กำเนิดใหม่ราชันย์ปีศาจก็อบลิน – ตอนที่ 55

ตอนที่55

ผมแน่ใจว่า

อีกที.

ถ้าผมตีเขาอีกครั้งเขาก็ตายแล้ว

“โอ้โอ้โอ้!”

เสียงตะโกนของโทรลรุนแรงขึ้นเนื่องจากถูกคุกคามด้วยความตาย ตอนนี้เขาเรียนรู้แล้วว่าผมกำลังรอการตอบโต้ดังนั้นคราวนี้เขาไม่ได้แกว่งอาวุธ แน่นอนว่าไม่เปลี่ยนแปลงอะไร ผมวิ่งผ่านความมืดและยกเงาโลหิตขึ้น มีเพียงเขาและผมเท่านั้นที่อยู่ในสังเวียนแคบ ๆ ก็คงไม่พลาด

(การตรวจจับระดับกลางกลายเป็น Lv3 แล้ว)

ผมรีบวิ่งไปข้างหน้าโดยไม่รอช้า ดูเหมือนว่าโทรลอยู่ที่ขีดจำกัดของเขาแล้ว ชาร์จสัตว์อสูรและทักษะกระโดดผสมผสานกันอย่างเป็นธรรมชาติเพื่อช่วยเหลือผม อย่างไรก็ตามเมื่ออยู่ในอากาศผมรู้สึกได้ถึงการเคลื่อนไหวเล็กน้อยที่กล้ามเนื้อต้นขาขวาของเขา มันเป็นสิ่งที่ผมไม่คาดคิด ทันใดนั้นกรงเล็บที่แหลมคมยาวก็โผล่ขึ้นมาจากเท้าของเขาเตะมาที่ผม!

“นี้!”

ปกติผมจะสามารถหลบมันได้ แต่ในอากาศตัวตนผมถูกเปิดเผย ผมกัดฟันแน่นและเตรียมพร้อมสำหรับการเตะครั้งนี้ กรงเล็บอันแหลมคมที่ยื่นออกมาจากปลายเท้าของเขาขูดทะลุเกราะเหล็กของผม ผมเอนตัวไปข้างหลังเพื่อหนีแรงกระแทกจากนั้นผมก็เห็นอาวุธของเขาแกว่งมาทางผม …

อีกไม่กี่วินาทีผมรู้สึกเหมือนร่างกายจะแหลก

แต่ถ้าผมยืดดาบออก …

ผมรู้สึกได้ว่าบาดแผลของโทรลฟื้นตัวเร็วขึ้น มันยังคงรักษาได้ในขณะที่เขาเคลื่อนไหว! ผมต้องทำมันเดี๋ยวนี้ ผมใส่มานาที่เหลือทั้งหมดลงบนดาบแล้วฟาดใส่มัน

“ค๊าาาาาาาาา!”

เงาโลหิตที่ห่อหุ้มด้วยเปลวไฟและสายฟ้าสีดำบินผ่านอากาศและฟาดคอของเขา จากนั้นเปลวไฟและฟ้าผ่าก็ปะทุขึ้น เสียงกรีดร้องของโทรลดังขึ้นจนแทบจะทำให้แก้วหูของผมระเบิด อาวุธของเขาไม่โดนตัวผมเพราะความแรงของเขาจางหายไป แต่ผมไม่มีแรงอีกต่อไปแล้ว

ผมกลิ้งไปบนพื้นและใช้สติสัมปชัญญะที่มี ผมไม่มีมานาและไม่มีความแข็งแกร่งเหลืออยู่

ผมหวังว่าเขาจะตาย!

“ …!”

โทรลคราง มันเป็นเสียงเลือดและเสมหะที่ไหลออกมา จากนั้นเขาก็ทรุดลงกับพื้นพร้อมกับเสียงดัง ผมยกมือขึ้นและดาบโลหิตก็พุ่งออกจากคอของเขาและบินมาหาผม หลังจากที่ผมได้ดาบแล้วผมก็ลุกขึ้นยืนและเดินเข้าหาเขาอย่างอ่อนแรง ไม่มีการปรากฏตัวของโทรลอีกต่อไป

มันตายอย่างสมบูรณ์

“ฮู้ว”

ถอนหายใจโล่งอก ผมหมดแรงแล้ว ผมรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยที่ผมไม่ได้รับค่าประสบการณ์หรือเงินเลยหลังจากที่ฆ่าเขา แต่ความสำเร็จในการต่อสู้กับมอนสเตอร์ระดับกลางนั้นก็ดีพอ ผมมองย้อนกลับไป ผมรู้สึกถึงการจ้องมองที่เงียบงันของเอ

ผมหิว

อาวุธของโทรลหายไป แต่ร่างของเขายังอยู่ที่นั่น ผมไม่ได้รับประสบการณ์ใด ๆ ดังนั้นผมจึงมีข้อสงสัย โทรลนี้เป็นตัวเสมือนจริงหรือไม่?

แต่เลือดของมันมีกลิ่นหอม

“จะเพลิดเพลินกับอาหารนี้”

ผมกินหัวโทรลก่อน อย่างที่คาดไว้ตั้งแต่แรกเนื้อของเขาเหนียวและจืด แต่เลือดในนั้นหวานและเย็นมาก ดูเหมือนผลไม้มากกว่าเนื้อสัตว์ แม้ว่าผมจะได้เลือดของโทรลเข้ามาในตัวและกำลังรักษาบาดแผลทั้งหมดของผม ความแข็งแกร่งของความมีชีวิตชีวาที่เติมเต็มผมทำให้ผมตัวสั่น เลือดของเขาคือชีวิต แม้เพียงแค่จิบก็เต็มไปด้วยความแข็งแกร่ง มันน่าหลงใหลเกินไปสำหรับมื้ออาหาร ผมกินโทรลทั้งหมดที่อยู่ตรงนั้นเพื่อลิ้มรสเลือดทุกหยด

(การฟื้นฟูระดับเบื้อวต้นกลายเป็น Lv9 แล้ว)

โทรลอาจมีการฟื้นฟูในระดับกลางขึ้นไป ผมกินแค่หนึ่งตัว แต่ความสามารถของผมเพิ่มขึ้นหนึ่งระดับ เพียงอย่างเดียวทำให้คุ้มค่าที่จะต่อสู้กับมอนสเตอร์ตัวนี้ เอเฝ้าดูผมโดยไม่พูดอะไรสักคำและเมื่อผมเสร็จจากการล่าเขาก็พูดขึ้นมา

“เราจะไปยังขั้นตอนต่อไป”

“ขั้นตอนต่อไป?”

ผมหยุดพูดและตรวจสอบหน้าต่างเควส มันน่าแปลกใจที่ภารกิจนี้ไม่ได้รับการต่ออายุ มันก็ยังเหมือนเดิม

(พิชิตชั้น 1 ของหอคอยจินม่า 0/10)

ขณะนั้น Ebon Heart ก็สั่นขึ้น ความตกใจอย่างรุนแรงทะลุร่างของผมเหมือนฟ้าผ่า ร่างกายของผมสั่นสะท้าน ตอนนี้ผมตระหนักโดยสัญชาตญาณว่าเอหมายถึงอะไรก่อนหน้านี้

ไม่

กล้ามเนื้อของผมกำลังสูญเสียพลัง

หัวใจของฉันอ่อนแอลง

กระดูกของผมเริ่มมีความทนทานน้อยลง

ความแข็งแกร่งของผมลดลง

มานาของผมก็เล็กลง

ไม่!

ผมร้องไห้อย่างหมดท่า แต่ไม่สามารถหยุดการเปลี่ยนแปลงได้

เอพูดอย่างใจเย็น

“มีสี่รูปร่างที่อยู่บนวิถีที่โชคชะตาฮ็อบก็อลินผู้โจมตี , ฮ็อบก็อบลิน, ก็อลินนักสู้, ก็อบลิน”

“ไม่!”

ผมกัดฟันและกำหมัดแน่น ผมรู้ตัวแล้ว การเปลี่ยนแปลงสิ้นสุดลง ร่างกายของฉันอ่อนแอ

“เมื่อแต่ละคนพิชิตชั้นแรกได้แล้วคุณก็จะไปยังชั้นถัดไป”

เสียงที่น่ากลัวดังขึ้นจากสังเวียนอีกครั้ง

ฉันลดจากฮ็อบก็อบลินผู้โจมตีเป็นฮ็อบก็อบลิน

และตอนนี้ผมต้องเผชิญหน้ากับโทรลอีกครั้ง

สิ่งแรกที่ผมรู้สึกคือความกลัว กลัวว่าจะกลับไปเป็นฮ็อบก็อบลินผู้โจมตีไม่ได้และกลัวว่าเรื่องนี้จะไม่จบลงด้วยการเป็นแค่ฮ็อบก็อบลิน เส้นทางที่ผมผ่าน… กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือมอนสเตอร์ในรูปแบบที่ผมเคยผ่านมา แม้ว่าผมจะเอาชนะโทรลได้ที่นี่ แต่ผมก็ต้องทำมันอีกครั้งในร่างของก็อบลินที่อ่อนแอกว่าเดิม ก็อบลินเผชิญหน้ากับโทรลได้อย่างไร?