พนักงานคนหนึ่งรวบรวมความกล้า “ไม่ต้องห่วงนะครับบอสเผย พวกเราไม่มีวันทรยศร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูแน่! เดี๋ยวผมจะไปปฏิเสธเขา!”
พนักงานอีกคนพยักหน้า “ใช่ครับ! บอสเผยดูแลพวกเราดีมาก ขอแค่บอสไม่ทิ้งพวกเราไป พวกเราก็ไม่มีทางยอมขายข้อมูลร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูไม่ว่าจะสาขาไหน!”
เห็นสีหน้าแน่วแน่ของคนพวกนี้แล้ว เผยเชียนก็ได้แต่แอบด่าอยู่ในใจ
ไม่เอาแบบนั้นโว้ย!
พวกแกอยากขายก็ขายเลย นั่นสิที่ฉันต้องการ!
อีกฝ่ายจะมาล้วงข้อมูลสาขาหมิงหยุนวิลล่าไปเพื่ออะไร ก็เพื่อหาทางจ้องเล่นงานเราใช่ไหมล่ะ
เป็นแบบนั้นได้ก็ดี จะได้ช่วยให้สาขาหมิงหยุนวิลล่าขาดทุนมากขึ้น เยี่ยมไปเลยไม่ใช่รึไง
ถ้าเป็นแบบนั้น พนักงานก็จะมีรายได้เพิ่มขึ้น ส่วนเผยเชียนเองก็จะเสียเงินมากขึ้น ถือว่าได้ประโยชน์ทั้งสองฝ่าย
เผยเชียนโบกมือ “ไม่ต้อง ขายข้อมูลไปเลย ไม่ต้องเกรงใจอีกฝ่าย ลองต่อรองดูว่าขอมากกว่าสามพันได้มั้ยด้วย”
เหล่าพนักงานงงกันใหญ่
อะไรกัน นี่บอสเผยอนุญาตให้พวกเขาขายข้อมูลอย่างนั้นเหรอ
พนักงานคนหนึ่งครุ่นคิดอยู่สักพักก็เข้าใจ “ผมเข้าใจแล้ว! บอสเผยคิดจะตลบหลัง! บอสตั้งใจจะให้พวกเขาขายข้อมูลปลอม นำทางพวกเขาไปผิดๆ ใช่ไหมครับ”
เผยเชียนยิ้มแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
ข้อมูลปลอมเหรอ
ไม่เอาข้อมูลปลอมสิ เอาข้อมูลจริงๆ นี่แหละ ขายข้อมูลเกี่ยวกับสาขานี้กันให้เต็มที่เลย
เผยเชียนหยิบมือถือขึ้นมากดบันทึกเสียงโดยยังรักษาสีหน้าแบบเดิมอยู่
“พอดีเลย ผมตั้งใจจะมาบอกพวกคุณเกี่ยวกับแผนการในอนาคตของร้านอินเทอร์เน็ตโมหยู
“อีกเดือนสองเดือนข้างหน้า จากกิจการร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูทั้งหมด เราจะให้ความสำคัญกับสาขาหมิงหยุนวิลล่าเป็นหลัก โดยจะมุ่งเน้นไปที่ธุรกิจอินเทอร์เน็ตอย่างเต็มที่
“ถึงกิจการร้านสาขาหลักกำลังไปได้สวยมาก แต่ที่อู้ฟู่จริงๆ ก็แค่ธุรกิจบาร์ ไม่ใช่ธุรกิจอินเทอร์เน็ต”
เขาหันไปหาหม่าหยาง “ไอ้หม่า แกอยากเปลี่ยนร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูให้เป็นบาร์เต็มตัวมาตลอดไม่ใช่เหรอ ฉันไม่เคยเห็นด้วยกับเรื่องนี้เลย
“ถึงร้านอินเทอร์เน็ตระดับสูงจะยังไม่เป็นที่นิยมในตอนนี้ แต่ในอนาคตจะเป็นธุรกิจที่รุ่งเรืองมากๆ!
“ฉันคาดการณ์เอาไว้ว่าอีกไม่เกินหนึ่งปี ร้านอินเทอร์เน็ตระดับสูงจะขึ้นมาแทนที่ร้านอินเทอร์เน็ตแบบเดิม แล้วจะกลายเป็นกระแสหลักในตลาด”
คำพูดของเผยเชียนเป็นเรื่องจริงครึ่งหนึ่ง เรื่องโกหกครึ่งหนึ่ง
ร้านอินเทอร์เน็ตราคาถูกจะเปลี่ยนมาเป็นร้านอินเทอร์เน็ตระดับสูงในอนาคตเพื่อให้ยังยืนเป็นกระแสหลักและแข่งขันในตลาดได้อยู่ แต่การเปลี่ยนแปลงครั้งนี้ไม่มีทางเกิดขึ้นอย่างสมบูรณ์ในอีกหนึ่งถึงสองปีข้างหน้า
เท่าที่เผยเชียนจำได้ ร้านอินเทอร์เน็ตระดับสูงจะเริ่มเป็นที่นิยมในปี 2012 และประมาณปี 2014 ถึง 2015 ร้านเหล่านี้จะเริ่มขยายจากเมืองระดับหนึ่งไปสู่เมืองระดับสอง มันจะค่อยๆ เพิ่มจำนวนขึ้นและกลายเป็นที่นิยมของคนส่วนใหญ่
ดังนั้นเผยเชียนจึงมองว่าเขาน่าจะขาดทุนต่อไปได้อีกอย่างน้อยสองปี
เรื่องอนาคตค่อยว่ากันทีหลัง ตอนนี้เขาสามารถขาดทุนได้อีกอย่างน้อยสองปี ซึ่งถือว่าเป็นเรื่องดีแล้ว
เผยเชียนพูดต่อ “สิ่งที่เกิดขึ้นกับร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูสาขาหลักนั้นเป็นความโชคดีโดยบังเอิญ จริงๆ แล้ว ผมไม่ได้วางแผนไว้ว่าจะเป็นแบบนี้เลย”
เรื่องนี้เป็นความจริง 100%
“ด้วยความสำเร็จอย่างคาดไม่ถึงของสาขาหลักทำให้มีลูกค้าเข้าร้านไม่ขาดสาย เราไม่สามารถทดสอบโมเดลร้านอินเทอร์เน็ตที่ร้านสาขาหลักได้อีก
“ผมเลยเลือกมาทดสอบโมเดลร้านอินเทอร์เน็ตที่สาขาหมิงหยุนวิลล่าแทน ตอนนี้กิจการสาขานี้ดูเหมือนจะแย่ที่สุด
“เป้าหมายของเราคือเจาะกลุ่มลูกค้าจากย่านพักอาศัยระดับสูงและมหาวิทยาลัยที่ตั้งอยู่รอบๆ เราจะแสดงศักยภาพของร้านอินเทอร์เน็ตระดับสูงของร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูที่นี่
“ขอให้ทุกคนเชื่อมั่นในตัวผม ต่อไปหมิงหยุนวิลล่าจะกลายเป็นย่านการค้าหลักของเมืองจิงโจว จุดนี้จะกลายเป็นสถานที่ที่คนระดับสูงใช้พักผ่อนหย่อนใจ!”
หลังจากได้ฟังที่เผยเชียนพูด พนักงานก็หันมองหน้ากัน
บอสเผยพูดจริงหรือโกหกเนี่ย
ถ้าจะให้เอาไปบอกคู่แข่งก็ต้องเป็นเรื่องโกหกสิ
แต่ทำไมฟังดูไม่เห็นเหมือนเป็นเรื่องโกหกเลยล่ะ
ฟังดูเหมือนพูดเรื่องจริงเลย!
แถมยังตรงกับสิ่งที่บอสเผยกำลังทำอยู่ช่วงนี้อีก
พนักงานเสิร์ฟคนหนึ่งยกมือขึ้นอย่างอ่อนแรงแล้วถามออกไป “เอ่อ บอสเผยครับ พวกเราควรทำยังไงกันดี”
เผยเชียนยิ้มบาง “ดูแลลูกค้าเราให้ดีและรอคอยกันอย่างอดทน”
…
หลังจบการประชุม เผยเชียนก็ส่งคลิปเสียงที่บันทึกไว้ให้หม่าหยาง
“ส่งให้พนักงานสักคนที”
เผยเชียนกลัวว่าพวกพนักงานจะทำบางส่วนที่เขาพูดตกหล่นไป เลยตั้งใจอัดเสียงทุกอย่างไว้เป็นอย่างดี
ถ้ามีคลิปเสียงก็จะเพิ่มความน่าเชื่อถือขึ้นได้อีก
แน่นอนว่าแม้เผยเชียนจะลงทุนถึงขนาดนี้ อีกฝ่ายก็อาจจะยังระแวงและไม่ปักใจเชื่อ
แต่ไม่ว่าอีกฝ่ายจะปักใจเชื่อหรือไม่ เผยเชียนก็ได้ประโยชน์อยู่แล้ว ไม่มีทางที่เขาจะเสียประโยชน์กับเรื่องนี้เลย
…
คืนนั้น
หลี่สือรวบรวมข้อมูลที่ลูกน้องได้มาจากพนักงานสามคน ข้อมูลพวกนี้มีกระทั่งคลิปเสียง
เขารู้สึกแปลกใจกับคลิปเสียงที่ได้มา
หลี่สือดีใจมาก เขาสั่งให้ลูกน้องให้เงินพนักงานที่ส่งคลิปเสียงมาเพิ่มอีกห้าร้อยหยวน
ข้อมูลและคลิปเสียงตรงกัน เนื้อหาของข้อมูลทั้งหมดเป็นไปในทางเดียวกัน
เนื่องจากข้อมูลที่ได้เป็นการบอกต่อมาอีกที หลี่สือจึงกลัวว่าจะมีอะไรขาดตกบกพร่อง
สิ่งสำคัญที่สุดก็คือคลิปเสียงที่บันทึกคำพูดจริงๆ ของเผยเชียนไว้
หลี่สือเข้าห้องอ่านหนังสือไปนั่งจิบชาฟังคลิปเสียง
“สิ่งที่บอสเผยพูดสามารถสรุปได้สองประเด็น ประเด็นแรกคือร้านอินเทอร์เน็ตระดับสูงจะกลายเป็นโมเดลกระแสหลักในอนาคต ตอนนี้ยังต้องจัดการอะไรอีกหลายอย่าง ประเด็นที่สองคือหมิงหยุนวิลล่าจะกลายเป็นย่านการค้าหลักแห่งต่อไปของเมืองจิงโจวที่คนระดับสูงมารวมตัวกัน…
“ฉันเห็นด้วยกับประเด็นแรก ร้านอินเทอร์เน็ตระดับสูงน่าจะขึ้นมาเป็นโมเดลกระแสหลักในอนาคตจริงๆ มาตรฐานชีวิตของผู้คนจะสูงขึ้น ทุกคนจะมีคอมพิวเตอร์ใช้งานส่วนตัว เหตุผลที่คนจะเข้ามาใช้งานร้านอินเทอร์เน็ตจะไม่ใช่เพราะเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับเล่นเกม แต่มันจะกลายเป็นสื่อกลางในการมีปฏิสัมพันธ์ระหว่างการเล่นเกมกับเพื่อนๆ ความต้องการด้านสภาพแวดล้อมย่อมต้องสูงขึ้นเป็นธรรมดา
“ประเด็นที่สองยังต้องถกกันอยู่
“เป็นที่รู้ดีกันว่าหมิงหยุนวิลล่าไม่ประสบความสำเร็จในฐานะย่านพักอาศัยระดับสูง มหาวิทยาลัยฮั่นตงเจียวต้าวิทยาเขตตะวันออกก็ห่างชั้นกับมหาวิทยาลัยฮั่นตงเจียวต้าวิทยาเขตหลักราวฟ้ากับเหว นักศึกษาที่เข้าเรียนที่นั่นจึงยังมีจำนวนไม่มาก
“บอสเผยคิดจะทำให้สาขานี้ประสบความสำเร็จจากลูกค้าสองกลุ่มนี้เท่านั้นเหรอ ดูจะมองโลกในแง่ดีเกินไปหน่อยนะ
“อีกอย่างร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูสาขานี้ก็ตั้งอยู่ห่างจากทั้งสองจุด ห่างออกมาเกือบสองกิโลเมตร ต้องใช้เวลาเดินทางอย่างน้อยยี่สิบถึงสามสิบนาที
“ถือเป็นระยะที่ดูอึดอัดใจยังไงไม่รู้ จะเดินไปก็ไกลเกิน จะนั่งรถเมล์ไปก็ไม่สะดวก การเดินทางทั้งสองแบบดูไม่เข้าท่าเลย นักศึกษาวิทยาลัยเขตตะวันออกน่าจะใช้บริการร้านอินเทอร์เน็ตหน้ามหา’ลัยกันมากกว่า พวกคนรวยที่หมิงหยุนวิลล่าก็ไม่น่าจะถ่อมาไกลเพื่อจิบกาแฟโง่ๆ แก้วเดียวหรอก…
“หรือเขาคิดจะดึงลูกค้าทั้งสองกลุ่ม ฝันไกลเกินไปรึเปล่านะ ถ้าเป็นร้านอาหารระดับสูงคนอาจยอมเดินทางไกลเพื่อไปใช้บริการ แต่ร้านอินเทอร์เน็ตไม่ได้ดึงดูดลูกค้าได้ขนาดนั้น
“แต่ถ้าพิจารณาจากทักษะการวางกลยุทธ์ของบอสเผย ก็ไม่ได้ถือว่าเป็นไปไม่ได้เลยซะทีเดียว…”
ตั้งแต่เผยเชียนทำให้ร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูสาขาหลักโด่งดังขึ้นมาได้ด้วยนักร้องเพียงคนเดียว หลี่สือก็รู้สึกชื่นชมทักษะการตลาดของอีกฝ่าย
ในคลิปเสียงที่บอสเผยบอกว่าเป็นเรื่องบังเอิญน่าจะเป็นการถ่อมตัว
เรื่องบังเอิญดีๆ แบบนี้จะเกิดขึ้นได้ยังไง
ดังนั้นหลี่สือจึงเชื่อสิ่งที่เผยเชียนพูดมาแค่ 80%
เขาแอบนึกสงสัยด้วยว่าข้อมูลนี้เป็นข้อมูลปลอมหรือเปล่า
แต่พอคิดดูอีกทีก็ไม่น่าจะเป็นอย่างนั้น
