ขมเป็นยาหวานเป็นคุณ – ตอนที่ 575 เซอร์ไพรส์ งานหมั้น (4) / ตอนที่ 576 เซอร์ไพรส์ งานหมั้น (5)

ตอนที่ 575 เซอร์ไพรส์ งานหมั้น (4)     อวี๋กานกานพอจะยิ้มออกแล้ว เขามาเป็นเพื่อนเธอได้ เธอดีใจมาก     แต่รู้สึกแปลกๆ     เขาบอกว่าจะไปธุระต่างจังหวัด ตอนนี้น่าจะกำลังนั่งเครื่องบินถึงจะถูก แล้วทำไมถึงไม่ไปแถมยังมาหาเธอที่นี่ได้ยังไง     “งั้นคุณก็ลองหยิกผมดูสิว่าเจ็บไหม” กำลังฝันไปอยู่หรือเปล่า     “เมื่อกี้พึ่งดีดหน้าผากคุณไปไม่ใช่เหรอ เจ็บไหมล่ะ”     หลังจากอวี๋กานกานรู้ทันจึงยกมือขึ้นลูบหน้าผากป้อยๆ “ดูเหมือนจะเจ็บนิดนึง”     เธอยื่นมือไปหยิกแก้มฟังจือหัน “เจ็บไหม”     ฟังจือหันฉุดแขนเธอให้เข้ามาในอ้อมกอด “ต้องเจ็บสิ บื้อ”     ในตอนนี้อวี๋กานกานมั่นใจได้ร้อยเปอร์เซ็นต์เกี่ยวกับความจริงที่ว่าฟังจือหันปรากฏตัวในงานเลี้ยงวันเกิดและเธอก็ประหลาดใจ “ทำไมคุณไม่ไปทำธุระต่างจังหวัดล่ะ มาที่นี่ทำไม”     “เอ่อคือ…” เสียงแหบต่ำเซ็กซี่ลากยาว “รอกลับบ้านก่อนผมจะบอกคุณทุกอย่างเลย”     “ก็ได้ งั้นคุณรอฉันแป๊บนึง ฉันจะเอากำไลไปคืนคุณท่าน แล้วเราค่อยกลับบ้านกัน” อวี๋กานกานชูกำไลในมือ     ทันใดนั้นเธอก็พูดว่า “อ้อ ใช่! คุณรู้ไหมว่าภาพวาดที่คุณให้ฉันไม่ใช่ภาพวาดธรรมดา มันไม่ได้แพงแต่มันแพงมาก ฉันให้ภาพวาดนั้นกับคุณท่าน สงสัยราคาของภาพวาดแพงเกินไป คุณท่านก็เลยให้กำไลฉัน…”     นิ่งงันไปครู่หนึ่งอวี๋กานกานก็จำได้ว่าฟังจือหันเคยเห็นบัตรเชิญ “คุณเห็นชื่อเขาในบัตรเชิญก็เลยรู้ว่าเขาเป็นใครใช่ไหม คุณต้องการให้ภาพวาดเขาเพื่อให้เขาช่วยเป็นธุระบางอย่าง หรือคุณหยิบภาพผิด”     ฟังจือหันเอ่ยตอบ “ผมไม่ได้ต้องการให้เขาเป็นธุระจัดการอะไรทั้งนั้นแล้วก็ไม่ได้หยิบมาให้ผิดด้วย รอกลับบ้านแล้วผมจะบอกคุณเอง คุณอยากรู้อะไรผมจะบอกให้หมด ตอนนี้งานเลี้ยงจะเริ่มแล้ว พวกเราต้องออกไปได้แล้ว”     อวี๋กานกานสับสนมึนงง     แต่ตอนนี้งานเลี้ยงกำลังจะเริ่มแล้ว มีเรื่องอะไรพูดกันตอนนี้ไม่สะดวกจริงๆ บางเรื่องก็ควรรอกลับบ้านไปแล้วค่อยคุยกัน     พอเดินไปไม่กี่ก้าว ฟังจือหันจึงถือโอกาสสวมกำไลที่ข้อมืออวี๋กานกานอีกครั้ง     อวี๋กานกานตกใจมองฟังจือหันอึ้งๆ “คุณยังจะสวมมันเข้าไปทำไมอีก คุณรู้ไหมว่ามันถอดออกยากแค่ไหน”     “ของที่ผู้ใหญ่มอบให้ไม่ควรเอาคืน ควรยินดีรับไว้นะ” ฟังจือหันจูงมือเธอ สิบนิ้วประสานกันแน่น     อวี๋กานกาน “…”     ถึงจะจริงแบบนั้นก็เถอะ แต่…ยังรู้สึกแปลกๆ อยู่ดี     เมื่อทั้งสองออกมาห้องจัดเลี้ยงอันงดงามเสียงบรรเลงเพลงวอลทซ์ก็ดังขึ้นและแสงไฟก็ตกลงมาตรง     กลาง     ทันใดนั้นฟังจือหันหมุนตัวกลับมามองอวี๋กานกานและยื่นมือออกมาเพื่อเชิญชวนให้เธอเต้นรำเป็นครั้งแรก     อวี๋กานกานอึ้งไปชั่วขณะ ส่ายหน้าพัลวัน จะให้เต้นรำเหรอ ไม่ต้องหรอกมั้ง     ฟังจือหันยิ้มขำ “เต้นไม่เป็นเหรอ”     แน่นอนว่าอวี๋กานกานเต้นรำเป็น ตอนเรียนมหาวิทยาลัยมีหลักสูตรการเต้นรำสำหรับผู้ใหญ่ แต่เธอไม่ชำนาญมากนัก     เหตุผลที่ทำให้เธอไม่เต็มใจเต้นมันไม่ได้เกี่ยวข้องกับชำนาญหรือไม่ชำนาญ การเต้นรำเปิดฟลอร์นี้มักสงวนไว้สำหรับครอบครัวของเจ้าของบ้าน แล้วเธอกับฟังจือหันจะไปเต้นรำได้อย่างไร     อวี๋กานกานฝืนยิ้มมองไปทางคุณท่าน     แต่กลับพบว่าคุณท่านกำลังยิ้มใจดีปรบมือต้อนรับเธอกับฟังจือหันให้ไปเวทีเต้นรำข้างหน้า     สายตาของคนทั้งงานต่างก็มองมาที่พวกเขาทั้งสอง     อวี๋กานกานทำได้เพียงยกมือขึ้นมาวางไว้ที่มือของฟังจือหัน จากนั้นเอ่ยเสียงเบาๆ “ฉันเต้นไม่ค่อยเก่งนะ”     “ไม่เป็นไร ก้าวขาตามผมก็พอ” มือข้างหนึ่งของฟังจือหันกอบกุมมือเธอแน่น ส่วนมืออีกข้างหนึ่งประคองเอวเธอเอาไว้แล้วพาเธอเต้นรำ               ตอนที่ 576 เซอร์ไพรส์ งานหมั้น (5)     เริ่มแรกอวี๋กานกานก็ตื่นเต้นซะแล้ว แต่ฟังจือหันนำเธอได้อย่างดีเยี่ยม เขาค่อยๆ พาเธอให้ผ่อนคลายและไม่เกร็ง     เคลื่อนไหวพลิ้วสวยสง่างาม     สบตาลึกซึ้งภายใต้แสงไฟราวกับคู่สวรรค์สร้าง     หลิงหีดูฉากนี้ด้วยความตกใจ ใบหน้าที่แต่งหน้าบางๆ ของเธอบิดเบี้ยวด้วยความหึงหวง     แพทย์แผนจีนที่ไม่มีหัวนอนปลายเท้า คุณปู่ยอมให้หล่อนกับฟังจือหันเต้นรำเปิดฟลอร์ได้อย่างไร     แล้วฟังจือหันยังเห็นดีเห็นงามอีก     เขาเป็นคนที่มีหลักการและเหตุผลมากที่สุดไม่ใช่เหรอ ทำไมเขาถึงได้…     จางอี๋เสวี่ยเห็นใบหน้าบูดบึ้งของเธอจึงเอ่ยปลอบ “เธออย่าโกรธไปเลย คุณชายหันเชื่อฟังคุณปู่มาแน่ๆ ถึงได้ไปเต้นรำเปิดฟลอร์กับหมอคนนี้ รอเต้นเสร็จอาจจะไม่สนใจไยดีหล่อนแล้วก็ได้”     เมื่อได้ยินดังนั้นสีหน้าของหลิงนีก็ดีขึ้นมาบ้างเล็กน้อย     จริงด้วย คุณชายหานไม่มีทางชอบนางผู้หญิงคนนี้เด็ดขาด     เธอไม่เห็นจำเป็นต้องโมโหเลย     ก็แค่เปิดฟลอร์เต้นรำเอง     คุณท่านยิ้มในแววตามองไปยังทั้งสองที่กำลังเต้นรำกลางฟลอร์     หลายชายของเขาคงไม่ต้องชมแล้ว เพราะในที่นี้ไม่มีใครเทียบเขาได้     ส่วนผู้หญิงคนนี้ทั้งสวยฉลาดและใจดีอย่างไม่ต้องสงสัย     บางทีสถานะของเธออาจไม่เหมาะสมเป็นคู่ชีวิตของฟังจือหัน แต่เธอก็มีเสน่ห์เฉพาะตัว     เรื่องราวของตระกูลฟังพิเศษมากไม่เหมือนตระกูลอื่น ถึงแม้ตระกูลฟังจะมีลูกหลานมากมายแต่สายเลือดที่แท้จริงตอนนี้เหลือเพียงจือหันคนเดียว     จือหันคือความภาคภูมิใจของเขา ชอบคุณหนูของเขา     แต่หลายปีที่ผ่านมา เขากลับคิดถึงเสี่ยวชิงเหมยของเขา เด็กน้อยที่หายตัวไปเมื่อหลายปีก่อน     นั่นคือความอาลัยของเขา     เขาหวังอย่างยิ่งว่าภรรยาในอนาคตของหลานชายเขาอาจเป็นคนที่สามารถช่วยเขาได้หลังจากผ่านไปร้อยปีตระกูลฟางก็ไม่สามารถมีสถานะเป็นเช่นนี้ได้อีกต่อไป     จือหันเป็นเด็กที่ฉลาดและมีความสามารถ แต่นิสัยของเขาเย็นชาและหยิ่งเกินไป เขาไม่เคยมีแนวโน้มที่จะเปลี่ยนแปลง     หากภรรยาในอนาคตมีภูมิหลังครอบครัวที่ดีมันจะเป็นประโยชน์ต่อเขาอย่างแน่นอน     หากเป็นทางเลือกสุดท้ายของเขามันก็ยังคงเป็นหัวใจดวงเดิมของเขา เมื่อเขารู้ว่าหลานชายของเขาดื้อมาก เขาไม่รู้จะทำยังไงดี และเขาก็พิจารณาอยู่นาน     ในที่สุดเขาก็นึกถึงลูกสาวของเขา ซึ่งก็คือแม่ของจือหัน จัดการคลุมถุงชนและทำให้เธอมีจุดจบที่น่าเศร้า ดังนั้นตระกูลฟางและตระกูลเจียงจึงเปลี่ยนจากญาติเป็นศัตรูโดยสิ้นเชิง     การบังคับไม่ได้หวานชื่น     อนาคตของเด็กสำคัญมาก แต่ความสุขสำคัญยิ่งกว่า     เขาเชื่อว่าหลานชายที่ยอดเยี่ยมของเขาจะยังคงมีอาณาจักรธุรกิจของตัวเอง แม้ว่าจะไม่พึ่งพาเขาในอนาคตก็ตาม     แต่หลานสะใภ้ของตระกูลฟังไม่ค่อยดีเท่าที่ควร วันนี้ผู้หญิงคนนี้เป็นคนใจกว้างและใจดี แต่การทดสอบยังคงดำเนินต่อไป อย่าคิดว่าเขาไม่รู้ว่าเด็กสาวคนนี้แอบช่วยเหลือผู้อื่น     ฟังจือหันและอวี๋กานกานจบการเต้นรำด้วยท่าทางที่สง่างามและแสงเจิดจ้ากระทบกลางเวทีส่องประกายมาที่พวกเขา     ในห้องจัดเลี้ยงมีเสียงปรบมือดังกราวอย่างอบอุ่น     ขณะนี้เสียงของชายชราก็ดังขึ้น “วันนี้เป็นปีที่ครบรอบเจ็ดสิบปีของฉัน ก่อนอื่น ก่อนอื่นขอแสดงความขอบคุณจากใจจริงและยินดีต้อนรับทุกคนที่มางาน ขอบคุณที่สละเวลามาแม้จะงานยุ่งกัน ประการที่สองฉันขอใช้โอกาสนี้ในการจัดงานหมั้นสำหรับหลานชายของฉัน ฟังจือหัน…”     ฟังจือหันคือหลานชายของเขาเหรอ อวี๋กานกานตะลึงงัน     งานหมั้น…งานหมั้นของฟังจือหัน     ฟังจือหันเป็นหลานชายของคุณท่านเหรอ ฟังจือหันไม่ใช่หลานชายของคุณปู่เจียงเหรอ ชื่อซ้ำกันหรือเปล่า

ตอนที่ 575 เซอร์ไพรส์ งานหมั้น (4)

อวี๋กานกานพอจะยิ้มออกแล้ว เขามาเป็นเพื่อนเธอได้ เธอดีใจมาก

แต่รู้สึกแปลกๆ

เขาบอกว่าจะไปธุระต่างจังหวัด ตอนนี้น่าจะกำลังนั่งเครื่องบินถึงจะถูก แล้วทำไมถึงไม่ไปแถมยังมาหาเธอที่นี่ได้ยังไง

“งั้นคุณก็ลองหยิกผมดูสิว่าเจ็บไหม” กำลังฝันไปอยู่หรือเปล่า

“เมื่อกี้พึ่งดีดหน้าผากคุณไปไม่ใช่เหรอ เจ็บไหมล่ะ”

หลังจากอวี๋กานกานรู้ทันจึงยกมือขึ้นลูบหน้าผากป้อยๆ “ดูเหมือนจะเจ็บนิดนึง”

เธอยื่นมือไปหยิกแก้มฟังจือหัน “เจ็บไหม”

ฟังจือหันฉุดแขนเธอให้เข้ามาในอ้อมกอด “ต้องเจ็บสิ บื้อ”

ในตอนนี้อวี๋กานกานมั่นใจได้ร้อยเปอร์เซ็นต์เกี่ยวกับความจริงที่ว่าฟังจือหันปรากฏตัวในงานเลี้ยงวันเกิดและเธอก็ประหลาดใจ “ทำไมคุณไม่ไปทำธุระต่างจังหวัดล่ะ มาที่นี่ทำไม”

“เอ่อคือ…” เสียงแหบต่ำเซ็กซี่ลากยาว “รอกลับบ้านก่อนผมจะบอกคุณทุกอย่างเลย”

“ก็ได้ งั้นคุณรอฉันแป๊บนึง ฉันจะเอากำไลไปคืนคุณท่าน แล้วเราค่อยกลับบ้านกัน” อวี๋กานกานชูกำไลในมือ

ทันใดนั้นเธอก็พูดว่า “อ้อ ใช่! คุณรู้ไหมว่าภาพวาดที่คุณให้ฉันไม่ใช่ภาพวาดธรรมดา มันไม่ได้แพงแต่มันแพงมาก ฉันให้ภาพวาดนั้นกับคุณท่าน สงสัยราคาของภาพวาดแพงเกินไป คุณท่านก็เลยให้กำไลฉัน…”

นิ่งงันไปครู่หนึ่งอวี๋กานกานก็จำได้ว่าฟังจือหันเคยเห็นบัตรเชิญ “คุณเห็นชื่อเขาในบัตรเชิญก็เลยรู้ว่าเขาเป็นใครใช่ไหม คุณต้องการให้ภาพวาดเขาเพื่อให้เขาช่วยเป็นธุระบางอย่าง หรือคุณหยิบภาพผิด”

ฟังจือหันเอ่ยตอบ “ผมไม่ได้ต้องการให้เขาเป็นธุระจัดการอะไรทั้งนั้นแล้วก็ไม่ได้หยิบมาให้ผิดด้วย รอกลับบ้านแล้วผมจะบอกคุณเอง คุณอยากรู้อะไรผมจะบอกให้หมด ตอนนี้งานเลี้ยงจะเริ่มแล้ว พวกเราต้องออกไปได้แล้ว”

อวี๋กานกานสับสนมึนงง

แต่ตอนนี้งานเลี้ยงกำลังจะเริ่มแล้ว มีเรื่องอะไรพูดกันตอนนี้ไม่สะดวกจริงๆ บางเรื่องก็ควรรอกลับบ้านไปแล้วค่อยคุยกัน

พอเดินไปไม่กี่ก้าว ฟังจือหันจึงถือโอกาสสวมกำไลที่ข้อมืออวี๋กานกานอีกครั้ง

อวี๋กานกานตกใจมองฟังจือหันอึ้งๆ “คุณยังจะสวมมันเข้าไปทำไมอีก คุณรู้ไหมว่ามันถอดออกยากแค่ไหน”

“ของที่ผู้ใหญ่มอบให้ไม่ควรเอาคืน ควรยินดีรับไว้นะ” ฟังจือหันจูงมือเธอ สิบนิ้วประสานกันแน่น

อวี๋กานกาน “…”

ถึงจะจริงแบบนั้นก็เถอะ แต่…ยังรู้สึกแปลกๆ อยู่ดี

เมื่อทั้งสองออกมาห้องจัดเลี้ยงอันงดงามเสียงบรรเลงเพลงวอลทซ์ก็ดังขึ้นและแสงไฟก็ตกลงมาตรง

กลาง

ทันใดนั้นฟังจือหันหมุนตัวกลับมามองอวี๋กานกานและยื่นมือออกมาเพื่อเชิญชวนให้เธอเต้นรำเป็นครั้งแรก

อวี๋กานกานอึ้งไปชั่วขณะ ส่ายหน้าพัลวัน จะให้เต้นรำเหรอ ไม่ต้องหรอกมั้ง

ฟังจือหันยิ้มขำ “เต้นไม่เป็นเหรอ”

แน่นอนว่าอวี๋กานกานเต้นรำเป็น ตอนเรียนมหาวิทยาลัยมีหลักสูตรการเต้นรำสำหรับผู้ใหญ่ แต่เธอไม่ชำนาญมากนัก

เหตุผลที่ทำให้เธอไม่เต็มใจเต้นมันไม่ได้เกี่ยวข้องกับชำนาญหรือไม่ชำนาญ การเต้นรำเปิดฟลอร์นี้มักสงวนไว้สำหรับครอบครัวของเจ้าของบ้าน แล้วเธอกับฟังจือหันจะไปเต้นรำได้อย่างไร

อวี๋กานกานฝืนยิ้มมองไปทางคุณท่าน

แต่กลับพบว่าคุณท่านกำลังยิ้มใจดีปรบมือต้อนรับเธอกับฟังจือหันให้ไปเวทีเต้นรำข้างหน้า

สายตาของคนทั้งงานต่างก็มองมาที่พวกเขาทั้งสอง

อวี๋กานกานทำได้เพียงยกมือขึ้นมาวางไว้ที่มือของฟังจือหัน จากนั้นเอ่ยเสียงเบาๆ “ฉันเต้นไม่ค่อยเก่งนะ”

“ไม่เป็นไร ก้าวขาตามผมก็พอ” มือข้างหนึ่งของฟังจือหันกอบกุมมือเธอแน่น ส่วนมืออีกข้างหนึ่งประคองเอวเธอเอาไว้แล้วพาเธอเต้นรำ

ตอนที่ 576 เซอร์ไพรส์ งานหมั้น (5)

เริ่มแรกอวี๋กานกานก็ตื่นเต้นซะแล้ว แต่ฟังจือหันนำเธอได้อย่างดีเยี่ยม เขาค่อยๆ พาเธอให้ผ่อนคลายและไม่เกร็ง

เคลื่อนไหวพลิ้วสวยสง่างาม

สบตาลึกซึ้งภายใต้แสงไฟราวกับคู่สวรรค์สร้าง

หลิงหีดูฉากนี้ด้วยความตกใจ ใบหน้าที่แต่งหน้าบางๆ ของเธอบิดเบี้ยวด้วยความหึงหวง

แพทย์แผนจีนที่ไม่มีหัวนอนปลายเท้า คุณปู่ยอมให้หล่อนกับฟังจือหันเต้นรำเปิดฟลอร์ได้อย่างไร

แล้วฟังจือหันยังเห็นดีเห็นงามอีก

เขาเป็นคนที่มีหลักการและเหตุผลมากที่สุดไม่ใช่เหรอ ทำไมเขาถึงได้…

จางอี๋เสวี่ยเห็นใบหน้าบูดบึ้งของเธอจึงเอ่ยปลอบ “เธออย่าโกรธไปเลย คุณชายหันเชื่อฟังคุณปู่มาแน่ๆ ถึงได้ไปเต้นรำเปิดฟลอร์กับหมอคนนี้ รอเต้นเสร็จอาจจะไม่สนใจไยดีหล่อนแล้วก็ได้”

เมื่อได้ยินดังนั้นสีหน้าของหลิงนีก็ดีขึ้นมาบ้างเล็กน้อย

จริงด้วย คุณชายหานไม่มีทางชอบนางผู้หญิงคนนี้เด็ดขาด

เธอไม่เห็นจำเป็นต้องโมโหเลย

ก็แค่เปิดฟลอร์เต้นรำเอง

คุณท่านยิ้มในแววตามองไปยังทั้งสองที่กำลังเต้นรำกลางฟลอร์

หลายชายของเขาคงไม่ต้องชมแล้ว เพราะในที่นี้ไม่มีใครเทียบเขาได้

ส่วนผู้หญิงคนนี้ทั้งสวยฉลาดและใจดีอย่างไม่ต้องสงสัย

บางทีสถานะของเธออาจไม่เหมาะสมเป็นคู่ชีวิตของฟังจือหัน แต่เธอก็มีเสน่ห์เฉพาะตัว

เรื่องราวของตระกูลฟังพิเศษมากไม่เหมือนตระกูลอื่น ถึงแม้ตระกูลฟังจะมีลูกหลานมากมายแต่สายเลือดที่แท้จริงตอนนี้เหลือเพียงจือหันคนเดียว

จือหันคือความภาคภูมิใจของเขา ชอบคุณหนูของเขา

แต่หลายปีที่ผ่านมา เขากลับคิดถึงเสี่ยวชิงเหมยของเขา เด็กน้อยที่หายตัวไปเมื่อหลายปีก่อน

นั่นคือความอาลัยของเขา

เขาหวังอย่างยิ่งว่าภรรยาในอนาคตของหลานชายเขาอาจเป็นคนที่สามารถช่วยเขาได้หลังจากผ่านไปร้อยปีตระกูลฟางก็ไม่สามารถมีสถานะเป็นเช่นนี้ได้อีกต่อไป

จือหันเป็นเด็กที่ฉลาดและมีความสามารถ แต่นิสัยของเขาเย็นชาและหยิ่งเกินไป เขาไม่เคยมีแนวโน้มที่จะเปลี่ยนแปลง

หากภรรยาในอนาคตมีภูมิหลังครอบครัวที่ดีมันจะเป็นประโยชน์ต่อเขาอย่างแน่นอน

หากเป็นทางเลือกสุดท้ายของเขามันก็ยังคงเป็นหัวใจดวงเดิมของเขา เมื่อเขารู้ว่าหลานชายของเขาดื้อมาก เขาไม่รู้จะทำยังไงดี และเขาก็พิจารณาอยู่นาน

ในที่สุดเขาก็นึกถึงลูกสาวของเขา ซึ่งก็คือแม่ของจือหัน จัดการคลุมถุงชนและทำให้เธอมีจุดจบที่น่าเศร้า ดังนั้นตระกูลฟางและตระกูลเจียงจึงเปลี่ยนจากญาติเป็นศัตรูโดยสิ้นเชิง

การบังคับไม่ได้หวานชื่น

อนาคตของเด็กสำคัญมาก แต่ความสุขสำคัญยิ่งกว่า

เขาเชื่อว่าหลานชายที่ยอดเยี่ยมของเขาจะยังคงมีอาณาจักรธุรกิจของตัวเอง แม้ว่าจะไม่พึ่งพาเขาในอนาคตก็ตาม

แต่หลานสะใภ้ของตระกูลฟังไม่ค่อยดีเท่าที่ควร วันนี้ผู้หญิงคนนี้เป็นคนใจกว้างและใจดี แต่การทดสอบยังคงดำเนินต่อไป อย่าคิดว่าเขาไม่รู้ว่าเด็กสาวคนนี้แอบช่วยเหลือผู้อื่น

ฟังจือหันและอวี๋กานกานจบการเต้นรำด้วยท่าทางที่สง่างามและแสงเจิดจ้ากระทบกลางเวทีส่องประกายมาที่พวกเขา

ในห้องจัดเลี้ยงมีเสียงปรบมือดังกราวอย่างอบอุ่น

ขณะนี้เสียงของชายชราก็ดังขึ้น “วันนี้เป็นปีที่ครบรอบเจ็ดสิบปีของฉัน ก่อนอื่น ก่อนอื่นขอแสดงความขอบคุณจากใจจริงและยินดีต้อนรับทุกคนที่มางาน ขอบคุณที่สละเวลามาแม้จะงานยุ่งกัน ประการที่สองฉันขอใช้โอกาสนี้ในการจัดงานหมั้นสำหรับหลานชายของฉัน ฟังจือหัน…”

ฟังจือหันคือหลานชายของเขาเหรอ อวี๋กานกานตะลึงงัน

งานหมั้น…งานหมั้นของฟังจือหัน

ฟังจือหันเป็นหลานชายของคุณท่านเหรอ ฟังจือหันไม่ใช่หลานชายของคุณปู่เจียงเหรอ ชื่อซ้ำกันหรือเปล่า