ขาดทุนไม่อั้น ขอแค่ฉันได้เป็นเศรษฐี – ตอนที่ 42 ดีใจแต่ก็หนักใจ

Posted by novel00, ? Views, Released on February 10, 2022

ทุกคนทยอยออกจากห้องประชุม

หวงซื่อปั๋วรั้งเปาซวี่ไว้

“พี่เปา ผมต้องให้พี่ช่วยรีบคิดคอนเซ็ปต์ให้เร็วๆ เราต้องใช้เวลาอย่างน้อยห้าวันในการร่างแบบ ถ้าพรุ่งนี้พี่ได้ไอเดียคร่าวๆ จะดีมากเลยครับ เราจะได้รีบคุยกันให้เร็วที่สุด”

หวงซื่อปั๋วว่าอย่างสุภาพสุดๆ

นั่นก็เพราะเขาไม่รู้ว่าเปาซวี่เป็นใครมาจากไหน ภาพลักษณ์ของอีกฝ่ายในหัวของเขามาจากสิ่งที่เห็นสองสามอย่าง

อย่างแรกคือ เปาซวี่ดูแก่เพราะหัวเริ่มล้าน

อย่างที่สองคือ เขาเป็นเกมเมอร์มืออาชีพที่บอสเผยไว้วางใจและให้สิทธิ์ทำงานล่วงเวลา

อย่างที่สาม เขามักจะเงียบอยู่เสมอเหมือนคิดอะไรอยู่ตลอด

จากข้อสังเกตเหล่านี้ หวงซื่อปั๋วจึงคิดว่าเปาซวี่ต้องแก่กว่าตัวเองแน่นอน

เปาซวี่พยักหน้า “ได้ครับ พี่หวง”

เปาซวี่เองก็ไม่รู้จักหวงซื่อปั๋วเท่าไหร่ แต่เพราะเขาเป็นนักศึกษาปีหนึ่ง จึงคิดว่าหวงซื่อปั๋วน่าจะเป็นรุ่นพี่เพราะอีกฝ่ายทำงานในวงการมาตั้งแต่เรียนจบ

ทั้งสองคนคิดว่าอีกฝ่ายใช้คำว่า ‘พี่’ เพื่อให้ดูสุภาพ จึงไม่ได้คิดอะไรมาก

ใครจะไปคิดว่าอีกฝ่ายหมายความตามที่พูดจริงๆ

หวงซื่อปั๋วกลับไปที่โต๊ะทำงาน รู้สึกทั้งดีใจและหนักใจ

เขาดีใจเพราะได้เจอที่ทำงานที่มีเจ้านายและเพื่อนร่วมงานที่สุภาพและเป็นมิตร เทียบกับสภาพแวดล้อมอันแสนกดดันและเข้มงวดของที่ก่อนแล้ว ที่นี่แตกต่างไปโดยสิ้นเชิง

ที่เขาหนักใจก็เพราะกลัวว่าตนเองจะเป็นภาระจากการที่ยังมีความสามารถไม่เพียงพอ

เขาเปิดดูแบบร่างต่างๆ ทที่เคยรวบรวมไว้เพื่อเตรียมตัวล่วงหน้า

จะได้พร้อมทำแบบร่างทันทีที่เปาซวี่คิดคอนเซ็ปต์เสร็จ

ส่วนเปาซวี่ก็เริ่มออกแบบคอนเซ็ปต์อย่างรวดเร็ว

ประสบการณ์การเล่นเกม FPS ต่างๆ ผุดขึ้นในหัว สร้างแรงบันดาลใจให้เขา

สร้างเกมให้เป็นมิตรกับผู้เล่นใหม่อย่างนั้นหรือ ไม่ใช่เรื่องยากอะไร แค่ปรับนิดหน่อยก็ทำได้แล้ว

ตัวอย่างเช่น เขาสามารถปรับพื้นที่ยิงโดนโดยเฉพาะส่วนหัวให้กว้างขึ้น เพื่อที่ผู้เล่นใหม่จะสามารถยิงโดนหัวได้บ่อยขึ้น

หรือไม่ก็เพิ่มระยะซูมและความเร็วการยิงกระสุนของปืนไรเฟิล ผู้เล่นใหม่จะได้เก่งเรื่องซุ่มยิงจากระยะไกลได้ไวขึ้น

ถึงเปาซวี่จะไม่ได้เก่งเกมแนว FPS ระดับมืออาชีพ แต่เขาก็ยังถือว่ามีฝีมือดีกว่าคนทั่วไป

เขาสามารถปรับแต่งสิ่งต่างๆ ที่จำเป็นโดยอ้างอิงจากทักษะการควบคุมของตัวเองได้

ส่วนเรื่องอาวุธที่ให้ซื้อในเกมก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไร ที่พวกเขาต้องทำก็แค่ตั้งราคาไว้สูงๆ ก็พอ

สิ่งเดียวที่ยากสำหรับเปาซวี่คือเงื่อนไขข้อแรกของเผยเชียนที่อยากให้มีโหมดเนื้อเรื่อง!

เขาคิดหนัก

ว่ากันตามตรง เขาไม่เข้าใจเงื่อนไขข้อนี้เลย

นั่นก็เพราะเกม FPS ในประเทศที่ดังๆ ส่วนใหญ่ไม่มีโหมดเนื้อเรื่องเลย เกม Counter Strike เองก็ไม่มี สิ่งที่ผู้เล่นต้องทำคือยิงกันเท่านั้น

ก็จริงที่เกม FPS แบบสแตนด์อโลนชื่อดังบางเกมของต่างประเทศมีโหมดเนื้อเรื่อง แต่เกมที่ว่าเหล่านั้นก็ผลิตโดยบริษัทใหญ่ๆ ไม่เหมือนบริษัทเถิงต๋า!

ทีมมีกันแค่สามสิบคน ให้สร้างโหมดเนื้อเรื่องเหมือนที่มีในเกม FPS ดังๆ ของต่างประเทศถือเป็นเรื่องที่เกินความสามารถไปมาก

ถึงเปาซวี่จะเพิ่งเข้าสู่อุตสาหกรรมเกม แต่เขาก็ค่อนข้างมั่นใจในเรื่องเหล่านี้

เขาทำอะไรไม่ได้นอกจากลองคิดหาทางอื่น

บริษัทที่มีพนักงานแค่สามสิบคนไม่มีทางสร้างโหมดเนื้อเรื่องเหมือนเกม FPS ดังๆ ของต่างประเทศได้

ถ้าคนธรรมดาแบบเขามองเรื่องนี้ออก และทำไมบอสเผยผู้แสนยอดเยี่ยมของพวกเขาจะมองไม่ออก

เขาต้องมองออกเหมือนกัน

ถ้าเขารู้อยู่แล้ว ทำไมยังบังคับให้มีเงื่อนไขข้อนี้อีก

นี่เป็นทั้งบททดสอบและคำใบ้!

บอสเผยกำลังทดสอบความสามารถของพวกเราและบอกใบ้ไปด้วยว่าเราไม่ควรพัฒนาเกมไปในทางเดียวกับพวกเกม FPS ดังๆ ของต่างประเทศ!

ถ้าเป็นแบบนี้ เราจะเดินหน้าต่ออย่างไรดี…

เปาซวี่จมอยู่ในห้วงความคิด

…

ห้าโมงเย็น

เผยเชียนออกจากออฟฟิศอย่างสุขสำราญ

ความรู้สึกที่ได้เลิกงานเวลานี้ช่างยอดเยี่ยมเสียจริง!

แน่นอนว่าในฐานะเจ้าของบริษัท เผยเชียนไม่สามารถโดดงานไปเฉยๆ ได้

แต่ถ้าทำได้แบบนั้น เขาก็จะไม่ได้เพลิดเพลินกับความสุขในการรอเวลาเลิกงานและความอิ่มเอมเมื่อช่วงเวลานั้นมาถึง

ก็เหมือนที่ทายาทลำดับสองของตระกูลอสังหาริมทรัพย์ผู้เป็นเจ้าของอพาร์ตเม้นต์กว่าสามสิบแห่ง แต่ก็ยังยืนกรานจะเก็บค่าเช่าเองทุกวันได้กล่าวไว้ว่า “คนเราจะขี้เกียจไม่ได้ ไม่อย่างนั้นจะกลายเป็นคนไร้ค่า”

เผยเชียนเองก็คิดเหมือนกัน ถึงระบบจะให้สิทธิพิเศษในการใช้ชีวิตอย่างสุขสมตราบเท่าที่ผลาญเงินทุนระบบไปได้เรื่อยๆ แต่เขาจะกลายเป็นคนไร้ค่าเพราะลุ่มหลงในความสุขนี้ไม่ได้

ไปเรียนบ้างตามอารมณ์ เลือกเวลาเริ่มงานเลิกงานตามใจชอบ ให้ตัวเองได้มีอะไรทำบ้าง จะได้ไม่กลายเป็นคนไร้ค่า

สัปดาห์ก่อน เผยเชียนต้องไล่ทุกคนกลับบ้านตอนห้าโมงเย็น โดยเฉพาะคนที่เคยชินกับการทำงานล่วงเวลาอย่างหวงซื่อปั๋ว

นี่คือการปรับนิสัยผิดๆ ของพนักงาน!

แน่นอนว่าเปาซวี่เป็นข้อยกเว้น การปล่อยให้เขาเล่นเกมต่อในบริษัทช่วยผลาญเงินค่าไฟเพิ่ม

หลังจากพยายามอยู่หนึ่งสัปดาห์ เผยเชียนก็พบว่าพนักงานส่วนใหญ่เลิกนิสัยไม่ดีที่ว่าได้แล้ว

ก็ใครจะอยากทำงานล่วงเวลาโดยไม่จำเป็นกันล่ะ

พนักงานทุกคนเริ่มมีนิสัยเลิกงานตรงเวลาเหมือนเผยเชียน ซึ่งทำให้เขารู้สึกพอใจมาก

…

ตอนแรกหวงซื่อปั๋วกำลังเก็บโต๊ะ แต่ก็นั่งลงทันทีเมื่อเห็นเผยเชียนกลับออกไป

เขาตัดสินใจจะลองเสี่ยงดู!

หวงซื่อปั๋วเลือกไม่สนใจคำเตือนของบอสเผยที่บอกจะหักเงินเดือนถ้าอยู่ทำงานล่วงเวลา!

เขาทำงานล่วงเวลาครั้งนี้โดยสมัครใจ

นั่นเพราะหวงซื่อปั๋วรู้สึกไม่สบายใจมากๆ เขารู้สึกว่าตัวเองมีความสามารถไม่พอที่จะเป็นหัวหน้าฝ่ายวางแผน ทำให้อยากอยู่ทำงานล่วงเวลาเพื่อทบทวนสิ่งต่างๆ และเตรียมตัวให้พร้อม จะได้ไม่เป็นตัวถ่วงใคร!

ส่วนพนักงานคนอื่นๆ ส่วนใหญ่ต่างเลิกงานทันทีเมื่อถึงเวลา

ถึงอย่างไรตอนนี้พวกเขาก็ยังไม่มีอะไรให้ทำ ทุกคนกำลังตั้งตารอแบบร่างคอนเซ็ปต์จากเปาซวี่

หวงซื่อปั๋วคิดหาข้อแก้ตัวถ้าจู่ๆ บอสเผยดันกลับเข้าออฟฟิศมา

แต่ไม่นานเขาก็รู้ว่าไม่ใช่เรื่องที่ต้องกังวลเลย บอสเผยไม่น่าจะเป็นคนที่มีเวลาว่างขนาดกลับเข้าออฟฟิศมาตรวจดูว่ามีใครทำงานล่วงเวลาหรือเปล่า

ผ่านไปสักพักก็เหลือแค่หวงซื่อปั๋วกับเปาซวี่ในออฟฟิศอันกว้างขวาง

เปาซวี่หยิบมันฝรั่งทอดถุงใหญ่จากโซนขนมพร้อมกาแฟแก้วหนึ่งจากโซนครัวอย่างคล่องแคล่ว

ทั้งขนมและเครื่องดื่ม ทางบริษัทมีให้กินดื่มได้ไม่อั้น

ตอนแรกเปาซวี่ดีใจมากจนดื่มกาแฟกับน้ำอัดลมแทนน้ำเปล่า แต่พอดื่มแบบนั้นไปสักพักก็เริ่มเบื่อจึงกลับมาดื่มตามปกติที่ดื่ม

ถึงเขาจะแปลกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นหวงซื่อปั๋วยังไม่กลับบ้าน แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร แค่เดินกลับไปที่โต๊ะเพื่อร่างคอนเซ็ปต์ลงบนกระดาษเปล่า

…

สองทุ่ม

เปาซวี่ลุกจากโต๊ะ เดินถือกระดาษแผ่นหนึ่งที่ดูเหมือนยันต์เพราะเต็มไปด้วยภาพและสัญลักษณ์ต่างๆ ไปหาหวงซื่อปั๋ว