ตอนที่ 32 หอมแก้ม
เนื่องด้วยชายหนุ่มสวมแว่นเปิดหน้าต่างรับลมตลอดเส้นทางเหตุการณ์หวานหยดภายในรถทั้งหมดจึงถูกเปิดเผยให้เห็นทั้งยังให้เห็นเต็มสองตา
แววตาคนผู้หนึ่งเบิกกว้างขั้นสุด
“จูบกันตรงนี้เลยเหรอ?”
“เอาจริงดิ”
“…” ระหว่างกำลังดู
มันก็เปิดปากวิจารณ์กันให้เห็น
“ไอัผู้ชายไม่เท่าไหร่?”
“แต่ผู้หญิงนี่สิ”
…‘โคตรแจ่ม~’
“…” ขณะหนุ่มขี่มอเตอร์ไซค์กำลังจับจ้องมอง
จ้องมองฉากตรงหน้าด้วยแววตาเหม่อลอยไม่ได้สติมันก็เผลอสบสายตาหญิงสาวเข้าให้
หากเป็นกรณีปรกติธรรมดามันคงร้องดีใจสุดขีดเมื่ออีกฝ่ายเหลือบมอง
แต่ไม่ใช่ตอนนี้ไม่ใช่ครั้งนี้ไม่ใช่สำหรับไอรีน
“…” สายตาหล่อนคมกร้าวขั้นสุด
เพียงแค่สบตามองก็สั่นสะท้านไปทั่วทั้งร่างกายเจ้าหนุ่มผู้โชคร้ายที่ถูกสบสายเกิดอาการหน้ามืดคล้ายจะเป็นลม
ก่อนมันจะเบี่ยงหน้าหลบออกไม่สบสายตาต่อทรวงอกขยายหอบหายใจเอาอากาศเข้าปอด
ฟันทั้งปากกระทบส่งเสียงไม่ขาดสาย
…‘มะ เมื่อกี้มันอะไรวะ?!’
“…”
หล่อนเพียงเปรยตามองเล็กน้อยก่อนกดปิดหน้าต่างปิดกั้นทุกสิ่งอย่างไม่เปิดเผยให้โลกภายนอกรับรู้อีก
เป็นจังหวะเวลาเดียวกับทราเวียร์อาศัยพละกำลังดิ้นหลุดออกทั้งยังผลักดันอีกฝ่ายเต็มที่หวังเป็นอิสระ
และเมื่อเขาเป็นอิสระก็เริ่มเปิดปากต่อว่าหล่อนทันที
“พอแล้ว!”
“ทำไมละ?”
“หัดอายบ้าง?!”
“ไฟแดงยังเหลืออีกตั้งนาทีกว่า”
“อีกหน่อยเถอะนะ”
“…” นอกจากพูดปากเปล่า
หล่อนยังพุ่งใบหน้าเข้ามาหาต่อทั้งยังพุ่งเข้ามาด้วยความเร็วสูงสูงจนไม่เปิดโอกาสให้ชายหนุ่มได้ตั้งตัว
แต่เขาก็กันเอาไว้ได้
“…อย่าหวัง” นิ้วทั้งห้าดันหน้าผากไม่ปล่อยให้เข้าใกล้
“…” หล่อนหรี่ตามอง
ก่อนกล่าวเสียงน้อยใจ
“…เอามือออก”
“ฉันจูบนายไม่ได้”
“เธอต่างหากที่ต้องถอยออกไป”
ทั้งสองต่างแลกเปลี่ยนสายตาซึ่งกันและกันจนกระทั่งหนึ่งในนั้นเกิดรู้สึกเหนื่อยอ่อนต้องการถอยห่าง
คนผู้นั้นก็คือทราเวียร์
“…” เจ้าตัวถอนหายใจเหนื่อยหน่ายออกมา
ก่อนพยายามออกปากเกลี้ยกล่อมอีกฝ่าย
“อย่าอย่างนี้สิ”
“ทำไมละ?”
“คนอื่นเยอะแยะเต็มไปหมด”
“เธอไม่อายเหรอ?”
“…” ไอรีนส่ายหน้าปฏิเสธ
“ทำไมฉันต้องอายด้วย”
“การที่ฉันแสดงความรักกับนายจำเป็นต้องอายด้วยเหรอ?”
“ใช่ฉันอาย”
“ฉันไม่อยากกลายเป็นขี้ปากให้คนอื่นนินทา”
แม้จะเกิดเพียงเสี้ยววินาทีไม่กี่วินาทีแต่เขาก็รู้ว่าฉากรักหอมหวานเมื่อครู่ล้วนอยู่ในสายตาของใครบางคน
เพราะฉะนั้นเขาจึงอยากจะหลีกเลี่ยง
“…” ติดตรงหญิงสาวดันไม่ยินยอม
ไอรีนหรี่ตามอง
“…จูบตรงนี้ไม่ได้?”
“งั้นถ้าฉันลากนายไปจูบที่อื่นที่ลับตาก็ได้สินะ”
“ไม่ได้!” ทราเวียร์ตะโกนร้องลั่น
เพื่อยื้อเวลาเอาตัวรอดเขาตัดสินใจหยิบยกเอาเรื่องที่หล่อนต้องการมากที่สุดมาเป็นเครื่องมือต่อรอง
เขาเริ่มดำเนินการตามแผนการของตัวเองทันที
“รีบกลับบ้านกันเถอะ”
“คาร่าอาจจะกลับมาแล้วก็ได้นะ”
“…” หล่อนก็ยังเมินเฉย
จนกระทั่งมาถึงเรื่องถัดไป
“อีกอย่างริเบเลียก็จะเริ่มเปิดให้เข้าทดสอบหากไม่รีบกลับไปแล้วเกิดมีปัญหาอะไรขึ้นระหว่างขั้นตอน”
“เธออาจพลาดครั้งนีัเลยนะ”
“…” ครั้งนี้หล่อนตอบสนองกลับมา
หลังจากครุ่นคิดอยู่กับตัวเองหล่อนก็หาคำตอบให้กับสถานการณ์ตรงหน้าเสร็จสิ้นเรียบร้อย
ด้วยการพยักหน้าตอบตกลง
“ก็ได้”
“แต่ต้องมีข้อแม้นะ”
“ข้อแม้อะไร?”
“…หอมแก้ม” ไอรีนยิ้มหัวเราะ
หัวสมองชายหนุ่มว่างเปล่าขึ้นมากระทันหันว่างเปล่าไปชั่วขณะจิตก่อนจะกระพริบตาเรียกสติตัวเองกลับ
สุดท้ายปลายทางเขาก็ยินยอมตอบตกลงไปในที่สุด
“…” ทราเวียร์ถอนหายใจ
“…ครั้งเดียวนะ”
“…ค่ะ”
ไอรีนหันแก้มให้ชายหนุ่มลงมือด้วยพวงแก้มอมชมพูเป็นอะไรที่ยั่วยวนสายตาเหลือเกิน
เจ้าตัวหลับตาแน่น
“…” รีบพุ่งเข้าหน้ากระแทก
ริมฝีปากเขากระแทกกดใบหน้าอีกฝ่ายเบาบางหลังจากหอมแก้มเสร็จเรียบร้อยเขาก็รีบดึงหน้าตัวเองออกทันที
ตามใบหน้าสวมแว่นยังปรากฎริ้วรอยแดงเต็มไปหมด
“ระ รีบกลับบ้านเร็วเข้า”
…‘น่ารักที่สุด’
“…”
ในเมื่อชายหนุ่มสวมแว่นยินยอมทำตามสัญญาในฐานะหญิงสาวผู้เต็มเปี่ยมไปด้วยจิตใจยอดเยี่ยม
ย่อมไม่มีทางผิดคำพูดของตนเองหล่อนเริ่มขับรถมุ่งตรงกลับบ้านรวดเร็วตามคำขออีกฝ่าย
ใช้เวลาเพียงไม่กี่นาทีเท่านั้นก็มาถึงบ้าน
…‘ยังไงต่อดีเนี่ย?’
“…” ไอรีนหันหน้าไปมองทราเวียร์
“มัวรออะไรอยู่?”
“ขอเก็บของแปบ”
“งั้นฉันไปเตรียมตัวก่อนนะ”
“ไปก่อนเลย” ทราเวียร์เพียวกล่าวตอบกลับไป
เขาถอนหายใจหลังจากพบเห็นเรือนร่างงดงามก้าวเท้าเดินเข้าไปในบ้านเรียบร้อย
…‘หัวใจจะวาย’
“…” ผ่านพ้นไปหลาย 10 วินาที
เขาก็ตัดสินใจก้าวเท้าเข้าไปในบ้านต้องบอกพอย่างเท้าก้าวเข้าไปหนึ่งสิ่งแปลกประหลาดไหลเข้ามาในสมองเขา
ทุกสิ่งอย่างรอบกายก็แปรเปลี่ยนไปในทันทีไม่มีแสงสว่างมีเพียงความมืดมิดเท่านั้นที่รอคอยอยู่เบื้องหน้า
ทราเวียร์ขมวดคิ้วแน่น
“ไอรีน?”
“…”
“เดี๋ยวก่อน” ไอรีนยืนสงบนิ่งก่อนเผยรอยยิ้มออกมา
พอเขาอยากจะเข้าไปด้านในหล่อนก็ร้องห้ามปรามขั้นสุดปิดกั้นไม่ให้เขาขยับไปไหน
เจ้าตัวถึงกับหรี่ตามอง
…‘คิดจะมาไม้ไหนอีก?’
“…”
“ทำไม?”
“ชั้นรองเท้า”
“ชั้นรองเท้ามันทำไม?”
“…” หล่อนเพียงชี้นำให้เขามองตาม
ปลายนิ้วเรียวชี้จรดไปยังชั้นรองเท้านอกจากความว่างเปล่าที่หลงเหลืออยู่ก็ไม่มีอะไรอยู่ตรงนั่นเลยแม้แต่น้อย
ทราเวียร์เอียงคอมอง
“…” เขาไม่เข้าใจว่าหล่อนกำลังต้องการสื่อถึงอะไร
ต้องการให้เขาทำอะไรกันแน่
“มันว่างเปล่า”
“แล้ว?”
“ถ้าไม่มีรองเท้าวางอยู่”
“…เท่ากับบ้านไม่มีคนน่ะสิ”
“…” ลางสังหรณ์เลวร้ายกำลังคืบคลานเข้ามาใกล้ทุกขณะจิตตอนนี้เขารู้แล้วว่าหล่อนกำลังคิดลงมือทำอะไร
แต่กว่าจะรู้ตัวมันก็สายเกินไปแล้ว
“และถ้าในบ้านไม่มีคนเท่ากับว่า~”
“นิเธอ!”
“เรามาหาอะไรทำรอคาร่ากันเถอะ”
“…ไม่เอาเดี๋ยว—”
“ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของฉันเอง”
“…” ไอรีนยิ้มหน้าขยับเข้ามาใกล้
ยังไม่ทันได้เริ่มต้นเหตุการณ์ชวนให้หัวใจเต้นแรงเสียงโทรศัพท์เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นมาขัดจังหวะทุกสิ่งอย่าง
ทั้งยังไม่ใช่ของทราเวียร์
แต่เป็นของไอรีนหญิงสาวแสนสวย
ตืออออ~~~
“…”
“…ใครโทรมาเนี่ย?!”
“ไม่รู้จักเวล่ำเวลา” ไอรันสบถหัวเสีย
เดือดดาลทั้งยังเดือดดาลขั้นสุดต้องการระบายอารมณ์กับใครสักคนขณะหล่อนกำลังมองหน้าจอโทรศัพท์
มองว่าใครกล้าโทรเข้ามา
“…” มือไม้ก็เกิดอ่อนแรงกะทันหัน
ปราศจากสุ้มเสียงตอบกลับมา
…‘ทำไมถึงเงียบไปละ?’
“…”
“ไอรีน?”
“…”
“…ใครโทรมาหา?”
“นายดูเอาเองละกัน” ไอรีนหันโทรศัพท์ให้เขา
บนหน้าจอมีเบอร์ชุดหนึ่งปรากฏขึ้นมานอกจากตัวเลขเรียงรางสวยสดงดงามแล้วยังมีสิ่งหนึ่งน่าสังเกต
นั้นก็คือรายชื่อเจ้าของเบอร์โทรศัพท์
[ คาร่า ]
“…” แววตาชายหนุ่มสวมแว่นเบิกกว้างขั้นสุด
หนึ่งในบุคคลคนที่เขาไม่ต้องการพานพบเจอมากที่สุดในตอนนี้กำลังโทรเข้าผ่านโทรศัพท์ของไอรีน
ทราเวียร์สะดุ้งทันตาเห็น
“คาร่า!”
