ตอนที่ 26 ผสานฝ่ามือ
“ฉันแกล้งเธอ?”
“เอาที่ไหนมาพูด”
“…” ไอรีนแค่นเสียงไม่พอใจ
ทั้งที่รู้ว่าหล่อนต้องการจะพูดอะไรต้องการกล่าวแบบไหนแต่ก็ยังห้ามเอาไว้ห้ามไม่ให้พูดหากไม่ใช่การแกล้งกัน
แล้วจะให้เรียกว่าอะไร
…‘ก็เห็นอยู่ว่าแกล้ง’
“…”
“ก็ได้…” หญิงสาวลอบกำหมัดแน่น
ในเมื่อต้องการกลั่นแกล้งแบบนี้ต้องการให้หล่อนล้มเลิกความตั้งใจเดิมหล่อนก็พร้อมพุ่งชน
พร้อมต้านทานทุกสถานการณ์
“…” แววตากลับมาตั้งมั่นอีกครั้ง
“ในเมื่อนายอยากให้ฉันพูดงั้นฉันก็จะพูดมันตรงนี้แหละ”
“…ถ้าไม่เกี่ยวกับริเบเลียก็เชิญเต็มที่เลย”
“แล้วถ้าเกี่ยวกับริเบเลียละ?”
“…” ทราเวียร์นิ่งเงียบไปครู่หนึ่งก่อนถอนหายใจ
ทั้งที่เขาแสดงออกชัดเจนมาตั้งแต่แรกเริ่มต้นแต่อีกฝ่ายก็ยังคงดึงดันไม่เลิกรา
หากหล่อนยังคงตีความเข้าข้างตัวเองต่อไปยังต้องการกล่าวต่อไปให้ได้ไม่ว่าจะหักห้ามยังไงก็ตาม
เขาก็ไม่รู้จะพูดยังไงแล้วทำได้แค่ปฎิเสธกลับไปตามตรงเท่านั้นนอกเหนือจากนั้นก็คงต้องปล่อยผ่าน
…‘อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิดละนะ’
“…” เขาเงยมองหน้าหล่อน
พร้อมกล่าวความในใจตัวเองออกไป
“ฉันก็อาจจะฟังแต่ฟังแบบผ่านหูไม่เก็บมาใส่สมอง”
“ดีงั้นฉันไม่อ้อมค้อม”
“ฉันอยากให้นายไปเล่นด้วย”
“นายจะไปกับพวกเราไหม?”
“…”
“ยังต้องถามอีกเหรอ?”
“…คำตอบเป็นยังไงเธอก็น่าจะรู้ดีนิ” สิ้นเสียงบอกกล่าว
บรรยากาศตึงเครียดกลับมาปกคลุมทั่วบริเวณอีกครั้งสีหน้าหล่อนดูดื้อด้านไม่ชอบใจมากเป็นพิเศษ
ความต้องการของหล่อนนั้นง่ายดายมากเพียงแค่อยากให้เขายอมเปิดใจกับริเบเลียยอมละอคติยอมกลับไปเล่นกับพวกหล่อนอีกครั้ง
ติดที่มันช่างยากเย็นเหลือเกิน
…‘รู้อยู่แล้วว่ามันไม่ง่าย’
“…” ไอรีนถอนหาย
พยายามชักชวนต่อ
“…ไปเถอะ”
“ไปเล่นกับพวกเรา—”
“เลิกคิดไปได้เลย”
“ฉันไม่อยากเข้าไปยุ่งวุ่นวายกับมันแล้ว”
“…ไม่เอาด้วยหรอก”
“…” ไอรีนยังคงดึงดันต่อไป
แม้ว่าชายหนุ่มสวมแว่นจะปฏิเสธตอกหน้ากลับมา
แน่นอนเหตุผลหลักใหญ่ใจความสำคัญที่ทำให้หล่อนต้องดื้อดึงขนาดนี้มันมีต้นสายปลายเหตุของมันอยู่
ทั้งยังเป็นเหตุผลสำคัญมากอีกด้วยไม่ใช่เพียงแค่ต้องการอยากเล่นด้วยอย่างเดียวเหมือนกับที่หล่อนบอก
…‘ต่อให้พูดยังไงเขาก็คงไม่ฟังอยู่ดี’
“…” มีแต่ต้องอาศัยลูกตื๊อเข้าปะทะละนะ
“มันน่าสนุกนะ”
“ได้เอาตัวเองเข้าไปในโลกเสมือนได้ต่อสู้ได้ขยับร่างกายตามใจชอบยิ่งร่างกายของนายเป็นแบบนี้ด้วย”
“…นายไม่อยากกลับไปต่อสู้เหรอ?”
“…” หัวคิ้วเขากระตุก
พร้อมส่ายหน้าปฏิเสธ
“ฉันยังคงยืนยันคำเดิม”
“พวกเธอเล่นได้”
“…ไม่จำเป็นต้องมีฉันหรอก”
สายตาเขามองออกไปนอกหน้าต่าง
หากเป็นก่อนหน้านี้เขาอาจยินยอมโอนเอนตามใจหล่อนแต่ไม่ใช่สำหรับตอนนี้ไม่ใช่ตั้งแต่ผ่านพ้นเหตุการณ์ครั้งนั้น
ตั้งแต่ผ่านพ้นเหตุการณ์เมื่อหลายปีเขาก็ส่ายหน้าลูกเดียวอย่าว่าแต่เข้าไปเล่น
แค่หันหน้ามองยังไม่อยากจะมอง
…‘คิดจะให้ฉันกลับไปเล่นไม่เอาด้วยหรอกขอบาย’
“…”
“…นายไม่พอใจตรงไหน?”
“นั่นมันเทคโนโลยีโลกเสมือนจริงเลยนะ”
“เทคโนโลยีที่จะทำให้นายสามารถเข้าไปในเกมเข้าไปในโลกใบใหม่ที่ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อให้เล่นสนุกได้เต็มที่ไม่มีการตายไม่มีบาดเจ็บไม่มีกระทั่งบาดแผล”
“โลกที่สามารถทำอะไรก็ได้ตามใจอยากอุตส่าห์มีของสุดวิเศษขนาดนั้นอยู่บนโลกนายยังจะปล่อยผ่านเพียงเพราะความรู้สึกเล็กน้อยเท่าเม็ดทรายเหรอ”
“น่าเสียดายออก”
“น่าเสียดายเกินไปแล้ว” ไอรีนขบฟันตัวเองแน่น
โอกาสสุดแสนจะหายากมาปรากฎตรงหน้าแต่ชายหนุ่มสวมแว่นกับปล่อยผ่านปล่อยให้โอกาสหลุดลอยไปง่ายดาย
ในฐานะคนดูแลของเขาเธอต้องกล่าวตักเตือนเรียกสติต้องอาศัยความพยายามมากมายเข้าช่วย
แต่ถ้าหากวิธีปรกติธรรมดามันไม่ได้ผลใช้งานใช้การไม่ได้ก็ต้องเปลี่ยนไปใช้วิธีการอื่นวิธีการที่เหนือล้ำไปกว่าเดิม
วิธีที่มีเพียงแค่หล่อนเท่านั้นที่ทำได้
…‘ถ้าไม่ได้ผลก็ต้องแผนสอง’
“…”
“นายยังคงยืนยันคำเดิมใช่ไหม?”
“ใช่ ฉันยังคงยืนยันเดิม”
“ฉันไม่สนใจ”
“คนอื่นอาจสนแต่ฉันไม่”
“…เลิกถามคำถามเปล่าประโยชน์พวกนี้เถอะ”
…‘นายบังคับฉันเองนะ’
“…” หญิงสาวเริ่มดำเนินการตามแบบแผน
มือข้างหนึ่งจับพวงมาลัยอีกข้างหนึ่งยื่นมาจับผสานฝ่ามือชายหนุ่มเอาไว้แนบแน่นไม่ปล่อยให้หนีรอดไปไหนได้
หล่อนลงมือรวดเร็วมาก
หมับ!
ทันทีที่ฝ่ามือถูกจับ
“…เห้ย!” เจ้าตัวถึงกับร้องเสียงหลงออกมา
ด้วยความตกใจบวกกับอาการแตกตื่นเกินขนาดทำให้เขาพยายามสะบัดหวังดิ้นรนให้หลุด
ติดตรงหล่อนยึดจับเอาไว้แนบแน่นเหลือเกิน
แน่นจนเขาหนีไม่รอด
“นะ นี่เธอจะทำอะไรน่ะ—”
“นา~”
“มาเล่นเป็นเพื่อนฉันกับคาร่าเถอะ~”
“…”
“ปล่อยนะยัยบ้า!”
“ไม่ปล่อย!”
“จนกว่านายจะยอมเล่นเป็นเพื่อนฉัน”
“เพื่อเกมเพียงเกมเดียวเธอถึงกับต้องดื้อด้าน—”
“ยอมไปเล่นด้วยแล้วฉันจะปล่อย”
“…”
“ไม่เอาอะ”
“ทำไมฉันต้องฝืนสังขารทำสิ่งที่ฉันไม่อยากทำด้วย”
ทั้งที่เขาบอกกล่าวเอาไว้ชัดเจนแล้วว่าไม่อยากเล่นไม่ต้องการเล่นไม่ต้องการเข้าไปมีส่วนเกี่ยวข้อง
แต่หล่อนก็ยังดึงดันจะพาเขาเข้าไปให้ได้ทั้งพยายามใช้วิธีการมากมายมาชักจูงเขาหวังให้เขายอมทำตาม
ถึงอย่างนั้นมันก็ยังไม่ประสบผลสำเร็จ
…‘จะดื้อด้านไปถึงไหน?!’
“…” แววตาไอรีนหรี่ลงหลายระดับ
หล่อนที่เห็นชายหนุ่มสวมแว่นไม่ยินยอมง่ายดายถึงกับร้องเสียงหลงไม่พอใจขั้นสุด
…‘ทำไมถึงไม่ยอมอีก!’
“…”
“ดื้อด้าน!”
“…” สิ้นเสียงบอกกล่าวของหล่อนจบสิ้นลง
เส้นเลือดมากมายนับสิบปูดขึ้นมากะทันหันทั้งยังปูดขึ้นมาตามหน้าผากทราเวียร์เต็มไปหมด
ยังไม่รวมหัวคิ้วที่ขมวดแน่นเป็นปม
…‘เธอว่าใครนะที่ดื้อด้าน?!’
“…”
“หัวเธอสิ!”
“เธอต่างหากที่ดื้อด้าน”
“…” สองสายตาจับจ้องมองซึ่งกันและกัน
ภายในแววตาของทั้งคู่มีเปลวเพลิงลุกโชนเตรียมพร้อมแผดเผาหมดทุกสิ่งอย่าง
ต่างฝ่ายต่างเบี่ยงหน้าหลบไม่คิดมองหน้าทั้งยังแค่นเสียงไม่พอใจทิ้งท้ายเป็นของแถมบ่งบอกว่าตนไม่สบอารมณ์
“…หึ!”
