ตอนที่ 24 ริเบเลีย
ระหว่างหล่อนกำลังขับรถมุ่งตรงกลับบ้าน
ยังมีเหลือบมองมาทางทราเวียร์อยู่บ่อยครั้งเนื่องจากใบหน้าอีกฝ่ายเข้าขั้นขาวซีดเหมือนกับคนป่วยใกล้ตาย
หลังจากอดทนอดกลั้นอยู่นาน
“…” ในที่สุดหล่อนก็เปิดปากถามออกไป
“…ร่างกายเป็นยังไงบ้าง?”
“เหมือนเดิมไม่มากไม่น้อยไปกว่านั้น”
“…”
“นั้นสินะหากจะมีเปลี่ยนแปลง”
“ก็—”
“อึกกกก!” ยังไม่ทันได้กล่าวจบประโยค
เจ้าตัวก็กระอักเอาเลือดกองโตออกมาอาบย้อมไปทั่วบริเวณทำเอาหญิงสาวตื่นตะลึงไปชั่วขณะ
ทราเวียร์ปาดเลือดมุมปากออก
“…” ก่อนเผยรอยยิ้มออกมา
“…ให้ตายสิมาให้ไม่ให้สุ้มให้เสียง”
“นาย!”
“ไม่เป็นไร”
“แค่นี้สบายมาก” เขาโบกมือบอกไม่ให้หล่อนกังวล
แต่เดิมทีร่างกายของเขามันก็ไม่แข็งแรงอยู่แล้วออกจะอ่อนแอด้วยซ้ำยิ่งมาใช้งานใช้การหนักหน่วงแบบนี้ด้วย
อาการเก่ามันก็เลยกำเริบขึ้นมากะทันหัน
“…” สายตากังวลยังมองอยู่มองเขาปาดเลือดมุมปาก
หล่อนลอบกำพวงมาลัยแน่นภายในอกมีถ้อยคำมากมายนับไม่ถ้วนต้องการระบายแต่สุดท้าย
ท้ายที่สุดก็ต้องกักเก็บมันเอาไว้ตามเดิม
“…” ไอรีนถอนหายใจ
“น่าจะให้ฉันจัดการ”
“ถ้าฉันจัดการเองไม่เกิน 10 วิ ก็เสร็จแล้ว”
“ไม่เห็นต้องเอาตัวเองเข้าไปยุ่งเกี่ยวด้วยอีกอย่างเดิมทีนี่มันเรื่องเกี่ยวกับฉันโดยตรง”
“นายไม่มีความจำเป็นต้องเข้าไปยุ่งด้วยซ้ำ”
ต่อหน้าคำกล่าวของหล่อน
“…” ทราเวียร์เพียงยิ้มไม่พูดอะไร
ก็อย่างที่หล่อนบอกเดิมทีเขาไม่มีความจำเป็นต้องยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือแต่เรื่องบ้างเรื่องมันยากจะหักห้ามกันได้
สุดท้ายปลายทางกว่าจะรู้ตัวก็ยุ่งไปแล้ว
…‘ช่างเถอะเรื่องนิดหน่อยเอง’
“…” สำหรับเขามันอาจเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อย
แต่สำหรับไอรีนมันไม่ใช่ไง
“เบา ๆ หน่อยเถอะ”
“ยิ่งร่างกายของนายเป็นแบบนี้ด้วย”
“…” มีเพียงความเงียบเท่านั้นที่เป็นคำตอบ
ขณะจดจ้องมองออกไปนอกหน้าต่างมองตึกมากมายที่กำลังก่อสร้างเขาก็ถอนหายใจยาวเหยียด
ก่อนเปิดปากกล่าวจนเกล้าออกมา
“ช่วยไม่ได้นิ”
“พอโดนหิ้วไปมาเหมือนกับของเล่นอารมณ์มันก็เดือดดาลทันทีรู้ตัวอีกทีก็เล่นงานพวกมันไปแล้ว”
“อารมณ์ประมาณมีคนมาถีบหน้า—”
“แต่เขาไม่ได้ถีบหน้านายนิ”
“…เปรียบเทียบ”
“เข้าใจไหมว่าเปรียบเทียบน่ะ”
“…” ไอรีนหรี่ตามองแรง
ถึงอย่างนั้นทราเวียร์ก็ยังเมินเฉย
กล่าวสำหรับหล่อนแล้วต่อให้เปิดปากสั่งสอนไปมากกว่านี้ก็เปล่าประโยชน์อยู่ดีเนื่องจากชายหนุ่มไม่คิดรับฟัง
ทั้งยังปล่อยผ่านไม่มีเก็บคำพูดของหล่อนมาใส่หัวสมองช่างเป็นผู้ชายที่น่าเหนื่อยหน่ายเหนื่อยใจเป็นที่สุด
แต่เธอก็ยังคงกล่าวเหมือนเดิมต่อ
กล่าวเตือนด้วยความเป็นห่วงเป็นใย
“ครั้งหน้าไม่เอาแล้วนะ”
“…”
“ครั้งหน้าไม่เอาแล้วนะ!”
“…นิ” ไอรีนเตรียมร้องตะโกนลั่น
แต่ชายหนุ่มสวมแว่นรีบยกมือห้ามเอาไว้ก่อน
“ครับยอมแล้ว”
“ไม่ทำอีกแล้วแน่นอน”
“…”
“ถ้า—”
“เวียร์?!” ไอรีนร้องลั่นห้ามปราบขั้นสุด
ยังจะมีถ้าอีกเหรอ
สุขภาพร่างกายของตัวเองไม่คิดห่วงยังมีหน้ามาห่วงของคนอื่นอีกอีแบบนี้มันต้องสั่งสอนให้หราบจำ
เล่นเอาชายหนุ่มยิ้มแห้งไปในทันทีพอเจอสายตามองแรงขั้นสุดมองจนอีกฝ่ายต้องหลบสายตา
…‘เถียงไม่ได้เถียงไม่ได้เด็ดขาด’
“…”
ระหว่างกำลังนั่งเล่นรับลม
สายตาราบเรียบในตอนแรกก็แปรเปลี่ยนไปในพริบตาหลังจากพบเห็นป้ายโฆษณาขนาดใหญ่ยักษ์
ทราเวียร์ขมวดคิ้วแน่นเป็นที่สุด
…‘ดันมาเจอป้ายน่ารำคาญซะได้’
“…”
“เวียร์!”
“…” นั่นไงเสียงร้องเรียกดังขึ้นแล้ว
แน่นอนว่าต้นสายปลายกำเนิดก็ไม่ใช่เสียงใครที่ไหนเป็นเสียงของไอรีนหญิงสาวข้างกายเขานั้นเอง
น้ำเสียงของหล่อนดูตื่นเต้นมาก
“ดูป้ายข้างหน้าเร็วเข้า”
“ริเบเลียละ~”
“ไม่เห็นจะน่าสนใจ”
“ดูเร็วเข้า!” ไอรีนยังคงร้องลั่นต่อ
นอกจากไม่สนใจคำพูดของเขายังปล่อยผ่านทำเมินเฉยอีกต่างหากขณะหล่อนกำลังตื่นตาตื่นใจ
ผิดกับอีกคนที่นั่งข้างกัน
“…” ทราเวียร์ถอนหายใจเหนื่อยหน่าย
ในที่สุดหลังจากเจอหล่อนคะยั้นคะยอเข้ามาก ๆ เขาก็ยอมทำตามใจหล่อนยอมเงยหน้ามองป้ายตรงหน้า
มองยังไงก็เหมือนเดิม
“…รู้สึกยังไงบ้าง?” ไอรีนถามความรู้สึกของเขา
เจ้าตัวก็ตอบกลับมาไม่เสียเวลาคิดให้เปล่าประโยชน์
“เหมือนเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยน”
“นายไม่มีอารมณ์ร่วมบ้างเหรอ?”
“แล้วอยากให้ฉันมีอารมณ์ร่วมแบบไหนละ?”
“ก็แค่เกมออนไลน์—”
อยู่ดีไม่ว่าดีเหยียบกับระเบิดเข้าให้เสียแล้วจากเสียงร้องตื่นตาตื่นใจในตอนแรกเปลี่ยนกลายมาเป็นร้องลั่นไม่พอใจ
ทั้งยังมุ่งมาเล่นงานชายหนุ่มโดยตรง
…‘เวรดันพูดผิดอีก!’
“…”
“มันไม่ใช่เกมออนไลน์ทั่วไปนะ!”
“…”
“ดะ เดี๋ยวเธอจะเอารถเข้าข้างทางทำไม?”
“…” ไอรีนล็อคสายตามองทราเวียร์
ก่อนกล่าวถามเสียงเรียบ
“เมื่อกี้นายพูดอะไร?”
“…ขอโทษ”
“นายกล้าเรียกริเบเลียว่าเกมธรรมดาเหรอ?”
“นี่มันคือสุดยอดเกมต่างหาก”
“ลองมองไปทั่งทั้งโลกดูสิ”
“นายจะหาเกมแบบนี้ได้ที่ไหน”
“เกมที่ถูกพัฒนาด้วยเทคโนโลยีโลกเสมือนเกมที่สร้างขึ้นเพื่อให้นายสามารถไปใช้ชีวิตอยู่ในนั้นได้เลย”
ยาวเหยียดยาวมากหญิงสาวแสนสวยหยิบเอาถ้อยคำที่หล่อนต้องการจะกล่าวทุ่มใส่หัวเขาไม่ขาดสาย
นอกจากต้องนั่งฟังอย่างเดียวยังขัดใจไม่ได้อีก
“…” เขาจำต้องนั่งฟังต่อ
จนกระทั่งหล่อนเปิดปากถามเขาอีกครั้ง
“นายเข้าใจรึยัง?”
“เข้าใจแล้วครับ”
“กลับบ้านเถอะนะ”
“…” ไอรีนยังมองตาเขียวตาแดงอยู่เหมือนเดิม
หลังจากเกลี้ยกล่อมอยู่นานในที่สุดหล่อนก็ยอมลงให้ที่ยอมลงให้แน่นอนว่าไม่ใช่เพราะคำพูดของเขา
น่าจะเป็นเพราะอย่างอื่นมากกว่า
“…ก็ได้”
…‘หัวจะปวด’
“…” ทราเวียร์กุมขมับตนเอง
ด้วยเพราะเจอเรื่องหนักหน่วงไล่ตามหลังมาไม่ขาดสายเจ้าหนุ่มของเราเลยกะจะเปิดเพลงฟังคลายเครียด
แต่สิ่งที่ได้รับกลับมากับทำให้เขาเครียดยิ่งกว่าเดิม
“น่าตื่นเต้นมากครับ”
“ผมรู้ว่าท่านผู้ชมทางบ้านก็ตื่นเต้นไม่แพ้กัน”
“วันนี้จะเป็นวันที่มนุษยชาติต้องจดจำไปตลอดกาลประวัติศาสตร์หน้าใหม่กำลังจะถูกจารึก”
“เสียดายที่ผมไม่ได้เข้าไปมีส่วนร่วมกับประวัติศาสตร์หน้าใหม่โดยตรงแต่ก็ยังสามารถเป็นส่วนหนึ่งกับมันเป็นส่วนหนึ่งกับริเบเลีย”
“แม้จะเล็กน้อยแค่ไหนก็ตามแต่ผมก็ภูมิใจครับ—”
รวดเร็วเกินกว่าตอบสนองได้ทันทราเวียร์พุ่งฝ่ามือกดปิดไม่ปล่อยให้ผู้ประกาศข่าวได้ทำหน้าที่ต่อ
ซึ่งการกระทำของเขามันก็ได้ทำให้คนผู้หนึ่งขมวดคิ้วแน่นสายตาเหลือบมองแรงขั้นสุด
คล้ายต้องการบีบคอเขาให้ตาย
…‘อะไรวะเนี่ย?!’
“…”
“นายปิดทำไม?”
“ฉันเผลอกดปิดน่ะ”
โคตรจะเป็นข้ออ้างไร้สาระที่สุดเท่าที่เคยได้ยินมาเลยเห็นกันอยู่ว่าอีกฝ่ายตั้งใจปิดมันเต็มที่
ยังจะมาบอกว่าเผลออีก
…‘ข้ออ้างอะไรของนาย?’
“…”
