ตอนที่ 42 เริ่มต้นเข้าริเบเลีย
พอเห็นอาการแตกตื่นตระหนกตกใจของผู้ประกาศข่าวทราเวียร์เลิกคิ้วเหนื่อยหน่ายก่อนเลือกเบนสายตาไปทางอื่น
แน่นอนว่าการกระทำของเขาล้วนอยู่ในสายตาหญิงสาวทั้งสองพวกหล่อนมองหน้าซึ่งกันและกัน
ก่อนกลับไปสนใจหน้าจอโทรทัศน์ตามเดิม
…‘ออกจะเกินเลยไปรึเปล่า?’
“…” ทราเวียร์เพียงยิ้มออก
แต่หลังจากนั้นเพียงไม่กี่วินาทีไอรีนก็เปิดฉากหันหน้ามาพูดคุยกับเขาทั้งยังกล่าวด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
เป็นกันเองห่วงใยและมากไปด้วยอารมณ์
“มีอะไรเหรอ?”
“ไม่ก็แค่”
“…”
“จำเป็นต้องแสดงออกขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“ถึงแม้ว่ามันจะน่าตื่นเต้นจะดูตื่นตาตื่นใจยังไงแต่นี่ก็ยังไม่ใช่เกมตัวจริงเป็นแค่ตัวทดสอบเท่านั้น”
“แถมยังเป็นตัวทดสอบที่เปิดให้เฉพาะคนบางกลุ่มอีกต่างหากไม่ว่าจะมองยังไงมันก็—”
“ดูเกินจริงสินะ”
“ประมาณนั้น”
“…” คาร่าแทรกเสริมขึ้นมา
“ไม่เกินจริงหรอกค่ะ”
“…นี่ยังน้อยเกินไปด้วยซ้ำ”
“ใช่ นายประเมินความอยากของผู้คนต่ำเกินไปแล้ว”
“กล่าวสำหรับบางคนอย่างนายอาจเมินเฉยไม่เห็นค่าไม่เห็นหัวแต่สำหรับใครบางคนคนบางกลุ่ม”
“ถึงขั้นวิ่งแก้ผ้ารอบบ้านหรืออาจจะหนักหน่วงยิ่งกว่านั้นไปหลายเท่าตัวแน่นอนว่าทั้งหมดล้วนมาจากต้นสายปลายเหตุเดียวนั้นก็คือริเบเลีย”
“เป็นเพราะริเบเลียอย่างเดียวเลยที่กระตุ้นทำให้ทุกคนกลายเป็นบ้าถึงแม้จะมีเพียงแค่ 100,000 คนเท่านั้นที่ได้รับสิทธิ์ทดสอบจากจำนวนหลายพันล้านคน”
“แต่มันก็เป็นหลักฐานก้าวแรกก้าวสำคัญสำหรับเทคโนโลยีอีกขั้นของมนุษยชาติมันคือหลักฐานความสำเร็จที่ยากจะปล่อยผ่ายโดยเฉพาะกับพวกคลั่งเกมแบบพวกเรา”
“นี่จึงเป็นสาเหตุหลักใหญ่ใจความสำคัญที่ทำให้พวกเขาตื่นเต้นกว่าปรกติแต่สำหรับนายมันคงเป็นอะไรที่ยากจะทำความเข้าใจสินะ” ไอรีนยกยิ้ม
“…” ทราเวียร์เพียงนิ่งเงียบ
ก็เป็นอย่างที่หล่อนบอกกล่าวหลังจากผ่านพ้นช่วงเวลาเลวร้ายมาได้ความสนใจทั้งหมดที่เกี่ยวกับริเบเลีย
ก็มลายหายไปกลายเป็นเศษฝุ่นละออง
…‘ยากจะทำความเข้าใจสินะ’
“…”
“เข้าใจแต่แค่”
“ไม่รู้สิ”
“…ถ้าฉันไม่เจอเหตุการณ์เมื่อหลายปีก่อน”
“ฉันอาจจะเป็นหนึ่งในพวกนั้นก็ได้”
“…” เงียบหมดไม่มีใครกล่าวเพิ่มเติม
ความเจ็บปวดรวดร้าวครั้งนั้นมันได้ฝากรอยแผลเป็นขนาดใหญ่โตบนหัวใจดวงเแกร่งทั้งยังไม่อาจลบเลือนไปชั่วชีวิต
มีเพียงต้องอยู่กับมันให้ได้ไม่อาจหลีกเลี่ยงหรือว่าบ่ายเบี่ยงทำเป็นมองไม่เห็นจำต้องเผชิญหน้ากับมันต่อไปเท่านั้น
ถึงจะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้
“…” ประกายแสงในแววตาหม่นลง
เป็นเวลาเดียวกับเสียงหนึ่งแทรกเข้ามาตัดบท
“เหลือเวลาอีก 10 นาที”
เสียงผู้ประกาศข่าวร้องตะโกนบอกเวลาดังขึ้นอีกครั้งระยะเวลาที่ลดน้อยถอยหลังทุกขณะล้วนเป็นอะไรที่น่ายินดียิ่ง
ไอรีนถึงกับมองตาเป็นมัน
“…”
“อีก 10 นาทีครับ”
“ยิ่งไกลยิ่งตื่นเต้น—” นักข่าวหนุ่มยังคงกล่าวไปเรื่อย
ในขณะเดียวกันสายตาคาร่าหันกลับมามองที่ทราเวียร์ไม่สิต้องบอกว่ามองมาที่ไอรีนมากกว่าก่อนหล่อนจะเปิดปากพูด
พูดในสิ่งที่เขางุนงงสับสนไม่เข้าใจ
“เริ่มกันเลยไหมคะ?”
“…”
“…เริ่มอะไร?”
เขาเอียงคอมองด้วยความสงสัยก่อนจะรับรู้คำตอบด้วยตัวเองเนื่องจากไอรีนพุ่งฝ่ามือกระชับจับเข้าที่ข้อมือ
ยังไม่ทันได้เปิดปากร้องถาม
“…” เรี่ยวแรงมหาศาลก็ดึงฉุดกระชากทันที
“ไปกันเถอะ!”
“อย่าดึง!”
“บอกว่าอย่าดึง!”
“รีบไปเร็วเข้า!”
“…” คาร่าปิดโทรทัศน์ก่อนก้าวเท้าเดินตาม
ภายในห้องใหญ่ห้องที่ทราเวียร์ไม่คิดเหยียบย่ำเข้าไปตรงกึ่งกลางใจกลางห้องมีแคปซูลขนาดใหญ่ 3 แคปซูล
โดยแบ่งพื้นที่แบ่งสัดส่วนให้เห็นชัดเจน
…‘เอามาตั้งตอนไหน?’
“…”
“ของนายเป็นแคปซูลสีขาวอันที่อยู่ตรงกลาง”
“อันสีดำเป็นของฉัน”
“ส่วนอันสีน้ำเงินเป็นของคาร่า”
พูดจบไอรีนก็ลากพาตัวเขามาหยุดที่หน้าเจ้าแคปซูลสีขาวเด่นกลางห้องมันค่อนข้างราบเรียบหรูหราและมีเอกลักษณ์
สายตาเขาจดจ้องมองมันอยู่นาน
“…” ก่อนไอรีนจะยุให้ทราเวียร์เข้าไปด้านใน
“ลองนอนดูสิ”
“…ทำตัวเหมือนกับเด็ก”
“เร็วเข้า!”
…‘เหมือนเด็กจริง ๆ นั่นแหละ’
“…” ทราเวียร์เลือกยอมทำตาม
สัมผัสแรกเริ่มเลยหลังจากเอนตัวลงนอนมันเป็นอะไรที่ยากจะบอกกล่าวมันช่างสุขสบายเหลือเกิน
หนังตาของเขาเกิดอาการเมื่อยล้าเตรียมตัวหลับตาลงนอนตลอดเวลาไอรีนยิ้มหัวเราะเบาบาง
ก่อนเปิดปากสอบถาม
“รู้สึกยังไงบ้าง?”
“…”
“ลองเดาดูไหมละว่าฉันตอนนี้รู้สึกแบบไหน?”
“เหมือนตัวเองเป็นสัตว์ในกรงยังไงก็ไม่รู้…”
“เดาว่านายคงไม่ชอบ”
ก็เห็นอยู่ว่าเจ้าตัวไม่ยินดีนิยมชมชอบก็ยังตามหัวเราะตามมาหยอกล้อไม่ปล่อยผ่าน
ทราเวียร์เบนสายตาหลบเลี่ยงก่อนถอนหายใจเหนื่อยหน่ายเป็นที่สุดจังหวะเวลาเดียวกับคาร่าเข้าแทรก
หล่อนต้องการถามให้แน่ใจ
“…”
“จำได้รึเปล่าคะ?”
“ขั้นตอนรายละเอียดสำคัญไม่มีปัญหา”
“จะมีปัญหากก็เรื่อง…”
“ช่างเถอะ”
“รีบปิดสักที” ทราเวียร์เลือกตัดจบไม่คิดพูดเพื่มเติม
พอเห็นสภาพชายหนุ่มสวมแว่นคล้ายมีเรื่องราวบางอย่างอยู่ในใจพวกหล่อนทั้งสองจึงต้องการเค้นเอาคำตอบ
ทั้งยังต้องเอาคำตอบออกมาให้ได้
…‘ความเสี่ยงแม้แต่นิดเดียวก็ห้ามให้มันเกิดขึ้นเด็ดขาด!’
“…” คาร่าเริ่มเปิดปากถามก่อน
“มีอะไรอยากจะพูดก็พูดมาเถอะค่ะ”
“…”
“…บอกเอาไว้ก่อนเลยนะว่า—”
“รู้แล้วรู้แล้ว”
“ถ้าเกิดเหตุการณ์เดิมซ้ำอีกครั้งพวกเราทั้งสองจะเลิกโน้มน้าวไม่มีเปิดปากพูดจาอีกแน่นอน”
“สัญญาเลย”
“…” ทราเวียร์นิ่งเงียบ
ก่อนถอนหายใจเหนื่อยหน่ายสิ่งที่ตัดสินใจไปแล้วสุดท้ายปลายทางก็ต้องแบกรับผลลัพธ์ที่ตามมาให้ได้
ต่อให้เขาไม่อยากแบกรับมันมากขนาดไหนก็ตาม
…‘เพราะแบบนี้ฉันถึงไม่ชอบให้มาปลอบ’
“…”
“เหลือเวลาอีก 5 นาทีค่ะ”
คาร่าหันหลังมุ่งหน้าไปยังแคปซูลของตัวเองก่อนทิ้งท้ายด้วยประโยคสั้นกระชับใจความเป็นที่สุด
“เจอกันด้านในค่ะ”
“…เจอกันด้านใน”
“เจอกันด้านใน”
หลังจากกล่าวจบฝาครอบก็ครอบตัวลงมาปิดแนบชิดแนบสนิทกระทั่งแสงสว่างจากภายนอกยังสอดส่องเข้ามาไม่ถึง
ทราเวียร์ขยับตัวให้อยู่ในท่าที่สบายที่สุดก่อนหลับตาเล็กน้อยพอให้หายปวดหัวปวดตา
แต่ยังไม่ทันได้หลับตาเสียงคุ้นหูก็ดังขึ้นไปทั่วแคปซูลดังจนเขาต้องลืมตาขึ้นมองหาต้นสายปลายเหตุ
“…” จนกระทั่งพบเจอชื่อ ‘ไอรีน’ กะพริบไปมา
ตามมาด้วยเสียงต่อ
“สวัสดี~”
“คุยผ่านแคปซูลก็ได้ด้วย?”
“ได้ค่ะ”
“นอกจากส่งเสียงพูดคุยยังสามารถส่งข้อความหากันได้หากคุณไม่ต้องการพูดคุยด้วยเสียง”
ว่าจบคาร่าก็ส่งข้อความมาให้ทันทีแม้ข้อความจะไม่ได้ยาวเหยียดแต่ก็มากไปด้วยห้วงความรู้สึกอัดแน่น
[ สู้ ๆ ค่ะ ]
“…” ทราเวียร์เพียงตอบกลับเบาบาง
แม้จะเบาบางแต่ก็ยังชวนอบอุ่นหัวใจ
“…อืม”
“ขอถามอีกครั้งค่ะ”
“จำได้ใช่ไหมคะ?”
“สิ่งที่พวกเราแนะนำเมื่อครู่”
“จำได้”
“จำได้แน่นอน” ทราเวียร์พยักหน้าตอบ
หลังจากปฏิบัติตามแนวทางที่หล่อนถ่ายทอดให้กับเขาชายหนุ่มเลือกหลับตาเตรียมพร้อมเข้าสู่โลกเหนือจินตนาการ
ในขณะเดียวกันเสียงหนึ่งก็ดังขึ้น
[ นับถอยหลัง 1 นาที ]
“…”
“ตื่นเต้นจัง”
“ขอให้โชคดีค่ะ”
“เช่นกัน”
ตัวเลขนับถอยหลังตามลำดับหัวใจของทราเวียร์เต้นรัวคล้ายกำลังจะปริแตกระเบิดกลายเป็นเศษเล็กเศษน้อย
ก่อนเจ้าตัวจะรีบสูดลมหายใจเข้าลึกเรียกสติ
…‘เอาวะตายเป็นตาย’
“…”
และแล้วก็มาถึงจังหวะเวลายอดเยี่ยมจังหวะเวลาที่ทุกคนเฝ้ารอคอยเสียงโมโนโทนเริ่มนับถอยหลัง 3 วินาทีสุดท้าย
มาพร้อมกับเสียงเครื่องแคปซูกำลังดำเนินการเต็มเปี่ยมประสิทธิภาพ
[ 3 ]
[ 2 ]
[ 1 ]
[ เริ่มต้นกระบวนการ ]
