ขอรัองล่ะครับ…คิดจะจีบผมทั้งทีอย่าใช้กำลังกันเลยนะมันเจ็บ!!! – ตอนที่ 5

ตอนที่ 5 สถานการณ์ปักธงในตำนาน 

สีหน้าดีใจออกหน้าออกตาไม่มีกักเก็บทำเอาหญิงสาวอดขมวดคิ้วไม่ได้

เพียงแค่ไม่ได้มีอะไรกับหล่อน

มันหน้าดีใจมากขนาดนั้นเลยเหรอ

…‘หนูชักจะหงุดหงิดแล้วนะ’

“…”

”…รุ่นพี่”

…‘หมดเรื่องแล้วกลับบ้านได้’

“…”

ชายหนุ่มสวมแว่นเมินเฉยหมดทุกสิ่งอย่างไม่ว่าหล่อนจะร้องเรียกยังไงก็ถูกปัดทิ้งออกทั้งหมดหลังจากเตรียมกายเตรียมใจเสร็จเรียบร้อย

เจ้าตัวหันมากล่าวเบาบางด้วยรอยยิ้มเต็มใบหน้า

“งั้นฉันกลับนะ~”

“…” ดวงตาคู่งามเบิกกว้าง

“ยะ อย่าพึ่งไปสิ”

หล่อนพยายามยื่นมือเข้าไปคว้าข้อมืออีกฝ่ายแต่ช้าเกินไปเกินกว่าจะตามทันทราเวียร์ออกจากห้องไปแล้ว

พร้อมทั้งก้าวเท้าเดินเร็วไปยังประตูหน้าบ้านทันที

“รอหนูก่อน!”

“…”

“รุ่นพี่!”

หมับ!

“…” ในที่สุดก็จับเอาไว้ได้

ข้อมือถูกจับเอาไว้แนบแน่นระยะห่างทั้งสองกับประตูบ้านหลงเหลือเพียงแค่หนึ่งฝ่ามือ

เกิดช้าอีกแม้แต่วินาทีคงไม่ทันการ

…‘ทันสินะ’

“…”

“ปล่อย”

“…ไม่ปล่อย” เอริส่ายหน้าปฏิเสธ

เกิดหล่อนปล่อยให้เขากลับบ้านไปทั้งแบบนี้รับรองได้เลยว่าโอกาสครั้งต่อไปคงยากยิ่งกว่าเดิมไปอีกหลายเท่าตัว

ทราเวียร์ขมวดคิ้วกล่าวเสียงเข้ม

“ปล่อยฉัน”

“ฉันจะกลับบ้าน”

“กลับไปตอนนี้พี่กล้ากลับเหรอ?”

“…”

“พี่ไม่กล้าหรอก”

“ยัยผู้หญิงแก่หนังเหี่ยวไม่เอาพี่ไว้แน่นอนหากรู้ว่าพี่มาเล่นสนุกที่บ้านของหนู” ลมหายใจเข้าลึกหนึ่งเฮือกเป็นทราเวียร์ที่ลอบสูดหายใจหนาวเหน็บเข้าปอด

หญิงสาวยังออกหน้าเกลี้ยกล่อมต่อ

“อยู่บ้านหนูเถอะนะ”

“เดี๋ยวหนูจะดูแลรุ่นพี่เอง”

“…ฉันจะกลับ”

“…”

“ต่อให้ไม่กล้าก็ต้องกลับอยู่ดี” ทราเวียร์ยิ้มแห้ง

เกิดเขารับปากหล่อนยอมทำตามที่หล่อนแนะนำจากที่ยุ่งยากอยู่แล้วมันจะไม่หนักหน่วงกว่าเดิมเหรอ

ยุ่งยากทั้งยังเสี่ยงตายกว่าเดิมแน่นอน

…‘ไม่เอาฉันยังไม่อยากตายก่อนวัยอันควรนะ’

“…”

“เลิกเถอะ”

“ฉันตัดสินใจไปแล้วว่าจะไป”

“…ก็ได้ค่ะ”

“หนูจะไม่ห้ามรุ่นพี่” เอริกัดปากตัวเอง

ปากบอกไม่ห้ามแต่ข้อมือเขานิจับเอาไว้แนบแน่นเหลือเกินทราเวียร์ก้มหน้าจ้องมองพร้อมกล่าวบอกกลับไป

“ไม่ห้ามก็ปล่อยฉัน”

“ไม่ห้ามก็จริงแต่…”

“แต่อะไรอีก?”

“แต่ตัองให้หนูช่วยค่ะ”

“…”

“ถ้าเกิดหนูปล่อยให้รุ่นพี่กลับบ้านไปทั้งแบบนี้รับรองได้เลยว่าคืนนี้หนูต้องนอนไม่หลับแน่นอน”

“…เพราะฉะนั้นให้หนูช่วยเถอะนะ”

“…” สองสายตาจดจ้องมองซึ่งกันและกันหนึ่งคาดหวังอีกหนึ่งไตร่ตรองข้อเสนอแม้จะผ่านระยะเวลาเพียงไม่กี่วินาที

แต่สำหรับคนรอคอยมันช่างยาวนานเหลือเกิน

“…เธอจะช่วยฉันยังไง?”

“!!!” ดวงตาคู่งามเบิกกว้าง

สีหน้าห่อเหี่ยวกลับมาเต็มเปี่ยมไปด้วยพลังงานสภาพหล่อนตอนนี้ขอแค่บอกมาหล่อนก็พร้อมทำให้ได้หมดทุกอย่าง

เอริรีบพยักหน้าตอบกลับทันที

“หนูมีวิธีการของหนู”

“…”

“วิธีการยอดเยี่ยมที่จะทำให้รุ่นพี่กลับบ้านปลอดภัยหายห่วง” พอมาถึงตอนนี้สีหน้าหล่อนดูหนักแน่นมากคล้ายกำลังจะบอกกล่าวเรื่องราวสำคัญ

เอริเบี่ยงสายตาหลบ

“…” ขณะริมฝีปากกล่าวเบาเสียงลงหลายระดับ

“เพียงแต่ว่ามันต้องมีอะไรบางอย่างเป็นการแลกเปลี่ยนจะให้หนูทำงานให้อย่างเดียวมันก็คงไม่เหมาะใช่ไหมละ?!”

หลังจากฟังคำกล่าวทั้งหมดของเอริลางสังหรณ์ยอดเยี่ยมของเขากลับมาใช้งานใช้การได้ทันที

หัวคิ้วทราเวียร์กระตุกนำมาเลย

…‘ของแลกเปลี่ยนอีกแล้ว’

“…”

“ต้องการเอาอะไรมาแลกเปลี่ยน?”

“หนูไม่ต้องการอะไรมากมายเพียงแค่จูบ—”

ปัง!

ยังไม่ทันกล่าวจบหล่อนก็โดนปิดประตูกระแทกหน้าปล่อยให้ยืนยิ้มแห้งอยู่ตัวคนเดียว

เอริถอนหายใจ

“…” ก่อนกล่าวตัดพ้อเบาบาง

“ใจคอจะไม่ปล่อยให้หนูพูดจบเลยเหรอ?”

ประตูบ้านปิดลงเรียบร้อยในที่สุดเขาก็ออกมาสู่โลกภายนอกอีกครั้งหลังจากอยู่ในบ้านเอริมาหนึ่งคืนเต็ม

เจ้าตัวบิดขี้เกียจพร้อมสูดลมหายใจเข้าลึก

“อากาศสดชื่น~”

“ในที่สุดก็ออกมาได้สักที”

แม้จะเป็นช่วงระยะเวลาไม่ถึงชั่วโมงสำหรับพูดคุยยามเช้าสรุปเหตุการณ์ทั้งหมดแต่สำหรับเขาแล้วมันช่างยาวนานเหลือเกินเกินกว่าจินตนาการ

ทราเวียร์ยิ้มพลางถอนหายใจ

…‘ยังดีที่เรื่องมันจบด้วยดีละนะ’

“…”

ระหว่างกำลังเดินทางกลับบ้าน

“…” สายตาเขาจับจ้องมองโทรศัพท์ของตนเอง

หน้าจอโทรศัพท์ปรากฎข้อความหนึ่งขึ้นมามันคือข้อความบอกเตือนที่เพียงแค่ได้เห็นก็สั่นสะท้านไปทั่วทั้งร่างกาย

[ สายที่ไม่ได้รับ 50 สาย ]

…‘ชิบละไง’

“…”

“…50 สาย”

“นี่คงไม่ใช่ว่าโทรหาฉันตลอดทั้งคืนหรอกใช่ไหม…”

ถ้าเกิดโทรตามตลอดทั้งคืนจริงพระเจ้าช่วยเดาได้เลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นหากหล่อนรับรู้ว่าเขามาค้างบ้านคนอื่น

แถมยังเป็นบ้านเอริคู่อริไม่ชอบหน้ากัน

…‘ด้วยนิสัยยัยนั้น’

“…”

“กลับบ้านไปคงไม่พ้นเล่นงานฉันถึงตาย”

“สงสัยคงต้องใช้มุกเดิมละมั้ง”

ทราเวียร์ถอนหายใจเหนื่อยหน่ายก่อนใบหูจะได้ยินเสียงอันธพาลร้องโวยวายทั้งยังอยู่ใกล้มากถึงมากที่สุด

สถานการณ์แบบนีัมันค่อนข้างเกิดขึ้นบ่อยในนิยายประมาณว่าตัวเอกไปเจออันธพานกำลังล้อมกรอบปิดกั้นหญิงสาวแสนสวย

ด้วยมโนธรรมยอดเยี่ยมเจ้าตัวเลยยื่นมือเข้าช่วยเหลือหญิงสาวช่วยเหลือหล่อนให้พ้นจากมือคนชั่ว

ก่อนความสัมพันธ์ทั้งสองจะเริ่มต้นขึ้นและแปรเปลี่ยนไปตามกาลเวลาจากหนึ่งสิ่งไปอีกหนึ่งสิ่ง

จนกระทั่งไปหยุดที่ความรัก

…‘หรือจะเป็นเหตุการณ์ปักธงจีบหญิงในตำนาน?’

“…”

ทราเวียร์ตัดสินใจหันไปมองฉากภาพตรงหน้าซึ่งมันก็ไม่ได้แตกต่างไปจากที่ครุ่นคิดสักเท่าไหร่

ออกจะเหมือนด้วยซ้ำ

…‘ตรงเป๊ะ’

“…”

ผู้ชายสองคนกำลังปิดหน้าหลังกันไม่ให้หญิงสาวคนหนึ่งจากไปไหนสายตาพวกมันเข้าขั้นหยาบโลนขั้นสุด

มองในทุกส่วนที่อยากมองพูดในสิ่งที่อยากพูด

“คนสวย~”

“มาทำอะไรตรงนี้คนเดียวจ๊ะ~”

“ไปกับพี่ดีกว่าอย่าไปกับมันเลย”

“พูดแบบนี้หมายความว่าไงวะ?!”

“จะเอาเหรอ?!”

ในขณะสองหนุ่มกำลังหันหน้าเข้าหากันหวังช่วงชิงดอกไม้งามตรงหน้าหญิงสาวกับเลือกเมินเฉยทั้งยังปล่อยผ่าน

เหมือนเหตุการณ์ตรงหน้าเป็นแค่สายลมเบาบาง

“…”

เอาเข้าจริงตอนแรกทราเวียร์ไม่ได้สนใจอะไรมากนักหรอกอย่างมากก็แค่ยิ้มหัวเราะไปตามอารมณ์จนกระทั่งเขาจดจ้องมองหญิงสาวเต็มสองตา

เพียงแค่มองเท่านั้นแหละ

“!!!” แววตาก็เบิกกว้างขึ้นมาทันตาเห็นเนื่องหญิงสาวผู้งดงามที่พวกมันกำลังล้อมกรอบอยู่นั่น

คือคนที่เขารู้จักดี

…‘มาอยู่นี่ได้ไงวะ?!’

“…”