ประตูหนาสีแดงเข้มของจวนแม่ทัพค่อยๆปิดมาประกบกัน เรื่องราววันนี้ก็ปิดฉากลงอย่างช้าๆ
หลังจากกลับมาถึงสวนสระวสันตฤดู อากาศหนาวเย็น แม่นมซุยรีบบอกกล่าวให้เฉินเสียนเข้ามาอุ่นร่างกาย
ภายในห้องติดเตาไฟไว้ เฉินเสียนยืนอยู่ด้านข้างแล้วยื่นมือไปผิงไฟนั้น อวี้เยี่ยนก็นำน้ำอุ่นมาให้เฉินเสียนล้างหน้าบ้วนปาก
เรื่องของวันนี้ตอนเย็น แม่นมซุยกับอวี้เยี่ยนรู้สึกว่าสะใจเป็นอย่างมาก
อวี้เยี่ยนกล่าวระบายความโกรธว่า“ดูว่าต่อไปนางยังจะกล้าก่อกรรมทำชั่วหรือไม่ นี่ก็นับว่านางทำกรรมสิ่งใดก็ได้รับสิ่งนั้นตอบแทนแล้วแหละ สมน้ำหน้า！”
อนาคตฉินหรูเหลียงจะลงโทษเช่นไร เฉินเสียนก็ไม่ได้ใส่ใจแล้ว
ถึงอย่างไรเรื่องจริงได้แสดงอยู่ตรงหน้าแล้ว ฉินหรูเหลียงจะทิ้งหลิ่วเหมยอู่ก็ดี เก็บไว้ดูแลรักใคร่ต่อไปก็ช่างเถิด ไม่เชื่อหรอกว่าภายในใจของเขานั้นจะไม่รังเกียจเลย
เพียงแต่ว่าตอนหลิ่วเหมยอู่โวยวายอยากตาย ตั้งแต่ฉินหรูเหลียงเข้าไปในสวนดอกพุดตานก็ยังไม่ออกมาอีกเลย อันนี้ฉินเสียนก็รู้ ไม่อย่างนั้นเธอก็ไม่มีทางออกมาจากที่สวนสระวสันตฤดูเพื่อมาจัดการปัญหาหรอก
เมื่อคืนฉินหรูเหลียงดุร้ายทารุณมาก ครั้งแรกที่หลิ่วเหมยอู่มีความรู้สึกเจ็บปวดที่สุด นางเข้าใจความเจ็บปวดทรมานของเซียงซั่นอย่างลึกซึ้ง
ไม่ว่านางจะขอร้องอ้อนวอนเช่นไร ฉินหรูเหลียงก็ไม่ได้สนใจเลย กลับยิ่งทรมานนางมากขึ้น
จนถึงตอนฟ้าสาง ถึงค่อยลดลง
วันต่อมาหลิ่วเหมยอู่ลงจากเตียงไม่ไหว นอนกลืนน้ำตาบนเตียง
ก่อนที่เซียงหลิงจะเข้ามาปรนนิบัติ มองเห็นบนตัวของหลิ่วเหมยอู่มีร่องรอยน่าหวาดกลัวละลานสายตา นางตาแดงน้ำตาไหลพรากลงมาแล้วกล่าวว่า“ท่านแม่ทัพโหดร้ายจริงๆ รู้อยู่แล้วว่าร่างกายนายหญิงบอบบาง เมื่อก่อนท่านแม่ทัพตัดใจไม่ลงที่จะใช้กำลังกับนายหญิงสักหน่อยเลยนะเจ้าคะ”
หลิ่วเหมยอู่ฝืนยิ้มแล้วกล่าวว่า“เขาเป็นท่านแม่ทัพ ข้าเสมือนว่าเป็นโสเภณี”
ผ่านความทรมานเมื่อคืนนี้แล้ว ต่อให้หลิ่วเหม่ยอู่โง่อีก นางก็น่าจะได้สติสะท้อนความจริงกลับมาแล้ว
เมื่อวานตอนเย็นนางดื่มเหล้านิดหนึ่งแล้วเมาทันทีที่ไหนกัน ชัดเจนว่าเป็นการวางแผนทำร้าย และผู้ที่วางแผนทำร้ายนาง นอกจากเฉินเสียน นางก็คิดเป็นผู้อื่นไม่ได้แล้ว
หลิ่วเหมยอู่จิกเล็บเข้าไปในเนื้อ แรงจนเลือดไหลออกมา นางพยายามดันตัวลุกขึ้น มองเซียงหลิงที่ร้องไห้ตาแดงน้ำตาไหลพราก ทันใดนั้นได้ตบลงที่แก้มของเซียงหลิงอย่างแรง
เซียงหลิงไม่ทันตั้งตัว ถูกตบล้มลงอยู่ที่พื้น กุมหน้าไว้ตกใจเป็นอย่างมาก กล่าวขึ้นว่า“นายหญิง?”
“เซียงหลิง เจ้ากล้าร่วมมือกับเฉินเสียนหญิงต่ำช้านั่น มาหักหลังข้าใช่หรือไม่?！”
เซียงหลิงคลานเข้าหา ร้องห่มร้องไห้กล่าวว่า“นายหญิงโปรดมองให้ทะลุปรุโปร่ง！บ่าวไม่กล้าอย่างเด็ดขาดเจ้าค่ะ ！นายหญิงคือเจ้านายของบ่าว ทำเช่นนี้มีประโยช์อันใดกับบ่าวล่ะเจ้าคะ บ่าวก็มีส่วนร่วมด้วย จะกล้าขายนายหญิงได้อย่างไรเจ้าคะ！”
คิดไปคิดมาก็ใช่ ไม่ว่าหลิ่วเหมยอู่จะทำสิ่งใดก็ลากเซียงหลิงมาร่วมด้วยเสมอ นางคิดว่าเซียงหลิงไม่มีความกล้านี้หรอก
ครั้นแล้วหลิ่วเหมยอู่ได้กล่าวขึ้นว่า“เจ้าพูดให้ข้าฟังทีละคำๆอย่างชัดเจน สรุปมันเกิดอะไรขึ้น！”
เซียงหลิงก็เล่าเรื่องราวเมื่อคืนนี้อย่างละเอียดยิบ
นางไปทำตามคำสั่งของหลิ่วเหมยอู่ทั้งหมด วางยาในน้ำชาให้กับเฉินเสียน หลังจากนั้นอาศัยตอนหลิ่วเหมยอู่ยกน้ำชาหลอกล่อให้เธอดื่มมันลงไป
หลังจากนั้นตอนเฉินเสียนกลับสวนสระวสันตฤดูพักผ่อน เซียงหลิงได้ไปประตูหลังแอบเปิดให้คนเข้ามา
เพราะว่าเซียงหลิงกังวลใจหลังจากที่หลิ่วเหมยอู่ดื่มเหล้าเมามายกลับไปที่สวนดอกพุดตานเพียงลำพังไม่มีผู้ดูแล นางก็ได้นำทางชายผู้นั้นมาที่ด้านหลังเรือน แต่ไม่ทันที่จะพาไปถึงสวนสระวสันตฤดู นางเพียงชี้ทิศทางไปสวนสระวสันตฤดูให้ชายผู้นั้น อีกทั้งเรียกให้แม่เฒ่าไปที่สวนสระวสันตฤดูพาอวี้เยี่ยนกับแม่นมซุยออกไป ตัวเองก็รีบโค้งกลับมา
แต่ที่คาดไม่ถึงอย่างมากคือเส้นทางไปที่สวนสระวสันตฤดูนั้นต้องผ่านสวนเซียงเสวี่ยด้วย ชายผู้นั้นกระโจนเข้าไปในสวนเซียงเสวี่ยได้อย่างไรกันนะ
ยิ่งคาดไม่ถึงคือหลิ่วเหมยอู่ไม่ได้กลับสวนดอกพุดตาน กลับกันนางได้ไปนอนอยู่ในสวนเซียงเสวี่ยนั่น
รอเซียงหลิงกลับมาสวนดอกพุดตานหาทั้งด้านนอกด้านในก็หาหลิ่วเหมยอู่ไม่เจอ ตื่นตระหนกตกใจเลยได้ไปขอร้องท่านแม่ทัพให้ช่วยตามหา
คำอธิบายนี้ฟังแล้วสมเหตุสมผล
หลิ่วเหมยอู่โมโหโกรธเป็นฟืนเป็นไฟมาก อยากจะตำหนิเซียงหลิงก็ตำหนิออกมาไม่ได้
เซียงหลิงกล่าวทั้งน้ำตาอีกว่า“เห็นชัดว่านายหญิงกลับสวนดอกพุดตานแล้ว กลับไปที่สวนเซียงเสวี่ยได้อย่างไรเจ้าคะ?บ่าวก็ไม่ทราบว่าสรุปมันเกิดสิ่งใดขึ้นเจ้าค่ะ ใช่หรือไม่ใช่ว่า…….องค์หญิงทราบอะไร เพราะฉะนั้นเลยได้จัดการกับนายหญิงเช่นนี้?”
หลิ่วเหมยอู่กล่าวด้วยเสียงแหบแห้งว่า“นอกจากองค์หญิงแล้วยังจะมีผู้ใด！เป็นหญิงต่ำช้านั่นแน่นอน！”
คิดอย่างถี่ถ้วนอีก หลิ่วเหมยอู่นึกได้ทันที เมื่อวานช่วงงานเลี้ยงตอนเย็น อวี้เยี่ยนบ่าวข้างกายเฉินเสียนเตือนนางว่ากระโปรงด้านหลังขาดเป็นรูแล้ว
เวลานั้นหลิ่วเหมยอู่ไม่ได้ใส่ใจเลยตั้งอกตั้งใจหันกลับมาดูกระโปรง
พอตอนนี้มาคิดดู ความผิดพลาดเกิดเวลานั้นเป็นแน่！เป็นเฉินเสียนที่แอบเปลี่ยนน้ำชาของนาง เปลี่ยนเป็นแก้วที่มียานั่น！
“เฉินเสียน！สาบานว่า ข้ากับท่านอยู่ร่วมกันไม่ได้หรอก!”หลิ่วเหมยอู่สาบานต่อสวรรค์ “ต้องมีสักวันหนึ่ง ข้าจะให้ท่านได้ลิ้มลองสิ่งที่ข้าได้ประสบมาทั้งหมด！”
เวลาต่อมาฉินหรูเหลียงนั้นก็ไม่ได้มาหานางอีกเลย
ในชั่วพริบตาเดียว อากาศหนาวเย็นของเหมันตฤดู ฟ้าดินเงียบวังเวง
ใบไม้ในสวนสระวสันตฤดูร่วงหล่นลงหมด เหลือไว้เพียงกิ่งก้านแห้งไร้ใบ
แม่นมซุยกวาดใบไม้ที่ร่วงลงมาได้เป็นจำนวนมาก นางนำมาใช้เป็นฟืนก่อไฟ
ปีนี้หิมะตกล่าช้า บางครั้งท้องฟ้าสีครามมีแสงแดดด้วย
เจ้าน่องน้อยไม่ชอบอุ้ดอู้อยู่ในห้อง เขาชอบออกมาเดินเล่นลานหน้าเรือนอยู่บ่อยๆ
เฉินเสียนสวมใส่เสื้อขนเป็ดให้เขา แต่อวี้เยี่ยนกังวลใจว่าสวมใส่ไม่มากพอไม่อุ่น จะทำให้เจ้าน่องน้อยหนาวได้
เฉินเสียนกล่าวว่า“สวมใส่หนาแล้วทำให้เจ้าน่องน้อยเคลื่อนไหวไม่ได้ เจ้าน่องน้อยของพวกเราเป็นเด็กผู้ชาย ไม่ได้บอบบางเช่นนั้นหรอก”
เจ้าน่องน้อยสะบัดร่างกายน้อยๆของตน ตอนชุดสั่นเสียงจี้อายุยืนห้อยไว้ที่หน้าอกของเขาก็ดังขึ้นอย่างไพเราะเสนาะหู
เสียงนั้น ราวกับว่าเป็นลมเย็นสบายโดยฉับพลัน
เฉินเสียนได้ยินมักจะหรี่ตาลงแล้วยิ้มได้อยู่เสมอ
เพราะบางครั้งเธอจะระลึกได้ นี่เป็นจี้อายุยืนที่ซูเจ๋อมอบให้กับลูกชายของเธอ
เธอเห็นซูเจ๋อเป็นสหาย เพราะฉะนั้นจิตใต้สำนึกเธอเลยได้พูดปลอบประโลมตัวเอง บางครั้งความสัมพันธ์ระหว่างสหายพอคิดดูก็เป็นเรื่องที่สมควรแล้ว
ในเมืองหลวงมีข่าวคราวอื่น
แถวถนนใหญ่ตรอกซอยเล็ก หลักจากดื่มชากินข้าวเสร็จ นอกจากจะพูดคุยเรื่องวุ่นวายขัดแย้งภายในเรือนขุนนาง แล้วยังพูดคุยเรื่องอื่นกัน
ยกตัวอย่างเช่นการค้าทางชายแดนของเย่เหลียงกับต้าฉู่กระทบกระทั่งกันทำให้เกิดความวุ่นวายขึ้น ทหารชายแดนของทั้งสองฝั่งเกิดการรบกัน
ครั้งก่อนเย่เหลียงรบแพ้ต้าฉู่ แต่ก็เป็นเรื่องไม่กี่ปีที่ผ่านมา
เย่เหลียงกระหายการทำสงคราม ไม่ยอมแพ้ต้าฉู่ และการรบแพ้ชนะเป็นเรื่องปกติของผู้ที่ทำสงครามการรบ ไม่ใช่ว่ารบแพ้หนึ่งครั้งแล้วจะกำหนดการแพ้ชนะตลอดไป
เย่เหลียงฟื้นฟูสภาพจิตใจร่างกายได้ดี มีจิตใจอยากจะสู้รบก่อจลาจลตั้งนานแล้ว
ครั้งหนึ่งตรงชายแดนทั้งสองฝั่งปะทะกัน เย่เหลียงน้อมรับด้วยความยินดีอย่างที่สุด ที่จะทำให้เรื่องวุ่นวายมากขึ้น
แต่หลังจากที่ทำให้เรื่องราววุ่นวายมากขึ้นแล้ว ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองเมืองนั้นต้าฉู่ค่อนข้างเป็นทุกข์มาก
เนื่องจากทางทิศเหนือของต้าฉู่ยังมีเมืองเป่ยเซี่ยหนึ่งเมืองอยู่
ไม่กี่ปีที่ผ่านมา ประจวบกับเป่ยเซี่ยเกิดความวุ่นวายภายใน ยาวนานกว่าสิบกว่าปี ไม่สามารถดูแลตัวเองได้ ไม่มีความสามารถที่จะมาดูแลผู้อื่นอีกด้วย เป็นผลให้ตอนที่ต้าฉู่กับเย่เหลียงระดมกำลังนั้น ต้าฉู่ไม่ต้องกังวลเลยว่าเป่ยเซี่ยจะร่วมมือกับเย่เหลียง
แต่ช่วงสองปีนี้ความวุ่นวายภายในของเป่ยเซี่ยได้สงบ เกิดการพัฒนาอย่างรวดเร็ว เมืองค่อยๆมีความมั่งคั่งขึ้น
ตั้งแต่หลังจากที่ต้าฉู่มีอำนาจการเมืองเปลี่ยน ความสัมพันธ์กับเป่ยเซี่ยก็หยุดชะงักอย่างหนัก
เวลานี้ต้าฉู่กับเย่เหลียงระดมกำลังพลอีกครั้ง เลยจำใจจะต้องป้องกันความหายนะทางทิศเหนือด้วย
น่าจะเย่เหลียงมองขาดตรงจุดนี้ ถึงได้กำเริบเสิบสานเช่นนี้
ชายแดนถึงแม้ว่าจะห่างไกลจากเมืองหลวงพันลี้ ชายแดนเกิดความวุ่นวายตอนนี้ยังไม่กระทบมาถึงความเจริญรุ่งเรืองเมืองหลวง เสียงผู้คนคึกคักเจี๊ยวจ๊าว พูดคุยสนุกสนาน แต่ราชสำนักไม่มีทางที่จะไม่มีการเคลื่อนไหว
ไม่อย่างนั้นเย่เหลียงยิ่งจะทำตามอำเภอใจไร้ยางอาย
ตอนที่ผู้คนไม่อาจคาดการณ์ล่วงหน้าได้ มีมือข้างหนึ่ง กำลังแอบทำสิ่งหนึ่งอยู่เงียบๆ
เฉินเสียนรู้ นั่นคือมือข้างหนึ่งที่สวยงามมาก สามารถจับพู่กัน สามารถกุมดาบได้
