ตอนที่5
(การฆ่า 1/20)
(คุณได้รับ 10 ค่าประสบการณ์)
(คุณได้รับ 1 เหรียญทองแดง)
“แฮ่ก.. แฮ่ก..”
ลมหายใจผมสั่น ผมกำลังควบคุมลมหายใจไปพร้อมๆกับสอดส่องมอนสเตอร์ตัวอื่น
“เอาล่ะ…”
ผมต้องย้ายซอกก็ฮบลิน ตอนนี้มันอยู่กลางทางเดิน ผมมองไปที่ร่างก็อบลิน ผมไม่ได้รู้สึกขยะแขยงเหมือนครั้งแรก แต่มันดูเหมือนสารอาหารที่ช่วยผมได้
“ผมจะเพลิดเพลินไปกับมัน”
ด้วยความคิดนี้ ผมเริ่มต้นชีวิตใหม่ในฐานะก็อบลิน
.
.
.
นานแค่ไหนแล้วที่ผมลืมตาขึ้นมาพร้อมกับร่างของก็อบลิน? ผมไม่รู้ หลังจากรับเควส ตอนนี้ผมฆ่าและกินก็อบลินไป 16 ตัวแล้ว ตอนนี้ผมเลเวล 5
(คัง ชิฮา / เฟท)
(ก็อบลิน Lv.5)
(ความแข็งแรง – 11, ความแข็งแกร่ง – 14, เวทมนตร์ – 5, โชค – ???)
(ทักษะ – Ebon heart, การล่า, การหนี Lv. 1)
ผมไม่ได้นอน ผมสงสัยว่าทำไมผมถึงไม่ง่วง ผมไม่สามารถหาเป้าหมายต่อไปได้ แม้ว่าจะเป็นเวลานานพอสมควรแล้วหลังจากที่ผมกินก็อบลินตัวล่าสุด การนอนหลับเป็นอันตรายถึงชีวิต ไม่ว่าดันเจี้ยนจะกว้างใหญ่แค่ไหนหากคุณโชคไม่ดี คุณก็จะได้เผชิญหน้ากับศัตรู ไม่ใช่ครั้งหรือสองครั้งที่ผมหงุดหงิดและหนีไป การล่ากลายเป็นทักษะจำเป็น
‘ผมอยากให้คุณออกมาด้วยกัน’
มันง่ายกว่าเล็กน้อยที่จะจัดการกับก็อบลิน ตั้งแต่ตอนผมเลเวล 4 มันเจ็บน้อยลงเมื่อผมถูกโจมตีและผมได้รับความเสียหายมากขึ้นเมื่อผมโดนโจมตี
ผมเป็นอันตรายมากขึ้น มันทำให้ผมเป็นกังวล ก็อบลินบางตัวมีระดับสูงขึ้นและผมอาจเจอก็อบลินที่แข็งแกร่งกว่า ผมต้องล่าก็อบลินอย่างระมัดระวังเว้นแต่ผมจะรู้ระดับของพวกมัน
เมื่อผมก้าวไปยังทางเดินใหม่อย่างเงียบๆ ผมก็พบเหยื่อ ผมหยิบก้อนหินขนาดถนัดมือและเดินเข้าไปหาอย่างระมัดระวัง ก็อบลินหน้าตาโง่เขลา แต่การได้ยินของพวกเขายอดเยี่ยม ถึงแม้ประสาทสัมผัสส่วนอื่นจะขาดหายไป แต่ก่อนที่ผมจะเข้าใกล้เขาไปมากกว่านี้ เขาก็หันหลังกลับมามองผม หัวใจของผมเหมือนจะหยุดเต้น มีดในมือของเขามันหยาบและเป็นสนิม แต่มันก็ยังเป็นมีดอยู่ดี
“คย้าบ”
เขาหัวเราะ ผมมองดูร่างกายของเขามีการพัฒนามันไม่เหมือนร่างกายของก็อบลินตัวอื่น ผมบอกได้เลยว่าเขาแข็งแกร่งกว่าผมมาก ทันทีที่รู้ตัว ผมก็โยนหินที่ถือไว้ไปให้เขาและวิ่งหนี เขากำลังวิ่งไล่ผมด้วยเสียงที่น่าขนลุก ผมวิ่งอย่างหมดหวัง ผมรู้สึกได้ถึงบางอย่างในร่างกาย บางทีมานาของผมอาจถูกใช้ไปทีละน้อย เวทมนตร์ของผมเป็นขยะและทักษะการหลบหนีคงใช้ได้อีกไม่นาน ผมอดกังวลไม่ได้ ทันใดนั้นผมหันกลับไป โชคดีที่ระยะห่างของเราห่างกันพอสมควร มันคือทักษะการหลบหนี แต่ผมก็ใช้ได้เมื่อหนีจากการต่อสู้เท่านั้น
ถ้าผมวิ่งมาไกลขนาดนี้ เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่ออกนอกลู่นอกทาง ถ้าผมพบทางอื่นในดันเจี้ยนที่ซับซ้อนนี้? ความหวังเล็กๆ เริ่มปรากฏ
“คิยัก”
เขาขว้างมีดมาหาผมด้วยท่าทางเงอะงะ แต่ใบมีดมาหาผมอย่างแม่นยำ มันไม่สามารถหลีกหนีได้ มีดปักอยู่ที่ขาผมมันไม่ได้ลึกแต่ผมไม่สามารถหยุดและดึงมีดออกได้ ผมกำลังจะล้มลง ถ้าผมล้มผมจะตาย แต่ถ้าต้องตายอีกครั้งด้วยวิธีน่าสมเพชกว่าตอนเป็นมนุษย์? ผมไม่สามารถตายได้ ผมต้องรอด ในเวลานั้นทักษะ Ebon Heart ทำงาน
ร่างกายและจิตใจของผมถึงขีดจำกัด แต่ผมก็ยังวิ่งต่อไปโดยไม่สนใจขาที่ถูกแทงของผม ความเจ็บปวดไม่สามารถทำให้ผมก้าวเดินช้าลงได้
“กี๊ก กี!”
ก็อบลินที่ขว้างมีดกรีดร้องไล่ตามผม ตอนนี้ผมไม่รู้ว่าจะวิ่งไปไหนต่อ ผมไม่สามาถถูกจับได้ ถ้าถูกจับผมจะต้องตายแน่ๆ ผมวิ่งด้วยพลังทั้งหมดที่มี
“บัดซบ”
ผมเจอก็อบลินท่าทางอ่อนแออยู่ข้างหน้า ผมหวังว่าจะไม่โดนไล่ล่าจากเขา ถึงแม้ผมจะมั่นใจว่าจะสามารถจัดการเขาได้ แต่ตอนนี้ผมไม่มีโอกาสดูเหมือนว่าผมจะได้ยินเสียงลมหายใจของก็อบลินที่ไล่หลังผม ผมวิ่งผ่านก็อบลินอ่อนแอตัวนั้นโดยที่เขาไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ แต่เมื่อผมหนีไปอีกทาง ผมสะดุดล้มจนทำให้มีดที่ปักอยู่ที่ขาหลุดออกมา เลือดของผมทะลัก
“อ๊า”
มันช่างเจ็บปวด ผมรู้ว่าผมต้องวิ่งหนี แต่ร่างกายผมขยับไม่ได้ ผมไม่สามารถลุกขึ้นได้ด้วยทักษะหรือความตั้งใจของตัวเองได้อีกต่อไป เลือดยังคงไหลออกมาจากขาของผม
(คุณมีมีดขึ้นสนิม)
‘เมื่อกี้คุณพูดว่าอะไรน่ะ?’
ผมได้ยินอย่างแน่นอน เสียงใครบางคนที่เคยพูดกับผม ช่วงเวลาที่ผมกำลังสับสนก็มีหน้าต่างปรากฏขึ้นมา เป็นหน้าต่างที่มีเส้นเช่นเดียวกับกระดานหมากรุก มันคือแสงสว่างของผม ในช่องมีมีดเงินขึ้นสนิมและยารักษา ผมก็จำได้ว่าตอนที่ฆ่าก็อบลินครั้งแรก ผมได้รับค่าประสบการณ์และเหรียญทองแดงแต่ตอนนั้นผมไม่ได้สนใจมัน ก่อนที่จะทำภารกิจสำเร็จผมได้รับยาพลังชีวิตขั้นต่ำมา แต่ผมไม่ได้สังเกตเลยด้วยซ้ำ มันเป็นความผิดพลาดที่โง่เขลา ผมมีคลังสินค้า ทุกสิ่งที่ผมเคยมีถูกเก็บไว้ในนั้น ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีสิ่งนี้อยู่บนโลก
