ตอนที่ 7 สองสาวเจอหน้ากัน
ชายหนุ่มยังคงนิ่งเงียบไม่มีเปิดปากพูดจา
“…”
“ถามทำไมไม่ตอบ?”
“…ออกกำลังกายยามเช้า”
“ถ้าบอกแบบนีัเธอจะเชื่อไหม?” ทราเวียร์ยิ้มแห้งต่อให้อีกฝ่ายไม่เปิดปากบอกเขาก็รับรู้คำตอบได้เลยทันที
“…”
“…คงไม่เชื่อสินะ”
“…ก็ได้ในเมื่อคุณไม่อยากตอบงั้นฉันจะเปลี่ยนคำถามให้” ไอรีนยอมโอนอ่อนเปลี่ยนคำถามให้กับทราเวียร์
ซึ่งตรงจุดนั้นมันช่วยเขาเอาไว้ได้มากเลยทีเดียว
“ขอบคุณ—” แต่มันก็เท่านั้น
สถานการณ์ตอนนี้เรียกได้ว่าพ้นจากหนึ่งเพื่อไปเจอกับหนึ่วที่โหดเหี้ยมยิ่งกว่าทั้งยังโหดเหี้ยมเกินคำบรรยายไปไกลลิบ
ไอรีนยิ้มอ่อนโยนผิดกับแววตาแหลมคมยิ่งนัก
“เมื่อวานทำไมไม่กลับบ้าน?”
…‘หนักกว่าคำถามเมื่อกี้อีก!’
“…”
“ฉันถามทำไมถึงไม่กลับบ้าน?”
…‘เอาวะตายเป็นตาย’
“…” ทราเวียร์สูดลมหายใจเข้าลึกเตรียมพร้อมสำหรับตอบคำถามเสี่ยงเป็นเสี่ยงตาย
ขณะกำลังกล่าวมันออกไป
“คือฉัน—” เขาก็เห็นบางอย่างเสียก่อน
เห็นแววตาเย้ยหยันขั้นสุดจากอิสตรีตรงหน้า
“…” จังหวะนั่นเองจังหวะที่เขาเผลอเปิดช่องว่างให้ลงมือหมัดเล็กพุ่งทะลวงแหวกอากาศอัดเข้าที่ท้องของเขาเต็มเรี่ยวแรงไม่มีกักเก็บ
เรี่ยวแรงมหาศาลทำเอาอวัยวะทั่วทั้งกายสั่นสะท้าน
“…อ๊ากกกกก!” จนเขาทรุดลงไปกับพื้น
“…”
“ไหน”
“ไหนบอกให้ตอบ—”
“…ฉันเปลี่ยนใจค่ะ” รวดเร็วเกินกว่าตอบสนองได้ทันฝ่าเท้างัดเข้าปลายคางดับสติเขาหายไปในทันที
ร่างชายหนุ่มสลบลงไปกองกับพื้นแน่นิ่งเรียบร้อย
ตุบ!
“…” ไอรีนยิ้มหัวเราะ
พร้อมประคองร่างอีกฝ่ายอย่างนุ่มนวลผิดกับการกระทำเมื่อครู่ที่โหดเหี้ยมเกินกว่าคำบรรยาย
หลังจากจัดท่าทางเสร็จหล่อนอุ้มเขาด้วยท่าเจ้าหญิงท่วงท่าในฝันของสาวหลายต่อหลายคน
เพียงแต่ว่าครั้งนี้มันกับถูกเอามาใช้กับทราเวียร์
“วิ่งหนีผู้หญิงแสนสวยแบบฉันเนี่ย”
“บาปหนานะคะ”
“…” น่าเสียดายที่ชายหนุ่มหมดสติไม่รู้เรื่องราวไม่งั้นคงเปิดปากตะโกนร้องลั่นอย่างไม่เป็นธรรม
ขณะไอรีนกำลังอมยิ้มเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นมาทั้งยังเป็นเสียงหวานจับใจกระชากหัวใจผู้หนุ่ม
“…นึกว่าใครที่ไหนที่แท้ก็เป็นคนรู้จักมักคุ้น~”
“…เอริ?!”
“เอริเองค่ะ”
“เข้าบ้านก่อนได้นะคะ”
“ถ้าพวกคุณสองคนต้องการ” เอริเท้าคางจ้องมองลงมาจากชั้นสองของตัวบ้าน
ไอรีนขมวดคิ้วกวาดสายตามองไปโดยรอบกลายเป็นว่าเส้นทางที่ทราเวียร์ออกวิ่งหนีมันพากลับมาบ้านของเอริ
ช่างเป็นอะไรที่บังเอิญเหลือเกิน
…‘ขอเพิ่มอีกหนึ่งกระทงนะคะ’
“…”
“สรุปเข้าไหมคะ?”
“…ไม่ดีกว่าค่ะ” ไอรีนส่ายหน้าปฏิเสธ
“พวกเรามีบ้านของตัวเองไม่จำเป็นต้องไปรบกวนคนอื่นหรอกค่ะ”
“…น่าเสียดาย~”
“ยังไงก็ฝากดูแลเขาแทนฉันด้วยนะ” เอริยิ้มจ้องมองทราเวียร์ตาเป็นมันพอเห็นการกระทำอีกฝ่าย
ไอรีนรีบเบี่ยงตัวหลบ
…‘สายตาน่ารังเกียจ’
“…”
ไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายจดจ้องมองชายหนุ่มไปมากกว่านี้แน่นอนว่าการกระทำดังกล่าวทำเอารุ่นน้องสาวคิ้วกระตุกไม่ชอบใจทันที
ก่อนรอยยิ้มหนึ่งจะปรากฎขึ้น
“แล้วที่สำคัญที่สุดฝากบอกเขาด้วย”
“ว่าฉันตอบตกลง”
อะไรคือตอบตกลงและตอบตกลงคืออะไรสถานการณ์จากเดิมวุ่นวายอยู่แล้วยิ่งทวีความรุนแรงไปอีกหลายเท่าตัว
ไอรีนขมวดคิ้วกล่าวถามเสียงเรียบ
“ตอบตกลง?”
“ตกลงเรื่องอะไร?”
“บอกไปแค่นั้นก็พอค่ะ”
“เรื่องของพวกเราสองคนคุณคงไม่อยากรู้ใช่ไหม?” เอริยิ้มหัวเราะแฝงไปด้วยอารมณ์มากมาย
ทำเอาไอรีนกำหมัดแน่นจนถึงขีดสุด
“…นังสารเลว!”
“เธอจะไม่ได้เจอหน้าเขาอีก”
ว่าจบก็พาร่างในอ้อมกอดเดินตรงไปยังรถของตัวเองเดินหน้าต่อไปแม้จะหลงทาง
แต่หล่อนก็จะก้าวเท้าเดินหน้าต่อ
ขอเพียงกลับบ้านไปได้เท่านั้นในตอนนี้
…‘ตกลงเรื่องอะไรเดี่ยวเราได้รู้กันแน่?!’
“…” สีหน้าไอรีนเข้าขั้นดำมืด
ผิดกับเอริหญิงสาวรุ่นน้องเพียงส่งสายตาจดจ้องมองแผ่นหลังมากไปด้วยพลังงานอาฆาตแค้น
ก่อนถอนหายใจเหนื่อยหน่าย
“มาดักรอแต่เช้าสงสัยกลัวเขาไม่กลับบ้าน”
“แต่น่าเสียดายยังอยากทำอะไรมากกว่านี้อีกจัง”
…‘เอาเถอะครั้งนี้พลาดไปแต่ครั้งต่อไปไม่พลาดแน่’
“…” ว่าจบหล่อนเริ่มก้าวเท้าเดินเข้าไปในบ้าน
กลับเข้าไปใช้ชีวิตปรกติธรรมดาตามเคยปล่อยให้ทราเวียร์ต้องพานพบชะตากรรมล้างเลือดตัวคนเดียว
ระหว่างไอรีนกำลังพาเขาไปยังจุดหมายปลายทางหล่อนก็พบเจอเข้ากับกลุ่มคุณป้าคุณยายกำลังจับกลุ่มพูดคุยสนุกสนาน
ตอนแรกมันก็ไม่มีอะไรหรอกจนกระทั่งหญิงสาวสูงวัยพบเห็นร่างในอ้อมกอดของหล่อนเข้า
สีหน้าก็แปรเปลี่ยนไปทันที
…‘ครั้งนี้อะไรอีก’
“…”
“แม่หนู!”
“คะ?”
“เขาอะไรรึเปล่าอยากให้ป้าเรียกรถพยาบาลให้ไหม?!” แววตาชราภาพดูเป็นห่วงเป็นใยมาก
ไอรีนส่ายหน้า
“ไม่เป็นไรค่ะ”
“แค่สามีหนูเขาไปนอนบ้านผู้หญิงอื่นเท่านั้นเอง”
“เรียกรถพยาบาลหรือพาไปหาหมอคงไม่ต้องหรอก”
“พาไปวัดเลยน่าจะดีกว่า” พระเจ้าช่วยตัดขาดมันหมดทุกเสันทรงนี่บ่งบอกได้เลยว่าห้ามเข้ามายุ่งวุ่นวายเป็นอันขาด
ชราภาพยิ้มแห้ง
“…” ก่อนพยายามออกปากเคลียร์หน้าเสื่อให้
“มะ แม่หนูมีอะไรก็ค่อย ๆ พูด ค่อย ๆ จากันนะ”
“อย่าให้ถึงขั้นต้องเลือดตกยางออกเลย”
แน่นอนว่ามีถ้อยคำสั่งสอนอีกเพียบที่ชราภาพหยิบเอามาใช้งานใช้การติดตรงที่ไอรีนเพียงนิ่งเงียบไม่มีปากเสียง
ฟังและฟังต่อไปเท่านั้น
“…ค่ะ” หลังจากมีจังหวะแทรก
หล่อนก็แทรกมันทันที
“ถ้างั้นหนูขอตัวก่อน”
“ขอบคุณสำหรับความห่วงใยหนูเชื่อว่าเขาเองก็น่าจะต้องรู้สึกขอบคุณแบบเดียวกับหนูแน่นอน” พูดจบหล่อนก็เดินหายไปทิ้งกลุ่มหญิงชราทั้งหมดเอาไว้เบื้องหลัง
สตรีสูงวัยผู้เข้าไปพูดคุยกับไอรีนปั้นหน้ายากขณะจดจ้องมองแผ่นหลังของหญิงสาวแสนสวย
ก่อนใครคนอื่นจะเข้ามาถามผลลัพธ์สุดท้าย
“…”
“เป็นยังไงบ้าง?”
“ไม่ได้ผลฉันเองก็ไม่ไหว” หญิงชราถอนหายใจเหนื่อยหน่ายสุดท้ายปลายทางก็ทำอะไรไม่ได้เลย
ทำได้แค่จดจ้องมองอย่างเดียวเท่านั้น
“…”
“หนูเวียร์จะเป็นอะไรรึเปล่า?”
“ไม่รู้เหมือนกัน“ ดูจากท่าทางของไอรีนการพูดคุยคงไม่ใช่ทางออกที่หล่อนต้องการอย่างเดียว
ดีไม่ดีอาจถึงขั้นลงไม้ลงมือ
…‘หรืออาจจะลงไปแล้วก็ได้ไม่งั้นเธอคงไม่อุ้มเขามาหรอก’
“…”
“ว่าแต่เธอคนนี้เหรอที่เขาบอกอันตราย?”
“น่าจะใช่”
“แต่ไม่เห็นบอกเลยว่าแต่งงานมีครอบครัวแล้ว” เอาเข้าจริงตอนแรกที่ได้ยินก็ตื่นตระหนกตกใจอยู่เหมือนกัน
แต่พอมาลองคิดดูอีกทีมันจะใช่เหมือนกับที่หล่อนอวดอ้างเหรอแล้วถ้าไม่ใช่ละถ้าเป็นการหยิบยกฝ่ายเดียวขึ้นมา
คงไม่พ้นต้องเป็นการตีตราเจ้าของล่วงหน้าละนะ
…‘ถ้าใช่ขึ้นมาหนูเวียร์คง—’
“…” หญิงชราถอนหายใจ
ก่อนบอกพรรคพวกข้างกายให้ยอมละทุกสิ่งอย่างเอาไว้ปล่อยให้หญิงสาวกับชายหนุ่มเปิดอกเคลียร์ใจกันเอง
“จะจริงหรือไม่จริงก็อย่าไปยุ่งเลย”
“เรื่องครอบครัวคนอื่นเขาปล่อยให้พวกเขาจัดการกันเองเถอะพวกเราพยายามสุดความสามารถของพวกเราแล้ว”
คุณป้าข้างบ้านทั้งหลายต่างมองหน้าซึ่งกันและกันก่อนพยักหน้ายินยอมโอนอ่อนไปตามระเบียบ
“นั้นสินะ”
เห็นพรรคพวกยอมละทิ้งหญิงชราแก่นนำได้แต่จ้องมองแผ่นหลังหญิงสาวที่กำลังโอบอุ้มชายหนุ่มเอาไว้เหนี่ยวแน่น
แน่นชนิดที่ว่าไม่คิดปล่อยให้หนีไปไหนได้ง่ายดาย
…‘ขอโทษนะเวียร์ยายจนปัญญาจริง ๆ’
“…”
