ตอนที่ 13 เผชิญหน้า
สายตาพวกมันล้วนจับจ้องมองไปที่รถหรูของไอรีนจับจ้องชนิดที่ว่าไม่มีปล่อยผ่านหรือละสายตาเลยแม้แต้น้อย
ในใจพวกมันหวังเพียงให้หล่อนก้าวเท้าลงมา
…‘เมื่อไหร่จะลงมา?’
“…”
แน่นอนว่าทุกสิ่งอย่างดำเนินไปตามแผนการหมดเรียบร้อยหลงเหลือเพียงให้หล่อนก้าวเท้าลงมาจากรถเท่านั้น
หนึ่งในลูกน้องกล่าวถาม
“พี่แน่ใจนะว่าเป็นคันนี้?”
“แน่ใจสิ”
“ทะเบียนตรงตามที่บอก”
“แต่ถ้าไม่เชื่อแกก็ไปถามจากพวกมันเอาละกัน”
“…”
“งั้นผมไปถามให้—”
ยังไม่ทันได้สานต่อบทสนทนาประตูรถด้านคนขับก็ถูกเปิดออกด้วยเรียวแขนสีขาวเนียนเป็นที่สุด
แววตาพวกมันหื่นกระหายจับจ้องมองไม่ละสายตา
“นั่นไงประตูเปิดออกมาแล้วโน้น”
“ของจริงโว้ย!”
“ฉันบอกแล้วว่าเป็นของดี”
“…เตรียมตัวให้พร้อม”
หัวหน้าผมแดงยิ้มหัวเราะพลางแสยะมุมปากในที่สุดเหยื่อตัวน้อยก็ออกจากที่ซ่อนเสียที
เหลือเพียงแค่จับกลับมาเท่านั้นในตอนนี้
“ครับ!”
“…” และแล้วช่วงเวลาที่รอคอยก็มาถึง
บรรยากาศตอนนี้เรียกได้ว่าเร่าร้อนมากไปด้วยอารมณ์เร่าร้อนจนกระทั่งไม่มีใครยืนติดที่ของตัวเอง
ยิ่งพบเห็นเรียวขาขาวยั่วยวนขั้นสุดก้าวเท้าออกมา
พวกมันยิ่งหื่นกระหายมากเป็นเท่าตัว
“พระเจ้าช่วย…”
ดวงตานับสิบคู่เบิกกว้างขั้นสุดพวกมันต่างตื่นตะลึงตื่นตระหนกตกใจกับฉากตรงหน้า
แม้จะได้รับคำบอกกล่าวมาก่อน
แต่พอมาเห็นของจริงเข้าให้มันช่างเป็นอะไรที่แตกต่างเหลือเกินแตกต่างจนไม่อาจหาคำกล่าวใดมาบรรยาย
“…” ไอรีนยังคงนิ่งเงียบ
ก่อนก้าวเท้าเดินหน้าต่อไม่มีลังเลให้เห็นทั้งตำแหน่งที่ก้าวเข้ามายังเป็นเบื้องหน้าผู้ชายร่วม 10 คน
สายตาพวกมันทุกตัวล้วนโดนสะกดให้จับจ้องมอง
“สวยมาก”
“ดารารึเปล่า?”
“เหมือนกับที่มันบอกเลย”
ไอรีนไม่มีเหลือบมองให้ความสนใจ
“…” หล่อนยังคงก้าวเท้าเดินหน้าต่อจนกระทั่งมาหยุดตรงหน้าชายฉกรรจ์กลุ่มใหญ่
แววตาราบเรียบไม่มีตื่นตระหนกทั้งยังห้าวหาญและมาดมั่นไม่มีหวั่นไหว
ตรงจุดนี่ยิ่งเสริมเพิ่มเติมให้หญิงสาวเด่นสง่าไปอีกหลายต่อหลายเท่าตัวกระทั่งหัวหน้าตัวใหญ่ยังลอบสูดลมหายใจ
ถูกดึงดูดโดยไม่รู้ตัว
…‘สวยมาก’
“…”
“หัวหน้า?”
เสียงลูกน้องปลุกสติมันกลับคืนมาแน่นอนว่าไม่ใช่มันคนเดียวที่เหม่อลอยไม่ได้สติยังมีอีกหลายคน
ไอ้หัวหน้าหัวแดงรีบเผยรอยยิ้มมั่นใจ
ก่อนเริ่มเปิดประเด็นพูดคุย
“พึ่งจะเคยเห็นคนสวยแบบคุณครั้งแรก”
“ไม่ทราบว่าชื่ออะไรครับ?”
“…”
“ก่อนจะถามชื่อฉัน”
“ช่วยเก็บสายตาหน่อยค่ะ” ไอรีนขมวดคิ้วแน่น
สายตาเจ้าหัวหน้าผมแดงในตอนนี้เข้าขั้นหยาบโลนกวาดมองทุกสัดส่วนไม่มีคำว่ายับยั้งช่างใจเลยแม้แต่น้อย
กล่าวสำหรับมันแล้วยิ่งมองยิ่งถูกใจ
“…”
“ขอโทษด้วยครับ”
“พอดีผมพึ่งจะเคยเจอผู้หญิงแบบคุณ”
“เหรอคะ?”
“แต่ฉันเจอผู้ชายแบบคุณนับไม่ถ้วนเจอจนอดคิดไม่ได้ว่าฉันจะต้องพบเจอวันเวลาแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน?”
แววตาหล่อนแดกดันขั้นสุดไม่มีความรู้สึกแง่บวกให้เลยแม้แต่น้อยออกจะมองในแง่ลบเสียมากกว่า
หัวหน้าผมแดงยิ้ม
“ไม่แปลกครับ”
“ก็ในเมื่อคุณสวยขนาดนี้”
ในหัวสมองมันตอนนี้เริ่มบังเกิดแนวคิดผิดแปลกขึ้นมาแทนที่จะส่งให้นายน้อยจัดการสู้เก็บไว้เองไม่ดีกว่าเหรอ
สองแนวคิดตีกันมั่ววุ่นวายไปหมด
“…” ไอรีนไม่รอช้า
ตัดเขาประเด็นทันที
“…จำไม่เห็นได้ว่าเคยไปหาเรื่องมาก่อน”
“ฉันว่าระหว่างพวกเราน่าจะมีเรื่องเข้าใจผิดกันนิดหน่อย”
“ไม่น่าถึงขั้นลงไม้ลงมือ”
หัวหน้าผมแดงที่ได้ยินพยักหน้าเห็นด้วยก่อนกล่าวตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“เอาเข้าจริงมันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตเหมือนกับที่คุณบอก”
“แต่จะให้ปล่อยผ่านเลยก็ไม่ได้หรอกจริงไหม?”
สายตาเริ่มแปรเปลี่ยนจากหื่นกระหายกลายเป็นโหดเหี้ยมอำมหิตไม่ใช่เพียงสายตากระทั่งบรรยากาศยังเปลี่ยน
เจ้าหัวหน้าผมแดงเหลือบหันไปมองด้านหลังมองเจ้าสองหนุ่มที่เนื้อตัวเต็มไปด้วยฝุ่นและเลือด
รอยยิ้มมันแสยะมุมกว้าง
“น้องของเราบอกว่าเธอเป็นคนเล่นงานพวกเขา”
“…น้อง?”
“ไงเราเจอกันอีกแล้วนะน้องสาว~”
“บอกแล้วพวกเราต้องได้เจอกันอีก”
“นึกว่าใครที่ไหน”
“สุดท้ายก็เป็นอันธพาลพวกนี้นี่เอง”
ไอรีนมองเหยียดหยามขั้นสุดแค่คนขี้ขลาดกลุ่มหนึ่งที่โดนหล่อนเล่นงานจนร้องขอชีวิต
ตอนนี้กลับกล้ามาหยิ่งผยองต่อหน้าหล่อน
…‘เป็นอะไรที่โง่บรม’
“…”
“…อันธพาล?”
“เธอเรียกพวกเราว่าอันธพาลเหรอ?”
มันเลิกคิ้วกวนประสาทต่อไม่ปล่อยให้ขาดตอนทั้งยังโบกมือด้วยท่วงท่าหาตีนไม่ขาดสาย
คล้ายกลัวหญิงสาวไม่เดือดดาลกับการกระทำของมัน
“เข้าใจผิดแล้ว~”
“ฉันกับเพื่อนเพียงแค่อยากชวนเธอไปเล่นสนุกเองนะ”
“ไม่เห็นต้องเรียกว่าอันธพาลเลย”
สถานการณ์ตอนนี้เห็นได้ชัดเจนเลยว่าใครเป็นต่อใครเป็นรองอาจจะบอกได้ว่านี่ไม่ใช่การนัดเคลียร์ใจตั้งแต่แรกมันคือการหาเรื่องยัดเยียดความผิด
เพื่อนำไปสู้การปราบปรามขั้นสุด
…‘เธอคิดผิดแล้วที่ตามพวกเรามา’
“…”
สายเจ้าสองหนุ่มเปล่งประกายโหดเหี้ยมทั้งยังหื่นกระหายไม่มีที่สิ้นสุดไม่มีกักเก็บไม่มีซ่อนเลศนิสัยสันดานแท้จริง
กลุ่มชายฉกรรจ์ร่วม 10 คน เริ่มต้นแผนการชั่วช้าสามานย์พวกมันตั้งวงปิดล้อมทุกเส้นทางหลบหนีไม่ปล่อยให้หล่อนก้าวเท้าถอยหลังหายไปจากสายตาพวกมัน
ไอรีนหรี่ตามอง
“คิดจะทำอะไร?”
“เธอเล่นงานน้องชายฉัน”
“ฉันในฐานะหัวหน้ากลุ่มต้องมอบความเป็นธรรมให้กับเขา”
“อยากได้คำขอโทษ?”
ไอรีนแค่นเสียงเย้ยหยันด้วยน้ำหน้ารวมถึงมัดสมองอย่างพวกมันไม่มีทางอยากได้คำขอโทษจากปากหล่อนแน่นอน
ต่อให้หล่อนหลับตาไม่ต้องครุ่นคิดให้เหนื่อยเปล่าก็รู้ว่าพวกมันต้องการอะไรมีแค่ไม่กี่อย่างหรอกถ้าไม่เกี่ยวกับเรื่องเงินเรื่องกระทืบเล่นงานถึงตายก็เป็นเรื่องของระบายอารมณ์
หัวหน้าผมแดงมันยิ้มแสยะมุมกว้าง
“เห็นแก่สาวสวย”
“หากเธอไปเที่ยวเล่นกับพวกเราสักคืนสองคืน”
“เรื่องราวทั้งหมดถือว่าหายกัน”
“แล้วถ้าฉันไม่ไปละ”
“งั้นคงตัองใช้วิธีอื่นเข้าเจรจา” ไอ้หัวแดงยิ้มเยาะเบาบาง
สัญญาณถูกส่งผ่านให้เรียบร้อยเหล่าลูกน้องทั้งหลายต่างหยิบเอาอาวุธของตัวเองขึ้นมาประทับบนฝ่ามือ
บ่งบอกเจตนาชัดเจนว่าไม่ต้องการให้หล่อนปฏิเสธ
“…” ไอรีนกวาดสายตามองเล็กน้อย
“สรุปคือไม่ยอมจบใช่ไหม?”
“จะยอมจบหรือไม่ยอมจบทั้งหมดล้วนขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของเธอโดยเฉพาะ”
“หรือก็คือไม่ยอมจบ”
“ฉันเข้าใจถูกใช่ไหม?”
“…” ปราศจากคำตอบตอบกลับมา
ต่อให้ไม่มีเปิดปากพูดคุยไม่มีปากเสียงสถานการณ์ตรงหน้าก็บ่งบอกให้เห็นชัดเจน
ถึงเจตนาแท้จริงของอีกฝ่าย
“ต่อให้เข้าใจแล้วจะได้อะไร?”
“ยอมเถอะน้องสาวอย่าให้ถึงมือพวกพี่เลย”
“อย่าดื้อสิ~”
“…” ไอรีนถอนหายใจเหนื่อยหน่าย
ก่อนเผยรอยยิ้มเต็มใบหน้าพร้อมก้าวเท้าออกนำเตรียมเผชิญหน้ากับทุกสถานการณ์
ทั้งยังไม่ลืมบอกกล่าวตักเตือนล่วงหน้า
“…ในเมื่อพูดคุยด้วยเหตุผลไม่รูัเรื่อง”
“คงไม่ว่าอะไรใช่ไหมหากฉันอยากใช้กำลังแก้ปัญหาแทน”
สิ้นคำกล่าวของหล่อน
“…”
บรรยากาศจากเสียงพูดคุยสนุกสนานนิ่งเงียบไปในทันทีพวกมันเลือกมองหน้ากันและกันมองแววตาตื่นตะลึงตกใจกับคำพูดอีกฝ่าย
ก่อนเสียงหัวเราะจะระเบิดดังลั่นไปทั่วบริเวณ
“ฮ่าฮ่าฮ่า”
“ใช้กำลังแก้ปัญหา?”
“อย่ามาทำให้ขำ”
