เฉินเสียนไม่สนใจความหมายของคำพูดของเขามากนัก เธอเคลื่อนไหวร่างกายแล้วพูดว่า “พูดไปแล้วข้ายังต้องขอบใจท่าน ครั้งนั้นถ้าไม่ใช่ท่านฝึกฝนศิลปะการป้องกันตัว คืนนี้ข้าคงไม่มีทักษะและปฏิกิริยาที่รวดเร็วเช่นนี้”
“แล้วขอบใจกับครั้งนั้นด้วย ท่านเคยบอกจะเลี้ยงข้าวข้า ท่านต้องทำตามคำมั่นสัญญา”
ต้องมีสักวัน เธอจะสามารถเข้าใจ เดมที่เคยปฏิบัติต่อเธอไม่ได้เข้มงวดและสับปลับเช่นนั้น แค่หวังว่าเธอจะเป็นเหมือนวันนี้ เมื่อเวลาที่เขาไม่อยู่ เธอจะสามารถปกป้องตัวเองได้ดี
ถ้าเขาไม่สามารถให้การปกป้องที่โลกนี้ไม่สามารถทำลายได้ให้กับเธอ เขาได้เพียงแค่สอนเธอถึงวิธีป้องกันตัวเท่านั้น
“ได้”
“ข้าจะเลือกสถานที่เอง”ซูเจ๋อก็พูดขึ้นอีกครั้งว่า “ได้ยินเอ้อร์เหนียงพูด ที่นี่มีคนแซ่จ้าวคนหนึ่ง เหมือนว่าถูกเอ้อร์เหนียงขังไว้ในห้อง”
เฉินเสียนตกตะลึง นางรู้สึกได้ชัดว่ามีเจตนาฆ่าอย่างแผ่วเบาเล็ดลอดออกมาจากตัวเขา
เฉินเสียนพูด “ท่านอย่ามายุ่งเลย นี้คือเรื่องของข้า ข้าเคยบอกแล้วข้าจัดการเองได้”
ซูเจ๋อเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยและพูดว่า “ข้าแค่พูดถึงมัน ข้าไม่สนใจหรอก”
เฉินเสียนมองเขาอย่างสงสัย “ไม่สนใจจริงรึ? แต่ข้ากลับรู้สึกว่าลับหลังข้าท่านก็จะไปจัดการนาง?”
ซูเจ๋อพูด “ข้าไม่ได้เลวถึงขนาดนั้น”
“ข้าทำทุกอย่างเพื่อท่านไม่ได้ ทำได้แค่สอนวิธีทำสิ่งต่างๆ แต่ตอนนี้ท่านมีวิธีและความคิดเห็นของตัวเองแล้ว ข้าก็ควรจะโล่งใจ”
ซูเจ๋อหัวเราะ “ขณะเดียวกัน ข้าเองก็รู้สึกสูญเสีย ไม่แน่สักวันท่านคงไม่ต้องการข้าอีกต่อไปแล้ว”
เฉินเสียนพูด “ท่านอย่าได้เจ็บปวดขนาดนี้เลย มันทำให้ข้ารู้สึกเหมือนเป็นคนผิด”
คืนนี้ฉินหรูเหลียงออกจากสวนสระวสันตฤดูอย่างสิ้นหวัง ลมหนาวภายนอกพัดผ่านทำให้เขามีสติมากขึ้น
แต่เขาอารมณ์แปรปรวน ไม่ได้คิดมาก จึงรีบเดินก้าวยาวๆ ไปที่สวนเซียงเสวี่ย
เซียงซั่นเดิมที คิดว่าเขาจะมีที่นอนหลับอย่างสงบในคืนนี้
สาวใช้ที่กำลังให้ความสนใจกับการเคลื่อนไหวของแม่บ้านจ้าวมารายงานว่า ทันทีที่ฉินหรูเหลียงกลับมาจากข้างนอกก็ถูกแม่บ้านจ้าวนำตัวไปที่สวนสระวสันตฤดู
แสดงว่าแม่บ้านจ้าวเข้าใจแล้ว และได้ดำเนินการไปแล้ว
คืนนี้ควรจะเป็นเฉินเสียนที่ถูกทรมานอย่างที่มีชีวิตที่ตายทั้งเป็น
เซียงซั่นในใจยังไม่โล่งอกสักเท่าไหร่ เมื่อนางรู้ถึงวิธีการของเฉินเสียน
นางคิดว่านี่มันไม่ใช่เรื่องเลวร้าย แม้ว่าวิธีการจะดูน่ารังเกียจเล็กน้อย แต่ในที่สุดก็ทำให้องค์หญิงและแม่ทัพสมหวัง
แต่หวังว่าหลังจากคืนนี้แล้ว องค์หญิงและท่านแม่ทัพจะคืนดีกันอย่างสมบูรณ์ ไม่มีใครนึกถึงว่าใครจะต้องรับผิดชอบ
นี่เป็นสิ่งที่ดีสำหรับนางเช่นกัน หลิ่วเหมยอู่จะสร้างความลำบากให้กับเฉินเสียนอีกครั้ง และจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับนาง
เซียงซั่นถือว่าโชคดี ถ้าแม่บ้านจ้าวฉลาดกว่านี้ จะไม่มีใครรู้เกี่ยวกับการวางยา ทุกอย่างก็จะเรียบร้อย
แต่คาดไม่ถึงว่า ยังไม่ทันข้ามคืน ฉินหรูเหลียงก็มาที่เซียงซั่นที่นี่แล้ว
ในเวลานั้นสีหน้าของเซียงซั่นซีดขาว แล้วออกมารับที่ประตู จึงเห็นฉินหรูเหลียงเข้ามาอย่างดุร้าย ก่อนที่จะพูดอะไรสักคำ ฉินหรูเหลียงก็จับนางเข้าไปในห้องทันที
เซียงซั่นรีบอ้อนวอนขอความเมตตา “ท่านแม่ทัพปล่อยข้าน้อยเถอะเจ้าค่ะ ร่างของข้าน้อยทนไม่ไหวแล้ว……ท่านแม่ทัพควรจะอยู่ที่สวนสระวสันตฤดูไม่ใช่หรือเจ้าค่ะ แล้วทำไม…….”
ฉินหรูเหลียงหายใจไม่ออกด้วยความโกรธและความปรารถนา และได้ทำลายล้างจนพอใจ
ในเช้าวันถัดมา หลังจากที่ฉินหรูเหลียงมีสติสัมปชัญญะ เมื่อนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ ย่อมหลีกเลี่ยงที่จะรู้สึกหงุดหงิดไม่ได้
เมื่อคืนเขาดื่มมากเกินไป เพราะฤทธิ์เหล้าจึงทำให้เขากล้าทำเช่นนี้
ถ้าปกติ เขาก็จะไม่บีบบังคับคนอื่น และยังคงจะไปที่สวนสระวสันตฤดูอยู่ต่อหน้าเฉินเสียน ระหว่างสิ่งนี้กับความอัปยศในตัวเองมีความแตกต่างกันอย่างไร?”
เขาเคยบอกว่า จะไม่มีวันตกหลุมรักผู้หญิงคนนั้น!
เขาได้ยับยั้งตัวเองเพื่อไม่ให้ถลำลึกเกินไป และในที่สุดเขาก็แสดงตัวตนต่อหน้าเธอหมดแล้ว
เขากับเฉินเสียนทะเลาะกันจนกลายเป็นเช่นนี้ อนาคตจะเป็นอย่างไรต่อไป?
ฤทธิ์ยาเมื่อคืนมีความเข้มข้นเพียงพอ และหลังจากรุ่งสางเฉินเสียนก็ตื่นขึ้น แต่ยังคงรู้สึกอ่อนแอ
อวี้เยี่ยนยังเหมือนปกติ ได้จัดอาหารเช้าอย่างประณีตและเหมาะสม
นางกับแม่นมซุยได้คุยกันแล้ว แม้ว่าอาหารจะไม่มีพิษ ก็ต้องให้ใครคนหนึ่งได้ลองชิมก็ไม่ต่างกัน ถึงจะเอาไปให้เฉินเสียนทาน
แม่นมซุยและอวี้เยี่ยน ไม่สามารถลองชิมอาหารในเวลาเดียวกันได้ เพื่อจะได้ไม่ให้เฉินเสียนได้อยู่คนเดียว
เพราะนอกจากยาพิษแล้ว ยังมียาอื่นๆ ที่ไม่มีสีและไม่มีรสอีกด้วย
เมื่อคืนที่ผ่านมานับประสาแม่นมซุยและอวี้เยี่ยนไม่สามารถตรวจพบได้ แม้แต่เฉินเสียนก็ไม่ได้กลิ่นมัน
ตำหนิอย่างเดียวคือพวกนางประมาทเกินไป และไม่เคยคิดว่าในสวนสระวสันตฤดูจะมีโจรโผล่ออกมา
ทั้งสามคนรู้ว่า เมื่อคืนพวกนางทั้งหมดได้ดื่มชาหวานที่แม่บ้านจ้าวเอามาหลังจากดื่มชาหวานแล้วก็รู้สึกผิดแปลกไป
เรื่องนี้เห็นได้ชัดว่ามีความเกี่ยวข้องกับแม่บ้านจ้าว
อวี้เยี่ยนพูดอย่างโกรธเคือง “แม่บ้านจ้าวทำให้องค์หญิงตกอยู่ในอันตรายหลายครั้งแล้วนะเจ้าคะ องค์หญิงก็ไม่สนใจสิ่งที่นางเคยทำในอดีต แต่คาดไม่ถึงว่านางจะยังหมกมุ่นอยู่ และก็แย่ลงไปอีก!”
แม่นมซุยพูดว่า “เป็นเพราะองค์หญิงที่คิดถึงความรักครั้งเก่ามากเกินไป เดิมทีแม่บ้านจ้าวเป็นคนของจวนแม่ทัพและตำแหน่งของนางไม่ได้อยู่ฝ่ายองค์หญิง”
เฉินเสียนถามอย่างเฉยเมย “ตอนนี้นางอยู่ที่ไหน?”
แม่นมชุยพูดว่า “เมื่อคืนบ่าวกลัวว่านางจะหนีไป จึงได้ขังนางอยู่ในห้อง เพื่อรอให้องค์หญิงจัดการเพคะ”
เธอนิ่งไปสักพัก ก็พูดขึ้นอีกครั้ง “เมื่อคืนแม่บ้านจ้าวกลัวท่านชายร้องไม่หยุด จึงปิดปากท่านชายไว้ หากช้ากว่านี้สักหน่อย เกรงว่าท่านชายจะต้อง……..”
สายตาของเฉินเสียนเย็นยะเยือกลง “ไปพาตัวนางมาเจอข้า”
แม่นมซุยไปเปิดประตูห้อง แล้วนำตัวแม่บ้านจ้าวออกมาจากห้อง
หลังจากคืนนี้ แม่บ้านจ้าวดูแก่กว่าเดิมมาก มีผมหงอกและหน้าซีดเซียว และเมื่อมาอยู่ต่อหน้าเฉินเสียนยังไม่ทันได้เอ่ยปาก ก็สะอื้นไห้ขึ้นมาทันที
สีหน้าของเฉินเสียนพูดอย่างไร้อารมณ์ “ร้องไห้ทำไม รู้ว่าแผนการของตัวเองไม่สำเร็จ ดังนั้นจึงเสียใจรึ?”
“บ่า บ่าวรู้อยู่แก่ใจว่าเรื่องนี้บ่าวทำ…ทำไม่ถูกต้อง…..ตะ แต่บ่าวแค่หวังว่าองค์หญิงกับท่า ท่านแม่ทัพจะสามารถ……..”
เฉินเสียนจิบชาและเหลือบขึ้นมองไปที่นางโดยไม่คาดคิด “ต้องการให้ข้ากับแม่ทัพเป็นอย่างไร? กลับมารักกันตลอดไป?”
นางวางถ้วยชาลง สีหน้าเย็นชา “แม่บ้านจ้าว เจ้าเป็นคนเฒ่าคนแก่ที่อยู่ในจวนมาหลายปีแล้ว ไม่ใช่เห็นฉินหรูเหลียงตั้งแต่เด็กจนโตรึ เจ้าคงยังไม่รู้ว่าเขาเป็นอะไร?”
แม่บ้านจ้าวเปิดปากพูดพร้อมร้องไห้ “แต่ยังไงเขาก็คือแม่ทัพ เป็นสามีขององค์หญิงนะเพคะ!”
“สามีของข้า? เขาเคยทำหน้าที่รับผิดชอบของเขาครบครึ่งหนึ่งหรือไม่?”เฉินเสียนลุกขึ้นยืนต่อหน้าแม่บ้านจ้าวและก้มลงมองนาง
“แม่บ้านจ้าว ข้าคิดว่าแม้ว่าเจ้าจะภักดีต่อฉินหรูเหลียงเพียงใด ยังสามารถแบ่งแยกถูกผิด แต่ข้าดูมันผิดไป ก็ช่างมันเถอะ จนถึงวันนี้เจ้ากับข้าคือสิ้นสุด ต่อไปไม่มีความสัมพันธ์กันแล้ว”
แม่บ้านจ้าวเงยหน้าขึ้น ดวงตาเต็มไปด้วยน้ำตา ใบหน้าของเฉินเสียนก็เย็นชา
เฉินเสียนพูด “เพียงแค่นิดเดียวเจ้าก็จะฆ่าเจ้าน่องน้อยแล้ว เจ้ารู้หรือไม่?”
“บ่าวไม่ดะ ได้ตั้งใจ……..บ่าวก็ปวดใจมากเช่นกัน บ่าวแค่ไม่ยะ อยากให้เขาร้องเท่านั้น………”
เฉินเสียนหรี่ตา และพูดอย่างเงียบๆ “โชคดีที่เขาไม่เป็นอะไร ไม่เช่นนั้นข้าจะปล่อยให้เจ้าตายโดยที่ไร้ร่าง”
แม่บ้านจ้าวตัวสั่น เฉินเสียนหันและหยุดมองนาง “ยานั่นมาจากไหน?”
“ยา ยาอะไรเพ..เพคะ………บ่าวไม่รู้…….”
