เฉินเสียนเดินไปข้างหน้าอย่างว่างเปล่า ยืนอยู่ข้างหน้านักฆ่าบนกองไม้กางเขน เขาไม่ลังเลเลยที่จะเอื้อมมือออกไปจับผมของเขาให้เงยหน้าขึ้น
มันเป็นใบหน้าที่ไม่คุ้นเคย แต่เมื่อพวกเขาเห็นเฉินเสียน สายตากลับฉายแววน่าเหลือเชื่อออกมา แล้วก็หายวับไป
เฉินเสียนกล่าว “เจ้าเสียใจที่เห็นข้ายังมีชีวิตอยู่หรือไง? ไม่เพียงแต่ข้ายังมีชีวิตอยู่ ซูเจ๋อก็ยังมีชีวิตอยู่ พวกเราทุกคนยังมีชีวิตอยู่ แต่พวกเจ้าทุกคน ตอนนี้เจ้าเป็นเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่”
นักฆ่านั่นยังคงไม่พูด
เฉินเสียนกล่าวด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย “ข้าได้ยินมาว่าเจ้ายังไม่ยอมรับ?”
นักฆ่าหอบหายใจสองครั้ง แล้วเงียบไป
เธอคลายผมที่เหนียวเหนอะหนะของเขา หันศีรษะและถามแม่ทัพแห่งเย่เหลียง “แม่ทัพสรุปได้อย่างไรว่าเขามาจากต้าฉู่?”
เมื่อวานนี้จักรพรรดิเย่เหลียงพูดถึงเรื่องนี้ จะต้องมีหลักฐานอยู่เป็นแน่
แม่ทัพขอให้ใครสักกคนแสดงหลักฐาน กล่าวว่า “เจ้านี่สวมเครื่องแบบทหารเย่เหลียง แต่ใต้เครื่องแบบกลับเป็นเสื้อผ้าของต้าฉู่ ซึ่งถ้าไม่ใช่ต้าฉู่จะเป็นคนที่ใดกัน แม้ว่าคนเย่เหลียงจะมีคนหัวรุนแรงก็ตาม การเจรจาสันติภาพระหว่างสองประเทศสิ้นสุดลงแล้ว จะไม่มีทางไม่ลงมือในพื้นที่ของตนเองหรอกพ่ะย่ะค่ะ”
เฉินเสียนไม่พูดอะไร ฉินหรูเหลียงก็ไม่ได้พูดอะไร
แม่ทัพพูดอีกครั้ง “องค์หญิงจิ้งเสียน แม่ทัพฉินไม่ใช่เย่เหลียงหลีกเลี่ยงความรับผิดชอบ ไม่เช่นนั้นจักรพรรดิจะไม่เชิญทั้งสองคนมา หากพวกท่านไม่เชื่อ สามารถสอบสวนด้วยตัวเองได้พ่ะย่ะค่ะ”
เฉินเสียนกล่าวว่า “ท่านแม่ทัพไม่สามารถตัดสินสิ่งใดได้ พวกเรามาก็ไม่สามารถตัดสินสิ่งใดได้”
เมื่อพูดเช่นนั้น เฉินเสียนยังคงจ้องไปที่นักฆ่าและกล่าวว่า “แต่ข้ายังอยากถามเจ้าว่าใครส่งเจ้ามา ข้าถามเพียงครั้งเดียว ถ้าเจ้าตอบ ข้าจะไว้ชีวิตเจ้า”
เป็นเวลานาน นักฆ่ากล่าวสั้น ๆ ว่า “ถ้าอย่างนั้นท่านก็ฆ่าข้าเถอะ”
เฉินเสียนยกริมฝีปากและยิ้ม ขมวดคิ้วอย่างชั่วร้าย นัยน์ตาเย็นชาและกล่าวว่า “ในเมื่อเจ้าปฏิเสธที่จะพูด ข้าจะปล่อยให้เจ้าตายทั้งเป็น”
เธอหันไปมองแม่ทัพเย่เหลียง และกล่าวว่า “แม่ทัพ เมื่อพวกเจ้าเย่เหลียงสอบปากคำนักโทษ เจ้าจะใช้แต่การเฆี่ยนเท่านั้น ไม่มีเครื่องมือทรมานอื่นอีกหรือ?”
แม่ทัพกล่าวว่า “มีก็มีพ่ะย่ะค่ะ แต่กลัวว่าถ้านำออกมาจะฆ่าตายเลยพ่ะย่ะค่ะ มีเพียงการเฆี่ยนเท่านั้นที่ง่ายที่สุด”
เฉินเสียนกล่าวว่า “นำมาให้ข้าทั้งหมด”
เธอมองไปที่นักฆ่าอย่างสงบ และกล่าวออกมาอีกครั้ง “คนที่พวกเจ้าฆ่าไม่ตาย ภารกิจล้มเหลว อันที่จริงเจ้ายอมรับหรือไม่ ไม่สำคัญอะไรล่ะ? เจ้าคิดว่าเจ้าไม่ยอมรับ ข้าจะหมอบหนทางให้หรือไง?”
เครื่องมือทรมานก็ถูกนำมา และเฉินเสียนก็กล่าวอย่างใจเย็นว่า “อันที่จริงข้าไม่สนใจว่าใครส่งเจ้ามา”
เตาถ่านข้างๆ ถ่านไฟเผาหัวเหล็กร้อนจี๋ ทำให้ห้องทรมานเย็นๆ อบอุ่นขึ้นมา
เฉินเสียนเอื้อมมือไปหยิบหัวเหล็กขึ้นมาแล้วกล่าวว่า “ข้าแค่อยากจะทรมานเจ้าเท่านั้น ข้าปล่อยให้เจ้าตายเร็วเกินไปไม่ได้หรอก แต่เจ้าจะต้องประทับใจ ถ้าเจ้ากลายเป็นผีจนถึงชาติหน้าก็จะจำมันไม่ลืมเลือนเลยทีเดียวเชียว”
เสียงของเธอสงบนิ่งมาก แต่มีความเยือกเย็นและความโหดร้ายที่ไม่สามารถละเลยได้ในความสงบ
ขณะที่เธอพูด เธอวางหัวเหล็กลงบนหน้าอกของนักฆ่าเหมือนอาหารประจำวัน ฟังเสียงเนื้อไหม้ มีกลิ่นไหม้ที่ไม่สามารถบรรยายได้และเสียงคำรามของนักฆ่าที่ไม่สามารถควบคุมได้อีกต่อไป
แต่การแสดงออกของเฉินเสียนยังคงแน่วแน่
เธอกล่าวว่า “ในวันนั้นเจ้าเป็นคนโยนหินลงมา”
นักฆ่ามีแต่เสียงคำรามและหอบหายใจ ไม่มีแรงแม้แต่จะพูดประโยคอะไรออกมา
ถ้าไม่ใช่เขา ซูเจ๋อคงไม่ได้รับบาดเจ็บสาหัสเช่นนี้
เฉินเสียนรู้สึกว่าการใช้การทรมานทั้งหมดกับนักฆ่านี้ก็ยังไม่เพียงพอ
เฉินเสียนโยนหัวเหล็กลงในกองไฟ เธอหยิบที่เจาะสองอันแล้วตอกเข้ากับสะบักของนักฆ่า
ทุกครั้งที่เธอกดใช้แรง เลือดสดๆ ไหลออกมา ทำให้ราวกับว่านักฆ่าจะได้ยินเสียงกระดูกของเขากระทบกับที่เจาะ
“โชคดีที่เจ้ายังมีชีวิตอยู่ ไม่อย่างนั้นข้าจะหาเจ้ามาชำระบัญชีได้ที่ไหน”
เธอต้องการเพิ่มบาดแผลและความเจ็บปวดที่ซูเจ๋อได้รับให้กับนักฆ่าคนนี้
ไม่ว่าจะใช้การทรมานแบบไหน เธอก็ไม่รีรอแม้แต่น้อย
ที่เจาะเหล็กฉีกเสื้อผ้าเปื้อนเลือดของฆาตกร เผยให้เห็นร่างกายส่วนบนที่มีรอยแผลเป็นของเขา
ฉินหรูเหลียงเห็นเครื่องหมายขนาดเหรียญทองแดงบนแขนของฆาตกรภายใต้แสงไฟ สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที
จากนั้นเฉินเสียนก็เลือกหวีเหล็กแล้วยื่นให้ผู้คุมข้างๆ เขา กล่าวว่า “แปรงลอกหนังลอกเนื้อให้ข้า และปล่อยให้เขาไปทีละนิดจนกว่าจะหมดลมหายใจ”
ไม่ใช่ว่าท่านแม่ทัพไม่เคยเห็นการทรมานเช่นนี้มาก่อน แต่เขายังคงตะลึงกับพลังอันดุร้ายของเฉินเสียน
ในระหว่างการประหารชีวิต ไม่ว่านักฆ่าจะกรีดร้องด้วยความน่าเวทนาเพียงใด เธอก็ยังคงเฉยเมย สีหน้าไม่เปลี่ยนแปลง
ต่อมา เห็นกระดูกสีขาวโผล่ออกมาแล้ว ผู้คุมก็รู้สึกไม่สามารถลงมือต่อไปได้เล็กน้อย
เลือดในห้องทรมานนั้นเต็มไปหมด ฉากนั้นก็น่ากลัวมาก
แม่ทัพกล่าวว่า “ข้าเกรงว่ามันจะทำให้เกิดความไม่สะดวกระหว่างองค์หญิงกับท่านแม่ทัพ ดังนั้นท่านทั้งสองควรหลบไปก่อนเถอะพ่ะย่ะค่ะ องค์หญิงวางใจได้ ข้าจะให้เขาตายทั้งเป็นเพื่อบรรเทาความเกลียดชังขององค์หญิง”
โดยไม่รอให้เฉินเสียนพูด ฉินหรูเหลียงดึงเฉินเสียนออกจากห้องทรมานและกล่าวว่า “ออกไปก่อนแล้วค่อยว่ากันเถอะ”
หลังจากออกจากห้องทรมาน ความรู้สึกหนักอึ้งและแรงกดดันก็จางลงเล็กน้อย
ฉินหรูเหลียงเม้มปากและตลอดทางเดินออกจากคุกใต้ดิน
เฉินเสียนหลับตาลงและมองไปที่มือของเธอ เปื้อนเลือดเล็กน้อย เหมือนกับเล็บย้อมด้วยสีแดง
เธอถามอย่างไม่รู้ไม่ชี้ “อะไร คิดว่าข้าใจร้ายเหรอ?”
ฉินหรูเหลียงกล่าวว่า “ข้าไม่คิดว่าท่านจะทำแบบนี้ ท่านเกลียดเขาที่เกือบจะฆ่าซูเจ๋อหรือไม่”
เฉินเสียนกล่าวเบา ๆ “ถ้าซูเจ๋อเป็นอะไรล่ะก็ ข้าจะทุบเขาให้แหลกเป็นหมื่นชิ้น”
ฉินหรูเหลียงมองไปที่ด้านข้างของเธอ ดวงตาของเธอแข็งกระด้าง มีความตกใจเล็กน้อย และมีความโดดเดี่ยวที่อธิบายไม่ได้
กลัวว่าจะไม่มีใครอีกแล้วที่จะแบ่งจากซูเจ๋อในใจของเธอ
เขาไม่เคยสังเกตมาก่อน และเมื่อเขาสังเกตเห็น เขาก็พ่ายแพ้อย่างสมบูรณ์ และไม่มีที่ว่างสำหรับการกลับ
ทั้งสองยืนอยู่นอกคุก และทางออกของคุกยื่นออกไปด้านนอก ซึ่งสามารถกำบังลมและฝนได้ ก็ไม่ถึงกับว่าทุกครั้งฝนจะเทลงมาในคุกทุกครั้งที่ฝนตก
ท้องฟ้าข้างนอกตอนนี้อึมครึมราวกับจะตกลงมา และเสียงฟ้าร้องจากที่ไกลๆ ใกล้ๆ ก็แผ่กระจายไปทั่วหมู่เมฆ ตระหง่านและทุ้มต่ำ
ในที่สุดฉินหรูเหลียงก็เอ่ยปากว่า “นักฆ่าในคุกคือนักดาบหลวงของต้าฉู่”
ในฐานะแม่ทัพของต้าฉู่ บางครั้งฉินหรูเหลียงมีหน้าที่รับผิดชอบในการป้องกันดูแลวัง และแน่นอนว่าเขารู้เรื่องนี้ดี
จักรพรรดิมักจะเลี้ยงคนเพื่อตายเช่นนี้ ในขณะที่ปกป้องความปลอดภัยของจักรพรรดิ เขาก็ช่วยทำสิ่งที่น่าละอายด้วย
ฉินหรูเหลียงกล่าวว่า “นักดาบอยู่ในการควบคุมโดยตรงของจักรพรรดิและไม่มีใครสามารถเข้าไปแทรกแซงได้ เฉพาะเมื่อข้าเห็นเครื่องหมายที่เป็นเอกลักษณ์ของนักดาบหลวงบนแขนของเขา”
คำพูดของเขา ยืนยันโดยตรงอย่างชัดเจน ว่าผู้กระทำผิดของเหตุการณ์ครั้งนี้คือจักรพรรดิของต้าฉู่
