เฉินเสียนไม่ค่อยเข้าใจจึงกล่าวว่า “ท่านพูดอะไร”
ซูเจ๋อกล่าวว่า “ข้าหมายความว่า ถ้ารักษาตัวเองได้ก่อน ท่านถึงจะสามารถรักษาเจ้าน่องน้อยได้”
“ไม่ได้ ข้าเป็นแม่เขา มีเพียงแค่รับรองความปลอดภัยของเขาเท่านั้น ข้าถึงจะไม่กังวลอะไร”
เฉินเสียนมองไปยังตรอกอันเงียบสงบภายใต้แสงจันทร์ และกล่าวว่า “อันที่จริงตอนที่ข้าตั้งท้องเจ้าน่องน้อย ข้าก็คิดไม่ถึง ว่าข้าจะผูกกับเขาขนาดนี้ อาจเป็นเพราะว่านี่คือความเชื่อมโยงระหว่างเนื้อหนังและสายเลือด”
ซูเจ๋อกล่าวอย่างไม่รู้รสชาติ “บางทีข้าอาจประเมินพลังของการเชื่อมโยงระหว่างเนื้อกับสายเลือดผิดไป”
เฉินเสียนพูดถูก การปล่อยให้เธอแสร้งทำเป็นป่วยเพื่อหนีนั้นถือเป็นการแผนที่โง่เขลาจริงๆ
ซูเจ๋อหยุดที่ตรอกของจวนแม่ทัพและเฝ้าดูเฉินเสียนเดินไป
เขากล่าวอย่างประนีประนอมอยู่ข้างหลังเธอ “รุ่งขึ้นเดินทาง จะต้องระวังทุกอย่าง ดูแลตัวเองดีๆ”
เฉินเสียนหยุดเท้า และตอบว่า “ข้ารู้”
“นอกจากนี้ แม้ว่าท่านจะเจอใครที่ดีกว่าข้า ท่านก็ไม่สามารถลืมข้าได้”
เฉินเสียนหลับตาลง ริมฝีปากยกยิ้ม น้ำเสียงของเธอจริงจัง “ถ้าเจอแล้วค่อยว่ากัน ข้าจะเขียนถึงท่านเมื่อถึงเวลานั้น”
เมื่อกลับมาที่สวนสระวสันตฤดู อวี้เยี่ยนรู้สึกชัดเจนว่าเฉินเสียนไม่มีภาวะซึมเศร้าก่อนหน้านี้แล้ว
เธอนั่งอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง อวี้เยี่ยนปล่อยผมเธอลงและถามว่า “องค์หญิงคืนของให้ใต้เท้าซูแล้วหรือเพคะ?”
เฉินเสียนกล่าวว่า “คืนแล้ว”
“อารมณ์ขององค์หญิงดูแล้วก็ไม่แย่นะเพคะ”
เฉินเสียนลูบใบหน้าของเธอหน้ากระจกและพูดอย่างจริงจัง “มีไหม?”
เมื่ออวี้เยี่ยนกถอดผ้าโพกศีรษะของเฉินเสียนออก นางก็แปลกใจเล็กน้อยและกล่าวว่า “เอ๊ะ บ่าวจำได้ว่าตอนหวีผมสวมปิ่นสีเงินให้องค์หญิงเพคะ ทำไมตอนนี้ถึงเป็นปิ่นปักผมหยกล่ะเพคะ?”
เฉินเสียนก็ตกตะลึง “เอามันลงมาและให้ข้าดู”
อวี้เยี่ยนส่งปิ่นหยกให้เฉินเสียน และกล่าวว่า “นอกจากนี้บ่าวก็จำไม่ได้ มีปิ่นหยกเช่นนั้นอยู่ในเครื่องประดับขององค์หญิงเพคะ”
เฉินเสียนถือปิ่นหยก สัมผัสในมือเย็น ทั้งอันเป็นผลึกและเนื้อสัมผัสละเอียดไร้ที่ติ
ปิ่นหยกนั้นเรียบง่ายและสง่างาม ไม่มีการปรุงแต่งและตกแต่งมากเกินไป มีเพียงปลายด้านเดียวเท่านั้นที่สลักด้วยลวดลายที่สวยงามและมีรายละเอียด ซึ่งค่อนข้างน่าดึงดูดใจ
นี่เป็นครั้งแรกที่เฉินเสียนได้เห็น แต่เธอก็เข้าใจในทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น
ซูเจ๋ออาศัยการคืนปิ่นปักผมให้เธอ แต่กลับคืนให้ที่ต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง
เฉินเสียนไม่ได้สังเกต และพบว่าตกหลุมพรางของซูเจ๋อเมื่อกลับถึงบ้านแล้ว
“นี่มาจากใต้เท้าซูเหรอเพคะ?” อวี้เยี่ยนถาม
“ไม่รู้สิ แต่ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครนอกจากเขา”
อวี้เยี่ยนรู้สึกเศร้า “ดีเสียจริง องค์หญิงไปคืนขลุ่ยไม้ไผ่แล้ว และตอนนี้เขาก็มอบปิ่นหยก เป็นการยากสำหรับองค์หญิงที่จะกำจัดเขาแล้วเพคะ”
เป็นไปไม่ได้ที่ปิ่นหยกนี้จะคืนให้ซูเจ๋อในตอนนี้ และเธอกลัวว่าจะไม่มีโอกาสได้พบเขาอีกเมื่อเธอออกจากเรือนในวันรุ่งขึ้น
เฉินเสียนไม่ต้องการใช้ปิ่นของซูเจ๋อปักผมตัวเอง และไม่คิดเลยว่าไม่เพียงแค่ไม่ได้หยิบปิ่นของตัวเองมา แต่ยังเก็บปิ่นของเขาไว้ด้วย
ซูเจ๋อเจ้าเล่ห์ที่สุด
เฉินเสียนทั้งโกรธทั้งตลก วางปิ่นหยกไว้บนโต๊ะ ลุกขึ้นแล้วกล่าวว่า “อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเข้านอน”
ซูเจ๋อกลับบ้าน ตรงไปที่ห้องตำรา กางกระดาษจุ่มหมึก และเขียนจดหมาย
ลายมือในจดหมายไม่ใช่ลายมือปกติของเขา
หลังจากหมึกแห้ง เขาพับกระดาษจดหมายลงในซอง ใส่ตราประทับขี้ผึ้ง และเรียกพ่อบ้านให้เข้ามาโดยกล่าวว่า “ส่งคนไปส่งจดหมายนี้ไปยังเป่ยเจียงในชั่วข้ามคืน และจะต้องส่งให้จักรพรรดิเป่ยเซี่ย โดยเร็วที่สุด”
พ่อบ้านพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “บ่าวเข้าใจแล้วจะเรียกผู้ส่งสารมา”
จากนั้นซูเจ๋อใช้ความคิดเล็กน้อย แล้วหยิบปากกาเพื่อเลียนแบบลายมือของนางสนมทั้งสองที่เสียชีวิต และเขียนบันทึกย่อหลายฉบับ โดยแต่ละเรื่องไม่สำคัญ แล้วหันกลับมาให้พ่อบ้านใส่เข้าไปในกระบอกจดหมายของนกพิราบ ส่งไปยังวังให้จักรพรรดิเห็น
ทางเข้าเมืองในคืนนั้นคับคั่ง และผู้ส่งสารมีทางที่จะส่งจดหมายออกไปนอกเมือง
ในช่วงครึ่งหลังของคืน ซูเจ๋อนั่งที่โต๊ะและไม่พักผ่อน ไม้กฤษณาในกระถางธูปไหม้ถึงปลายหาง
เขาค่อยๆ เคาะนิ้วลงบนโต๊ะ ในใจก็หยุดคิดไม่ได้
ข่าวจากเย่เหลียงน่าจะมาเร็ว ๆ นี้ ไม่เกินสองสามวัน เฉินเสียนไปก่อนสองสามวัน และระหว่างทางมีคนคุ้มกันพาเธอไปยังที่ปลอดภัย ซึ่งไม่น่าจะเป็นปัญหาใหญ่
“ข้าจะปล่อยให้ท่านเสี่ยงคนเดียวได้อย่างไร” ซูเจ๋อพึมพำกับตัวเองด้วยเสียงต่ำ
หลังจากอาบน้ำเสร็จ เฉินเสียนนอนอยู่บนเตียง ดึกมากแล้ว แต่เธอกลับนอนไม่หลับ
เธอโอบเจ้าน่องน้อยไว้ในอ้อมแขนและมองดูยังไงก็ไม่พอ
เธอบีบเท้าเจ้าน่องน้อยแล้วกล่าวเบาๆ ว่า “ยิ่งโตขึ้นก็ยิ่งยอมแพ้ไม่ได้ เป็นหนี้บุญคุณเจ้าในชาติที่แล้ว แม่ของเจ้าไม่ทันมีความรัก ก็มีเจ้าเป็นลูกชาย ข้าเคยคิดว่าจะเป็นภาระ เดี๋ยวนี้ แม้จะยากลำบากข้าก็ยอม”
“เจ้าลูกติด ในอนาคตต้องเข้าข้างแม่ของเจ้ารู้ไหม? เวลาแม่มองใคร ก็อย่าขัดจังหวะ จากนี้ไปเจ้าต้องช่วยข้าและกล่อมข้ากลับบ้าน”
เฉินเสียนทั้งจูบทั้งกอดและกล่าวว่า “ถ้าแม่ของเจ้าไม่กลับมาเป็นเวลานาน เอ้อร์เหนียงจะพาเจ้าไปหาลุงเหลียน ลุงเป็นคนดี ก็จะดูแลเจ้าอย่างดี”
เจ้าน่องน้อยตื่นขึ้น เปิดดวงตาของเขา และมองดูเธออย่างเงียบๆ
เฉินเสียนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะและกล่าวว่า “บอกพวกนี้กับเจ้าไป เจ้าอาจไม่เข้าใจ ช่างมันเถอะ ไม่พูดแล้วล่ะ”
ตอนเช้าเฉินเสียนหลับไปครู่หนึ่งแล้วลุกขึ้น
เธอสวมชุดปกติ มวยผมง่ายๆ ไม่แต่งหน้า
นี่ไม่ใช่การออกไปเที่ยวเล่น แต่เป็นการเดินทางที่ยาวนาน การเดินทางยากและไม่สะดวก แน่นอนยิ่งเรียบร้อยมากเท่าไหร่ก็ยิ่งดีเท่านั้น
เพียงแต่ตอนที่อวี้เยี่ยนมวยผมของเธอ เฉินเสียนหยิบปิ่นหยกที่ชั้นแล้วยื่นให้นางและกล่าวว่า “ใช้นี่สิ”
อวี้เยี่ยนไม่ได้ถามอะไรมาก มวยผมแล้วปักปิ่นปักผมหยก
เมื่อถึงเวลาออก รถม้าหน้าจวนแม่ทัพก็พร้อมออกเดินทาง และกลุ่มองครักษ์จากวังได้รับมอบหมายให้ปกป้องเฉินเสียนระหว่างทางทิศใต้
ข้างรถม้ามีสตรีผู้หนึ่ง ซึ่งถูกส่งมาจากวังด้วย กำลังรอคอยอย่างอดทน
อวี้เยี่ยนวางกระเป๋าทั้งหมดไว้ในรถม้า จากนั้นเฉินเสียนก็ออกมาจากประตูใหญ่
กลุ่มคนที่อยู่ข้างหลังเดินตามออกไป
ดวงตาของอวี้เยี่ยนเป็นสีแดงก่ำ ยืนอยู่กับแม่นมซุย แขนของแม่นมซุยกอดเจ้าน่องน้อยไว้
พ่อบ้านนำคนรับใช้ กล่าวอย่างกังวลว่า “องค์หญิงไปครานี้ เดินทางไกล และท่านต้องดูแลรักษาสุขภาพ บ่าวไม่มีอะไรจะขอและหวังเพียงว่าองค์หญิงจะกลับมาปลอดภัยกับท่านแม่ทัพ”
พ่อบ้านที่ขยันขันแข็งและซื่อสัตย์เช็ดน้ำตา
ทุกคนรู้ว่าเฉินเสียนไปรับกระดูกของฉินหรูเหลียงกลับสู่เมืองหลวง แต่รายละเอียดไม่รู้ จวนแม่ทัพจะไม่จัดงานศพในขณะนี้ และจะจัดงานศพขึ้นหลังจากที่กระดูกของฉินหรูเหลียงถูกส่งกลับมายังเมืองหลวง
หลิ่วเหมยอู่ยังคงอยู่ในสวนดอกพุดตาน ไม่อยากเชื่อว่าฉินหรูเหลียงตายแล้ว
เฉินเสียนได้จัดการเรื่องต่างๆ มากมายในจวนแล้ว และมีพ่อบ้านอยู่ ดังนั้นเธอจึงไม่ต้องกังวลมากนัก สิ่งเดียวที่ต้องกังวลคือหลิ่วเหมยอู่ เฉินเสียสั่งให้ขังนางไว้ในสวนดอกพุดตานและห้ามให้นางออกจากเรือนแม้แต่ก้าวเดียว
เฉินเสียนบีบหน้าเจ้าน่องน้อย กล่าวด้วยรอยยิ้ม “เจ้าน่องน้อย แม่ไปแล้ว”
เจ้าน่องน้อยเตะขาอย่างกระสับกระส่ายในอ้อมแขนของแม่นมซุย
เมื่อเฉินเสียนหันหลังและเดินไปที่รถม้า เจ้าน่องน้อยที่ไม่เคยร้องไห้โยเยก็เริ่มร้องไห้
