เฉินเสียนเห็นก็อดไม่ได้ที่จะตกใจ กำจัดคน ภายในพริบตา
เฉินเสียนไม่มีปฏิกิริยาอยู่นาน ผู้หญิงสองคนที่เธอกังวลมากก่อนหน้านี้ได้เสียชีวิตลงต่อหน้าเธอในพริบตา
ซูเจ๋อไม่รีบร้อน หันหลังกลับและปิดประตูหลังอย่างสบายๆ
ดูเหมือนว่าสิ่งที่เขาเพิ่งทำไป เป็นเพียงเรื่องธรรมดาเหมือนการทำความสะอาดสวนหลังบ้าน
เฉินเสียนกล่าวว่า “จู่ๆ ข้าก็รู้สึกว่าข้าไม่สามารถยั่วยุท่านมากเกินไป ไม่อย่างนั้นข้าก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองจะตายอย่างไร”
ซูเจ๋อกล่าว “ท่านยั่วยุข้าไม่เป็นไร ข้าอารมณ์ดี แต่คราวนี้พวกนางเห็นหน้าท่านแล้ว ใช้ชีวิตต่อไปไม่ดีนัก”
เขาหันกลับมามอง “ท่านกลัวเหรอ?”
เฉินเสียนกล่าวว่า “ไม่ใช่ว่าข้าไม่เคยเห็นคนตาย แค่ข้าไม่ได้คาดคิดว่า พวกนางอาศัยอยู่ในเรือนของท่านมาเป็นเวลานาน ท่านสามารถฆ่าคนโดยไม่ทันกะพริบตา ท่านไม่มีความรู้สึกต่อพวกนางเลยเหรอ?”
“ความรู้สึก ความรู้สึกแบบไหน?” ซูเจ๋อถาม “ท่านหึงหวงรุนแรงขนาดนี้ ยังอยากให้ข้ามีความรู้สึกอะไรกับพวกนางอีกหรือ”
เฉินเสียนพูดไม่ออก
ซูเจ๋อกล่าวอีกครั้ง “อาเสียน ่ทานกลัวข้าที่เป็นแบบนี้เหรอ?”
เฉินเสียนกล่าวออกมา “ข้าก็อยากกลัวเหมือนกัน สิ่งที่ท่านทำน่ากลัวจริงๆ แต่ข้ากลัวไม่ลงให้ทำอย่างไรล่ะ”
ซูเจ๋อยิ้ม
“ถึงเวลานี้แล้ว ท่านยังมีอารมณ์ยิ้มอีกหรือ” เฉินเสียนเหล่มองซากศพทั้งสองบนพื้น “พวกนางเป็นหูตาของจักรพรรดิที่อยู่ข้างๆ ท่านไม่ใช่หรือ ตอนนี้นางถูกท่านฆ่า ท่านบอกสิว่าจะทำอย่างไร?”
อันที่จริงเธอน่าจะเดาได้ว่าจักรพรรดิไม่ต้องการส่งผู้หญิงสวยไปหาซูเจ๋อจริงๆ แต่ต้องการติดตามควบคุมเขา
แต่ตัวเองคิดว่าเป็นเรื่องเดียวกัน ได้ยินซูเจ๋อพูดกับหูของตัวเองกลับเป็นอีกเรื่องหนึ่ง
แม้ว่าจะเป็นหูเป็นตา เป็นพวกสอดแนม ตราบใดที่เป็นสตรี เธอจะสนใจมันมาก
ซูเจ๋อกล่าวว่า “ข้ารู้ลายมือของพวกนางแล้ว และนกพิราบส่งจดหมายก็ถูกสกัดกั้นแล้วด้วย การเก็บพวกนางไว้ก็ไม่มีประโยชน์”
แม้ว่าทั้งสองคนนั้นจะได้รับพระราชทานจากจักรพรรดิ พวกนางเป็นนางสนม สถานะต่ำต้อย จักรพรรดิจึงไม่สามารถมาที่บ้านของซูเจ๋อเพื่อเจอด้วยตนเอง
แม้แต่จักรพรรดิก็อาจจะลืมไปแล้วว่าสตรีสองคนนี้หน้าตาเป็นอย่างไร จักรพรรดิสนใจเพียงการรับรายงานเกี่ยวกับซูเจ๋อจากพวกนางเท่านั้น
ซูเจ๋อเก็บพวกนางในช่วงสองสามเดือนที่ผ่านมาเพื่อให้ง่ายต่อการรู้ลายมือของพวกนาง ทำความเข้าใจกับนิสัยการรายงานของพวกนาง จากนั้นจึงทำให้นกพิราบส่งจดหมายที่รายงานไปเชื่อง และพวกนางจะไม่มีประโยชน์อีกต่อไป
ซูเจ๋อกล่าวอีกครั้ง “ตอนนี้ท่านเห็นข้าฆ่าพวกนางด้วยตาตัวเอง ต่อจากนี้เราอยู่บนเรือลำเดียวกันแล้ว”
เฉินเสียนเปิดปาก ถามเบาๆ “ท่านเคยสัมผัสพวกนางหรือยัง?”
ซูเจ๋อก้มลง บิดปิ่นปักผมระหว่างลำคอของนางสนมด้วยนิ้วของเขา และดึงมันออกมาเบาๆ เลือดเปื้อนเป็นรอย
เขามองดูเธออย่างลึกซึ้ง ยิ้มแล้วกล่าวว่า “ท่านวางใจเถอะ ข้าถือตัวดั่งหยกเลยล่ะ”
เฉินเสียนเม้มริมฝีปาก เปิดตากล่าวอย่างอึมครึมว่า “สตรีสองนางสวยขนาดนี้อยู่ในเรือนของท่าน ท่านจะถือตัวดั่งหยก จะไปรายงานจักรพรรดิได้อย่างไร? ข้าไม่เชื่อ”
ซูเจ๋อพูดอย่างสบายๆ “ข้าบอกพวกนางว่าข้าทำไม่ได้”
เฉินเสียนกล่าวว่า “พวกนางก็เชื่อหรือ?”
“เชื่อหรือไม่ก็ไม่มีทางอื่น ไม่สนใจก็ไม่สามารถบังคับได้”
เฉินเสียนหรี่ตาและเอ่ยถามอีกว่า “แล้วต่อมาทำไมท่านถึงยังมีความสัมพันธ์กับหอฉู่อวี้ ข่าวเผยแพร่ออกไปต่างๆ นานา โดยบอกว่าท่านชอบบุรุษ”
“ทำไมข้าถึงไปที่หอฉู่อวี้ ท่านยังไม่รู้หรือ?” ซู่เจ๋อกล่าว “แต่หลังจากนั้นข้าก็ไปหลายครั้งจริงๆ”
เขาชี้นิ้วไปที่คอแล้วกล่าวว่า “คืนนั้น ท่านกัดข้าตรงนี้นิดหน่อย กัดเก่งมาก มันยืนยันหลักฐานว่าข้าชอบบุรุษ”
เฉินเสียนจ้องมองเขา ไม่รู้จะพูดอะไร แต่กล่าวอย่างขุ่นเคือง “ท่านชอบให้คนอื่นกระจายข่าวท่านออกไปเช่นนี้หรือ?”
คืนนั้นเธอโกรธเขาจริงๆ และเธอไม่รู้ว่าจะจัดการเขาอย่างไร เธอจึงกัดฟันลง
ซูเจ๋อกล่าวว่า “ถ้าข้าไม่ชอบผู้ชาย จักรพรรดิต้องให้ข้าแต่งงานกับองค์หญิงของเขาในอนาคตอันใกล้ ถ้ารอให้ถึงเวลาคลุมถุงชน ตอนนั้นจะไม่มีทางเลยจริงๆ”
เฉินเสียนตกตะลึง
ดังนั้นเขาจึงวางแผนล่วงหน้า โดยเลือกที่จะทำลายชื่อเสียงของเขามากกว่าที่จะแต่งงานกับองค์หญิง
จักรพรรดิไม่ได้ออกคำสั่ง และถูกซูเจ๋อตัดขาดช่องทาง
เฉินเสียนรู้สึกไม่สบายใจ และซูเจ๋อพูดกับเธออย่างใจแคบอีกครั้ง “แต่ท่านควรเข้าใจข้า ข้าปกติหรือไม่ ข้าลองกับท่านแล้ว ท่านเข้าใจอย่างลึกซึ้งแล้ว”
หน้าของเฉินเสียนร้อนวาบ หูของเธอก็แดงโดยไม่รู้ตัว
ซูเจ๋อเรียกคนมาจัดการเรื่องศพต่อไป
พ่อบ้านเรียกคนสองคนมาโดยไม่แปลกใจเลยสักนิด เพียงทำหน้าที่ของตนให้ดี และนำศพไปจัดการทำความสะอาด เลือดบนพื้นก็ถูกชะล้างออกไปเช่นกัน
เฉินเสียนกล่าวว่า “ดึกแล้ว ข้าก็ควรกลับได้แล้วล่ะ”
ซูเจ๋อกล่าวว่า “ปิ่นปักผมของท่าน ข้าต้องคืนท่าน”
เฉินเสียนเหลือบมองเลือดที่ปิ่นปักผมและกระตุกที่มุมปาก “ไม่ทันได้เห็นด้วยก็เอาปิ่นปักผมของข้าไปฆ่าคน ตอนนี้มีเลือดติดอยู่ ท่านก็คืนข้า ท่านนี่แย่จริงๆ”
ซูเจ๋อกล่าวอย่างไม่อันตราย “ข้าขอโทษ ตอนนั้นข้ากำลังรีบและมันพอดีมือ ข้าจะล้างทำความมสะอาดมันก่อนที่จะคืนให้ท่าน ท่านอย่าเพิ่งรีบไป”
เฉินเสียนกล่าวว่า “ไม่ต้องแล้วล่ะ ก็แค่ปิ่นปักผมด้ามเดียว”
พูดแล้วก็หมุนตัวไป เสียงครุ่นคิดของซู่เจ๋อก็ดังขึ้น “หรือนี่คือสัญลักษณ์แห่งความรัก?”
เฉินเสียนหันศีรษะของเธอและมองที่เขาด้วยใบหน้าที่เป็นแข็งค้างและกล่าวว่า “ช่างมันไปเถอะ ท่านควรล้างมันให้ดีก่อนที่จะคืนให้ข้า”
ดังนั้นเฉินเสียนตามซูเจ๋อไปในเรือน ให้เขาตักน้ำสะอาด และล้างปิ่นปักผมของเธอซ้ำแล้วซ้ำอีกช้าๆ
เฉินเสียนรู้สึกเบื่อและยืนอยู่ที่เรือนครู่หนึ่งแล้วกล่าวว่า “สตรีสองคนนั่น เมื่อก่อนมาที่เรือนของท่านบ่อยหรือไม่?”
“นี่คือสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ ต้องให้พวกนางรู้ว่าข้ากำลังทำอะไรอยู่”
เฉินเสียนพูดด้วยน้ำเสียงขุ่นเคือง “ท่านล้างสะอาดแล้วหรือยัง หรือต้องล้างทั้งคืนไหมล่ะ?”
“ได้แล้ว”
ซูเจ๋อเช็ดทำความสะอาดด้วยผ้าเช็ดหน้าผ้าไหม จากนั้นหันไปหาเธอ ภายใต้แสงจันทร์ยืนอยู่ข้างหน้าเธอ ยกมือขึ้นเพื่อปักปิ่นไปที่ผมของเธอ
ปักผมหลวมเล็กน้อย ไม่ค่อยสวย
มือที่สะอาดของเขาพัดลมสะอาด หวีผมบริเวณขมับของเธอ บนริมฝีปากของเขามีรอยยิ้มจาง ๆ
เฉินเสียนสะบัดมือออกไป รู้ว่าเขาจงใจทำให้ตัวเองไม่สบาย และกล่าวว่า “ข้ายังเกลียดท่านอยู่”
ซูเจ๋อกล่าวว่า “เกลียดข้าก็ไม่เป็นไร เพียงแค่ท่านไม่ลืมข้า”
ลืมเขาง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ? ถ้ามันง่ายขนาดนั้นคงไม่ลืมไปนานแล้ว
เฉินเสียนเคยเป็นคนคิดว่า จะได้รับมันกลับคืนมาถ้าให้ไป
แต่สุดท้ายเธอก็ล้มเหลว
อาจเป็นเพราะเธอมีความจริงจังต่อเขาอย่างคาดไม่ถึง
เธอหันเดินออกไปแล้วปากก็กล่าวว่า “ดูโชคชะตาสิ ถ้าครั้งนี้ข้าออกไป เจอใครที่ดีกว่าท่าน ไม่แน่ข้าคงลืมท่าน”
แต่ในโลกนี้ไม่มีใครดีไปกว่าเขาอีกแล้ว
ซูเจ๋อตามไป ส่งเธอกลับ ทางเดินกลับไปที่จวนแม่ทัพ
เขาสงบลงกว่าเดิมมาก และกล่าวว่า “รุ่งเช้ายังจะต้องไปใช่หรือไม่?”
“อืม การแสร้งทำเป็นป่วยเป็นสิ่งที่โง่เขลา หากจักรพรรดิต้องการจัดการกับข้า ก็ไม่ปลอดภัยสำหรับข้าที่จะอยู่ในเมืองหลวงมากกว่าอยู่ข้างนอก” เฉินเสียนกล่าว “ตราบใดที่พระองค์ไม่พาเจ้าน่องน้อยของข้าไป ข้ายินดีที่จะเสี่ยง”
“การมีอยู่ของเจ้าน่องน้อย ไม่ได้มีไว้เพื่อให้ท่านทุ่มเทหรือมอบให้เขา” ซูเจ๋อถอนหายใจอย่างแผ่วเบา
