ตอนที่ 856 ขมเป็นยาหวานเป็นคุณ (76)
พระอาทิตย์ส่องสว่างอาบไล้ชั้นเมฆ ทอดลงเหนือทะเล ฟ้าสว่างแล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างจบลงแล้ว
ลู่เสวี่ยเฉินอุ้มลูกชาย โทรศัพท์กับหลินจยาอวี่ที่ท้ายเรือ ส่วนฟังจือหันกอดอวี๋กานกาน นั่งชมพระอาทิตย์ขึ้นที่ทะเลอยู่ตรงหัวเรือ
ฟังจือหันบอกอวี๋กานกานว่าเฉียนต้าเซิงไม่ได้หนีไป โดนตำรวจพาไปที่สถานีตำรวจแล้ว เพียงแค่เฉียนต้าเซิงให้ตายก็ไม่ยอมบอกตำแหน่งของเรือ
พวกเขาจึงกระจายออกไปตามหาจากตำแหน่งของเรือเร็วจึงใช้เวลาพักหนึ่ง โชคดีที่เธอไม่เป็นไร เสี่ยวเล่อเล่อก็ปลอดภัย
ทิวทัศน์งดงามตรงหน้า หนุ่มหล่อในอ้อมแขน อวี๋กานกานไม่อยากพูดถึงเฉียนต้าเซิง แขนสองข้างของเธอโอบรอบเอวของฟังจือหัน เชยตามองเขาพร้อมกับเอ่ย “เมื่อกี้ตอนที่แช่อยู่ในทะเล ฉันนึกเรื่องมากมายขึ้นมาได้”
มุมปากของฟังจือหันยกขึ้นเล็กน้อย ใบหน้าเย็นชาเต็มไปด้วยรอยยิ้มบาง
เขาถาม “งั้นผมคือใคร?”
“พี่ เจียง” อวี๋กานกานเรียกเบาๆ ทีละคำ ทุกครั้งที่เรียกคล้ายกับปลายลิ้นนุ่มวนหลายรอบ
ฟังจือหันมองเธอ แต่ไม่ได้ตอบรับ “…”
อวี๋กานกานเรียกต่อ “พี่เจียง”
“พี่เจียง”
“พี่เจียง”
เธอเรียกติดกันสามครั้ง ทั้งหวานทั้งนุ่ม
เสียงท้ายนุ่มยิ่งลากยิ่งยาว เหมือนจะเรียกไปจนถึงก้นบึ้งหัวใจเขา
มุมปากของฟังจือหันเป็นเส้นโค้งยิ่งชัดเรื่อยๆ
จู่ๆ เขาก็โน้มตัวลงมาแนบจูบที่ริมฝีปากเธอ แฝงความเอ็นดูทั้งใจและความรักซาบซึ้งกับความรู้สึกจริงใจอย่างที่สุด
งานแต่งงานจัดขึ้นตามปกติ
ฟังจือหันอยากจะเลื่อนออกไปแต่ว่าอวี๋กานกานยืนกรานว่าไม่ยอม
ดอกไม้แห้งเหี่ยว สื่อถึงการเบ่งบานครั้งใหม่
ใบไม้ร่วงหล่น สื่อถึงความเขียวชอุ่มครั้งใหม่
จักจั่นไม่ร้อง สื่อถึงการเริ่มต้นครั้งใหม่
ส่วนงานแต่งงานสื่อถึงทำนองแห่งความสุขอันยาวนาน
งานแต่งงานของอวี๋กานกานกับฟังจือหันถูกจัดขึ้นที่โรงแรมสุดหรูในเมืองหลวง
เมื่อเพลงมาร์ชงานแต่งงานดังขึ้น เจ้าบ่าวเจ้าสาวเดินพรมแดงอย่างช้าๆ
งานแต่งวันนี้มีสิ่งหนึ่งที่พิเศษมาก ปกติตอนที่เจ้าสาวเดินพรมแดงต่างก็คล้องแขนพ่อ
แต่ว่าเจ้าสาวของวันนี้กลับคล้องแขนผู้ชายสองคน
กู้เชินกับเหอสือกุยคนหนึ่งอยู่ข้างซ้ายคนหนึ่งอยู่ข้างขวา อวี๋กานกานคล้องแขนพ่อกับอาจารย์เหม่ยเหรินของเธอ ให้ผู้ชายสองคนนี้ที่สำคัญในชีวิตพาเธอก้าวผ่านซุ้มประตูดอกไม้อลังการ ก้าวเดินไปทีละก้าวไปหาฟังจือหันซึ่งอยู่ที่อีกด้านของพรมแดง
ก่อนส่งอวี๋กานกานให้ฟังจือหัน เหอสือกุยพูดด้วยความรู้สึกหลากหลาย “วันนี้ผมยกเธอให้คุณ ถ้าคุณทำไม่ดีกับเธอเพียงนิดเดียว ผมจะพาเธอไปจากคุณ”
กู้เชินเสริมอีกหนึ่งประโยคด้วยเสียงเย็น “และเธอจะไม่ได้เห็นหน้าเขาไปตลอด”
ฟังจือหันที่สวมชุดสูทสีขาวกล่าวด้วยมุ่งมั่นและจริงจัง “พวกคุณคงไม่มีโอกาสนั้น!”
กู้เชินกับเหอสือกุยสบตากัน จากนั้นก็ส่งมือของอวี๋กานกานให้ฟังจือหันพร้อมกัน
ฟังจือหันกุมมือของอวี๋กานกานแน่น และพูดกับกู้เชินกับเหอสือกุย “ขอบคุณพวกคุณมากครับ ที่มอบโลกทั้งใบให้กับผม พวกคุณโปรดสบายใจ ผมจะเคารพ รัก เอ็นดูเธอตลอดชีวิต”
หลังจากพูดจบ สายตาทอดมองมาที่ตัวอวี๋กานกาน
อวี๋กานกานสบตาพร้อมกับส่งยิ้มทะลุผ่านผ้าคลุมหน้าสีขาว
ภาพคู่รักสบตากันอย่างมีความสุขช่างงดงามราวกับแม้แต่แสงอาทิตย์ยังไร้สีเมื่ออยู่ตรงหน้าพวกเขา
หลังจากงานแต่ง อวี๋กานกานกับฟังจือหันไม่ได้ไปฮันนีมูน หลังอวี๋กานกานพักผ่อนไม่กี่วันก็ไปทำงานต่อ และฟังจือหันก็มีงานเยอะมาก
ทั้งสองคนยังคงเหมือนที่ผ่านมา ต่างคนต่างมีงาน ตอนเช้าไม่ได้อยู่ด้วยกัน แต่กลางคืนกลับถึงบ้านกลับสนิทและรักใคร่กันยิ่งกว่า
