แม่ทัพโฮ้วพูดด้วยความโกรธเคือง：“เย่เหลียงคิดว่าจะเปิดสงครามจริงหรือ？！เช่นนั้นข้าจะรับใช้ต้าฉู่อย่างสุดกำลังแน่นอน！”
หลังจากที่แม่ทัพโฮ้วยกแขนขึ้นตะโกนออกมา กองกำลังทหารต้าฉู่ด้านหลังก็ยกธงรบขึ้นมาโบก พร้อมส่งเสียงคำรามเสียงดัง
สถานการณ์ของฝั่งเย่เหลียงก็พร้อมจะบุกเช่นกัน
แม่ทัพใหญ่เย่เหลียงกลับโบกมือออกคำสั่ง：“ส่งต่อคำสั่งไป ไม่ว่าผู้ใดห้ามลงมือบุ่มบ่าม！ผู้ที่ฝ่าฝืนคำสั่งต้องประหารชีวิต！”
ในเวลานั้นเขาส่งคนกลับไปรายงานให้จักรพรรดิเย่เหลียงทราบ องค์หญิงจิ้งเสียนอยู่ที่นี่ องค์จักรพรรดิโปรดตัดสินพระทัย
แม่ทัพโฮ้วเห็นสถานการณ์แล้วถาม：“นี่สรุปว่าจะรบหรือว่าไม่รบ?”
ซูเจ๋อ：“ไม่รีบ สถานการณ์ยังมีโอกาสเปลี่ยนแปลง”
ไม่รู้ว่ารอนานแค่ไหนแล้ว ฝั่งเย่เหลียงมีคำสั่งมา：“จักรพรรดิมีคำสั่ง เชิญท่านทูตและองค์หญิงจิ้งเสียนเข้าเมืองเพื่อเจรจาสงบศึก”
แม่ทัพโฮ้วรีบจัดหากลุ่มทหารคุ้มกันเพื่อพาไปส่ง
สุดท้ายฝั่งเย่เหลียงกลับบอก：“แค่ให้ท่านทูตและองค์หญิงจิ้งเสียนเข้าเมือง จะพากลุ่มทหารคุ้มกันไปทำไมเล่า หลังจากเข้าไปในเมืองแล้วไม่ว่าจะมีทหารคุ้มกันมากแค่ไหนก็มิอาจช่วยอะไรได้ ว่าอย่างไร หรือพวกท่านมิกล้า? เช่นนั้นแล้วจะมาเจรจาสงบศึกอย่างจริงใจอะไรกัน?”
ซูเจ๋อพูดเบาๆ：“ข้าจะเข้าเมืองในทันที”
ในการเข้าไปในค่ายทหารของศัตรูโดยไม่มีผู้คุ้มกันนั้น เรื่องนี้มีความเสี่ยงสูง ถ้าหากไม่ระวังเพียงนิด ก็อาจจะไม่มีโอกาสได้กลับมาอีกเลย
แม่ทัพโฮ้วจะไม่เป็นกังวลได้อย่างไร
ซูเจ๋อ：“ท่านแม่ทัพโฮ้วที่ท่านต้องทำมีเพียงแค่ดูแลเรื่องในทัพให้ดี และรอฟังข่าวดี” เขาเหลือบขึ้นมองทางกองกำลังทหารเย่เหลียง “เวลานี้ยังกล้ารับการเจรจา ก็เหมือนสำเร็จไปครึ่ง ท่านแม่ทัพมิต้องเป็นกังวล”
แม่ทัพโฮ้ว：“ข้าเข้าใจแล้ว ใต้เท้าซูต้องปกป้ององค์หญิงให้กลับมาอย่างปลอดภัยนะขอรับ
“อืม ข้าเข้าใจแล้ว” ซูเจ๋อถึงหมุนตัวมองเฉินเสียน นัยน์ตาที่สีนิลเหมือนหมึกของเขายิ้ม “อาเสียนยังตื่นเต้นอยู่หรือไม่?”
เฉินเสียนได้สติกลับมา：“ท่านเอาข้าไปต่อรองอีกแล้ว?”
ซูเจ๋อพูดเสียงต่ำ：“ท่านวางใจเถอะ ครั้งนี้จะไม่มีทางได้รับบาดเจ็บอีกแล้ว ถ้าต้องได้รับแค่จับดาบจับปืนก็ต้องมีคนเจ็บแล้วล่ะ แต่ข้าจะบังหน้าท่านไว้ก่อนเอง”
เฉินเสียนชำเลืองมองเขา：“ไม่ใช่ว่าท่านลืมเรื่องนั้นแล้วหรือ ในเมื่อพูดแล้วว่าจะทำเรื่องเลวนี้ด้วยกัน เช่นนั้นก็ไปกันเถอะ ข้าก็อยากเห็นเหมือนกัน ว่าท่านจะใช้สามเมืองไปแลกกับความสันติของสองอาณาจักรนี้อย่างไร”
ซูเจ๋อ：“ใช้แค่สามเมืองจริงๆ ที่จริงข้าไม่ได้มีความมั่นใจอะไร”
เฉินเสียนกระตุกริมฝีปาก：“มาถึงขนาดนี้แล้วพึ่งจะมาพูด ท่านว่าสายไปหรือไม่? ดูแล้วครั้งนี้จะไปไม่กลับหรือไม่ ก็ต้องพึ่งท่านแล้วล่ะ”
ต่อให้ไปไม่กลับ เธอก็จะไปพร้อมกันกับซูเจ๋อ
เฉินเสียนไม่มีความกลัวเลยสักนิด เดินหน้าไปยังค่ายของศัตรู ซูเจ๋อเดินไปข้างๆเธอ ชายเสื้อของทั้งสองลอยพลิ้วขึ้นมาในอากาศ
เฉินเสียน：“ข้าเชื่อใจท่าน”
ด้านหลังยังมีเฮ่อโยวที่มุทะลุตามมาด้วย：“นี่ พวกเจ้าคิดจะทิ้งข้าหรือ รอข้าด้วย！”
“เฮ่อโยว เจ้าไม่จำเป็นต้องฝืนใจ”
“น่าขำเสียจริง ข้า ข้าไม่รู้สึกฝืนใจเลยสักนิด！ในฐานะรองท่านทูต ข้าจำเป็นต้องมาเยือนเย่เหลียง ไม่เช่นนั้นคงลือกันได้ว่าเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นแต่ข้ากลับวิ่งหนี มันเสียหน้า！”
ทั้งสองทัพที่มีทหารแน่นขนัดกำลังตั้งค่ายสู้กัน เหมือนกับว่าโลกกำลังตัดทอนให้กลายเป็นสี่ทิศ
ทั้งสามคนที่เดินเข้าไป รายละเอียดเล็กๆน้อยๆก็ไม่ควรมองข้าม
พอถึงหน้าค่ายเย่เหลียง แม่ทัพใหญ่เห็นว่ามีสามคน ก็ชี้เฮ่อโยวที่เกินมาแล้วถาม：“เขาคือผู้ใด?”
ซูเจ๋อพูดสั้นๆ：“รองท่านทูต”
สุดท้ายแม่ทัพใหญ่เย่เหลียงพูดออกมา：“การเจรจาสงบศึกไม่จำเป็นต้องมีรองท่านทูต ส่งกลับไป”
เฮ่อโยวคิดไม่ถึงเลยสักนิด เขาพกความมั่นใจนอกเหนือความคาดหมายเช่นความเป็นความตาย เข้ามาในค่ายศัตรูพร้อมกับเฉินเสียนและซูเจ๋อ แต่ไม่ทันได้ไปถึงฐานของเย่เหลียง ก็จะถูกส่งกลับไปแล้ว?
เฮ่อโยวไม่พอใจมาก：“พวกเจ้าดูหมิ่นรองท่านทูตกันขนาดนี้เลยหรือ？！”
เขายังอยากไปด้วย กลับถูกทหารสองสามนายถือดาบบังคับให้ถอยกลับ
เฮ่อโยวเรียก：“เฉินเสียน ท่านพาข้าไปด้วยสิ！”
เฉินเสียนรู้สึกว่า ให้เฮ่อโยวอยู่ที่ค่ายฉู่อาจจะเป็นเรื่องดี ถ้าหากกลับมาไม่ได้จริงๆ จะได้ไม่ต้องพ่วงเขาเพิ่มอีกคน
เฉินเสียนตอบทั้งๆที่ไม่หันกลับ：“กลับไปถ้ามีเวลาก็เรียนรู้กับแม่ทัพโฮ้ว ครั้งหน้ารอเจ้าล้มทหารพวกนี้ได้ ข้าค่อยพาเจ้าไปด้วยกัน”
“นี่！ทำไมท่านถึงไม่ซื่อสัตย์แบบนี้！” เฮ่อโยวหมดปัญญา สุดท้ายก็ถูกทหารเย่เหลียงบังคับให้กลับไปที่ค่ายทหารฉู่อย่างเสียหน้า
กองกำลังทหารเย่เหลียงเปิดทางให้หนึ่งเส้นทาง เฉินเสียนและซูเจ๋อกำลังผ่านกองกำลังทหารไป
มีสายตาพุ่งมาจากทั้งแปดทิศ ทำให้เฉินเสียนรู้สึกเหมือนว่ากลับมาในชีวิตก่อนหน้าในตอนที่ขึ้นเวทีแล้วสปอตไลท์ส่องมาที่เธอไม่หยุด
เฉินเสียนพูดกับซูเจ๋อเสียงเบา：“ความรู้สึกแบบนี้เหมือนกับว่ากำลังเดินพรมแดงอยู่เลย”
“เดินพรมแดง？”
“ก็ที่เป็นจุดสนใจของผู้คนนับหมื่นน่ะ”
ซูเจ๋อหัวเราะ “ที่แท้ท่านก็ชอบความรู้สึกแบบนี้”
เฉินเสียน：“แบบว่าด้านหลังมักจะมีสายตาคู่หนึ่งทำให้ข้ารู้สึกระแวงหลัง”
ซูเจ๋อเข้าใจ “แน่นอน ที่ท่านพูด มักจะมีผู้คนจำนวนหนึ่งอยากฆ่าท่านไงล่ะ”
“แต่ข้าก็ไม่จำเป็นต้องรอให้พวกเขามาฆ่านี่”
“พวกเขาสูญเสียโอกาสในการโจมตีไปแล้ว ตอนนี้มีแค่สายตาที่โหดเหี้ยมเท่านั้น”
ไม่ว่าอย่างไรก็ตามนี่เป็นอาณาบริเวณของเย่เหลียง ไม่สามารถออกอาการมากเกินไปได้ เฉินเสียนทำได้แค่ไม่ต้องไปสนใจ
ค่ายทหารของเย่เหลียงอยู่นอกชายแดน ห่างจากชายแดนไม่กี่สิบลี้
ด้านหน้าค่ายทหาร มีกำแพงเมืองใช้สำหรับป้องกันการรุกราน
มองไป เห็นแค่สิ่งที่แขวนอยู่บนกำแพงเมืองนั้น นั่นมิใช่ศีรษะคนที่ผมเผ้ากระเซอะกระเซิงหรอกหรือ！
เฉินเสียนยืนอยู่ด้านล่างประตูเมือง เงยหน้าหรี่ตามองด้านบน
แม่ทัพเย่เหลียงพูดข่ม：“เห็นชัดแล้วก็ดี ด้านบนทั้งหมดนี้เป็นศีรษะของผู้นำทัพต้าฉู่ กล้าเข้ามาบุกรุกเย่เหลียงของพวกเรา ก็ย่อมมีจุดจบแบบนี้！”
เฉินเสียนยื่นมือออกไปชี้ด้านบน แล้วพูดแนะนำ：“เชือกเส้นนั้นปล่อยยาวไปใช่หรือไม่ ดูแล้วไม่เท่ากัน โรคย้ำคิดย้ำทำทำให้ไม่สบายใจจริงๆ”
แม่ทัพนิ่งอึ้งไป แล้วเงยหน้ามองขึ้น เหมือนว่าเชือกปล่อยยาวเกินไปนิดหน่อย
เฉินเสียนและซูเจ๋อเดินเข้าประตูเมืองอย่างไม่รีบร้อน
ได้ยินแค่เธอพูดอย่างไม่สะทกสะท้าน：“หวังว่าทั้งสองอาณาจักรจะสันติ แต่ก็มีคนจำพวกหนึ่งที่ชอบให้โลกเกิดเรื่องวุ่นวายเพื่อสนองความต้องการของตนเอง ถ้าไม่ใช่เพราะทำตัวเองเช่นนั้นจะเป็นเพราะเหตุใด”
เฉินเสียนหยุดยืนอยู่ด้านล่างประตูเมือง แล้วหันหน้ากลับไปมองแม่ทัพเย่เหลียงที่นิ่งอึ้งอยู่ ถาม：“ศีรษะของจ้าวเทียนฉีอยู่ด้านบน? แก้มัดศีรษะของเขาลงมาได้หรือไม่ ให้องค์หญิงอย่างข้าได้เอาไปเตะเป็นลูกบอล”
แม่ทัพพูดช้าๆอย่างระมัดระวัง：“แม่ทัพเจิ้นหนานต้าฉู่ไม่ได้อยู่ด้านบน จักรพรรดิไว้ชีวิตเขา ได้ยินว่าจะจัดการลงโทษในภายหลัง”
เฉินเสียนเลิกคิ้ว เหมือนไม่ได้มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น：“มิน่าล่ะเมื่อครู่ข้านับแล้วนับอีกก็ยังขาดไปหนึ่งหัว ข้านึกว่าข้านับผิดเสียอีก”
พูดจบ ก็หันหน้าไปแล้วเดินเข้าไปกับซูเจ๋อ
ซูเจ๋อ：“ไม่ว่าอย่างไรก็ตามท่านก็เป็นองค์หญิงของต้าฉู่ ศีรษะของผู้นำทัพต้าฉู่มากมายขนาดนั้น ท่านควรเสียใจสักหน่อยนะ”
เฉินเสียน：“ข้าก็อยากทำแบบนั้น แต่ข้าขี้เกียจทำ”
พอเห็นศีรษะพวกนั้น เธอได้ชินไปแล้ว
จ้าวเทียนฉีคนนั้น เหลือไว้ก็เป็นความหายนะ ดังนั้นเธอคิดว่าไม่มีอะไรน่าเสียดาย
เธอก้มหน้ายิ้มบางๆ “ซูเจ๋อ จบแล้ว ข้าพบว่าตัวข้าอาจจะกลายเป็นคนเลวไปแล้ว”
“แม้ว่าจะเลว แต่ขอแค่ท่านดีกับตัวท่านเองก็พอ”
เฉินเสียนมองเขา “เช่นนั้นท่านล่ะ ทำไมถึงไม่เห็นว่าท่านดีกับตัวท่านเอง?”
ซูเจ๋อเหมือนจะยิ้ม แต่ก็ไม่：“ข้าดีแค่กับท่านก็พอ”
