“ก็ไม่แย่ แกอยากดูประวัติพนักงานมั้ยล่ะ” เผยเชียนโยนกองประวัติส่วนตัวของผู้สมัครลงบนโต๊ะกาแฟให้หม่าหยาง
“ผมเหรอ… ผมดูได้จริงเหรอ” หม่าหยางสนใจ
“เอาเลย ตามสบาย” เผยเชียนตอบ
ที่เผยเชียนให้หม่าหยางดูประวัติส่วนตัวผู้สมัครเพราะเขาหวังจะให้หม่าหยางช่วยรับผิดชอบหน้าที่นี้ในอนาคต
เหตุผลหนึ่งก็เพราะหม่าหยางเป็นคนที่เผยเชียนไว้ใจที่สุด
อีกเหตุผลหนึ่งก็เพราะถ้าหม่าหยางแบ่งงานเขาไปบ้าง บริษัทน่าจะเจ๊งได้ไวขึ้น!
หม่าหยางดูประวัติส่วนตัวของผู้สมัครยี่สิบกว่าคน
เขาเปิดดูอีกรอบด้วยความงุนงง
เป็นเรื่องปกติที่เขาจะงง
ทุกคนที่เผยเชียนรับเข้ามาล้วนเป็นคนไม่เอาถ่าน! ทำได้แค่เขียนประวัติให้ดูดี!
ดูหวงซื่อปั๋วเป็นตัวอย่าง
เขาเข้ามาทำงานในวงการเกมได้ครึ่งปีและอยู่ในทีมพัฒนาแผนของบริษัทเก่า พูดง่ายๆ คือ มีหน้าที่แค่รับผิดชอบดูกระบวนการทำงานและจัดข้อมูลหรือไม่ก็เดินเอกสาร เอาเข้าจริง เขาไม่มีโอกาสได้เขียนแผนร่างด้วยตัวเองเลยด้วยซ้ำ
กลับกัน เขาแค่เอาแผนร่างที่นักออกแบบผู้มีประสบการณ์เขียนขึ้นมาตรวจดู ถ้าเจอปัญหาอะไรก็แก้เองไม่ได้ ต้องไปปรึกษานักออกแบบที่ทำแผน
หม่าหยางเปิดดูประวัติทั้งหมดแล้วพบว่าไม่มีพนักงานคนไหนเคยทำตำแหน่งหัวหน้าฝ่ายออกแบบมาก่อน ทุกคนเคยทำแต่งานเล็กๆ น้อยๆ เท่านั้น
เห็นแบบนี้ใครกันจะไม่งง
“พี่เชียน หัวหน้าฝ่ายออกแบบหายากขนาดนี้เลยเหรอ หรือเราควรขึ้นเงินเดือนดี ไม่ก็จ้างบริษัทหาคนช่วยหาให้” หม่าหยางงุนงง
เขารู้ว่าพนักงานส่วนใหญ่ที่จ้างมาอย่างมากสุดก็เป็นได้แค่ผู้ช่วย และไม่เห็นใครสักคนที่น่าจะทำตำแหน่งหัวหน้าฝ่ายออกแบบเกมได้เลย
เพราะแบบนี้เขาเลยคิดว่าปัญหาน่าจะอยู่ที่การหาคนมาทำตำแหน่งหัวหน้าฝ่ายออกแบบ และสงสัยว่าคงเป็นเพราะพวกเขาตั้งเงินเดือนไว้ต่ำเกินไป
เผยเชียนส่ายหน้ารัว “ไม่ มีหัวหน้าฝ่ายออกแบบมาสมัครหลายคน แต่ฉันปัดตกหมด”
หม่าหยางอึ้งไป “ไหงงั้น!”
“เพราะไม่ตรงกับที่เราต้องการเลยสักนิดไง!”
เผยเชียนลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปรอบๆ ช้าๆ เพื่อให้ดูเป็นคนเก่งกาจ
“อย่างแรกเลย พวกหัวหน้าฝ่ายออกแบบทุกคนมีปัญหาหนักเหมือนกันหมด นั่นคือ…หัวล้าหลัง!”
“สมองพวกเขาคิดถึงแต่วิธีการเดิมๆ คิดอะไรใหม่ไม่ได้เลย!”
“อุตสาหกรรมเกมต้องการคนที่มีความคิดสร้างสรรค์เพื่อที่จะพัฒนาไปข้างหน้า ถ้าหัวหน้าฝ่ายออกแบบไม่มีความคิดสร้างสรรค์ เกมของเราจะดีได้ยังไง”
“อีกอย่างพวกหัวหน้าฝ่ายออกแบบขอเงินเดือนสูงกันทุกคน! สูงมากถ้าเทียบกับที่เราให้!”
“ตอนนี้เงินเดือนตำแหน่งหัวหน้าฝ่ายออกแบบอยู่ที่ประมาณแปดพันหยวน เกือบสามเท่าของเงินเดือนพนักงานทั่วไป จะกลายเป็นภาระด้านการเงินของเราได้”
“ก็ถูกที่หลักๆ เป็นเพราะเราให้เงินเดือนต่ำไป”
“ข้อสุดท้ายที่สำคัญที่สุดเลยคือ…พวกเขาไม่มีใจรักเรื่องเกมเลยสักนิด!”
“คนหนุ่มสาวอยู่ในช่วงที่ยังไฟแรงและพร้อมสู้ไล่ตามความฝัน แต่พวกหัวหน้าฝ่ายออกแบบอายุสามสิบกว่าแล้ว สนใจแค่เรื่องการงานที่มั่นคง หลายคนยังฟาร์มเลเวลตัวละครในเกม Fantasy World ให้ตันไม่ได้เลย!”
“บอกฉันมาสิ ถ้านั่นไม่ใช่ไม่มีใจรักในการเล่นเกมแล้วมันคืออะไร!”
หม่าหยางตะลึงงันไป
“จริงอยู่ที่พวกเขาอาการหนักอยู่”
“แต่…ถ้าไม่มีพวกเขา แล้วใครจะเป็นคนนำเรื่องการออกแบบเกมล่ะ…”
หม่าหยางรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง
เผยเชียนตบอก “ฉันไง!”
“เอ่อ…” หม่าหยางลังเล “พี่เชียน ผมเชื่อในความสามารถพี่นะ แต่พี่เป็นเจ้าของบริษัท! ผมว่าพี่ต้องมีหัวหน้าฝ่ายออกแบบเก่งๆ มาช่วยงาน ไม่งั้นต้องเจอปัญหาตอนวางขายเกมแน่…”
เผยเชียนส่ายหน้า
หาหัวหน้าฝ่ายออกแบบมาช่วยฉันอย่างนั้นหรือ
ทำแบบนั้นเขาก็มองข้อผิดพลาดในการออกแบบเกมของฉันออกหมดสิ
ให้เป็นแบบนั้นไม่ได้!
เผยเชียนทำหน้าจริงจัง “ฉันมีคนช่วยแล้ว คนที่ชื่อหวงซื่อปั๋วดูโอเคเลย”
“หวงซื่อปั๋วเหรอ”
หม่าหยางจำได้รางๆ ว่าเคยเห็นชื่อนี้ที่ไหนมาก่อน
แต่ก็นึกไม่ออกว่าเห็นมาจากไหน
จะว่าไปเขาต้องอ่านประวัติพวกไม่เอาถ่านตั้งยี่สิบกว่าคน จึงไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะจำใครสักคนได้
เขาเปิดประวัติดูอีกรอบ ไม่นานก็เจอข้อมูลของหวงซื่อปั๋ว
“เขาเพิ่งเข้ามาทำงานในวงการเกมเมื่อครึ่งปีก่อน ได้แค่ช่วยทำแผน จะไหวเหรอพี่”
เผยเชียนหน้านิ่ง “เขาเป็นคนมีพรสวรรค์ที่โดนมองข้าม อย่าไปสนตำแหน่ง ให้ดูว่าเขาเคยทำอะไรมาบ้าง”
“หัวหน้าฝ่ายออกแบบคนก่อนโขกสับเขาสุดๆ เขามีหน้าที่รับผิดชอบจัดการข้อมูลส่วนใหญ่ในเกมแล้วเอาเข้าเครื่องมือพัฒนาเกม”
“เขาเป็นคนจัดการชุดข้อมูลในเกมตั้งเกือบแปดสิบเปอร์เซ็นต์”
“แล้วนี่มันงานออกแบบแผนตรงไหน เห็นชัดๆ ว่าเขาเป็นแค่ผู้ช่วยหัวหน้าฝ่ายออกแบบ!”
“เขาจัดการแผนร่างของหัวหน้าฝ่ายออกแบบในเครื่องมือพัฒนาเกม ต้องทำงานล่วงเวลาบ่อยๆ วันนึงต้องทำงานมากกว่าสิบชั่วโมง”
“ลองคิดดูสิ คนส่วนใหญ่ทำงานได้แค่แปดชั่วโมง แต่เขาทำล่วงเวลาได้ถึงสิบหกชั่วโมง”
“ประสบการณ์การทำงานครึ่งปีของเขาก็เท่ากับหนึ่งปีของคนทั่วไปแล้ว!”
“แต่ที่สำคัญที่สุดคือใจรักในเรื่องเกมของเขา!”
“ความมีใจรักนี่แหละที่ผลักดันเขา! มันเป็นเชื้อเพลิงช่วยสร้างแรงบันดาลใจและความคิดสร้างสรรค์!”
“เชื่อความคิดฉันสิ เขาต้องทำให้ความคิดของฉันกลายเป็นจริงได้แน่”
หม่าหยางเข้าใจในที่สุด “โห…เขาเป็นคนมีความสามารถจริงๆ! เราให้เงินเดือนเขาเท่าฐานเงินเดือนหัวหน้าฝ่ายออกแบบดีมั้ย ให้เดือนละสี่พันหยวนจะน้อยไปรึเปล่า”
เผยเชียนแทบหลุดขำ “ใช่ ฉันก็คิดเหมือนกัน แต่เราไม่ต้องรีบ ค่อยขึ้นเงินให้หลังเห็นผลการทำงานก็ได้”
ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากให้เงินเดือนแพงๆ แต่เป็นเพราะระบบไม่อนุญาตให้ทำต่างหาก
หม่าหยางพยักหน้า “เอาตามนั้นแหละ พี่เป็นเจ้าของบริษัท ต้องดูเรื่องค่าใช้จ่ายและหาทางประหยัดเงินให้บริษัท”
เผยเชียนที่กลั้นขำอยู่รีบพูดต่อ
“อีกอย่างทุกคนที่รับมามีคุณสมบัติพิเศษหมด แต่ละคนเป็นคนมีความสามารถที่โดนบริษัทเก่ามองข้าม!”
“จริงๆ แล้วยังมีคนมีความสามารถอีกเยอะที่ยังไม่เข้าวงการการทำเกม ดูอย่างเปาซวี่สิ”
“เขาเป็นเทพแห่งเกม!”
“อย่างเกม Fantasy World ทุกคนเล่นได้ทุกอาชีพ แต่เขาเทพกว่านั้น! เขาเล่นได้ทุกอาชีพ ทุกเผ่า! แถมยังมีไอดีเลเวลตันอีกหกไอดี!”
“ระบบอะไรที่มีในเกม เขาเทพหมด! ขนทัพไปตบบอสคือเป็นเรื่องชิลๆ ไปเลย!”
“ไม่ใช่แค่นั้นนะ เขาเก่งเกมหลายแบบมาก เป็นผู้เล่นตัวท็อปในเกมรถซิ่งเครซี่คาร์ตด้วย!”
“เพราะงี้ฉันเลยให้เปาซวี่เป็นนักทดสอบเกมจะได้ทดสอบเกมอื่นๆ ของเรา”
“ถึงตอนนั้นไม่ว่าเราจะทำเกมแบบไหนออกมา เขาก็จะให้คำแนะนำเราได้ และพาเราไปในทิศทางที่ถูกต้องพร้อมๆ กับวิเคราะห์คู่แข่งด้วย”
“ที่สำคัญที่สุดคือ ฉันคิดว่าเขามีทักษะการจัดการคนด้วย ลองคิดดูสิ นำทัพคนสี่สิบคนไปตบบอสไม่ใช่เรื่องง่ายๆ เลยนะ”
“ถ้าคุมคนสี่สิบคนได้ เขาก็ต้องคุมพนักงานสามสิบคนได้เหมือนกัน”
“ให้เขารับผิดชอบดูความก้าวหน้าของโปรเจ็กต์เราถือเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด!”
……………
Related
