ตอนที่ 405 เดิมพันครั้งสุดท้าย (5)
ตักเตือนรวมถึงสั่งสอน เจียงไป่อันเกลียดท่าทางแบบนี้ของเขาที่สุด วันนี้ในที่แห่งนี้ เขา เจียงไป่อันเป็นเจ้าบ้าน ฟังจือหันกลับยังมีท่าทางยโสโอหังอีก แบบนี้จะให้ใครดูกัน!!
เขากัดฟันกรอด พูดอย่างชิงชัง “รอก่อน ฉันจะคอยดูว่าแกยังจะใจเย็นแบบนี้อีกไหม”
ฟังจือหันยิ้มหยัน ไม่คิดว่าเป็นเช่นนั้น “คนอย่างนายเหรอ”
เจียงไป่อันตะโกนอย่างบ้าคลั่ง “งั้นแกก็ไปตายเถอะ!”
อวี๋กานกานจะรออยู่เงียบๆ ในรถได้ยังไง เธอใช้โทรศัพท์มือถือของฟังจือหันโทรแจ้งตำรวจแล้วและตอนนี้เป็นธรรมดาที่จะต้องถ่วงเวลาเอาไว้
เธอโผล่ไปข้างกายฟังจือหัน พูดพร้อมกับจ้องมองเจียงไป่อัน “คนอย่างนาย ทำไมถึงได้เลือดเย็นแบบนี้ จะพูดยังไงฟังจือหันก็เป็นลูกพี่ลูกน้องนาย”
เจียงไป่อันแทรกคำพูดของอวี๋กานกาน ชี้ไปที่เธอพร้อมกับกล่าว “หุบปาก! ทั้งหมดเป็นเพราะเธอ ยัยผู้หญิงคนนี้ที่ทำเรื่องของฉันพังหมด ไม่ว่าใคร…วันนี้ฉันไม่มีทางปล่อยไปเด็ดขาด!”
อวี๋กานกานก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรถึงได้รู้สึกว่าเธอสบายใจมากเมื่อมีฟังจือหันอยู่
ในตอนนี้ไม่ได้กลัวเจียงไป่อันเลยสักนิดเดียว
หลังจากที่เธอใจเย็นลงแล้ว ถึงขั้นอยากจะพูดหยั่งเจียงไป่อัน “เห็นนายเลือดเย็นแบบนี้ ดูเหมือนคนที่ผลักอาจารย์ฉันพลัดตกทะเลก็คือนาย”
“ใครให้เขายุ่งเรื่องชาวบ้านให้มาก มาสืบเรื่องของพวกเรา ถ้าไม่ใช่เพราะเขา บางทียาต้านมะเร็งของพวกเขาก็ทดลองสำเร็จไปแล้ว!”
อวี๋กานกานคิดไม่ถึงเลยว่าเธอกับฟังจือหันเดาถูกแล้ว อาจารย์สืบประวัติการรักษาเหล่านั้น เอาคนไปทดลองยาจริงด้วยและยังเป็นยาต้านมะเร็งอีกเหรอ?
เธอกัดฟันเอ่ยถามอีกครั้ง “ถ้างั้นทำไมนายต้องฆ่าเจียงป๋อซื่อ นั่นคือลุงของนายนะ!!”
เจียงไป่อันสบถออกมาอย่างแรง “เขาถือว่าเป็นบ้าอะไร เขาชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านมากขนาดนั้นก็ไปลงนรกเถอะ!!”
ฟังจือหันที่นิ่งเงียบมาโดยตลอด ดวงตาดำขลับดุจน้ำหมึกแหลมคม ให้ความรู้สึกข่มขู่ “ระเบิดเรือยอชท์เป็นแผนของนายเหรอ”
ดวงตาของเจียงไป่อันที่มองเขาเต็มไปด้วยความชั่วร้ายพร้อมกับกล่าว “ใช่ เป็นแผนของฉัน แต่ว่าตอนนี้ให้แกรู้แล้วจะยังไง พวกแกอยากจะบีบให้ฉันตาย งั้นฉันก็จะให้พวกแกไปตายให้หมด!”
หยุดไปครู่หนึ่ง เขาจึงพูดด้วยความลำพองใจ “ฟังจือหัน ตอนนี้ถ้าแกยอมคุกเข่าขอร้อง ฉันอาจให้แกตายอย่างสบายสักหน่อย ถ้าไม่อย่างงั้น…”
แววตาไม่เป็นมิตรของฟังจือหันกวาดมองเขาพลางพูดด้วยเสียงเบา “ไม่งั้นแล้วยังไง”
เจียงไป่อันพูดขู่ “ไม่งั้นฉันก็จะให้แกตายไปเสียดีกว่ามีชีวิตอยู่”
ฟังจือหันมองเขาอย่างดูถูก “ฉันขอร้องนายซักประโยค อย่าทำเรื่องที่ทำให้ตัวเองนึกเสียใจทีหลัง เพราะว่าพวกขยะแบบนายนี้ ทรมานไม่กี่ครั้งก็ไม่สามารถนำกลับมาใหม่ได้อีกแล้ว”
ฟังจือหันโดนคำพูดของฟังจือหันทิ่มแทงเข้าแล้ว
แววตาคมฉายความคลุ้มคลั่งขึ้นมา กำหมัดแล้วหวดออกไปทางฟังจือหัน
ฟังจือหันดันตัวอวี๋กานกานออกไปแล้วเอนหัวไปข้างหลังอย่างคล่องแคล่ว มือเปล่าจับข้อมือของเจียงไป่อันเอาไว้
มือของเจียงไป่อันที่โดนจับเอาไว้อยากจะขัดขืน แต่ว่ากลับพบว่าตนเองขยับไม่ได้เลยสักนิด แรงของอีกฝ่ายดูเหมือนเหล็กกล้าที่รัดเอาไว้แน่น ไม่ว่าเขาจะออกแรงขัดขืนยังไงก็ไม่ขยับเลยสักนิดเดียว
พวกเขาต่างก็เป็นผู้ชายกันแต่เรี่ยวแรงกลับแตกต่างกันราวฟ้ากับดิน
เจียงไป่อันแทบไม่อยากจะเชื่อ ถอยหลังไปสุดแรงกำลัง อยากจะเหวี่ยงมือของตนเอง สีหน้าแดงก่ำไปหมดแล้ว ยังไงไม่ขยับเขยื้อนเลยสักนิด
ฟังจือหันปรายตาไปที่ตัวเขาเหมือนกับมองตัวตลกกำลังแสดงอยู่
ตอนที่เจียงไป่อันออกแรงถอยหลัง จู่ๆ เขาก็คลายมืออย่างเอื่อยเฉื่อยทำให้เจียงไป่อันเสียหลักล้มลงไปกับพื้นอย่างแรง
ตอนที่ 406 ความรู้สึกพิเศษ (1)
ผู้คนรอบข้างต่างก็ตกใจหมด ตอนที่เจียงไป่อันส่งสัญญาณให้ต่างก็กรูเข้าไปหาฟังจือหันกัน
พอเห็นทุกคนไปรุมล้อมฟังจือหัน เจียงไป่อันก็หยิบดาบยาวสามเมตรออกมาจากในรถ ฟันไปที่ฟังจือหันอย่างเสียการควบคุม “ฟังจือหัน ตายซะ!”
อวี๋กานกานตกใจหน้าซีดเผือด ดวงตาเบิกกว้าง หวีดร้องออกมา “ฟังจือหัน ระวัง!”
บนใบหน้าของฟังจือหันไม่มีร่องรอยความตื่นตระหนกเลยสักนิด พอได้ยินเสียงเตือนของอวี๋กานกานก็เบี่ยงตัวหลบอย่างใจเย็น
ดาบเล่มนั้นของเจียงไป่อันไม่ได้แตะโดนฟังจือหันและเหวี่ยงเรื่อยๆ
หมัดฮุกไม่กี่หมัดของฟังจือหันปะทะไปโดนตัวของเจียงไป่อัน เจียงไป่อันที่โดนต่อยก็ก้าวถอยหลังเรื่อยๆ โดยไม่รอให้เขาตอบสนอง ฟังจือหันก็กระโดดทะยานจากรถด้านข้าง ถีบขาคู่ไปที่ลำตัวของของเจียงไป่อัน
จากเสียงกรีดร้องของเจียงไป่อัน ตัวเขาทั้งตัวถูกถีบไปโดนพุ่มไม้
เจียงไป่อันเวียนหัวตาลายล้มลง
หมดเรี่ยวแรงแต่กลับยังคงไม่พอใจ “ฟังจือหัน ฉันจะฆ่าแก ฉันจะฆ่าแก”
เขาตะกายลุกขึ้นมาตะโกนออกมาอย่างบ้าคลั่ง “ไป ไปกับฉันให้หมด วันนี้ไม่ว่าจะยังไงก็ต้องฆ่าพวกเขาทั้งหมด”
ทันใดนั้นทุกคนต่างก็ล้อมฟังจือหันเอาไว้
เหอสือกุยไม่ได้มีคนล้อมเอาไว้แล้ว
อวี๋กานกานรีบวิ่งไปแก้มัดเชือกที่ตัวเหอสือกุยอยู่
พอเหอสือกุยถูกปล่อยตัวก็เก็บไม้กระบองที่อยู่บนพื้นขึ้นมาแล้ววิ่งไปช่วยฟังจือหัน เห็นคนมากมายเหล่านั้นต่างก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของทั้งสองคนคือฟังจือหันกับเหอสือกุยเลย เจียงไป่อันขยับข้อมือพลางจ้องเขม็ง ตะโกนประโยคนี้อย่างบ้าคลั่ง “ตีสิ ตีให้ตาย หนึ่งคนหนึ่งรางวัลสิบล้าน”
อวี๋กานกานมองเจียงไป่อันอย่างตื่นตระหนก
คนๆ นี้ช่างน่ากลัวเสียจริง
ทำไมถึงได้โหดเ**้ยม บ้าคลั่งขนาดนี้
เจียงไป่อันเองก็เห็นอวี๋กานกานที่ยืนอยู่ด้านข้าง ในใจเกิดแรงอาฆาต หยิบดาบเหวี่ยงไปทางอวี๋กานกาน
อวี๋กานกานตกใจ ก้าวถอยหลังติดๆ แต่ว่าด้านหลังเป็นพุ่มไม้ เธอหมดทางถอยแล้ว
“แม่หนู” เหอสือกุยตกใจเกือบจะหลุดออกมาแล้ว ไม่หลงเหลือใบหน้าใจเย็นและเด็ดเดี่ยวเหมือนในวันวานโดยสิ้นเชิง
เขาอยากจะกระโจนไปแต่กลับถูกชายคนหนึ่งขว้างเอาไว้
ขณะที่เส้นยาแดงผ่าแปด
เขาเห็นฟังจือหันวิ่งไปอย่างรวดเร็ว ดึงตัวอวี๋กานกานเข้าสู่อ้อมกอดในทันทีและหมุนตัวอีกรอบหนึ่งเพื่อถีบเจียงไป่อัน
แต่ว่าดาบแหลมคมในมือของเจียงไป่อันกรีดเข้าที่แขนของฟังจือหันโดยไม่ทันระวัง เลือดสดๆ ไหลออกมาเป็นจำนวนมาก
เลือดไหลทะลักออกมา ซึมเป็นดวงบนเสื้อเชิ้ตสีขาวของฟังจือหัน
อวี๋กานกานเห็นฟังจือหันได้รับบาดเจ็บก็รีบกอดแขนของเขาเอาไว้ สีหน้าตื่นตระหนกตกใจ “ฟังจือหัน คุณบาดเจ็บ!”
ฟังจือหันยังคงไม่แสดงสีหน้าอะไร ดวงตานิ่งเรียบเหมือนช่วงเวลาปกติที่ไร้เกลียวคลื่นพลางพูดปลอบใจอวี๋กานกาน “ไม่เป็นไร ไม่ต้องเป็นห่วง”
เหอสือกุยหลุดพ้นจากชายหนุ่มที่ขัดขวางเขา หันไปเห็นอวี๋กานกานกับฟังจือหันแล้วก้มมองมือข้างตัวที่เผลอกำแน่นโดยไม่รู้ตัว
เสียงไซเรนดังขึ้นมา
ชายกลุ่มนั้นเห็นตำรวจมาแล้วต่างก็ลนลานเล็กน้อยในชั่วขณะ และก็ไม่รู้ว่าใครที่ตะโกนออกมา “หนี รีบหนี”
ครู่เดียวทุกคนต่างก็กระจายไปทั่วทุกทิศทาง
เจียงไป่อันลุกลี้ลุกลนมาก เมื่อเห็นสิ่งผิดปกติก็พยายามใช้เรี่ยวแรงเฮือกสุดท้ายวิ่งขึ้นรถของตนเอง รีบเหยียบคันเร่งด้วยความเร็วที่สุดหลบหนีไปอย่างรวดเร็ว
มีตำรวจขับรถคันหนึ่งดักทางเอาไว้ในทันที ปิดทางหนี!!
แน่นอนว่าเจียงไป่อันไม่มีทางยอมให้จับโดยไม่สู้ เขาคิดว่าขอเพียงตนเองไม่ถูกจับคาที่ก็จะไม่มีปัญหาอย่างเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นเขาจะต้องเข้าคุกแน่นอน
เขาจะไม่เข้าคุก เขาจะต้องหนีแน่!
จะต้องอย่างแน่นอน!
