ตอนที่ 285 ใช้ตัวของผมตอบแทนคุณเป็นไง
ผู้เฒ่าเจียงเริ่มรู้สึกว่าก็ไม่เลวซะทีเดียว
เข็มเริ่มเพิ่มจำนวนขึ้น เวลาที่ใช้ก็ยิ่งนานขึ้นตาม ผู้เฒ่าสัมผัสได้ว่าหน้าท้องมีความรู้สึกเจ็บหน่วงๆ ชาๆ ทั้งยังสัมผัสได้ถึงเข็มที่อยู่บนร่างกายไม่หยุดจมดิ่งลึกลงไป รู้สึกจมบ้างลอยบ้างเหมือนกับปลาตอดเบ็ด
ความรู้สึกนี้ทำให้ผู้เฒ่ารู้สึกไม่ปลอดภัย เขาทนไม่ไหวจะอ้าปากกล่าวสั่งสอนอวี๋กานกานอีกครั้ง ทว่ากลับเห็นภาพอวี๋กานกานที่เหงื่อชุ่มหน้าผากกำลังฝังเข็มให้เขา
เข็มทองใช้ยาก ผู้ลงเข็มต้องใช้สมาธิสูง ห้ามเลินเล่อโดยเด็ดขาด คำพูด “ซื่อบื้อ” ขึ้นมาถึงริมฝีปากแล้ว ถูกกลืนลงไปทั้งหมด บางทียัยเด็กนี่อาจจะไม่ได้เลวร้ายอย่างที่เขาคิด ทั้งยังเป็นหมอที่ได้มาตรฐานคนหนึ่ง
ผ่านไปครู่หนึ่ง ผู้เจียงเอ่ยปากถามอวี๋กานกานด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “เธอรู้จักหลานชายฉันนานแค่ไหนแล้ว”
อวี๋กานกานไม่ตอบ วุ่นอยู่กับหน้าที่ของตัวเอง…
“รู้จักหลานชายฉันได้ยังไง”
“…”
“การที่หลานชายผู้โดดเด่นมากความสามารถของฉันหลงรักเธอ ในใจเธอคงดีใจจนดอกไม้ผลิบานแล้วสินะ”
“…”
“เธอยังต้องพิจารณาอยู่อีกเหรอ ถ้าให้ฉันพูดเธอควรรีบแจ้นไปจุดธูปของคุณพระเจ้า กอดขาหลานชายฉันให้แน่นๆ ห้ามปล่อย”
ในที่สุดอวี๋กานกานก็เหลือบสายตาขึ้นมามองผู้เฒ่า แววตาเย็นเยือกและเข้มงวดเป็นอย่างยิ่ง “ตอนฝังเข็มอย่าชวนหนูคุย”
น้ำเสียงออกคำสั่งทรงพลังเป็นอย่างยิ่ง
คำพูดของผู้เฒ่าจุกอยู่ในลำคอ ขึงตาใส่อวี๋กานกาน ยัยเด็กนี่ไม่น่ารักเอาซะเลย ไม่รู้ว่าหลานชายของเขาชอบอะไรในตัวอวี๋กานกาน เด็กกะโปโลแบบนี้ นิสัยร้ายแถมยังอวดดี ใครที่ไหนจะเอ็นดู เขามั่นใจว่าตาแก่บ้าแห่งตระกูลฟังนั่น ก็ต้องไม่ยอมรับยัยเด็กนี่เป็นทองแผ่นเดียวกัน
หึ!
สี่สิบนาทีต่อมา ในที่สุดอวี๋กานกานก็ทำการฝังเข็มให้ผู้เฒ่าเจียงเสร็จ เธอเหนื่อยจนเหงื่อท่วมศีรษะ
หลังจากที่ฝังเข็ม ผู้เฒ่ารู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าร่างกายเบาสบายขึ้นเยอะ
เจียงฉี่ถือถ้วยน้ำผักป่าเดินเข้ามา ถามอวี๋กานกาน “ตอนนี้ทานได้แล้วใช่ไหมคะ”
อวี๋กานกานหันไปยิ้มให้ผู้เฒ่า กล่าวอย่างชั่วร้าย “ดูท่ากินน้ำผักป่าคงไม่ได้ผลอะไรจริงๆ กินยาต้มนั่นแหละดีแล้ว”
ผู้เฒ่าเจียงไม่พูดอะไร ทำเพียงถลึงตาใส่อวี๋กานกาน
ส่วนเจียงฉี่มองอวี๋กานกานด้วยสายตาไม่เข้าใจ ก่อนหน้านี้ไม่ได้พูดแบบนี้นี่นา เอ่ยปากถาม “ต้องต้มยาเหรอคะ”
อวี๋กานกานไม่ตอบคำถามของเจียงฉี่ หยิบกระเป๋าอุปกรณ์เดินตรงออกไปทันที
เจียงฉี่ถือถ้วยน้ำต้มผักป่ามองอวี๋กานกานสลับกับมองปู่ของตัวเอง สีหน้างุนงง สรุปเธอต้องทำอะไร ป้อนน้ำผักป่าให้ปู่หรือลงไปต้มยา?
–
อวี๋กานกานเหนื่อยล้าเล็กน้อย ตั้งใจจะนั่งพักผ่อนบนโซฟาสักเดี๋ยว
ฟังจือหันนั่งลงข้างเธอ ในมือถือน้ำแก้วหนึ่งยื่นมาตรงหน้า “ดื่มน้ำสักหน่อย”
อวี๋กานกานรับน้ำมาดื่มหมดรวดเดียว เธอวางแก้วลง เอนหลังพิงโซฟา ปล่อยตัวตามสบาย
หลังจากผ่านไปได้สักพัก พละกำลังของเธอฟื้นคืนสู่สภาพเดิม หันไปมองฟังจือหันที่อยู่ข้างๆ แล้วกล่าว “อย่าลืมโอนค่ารักษาเข้าบัตรฉันด้วย ฉันคือมันนี่เลิฟเวอร์”
“ไม่โอน”
“นายขี้งกเกินไปแล้วนะ”
“เงินในบัตร คุณใช้ได้ตามใจชอบ”
บัตร? อวี๋กานกานพลันนึกขึ้นมาได้ ก่อนหน้านี้ฟังจือหันเคยให้บัตรเธอไว้หนึ่งใบ แต่เธอไม่ได้รับ เขาจึงผูกบัตรเขากับวีแช็ตไอดีของเธอ ตอนนั้นเธอลังเลอยู่ แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจสลับกลับมาใช้บัตรของตัวเอง พอเวลาผ่านไปก็ดันลืมไปซะสนิทเลย อวี๋กานกานบ่นพึมพำ “ยังไงนายก็ต้องขอบคุณฉันให้สาสม”
ร่างกายของฟังจือหันขยับมาด้านหน้าเล็กน้อย ลมหายใจร้อนผ่าวพ่นรดลงบนใบหูของอวี๋กานกาน “ใช้ตัวของผมตอบแทนคุณเป็นไง”
เพราะการกระทำของฟังจือหัน อวี๋กานกานรู้สึกว่าใบหูร้อนฉ่า ความร้อนนั้นส่งผ่านจากใบหูสู่หัวใจ แผดเผาจนเธอรู้สึกซาบซ่านไปทั่วทั้งร่างกาย
ตอนที่ 286 ศึกษาอดีตของสามี
อวี๋กานกานลุกลี้ลุกลน ลุกขึ้นยืนหมายจะเดินหนี ทว่าฟังจือหันจับมือของเธอดึงกลับลงมานั่งบนโซฟา อวี๋กานกานดวงตาเบิกโต กำลังจะพูด “นาย…”
พูดได้เพียงพยางค์เดียว ริมฝีปากก็ถูกฟังจือหันปิดไว้ ทั้งยังบังคับให้เธอเผยอริมฝีปากออก รุกล้ำเข้ามาอย่างอุกอาจ พันเกี่ยวเรียวลิ้นของเธอราวกับกำลังลิ้มลองว่าสินค้าชิ้นนี้เป็นรสชาติอะไร
ในหัวของอวี๋กานกานเกิดเสียงดังตูม ปานประหนึ่งดื่มเหล้าแรง มัวเมาอย่างเฉียบพลัน ในตอนที่กำลังจะขาดอากาศหายใจ ฟังจือหันก็ผละออก ริมฝีปากบางเคลื่อนมาที่ใบหูของเธอ เสียงหอบหายใจล่อแหลม “ไม่ใช่แค่อยากกัด”
นี่มันที่เธอพูดกับผู้เฒ่าเจียงในห้องเมื่อครู่…ใบหน้าของอวี๋กานกานแดงเถือกจนลามไปถึงใบหู สมองว่างเปล่า ร่างกายแข็งทื่ออยู่ในอ้อมกอดของฟังจือหัน “นะนะนาย…”
นัยน์ตาของฟังจือหันฉายประกายความชั่วร้าย ขบติ่งหูของอวี๋กานกานเบาๆ กล่าวด้วยน้ำเสียงแหบพร่า “อยากกินด้วย”
อวี๋กานกานเหม่อเป็นไก่ไม้[1] มองฟังจือหันด้วยสายตาที่ไม่รู้ว่าจะรับมืออย่างไรดี
ร่างกายของทั้งสองแนบชิดติดอยู่ด้วยกัน ร้อนลวกเป็นอย่างยิ่ง มุมปากของฟังจือหันยกขึ้น ถามด้วยความหยอกเย้า “กลัวผมกินคุณไหม”
อวี๋กานกานสะกดความอลหม่านในใจไว้ รีบพยักหน้าอย่างบ้าคลั่ง
น้ำเสียงของฟังจือหันแหบพร่าขึ้นกว่าเดิม “งั้นทำยังไงดีล่ะ มีแค่ข้อนี้ข้อเดียวที่ผมไม่อยากให้คุณสมปารถนา”
เมื่อพูดจบ ฟังจือหันก็บดเบียดริมฝีปากลงมาอีกครั้ง ทันใดนั้นประตูห้องถูกใครคนหนึ่งเปิดออก เจียงฉี่นึกไม่ถึง ว่าจะเข้ามาเห็นฉากจูบอันดุเดือดเผ็ดร้อนของพี่ชายเธอและอวี๋กานกาน เธอตกใจจนสะดุ้งโหย่ง ถอยหลังไปหลายก้าวจนเกือบล้ม “ขอโทษค่ะ เชิญตามสบายนะคะ…” พร้อมกับปิดประตูอย่างรวดเร็ว
อวี๋กานกานหน้าแดงประหนึ่งสีเลือด ใช้แรงทั้งหมดที่มีผลักฟังจือหันที่อยู่ตรงหน้าออก จากนั้นลุกขึ้นยืน เนื่องจากเธอลุกพรวดพราด ทำให้ศีรษะไปชนกับรูปติดฝาผนัง อวี๋กานกานกุมศีรษะ เจ็บจนน้ำตาแทบเล็ด
ดวงตาดำขลับของฟังจือหันฉายแววความเอือมระอา ตรวจเช็กศีรษะของอวี๋กานกานไปด้วยตำหนิไปด้วย “คุณลนอะไรของคุณ”
อวี๋กานกานเจ็บจนไม่อยากสนใจเขา “…”
โดนคนอื่นมาเห็นตอนจูบกัน จะไม่ให้เธอลนลานได้อย่างไร เขานึกว่าเธอหน้าหนาเหมือนตัวเองหรือไง
–
เจียงฉี่ที่อยู่นอกประตูตบหน้าอกของตัวเองเบาๆ เมื่อครู่นี้คือพี่ชายของเธอ พี่ชายที่ยโสเย็นชา นึกไม่ถึงว่าจะมี…ด้านที่ดิบเถื่อนแบบนั้นด้วย ถ้ามีพี่สะใภ้ จะช่วยให้เธอกับพี่ชายจะสนิทกันมากขึ้นไหมนะ
อวี๋กานกานออกมาจากห้อง มองเจียงฉี่อย่างกระอักกระอ่วน เกาท้ายทอย ใบหน้าแดงแจ๋
เจียงฉี่รู้สึกว่าจะหลุดขำ ทว่าก็ทนไว้ได้ คลี่ยิ้มให้อวี๋กานกาน “น้ำผักป่าคุณปู่ดื่มลงไปได้หลายคำ ไม่อาเจียนออกมาแล้วค่ะ”
อวี๋กานกานพูดด้วยท่าทีที่จริงจัง “คุณหนูเจียงสั่งคนให้ใช้ผักป่าต้มกับน้ำข้าว รอผู้เฒ่าหิวค่อยยกไปให้เขาดื่ม”
“ค่ะ” เจียงฉี่ระบายยิ้ม เดินออกไปอย่างมีความสุข
อวี๋กานกานถอนหายใจ เจียงฉี่ไม่ได้พูดอะไร นิสัยไม่เหมือนฟังจือหันแม้แต่น้อย นางฟ้าน้อยโดยแท้
ฟังจือหันผลักประตูเดินออกมา อวี๋กานกานหน้าขึ้นสี พึมพำเบาๆ “ไม่เหมือนกันสักนิด”
“เขาค่อนข้างเหมือนแม่” ฟังจือหันตอบด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง
“นายเหมือนพ่อ?”
“ผมเหมือนแม่ผม”
อวี๋กานกาน “…”
พวกเขาเป็นพี่น้องต่างมารดา มิน่าล่ะเธอถึงได้รู้สึกว่าระหว่างฟังจือหันและเจียงฉี่ดูแปลกๆ แถมยังเข้าใจผิดนึกว่าพวกเขาเป็นมากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟน
บรรยากาศตึงเครียดขึ้นเล็กน้อย อวี๋กานกานเอ่ยปากถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “พ่อกับแม่นายหย่ากันแล้ว หรือว่า…”
ฟังจือหันมองเธอด้วยสายตาลึกซึ้ง “ทำไม อยากศึกษาอดีตของสามีเหรอ”
——
[1] เหม่อเป็นไก่ไม้ อุปมาถึง อาการอึ้ง ตกตะลึงจนยืนนิ่งทื่อ ประหนึ่งตุ๊กตาไก่ที่แกะสลักจากไม้
