไปไม่ได้มันเป็นไปได้ นอกจากนี้ยังเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดเมื่อเล่นเกม RPG ผมไม่มีทักษะอะไรมาก่อนตายแต่ตอนนี้ผมมีถึง 3 ทักษะ Ebon heart, การล่า, การหนี ผมเดาคำอธิบายทักษะไม่ได้ยกเว้นการหนี ในขณะที่ผมคิดว่าผมคิดไม่ออกแล้วว่าทักษะพวกนี้มันมีพลังยังไง ก็มีหน้าต่างปรากฏตรงหน้าผมอีกครั้ง
(Ebon Heart)
(???)
(การล่า Lv. 1)
(สิ่งมีชีวิตสามารถกินอะไรก็ได้ การกินช่วยเพิ่มความแข็งแกร่ง สามารถดูดซับพลังของอาหารเข้าร่างกายได้ มีความเป็นพิษเล็กน้อย)
(การหนี Lv. 1)
(คุณสามารถวิ่งหนีได้อย่างรวดเร็วโดยใช้มานา ใช้เพื่อหลบหนีจากการต่อสู้เท่านั้น)
คำอธิบายของ Ebon Heart เต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม การล่าดูจะเหมือนเป็นความสามารถที่ยอดเยี่ยมแต่มันไม่ใช่ทักษะที่จะเพิ่มพลังให้ผมได้ทันที ทักษะเดียวตอนนี้ของผมคือการวิ่งหนี
‘ผมจะทำยังไง? ผมกำลังจะตายแม้ว่าจะเจอแค่ก็อบลินที่อ่อนแอที่สุด’
ในช่วงเวลาไร้ที่พึ่ง จู่ๆก็มีมอนสเตอร์โผล่ออกมา
หากอ้างอิงถึงเกมผมสามารถบอกได้ว่ามันเป็นมอนสเตอร์ที่อ่อนแอที่สุดใน Lv.1 จากการแต่งกายด้วยผ้าสกปรกและไม่มีอาวุธอื่น ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากก็อบลิน และแน่นอนผมแต่งตัวเหมือนเขาเป๊ะๆ
“ว้าว อู้ อ่า อ่า อ่า อ่า!”
“กี๊ !”
ผมกำหมัดแน่นและทุบตีเขาโดยสัญชาตญาณ เดิมทีผมก้าวร้าวขนาดนั้นเลยหรอ? มันเป็นไปไม่ได้
ผมเติบโตขึ้นมาโดยไม่ต้องการมีความสามารถอะไร ผมไม่ได้อยากเรียนหรือออกกำลังกาย ถ้าผมเป็นคนก้าวร้าวผมคงมีอายุไม่ถึงยี่สิบ แต่ตอนนี้? ราวกับว่าผมใช้ชีวิตแบบนั้นมาตลอด ผมขว้างกำปั้นใส่ก็อบลินที่ผมเพิ่งเจออย่างไร้ความปราณี ผมคิดว่าตัวเองจะไม่สามารถเอาชนะก็อบลินตัวนี้ได้ แต่ผมคิดผิด หากสองฝ่ายอ่อนแอเท่ากันคนที่สิ้นหวังที่สุดก็จะชนะ หมัดของผมสร้างความเจ็บปวดให้เขา แต่คู่ต่อสู้ของผมไม่สามารถจับร่างกายของผมได้ มันเป็นโอกาส ผมทุบตีเขาอย่างสิ้นหวัง เพียงแค่คิดว่าอยากมีชีวิตรอด ผมตบหน้าเขาอย่างแรงและเตะที่ท้องเขาด้วยเท้าของผม มือและเท้าของผมเจ็บแต่ผมจะไม่หยุด
“กี๊!”
ก็อบลินกรีดร้องและล้มลงกับพื้น ผมวิ่งอย่างรวดเร็วเพื่อดูว่าเขาจะตื่นขึ้นมาหรือไม่ ผมเหยียบเขาด้วยเท้าของผม แต่แค่นี้ยังไม่พอ ผมมองไปรอบๆ เห็นก้อนหินขนาดใหญ่กว่ากำปั้นของผม
“กิ๊ก กิ๊ก!”
“มันคือผลกำไร ให้ตายสิ ไอ้บ้า! ไปให้พ้น!”
ผมคว้าก้อนหินด้วยมือทั้งสองข้างและตีมันลงบนหัวเขาไม่ยั้ง ก็อบลินกรีดร้องแทบตาย ยิ่งเขาตะโกนมากเท่าไหร่ ผมยิ่งตีเขามากขึ้นจนก็อบลินตัวนี้ไม่ส่งเสียงอีกต่อไป
(คุณได้รับ 10 ค่าประสบการณ์)
(คุณได้รับ 1 เหรียญทองแดง)
(การฆ่า 1/1)
หลังจากหน้าต่างปรากฏขึ้น ทั่วทั้งร่างของผมสั่นสะท้าน ผมไม่สามารถจับก้อนหินได้อีกต่อไป
