ตอนที่ 41 เหลือเวลาอีกแค่ 13 นาที
ขณะทราเวียร์กำลังนั่งเหม่อลอยปล่อยผ่านไม่เก็บเรื่องราวอื่นมาใส่หัวสมองหญิงสาวแสนสวยก็หันมาพูดคุยกับเขา
อาจเพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะเก็บเกี่ยวไม่ทันหรือไม่มีอารมณ์ร่วมหรืออาจจะเป็นเหตุผลอื่นแต่ไม่ว่าจะเป็นเหตุผลอะไร
ทราเวียร์ก็คงไม่สนใจหรอกแน่นอนว่ารวมถึงสองสาวเองก็หาได้สนใจไม่พวกหล่อนเพียงแค่อยากพูดเท่านั้น
ที่เหลือก็เป็นแค่เหตุผลรองเอามาประกอบส่วนเกิน
“เอาเข้าจริงจะเรียกว่าต่างโลกก็ได้”
“มองโดยรวมมองภาพรวมมันก็ไม่ต่างจากที่พูดหรอก”
“…”
“พูดเป็นเล่น?”
“นี่ไม่ใช่นิยายนะ”
“…พูดจริง” ไอรีนยิ้มกล่าวต่อ
“อย่าลืมว่าเนื้อแท้ของมันเนื้อแท้ของริเบเลียก็โลกที่ถูกสร้างขึ้นมาใหม่ด้วยฝีมือของมนุษย์ถูกสร้างขึ้นมาดัวยเทคโนโลยีล้ำสมัย”
“จะเรียกให้โลกเสมือนหรือว่าต่างโลกโลกต่างมิติก็ไม่น่ามีปัญหาอะไรเพราะสุดท้ายมันก็ความหมายเดียวกันหมด”
“…ต่างกันแค่คำเรียกเท่านั้น”
เอาเถอะยึดตามคำพูดของหล่อนมันก็คงจะจริงเหมือนกับที่บอกกล่าวแต่สำหรับเขาแล้วมันจะเป็นยังไงก็ช่าง
ขอแค่ได้เล่นขอแค่ไม่ทำเขาต้องเจ็บเนื้อเจ็บตัวก็พอ
…‘ต่างกันแค่คำเรียกสินะ’
“…”
“เอาเถอะจะเรียกยังไงก็ไม่สำคัญสำหรับฉันอยู่แล้ว”
“ว่าแต่เมื่อไหร่จะได้เล่น?”
“อีกแค่ไม่กี่นาทีเท่านั้นแหละ”
“…อีกแค่ไม่กี่นาที”
สายตาสองสาวจดจ้องมองนาฬิกาเรือนใหญ่หากเวลานับถอยหลังหมดสิ้นลงช่วงเวลาต่อจากนี้แหละจะเป็นของจริง
เป็นช่วงเวลาฆ่าล่าฟันไม่มีสิ้นสุด
…‘อีกแค่ก้าวเดียวเท่านั้น’
“…” ระหว่างที่พวกหล่อนกำลังจมอยู่กับห้วงความคิด
เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นเป็นเสียงของทราเวียร์ที่ไม่ต้องการนั่งรับฟังข้อมูลข่าวสารจากโทรทัศน์
เขากับต้องการให้พวกหล่อนอธิบายมากกว่า
“แล้วไอ้ที่บอกว่าต้องหาเองนี่”
“หมายถึงหาเองทั้งหมด?”
“ก็ตามที่นายคิด”
“หมายถึงทุกสิ่งอย่างต้องหาเองทั้งหมดแหละ”
…‘ดูยุ่งวุ่นวายเป็นบ้าเลย’
“…” ทราเวียร์นิ่งเงียบเลิกคิ้ว
หากให้หาเองทั้งหมดเขาต้องใช้เวลาเท่าไหร่ในการหาแล้วมันมีกี่ระบบกันมีแค่ไม่กี่ระบบหรือเป็นสิบเป็นร้อย
พอคิดว่าต้องเสียเวลากับระบบทั้งยังไม่รู้เงื่อนไขไม่รู้หลักใหญ่ใจความสำคัญของมันเขาก็รู้สึกเหนื่อยขึ้นมาทันที
คาร่าคล้ายมองออกว่าชายหนุ่มกำลังครุ่นคิดสิ่งใด
“ไม่ถึงกับต้องหาเองทั้งหมดค่ะ”
“จะมีเพียงบางส่วนเท่านั่นที่เปิดเผยให้กับผู้เล่นเพื่อให้ผู้เล่นยังคงจดจำได้ว่านี่เป็นโลกเสมือน”
“ไม่ใช่โลกความเป็นจริง”
“…”
“แล้วไอ้บางส่วนนี่คือ?”
“แถบเมนูค่ะ”
“แค่นั้นน่ะนะ”
“…ค่ะ” คาร่าพยักหน้ากล่าวต่อ
“ทางบริษัทออกมาบอกว่าทุกระบบล้วนมีเงื่อนไขเฉพาะในการเปิดใช้งานตราบใดที่เข้าเงื่อนไขก็ใช้งานได้ทันที”
“แต่ถ้าไม่เจอของก็เสียเปล่าไม่สามารถเข้าถึงระบบได้ส่วนระบบที่ถูกเปิดงานมาแล้วครั้งหนึ่ง”
“ส่วนกลางจะบันทึกข้อมูลดังกล่าวใส่ตัวผู้เล่นทำให้ผู้เล่นสามารถเข้าถึงระบบได้ด้วยแถบเมนู”
“…” ทราเวียร์นิ่งเงียบ
ก่อนถามกลับอีกครั้ง
“หรือก็คือถ้าหามันไม่เจอโอกาสเติบโตก็เท่ากับเป็นศูนย์ไม่สามารถตามคนอื่นทันกลายเป็นเพียงพวกด้อยคุณภาพ”
“…” คาร่าพยักหน้า
“ค่ะ ก็เหมือนอย่างที่คุณคิด”
“มีแต่ต้องวิ่งหน้าตั้งออกไปเท่านั้น”
“คุณถึงจะมีโอกาสเจริญเติบโตก้าวหน้า”
คนขี้เกียจจะไม่มีวันขึ้นสู่จุดสูงสุดมีแต่ต้องวิ่งหน้าตั้งออกหาความจริงเท่านั้นถึงจะอยู่บนโลกของริเบเลียได้
ทราเวียร์ขมวดคิ้วแน่น
…‘เอาเรื่องแหะ’
“…”
“เข้าขั้นโหดหินเลยนะแบบนี้น่ะ”
การรอคอยเป็นอะไรที่น่าเบื่อหน่ายที่สุดโดยเฉพาะกับเขาที่ไม่มีใจอยากเล่นริเบเลียตั้งแต่ทีแรก
หากเขาไม่เปิดปากถามหรือว่าพวกหล่อนไม่หยิบยกประเด็นอื่นขึ้นมาพูดคุยคงไม่พ้นหลับคาโซฟาแน่นอน
ทราเวียร์อ้าปากหาวเอาอากาศเข้าปอด
…‘แค่ 10 กว่านาทีทำไมมันนานอย่างนี่เนี่ย?’
“…” ระหว่างกำลังหาว
ไอรีนก็แทรกเพิ่มเติมเข้ามาอาจเป็นเพราะหล่อนล่วงรู้ว่าแท้จริงสถานการณ์ตรงหน้ากำลังบีบให้เขาต้องเบื่อหน่าย
เกิดไม่ทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันเจ้าตัวอาจหลุดหนีไปเลยก็ได้เพราะฉะนั้นจำต้องชวนคุยให้มากพยายามยัดเรื่องอื่นเข้าหัวสมองเขากันไม่ให้เขาครุ่นคิดเรื่องอื่นแทน
“…” ไอรีนเหลือบก่อนเริ่มกล่าวต่อ
“เอาเข้าจริงแล้วไม่ใช่แค่ระบบตัวเกมที่น่าสนใจอย่างเดียว”
“แต่ยังรวมไปถึงเหล่ามอนสเตอร์ก็น่าสนใจไม่แพ้กัน”
“ตั้งแต่การออกแบบจนไปถึงภาพลักษณ์ภายนอกทุกสิ่งอย่างล้วนมีความสมจริงและเป็นเอกลักษณ์แตกต่างจากที่อื่นแตกต่างจากเกมอื่นอย่างสิ้นเชิง”
“…” คาร่าลอบพยักหน้าเห็นด้วย
เริ่มเสริมเพิ่มเติมในส่วนของตน
“เห็นด้วยค่ะ”
“เทียบกับนักเลงหัวไม้ที่พวกคุณกระทืบไปกับพวกที่อยู่ในริเบเลียนักเลงหัวไม้ก็เป็นได้แค่มดปลวกตัวน้อย”
“เป็นได้แค่ขยะกลุ่มก้อนหนึ่งไม่สมควรหยิบยกมาพูดคุยอีกเมื่อหลายปีก่อนตอนที่พวกเราได้ลองทดสอบ”
“พวกเราทั้งสองคนก็รู้เลย”
“ว่านี่แหละคือของจริง”
“ของจริงที่พวกเรากำลังตามหาอยู่”
“…” ไอรีนหัวเราะพลางนึกถึงเหตุการณ์ครั้งนั้น
ก่อนถอนหายใจเต็มเปี่ยมไปด้วยอารมณ์มากมายมันช่างเป็นอะไรที่ยากจะลืมเลือนเหลือเกิน
แม้จะผ่านพ้นมาหลายต่อหลายปีแต่หล่อนก็ยังคงจดจำมันได้ละเอียดยิบราวกับว่ามันพึ่งเกิดเมื่อวาน
“แม้มันจะยากบัดซบแต่มันก็สนุกจริง ๆ นั่นแหละ”
“อันนี้เห็นด้วยค่ะ”
ฉากสองสาวกำลังมองหน้าพูดคุยเรื่องอดีตครั้งก่อนเป็นอะไรที่ยากจะแทรกแซงเข้าไปทำได้แค่นั่งมองดูเท่านั้น
นอกจากนั้นก็ทำอะไรไม่ได้เลย
…‘เหมือนคนนอกยังไงก็ไม่รู้’
“…”
ในจังหวะช่วงเวลาเดียวกันเสียงโทรศัพท์เสียงผู้ประกาศข่าวก็บรรยายอารมณ์ความรู้สึกของตนให้ผู้อื่นรับทราบ
กล่าวจนคนปรกติธรรมดาอย่างเขายังรู้สีกมีอารมณ์ร่วมแม้จะมีเพียงนิดหน่อยเล็กน้อยก็เถอะ
สาธรยิ้มหัวเราะกวาดสายตามองไปทั่วบริเวณ
“…ผมรู้ว่าทุกคนกำลังตื่นเต้นครับ”
“ตัวผมเองก็ตื่นเต้นไม่แพ้กัน”
“…”
“เหลือเวลาเท่าไหร่ครับคุณสาธร?”
“…เวลาตอนนี้”
“เหลืออีกเพียง 13 นาทีเท่านั้น”
“แค่ 13 นาทีเท่านัันครับ”
“ช่วงเวลาที่พวกเรารอคอยมานานหลายต่อหลายปี”
”มันกำลังจะจบสิ้นลง”
“ในวันนี้ประวัติศาสตร์โลกจะต้องถูกจารึก”
“ถึงแม้ผมจะไม่ได้เข้าไปมีส่วนร่วมโดยตรง”
“แต่ผมขอบอกเอาไว้ตรงนี้เลยว่าผมมีความสุขมากมากจนไม่สามารถบรรยายมันออกมาเป็นคำพูดได้”
“ผมมีความสุขจริง ๆ ครับ”
“…” กิตติพยักหน้าตอบรับเป็นด้วย
“ผมเองก็มีความสุขเหมือนกันครับ”
“ตลอดช่วงชีวิตในการเป็นนักข่าวของผม”
“ผมกล้าพูดเลยว่าวันนี้จะเป็นวันที่ผมต้องจดจำไปชั่วชีวิตจดจดไปจนวันตาย”
