เขานอนหลับได้อย่างปลอดภัยกว่าเดิม ไม่ร้องอย่างหนาวอีกต่อไป ใบหน้าของเขาซีดและโครงร่างที่ผอมลงเป็นพิเศษของเขา
คราวนี้เฉินเสียนกำลังจะเตรียมยาให้กับเขา ทันใดนั้นเขาก็ลืมตาขึ้นอย่างแผ่วเบา มีแสงเทียนส่องประกายในดวงตาของเขา แต่เขาไม่สามารถกลั่นกรองได้เป็นเวลานาน เขาเพียงเหลือบมองเฉินเสียนอย่างสับสน แล้วจากนั้นปิดตาอย่างช้าๆ
เฉินเสียนหยุดมือชั่วครู่ ในที่สุดก็ใช้วิธีที่อ่อนโยนกว่านั้นโดยป้อนทีละช้อน
คราวนี้ฉินหรูเหลียงเริ่มมีสติและไม่ขบฟันเพื่อต่อต้านอีกต่อไป เขาขยับปาก ลูกกระเดือกขยับลง และเขาเริ่มกินยาเอง
จนกระทั่งจิบยาคำสุดท้ายหมด เฉินเสียนถาม “อยากดื่มน้ำไหม?”
ฉินหรูเหลียงพยักหน้า เฉินเสียนเอาน้ำสะอาดไปป้อนเขา
ฉินหรูเหลียงลืมตาขึ้นและมองไปที่เฉินเสียน เป็นเรื่องยากสำหรับเธอที่จะสงบศึกกับเขาได้ เมื่อค่อย ๆ มองดูเป็นเวลานาน เขาก็อดไม่ได้ที่จะละสายตาจากไป
เขากล่าวเสียงแหบแห้ง “ตอนท่านดูแลซูเจ๋อ ก็เอาใจใส่มากเช่นนี้ไหม?”
เฉินเสียนพูดช้าๆ “ข้าดูแลเขาอย่างเต็มที่ และพยายามดูแลท่านอย่างเต็มที่”
ความขมขื่นในปากของฉินหรูเหลียงแพร่กระจายไปยังหัวใจของเขา
เฉินเสียนกล่าวอีกครั้ง “ตัวเองทำลายร่างกายของตัวเอง ยังอยากให้คนอื่นหวงแหนท่านอยู่ไหม?”
ฉินหรูเหลียงถามอย่างใจเย็น “แล้วท่านคิดว่าร่างกายของข้าที่แยกจากคนตายไม่ออก มีประโยชน์อะไร? ข้าปกป้องท่านไม่ได้ แม้ว่าข้าจะปกป้องท่านจากฝนข้าก็ไม่สบาย ข้ารู้ว่าข้าไม่มีประโยชน์อะไร”
เฉินเสียนขมวดคิ้วและมองเขาอย่างแน่วแน่กล่าวว่า “ถ้าท่านยังมีชีวิตอยู่ ต้องมีเหตุผลที่ท่านจะมีชีวิตอยู่ มีคนไร้ประโยชน์มากมายในโลกนี้ พวกเขาไม่ควรถนอมร่างกายหรือ ทุกคนควรตายหรือ?”
ฉินหรูเหลียงยิ้มอย่างขมขื่นและกล่าวว่า “ข้าไม่สามารถเป็นแม่ทัพที่ยิ่งใหญ่ของต้าฉู่ได้และข้าก็ไม่สามารถควบม้าในสนามรบได้อีกต่อไป ข้าไม่สามารถจับดาบของข้าได้แน่น บางทีสิ่งเดียวที่ข้าทำได้คือ มีชีวิต พยายามปกป้องท่าน”
เขากล่าวว่า “มีทั้งชื่อเสียงและโชคลาภ แต่เบาหวิวหายวับไปในพริบตา”
เฉินเสียนกล่าวว่า “ดีที่ท่านคิดแบบนี้ ข้าไม่ต้องการการปกป้องจากท่าน ข้าหวังว่าท่านจะสามารถป้องกันตัวเองได้”
เฉินเสียนลุกขึ้นวางชาม ฉินหรูเหลียงจับข้อมือของเฉินเสียนอย่างรวดเร็ว
เขาขยับเบา ๆ ไม่แรงมาก เฉินเสียนเพียงแค่ใช้แรงดิ้นเล็กน้อย ก็สามารถหลุดพ้นได้
แต่เธอฟังฉินหรูเหลียงกล่าวว่า “เฉินเสียน ช่วงนี้ข้าคิดมาเยอะมาก และข้าก็คิดได้แล้ว”
“นั่นควรจะเป็นสิ่งที่ดี ตราบใดที่ท่านคิดได้”
ฉินหรูเหลียงกล่าวด้วยเสียงแหบ “แม้ตอนนี้ ข้าก็ยังหวังว่าจะช่วยท่านได้ แต่ข้ารู้ว่ายิ่งข้าทำเช่นนี้ ท่านจะยิ่งห่างจากข้ามากขึ้นเท่านั้น
เฉินเสียน ข้าจะไม่รบกวนท่านอีกต่อไป และข้าจะไม่จำกัดใช้คำว่าสามีภรรยามาพันธนาการท่าน เรื่องเป็นสามีภรรยาของท่านและข้า ในตอนแรกข้าไม่ได้จริงจัง ตอนนี้ท่านละเลย คิดให้ดีๆ ไม่ผิดที่ท่านหรอก เป็นความผิดข้าเอง”
ฉินหรูเหลียงหยุดชั่วคราวแล้วกล่าวว่า “ดังนั้นระหว่างตั้งแต่นี้และกลับไปที่เมืองหลวงต้าฉู่ เราไม่ใช่แม้แต่คู่สามีภรรยาในนาม ท่านเป็นอิสระ ท่านสามารถทำสิ่งที่ท่านต้องการ ข้าก็จะทำในสิ่งที่ข้าต้องการเช่นกัน
ข้าอยากจะเริ่มทำดีกับท่าน ท่านไม่จำเป็นต้องรู้สึกติดค้าง เพราะนี่เป็นเรื่องของข้าและไม่เกี่ยวอะไรกับท่าน เมื่อถึงเมืองหลวง หากท่านยังคงบังคับตัวเองไม่ได้ กลับไปเป็นภรรยา ข้าจะปกป้องท่านอย่างสุดกำลังแน่นอน
ถ้าสุดท้ายท่านยังเลือกที่จะจากไป ข้าจะไม่บังคับ ”
เฉินเสียนรู้สึกตกใจเล็กน้อย
เธอนึกไม่ถึงว่าคำพูดเหล่านี้จะมาจากปากของฉินหรูเหลียงที่ดื้อรั้น
ใช่หรือไม่ว่าคนจะค่อยๆ เปลี่ยนไปตามกาลเวลา
ความดื้อรั้นทำร้ายผู้อื่นและตนเองในตอนแรกค่อย ๆ อ่อนลง ด้วยวิธีนี้เท่านั้นที่เราจะหลีกเลี่ยงการทำร้ายผู้อื่นได้มากที่สุดและในขณะเดียวกันก็ปล่อยตัวเองไป
เฉินเสียนไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน
ในช่วงเวลาที่เธอและฉินหรูเหลียงเผชิญหน้ากัน เธอหวังว่าวันหนึ่งฉินหรูเหลียงจะร้องไห้และคุกเข่าต่อหน้าเธอเพื่อขอความเมตตา แต่ตอนนี้เมื่อเขารู้สึกแย่จริงๆ เธอรู้สึกว่าเธอไม่มีอารมณ์ที่จะสนใจคิดเล็กคิดน้อยอีกต่อไป
อาจเป็นเพราะพวกเขาล้วนมีการเปลี่ยนแปลง
เฉินเสียนมีความรักอยู่ในหัวใจของเธอ และเธอเข้าใจดีว่าการรักใครสักคนอย่างลึกซึ้งนั้นเป็นอย่างไร ดังนั้นฉินหรูเหลียงรักหลิ่วเหมยอู่ ทำให้เธอรู้สึกสงสารและน่าสมเพช
นอกจากนี้แล้ว เธอก็ไม่ได้เกลียดฉินหรูเหลียง
ตอนนี้ เธอได้ยินฉินหรูเหลียงพูดกับหูของเธอเองว่าต้องการปลดปล่อยเธอเป็นอิสระ แม้ว่าเสรีภาพดังกล่าวจะมีจำกัดและมีอายุสั้น แต่ก็เป็นการอ่อนข้อที่ใหญ่ที่สุดที่เขาสามารถทำได้
ฉินหรูเหลียงยังถามเธอว่า “เฉินเสียน ท่านคิดว่าเช่นนี้ได้หรือไม่?”
เฉินเสียนได้สติ แล้วกล่าวว่า “ท่านคิดว่าได้ก็ได้แล้วล่ะ”
ฉินหรูเหลียงกล่าวว่า “ข้าต้องการให้ท่านมีความสุข ไม่โกรธข้า แม้ว่าข้าจะบังคับ ข้าก็อาจจะทำไม่ได้จริงๆ ถ้าท่านไม่ปฏิบัติกับข้าเช่นศัตรูหรือคนแปลกหน้าได้ เช่นนั้นคงจะดี”
อย่างไรก็ตาม เขายังคงหวังว่าสักวันหนึ่ง เฉินเสียนจะประทับใจเขา พอให้เธอกลับมาหาเขา
เฉินเสียนวางชามยาลง ห่มผ้าห่มให้เขา แล้วกล่าวว่า “ท่านนอนพักผ่อนก่อนเถอะ รุ่งขึ้นเจอกันใหม่”
“อืม” แม้แต่ช่วงเวลาแห่งการดูแลและใส่ใจ ก็ทำให้ฉินหรูเหลียงโลภ ขบคิด
เฉินเสียนเช่นนี้ เทียบกับสีหน้าเย็นชาสายตาเย็นชาก่อนหน้านี้ ทำให้เขารู้สึกมั่นคงและสงบสุขมากกว่าเมื่อก่อนมาก
ฉินหรูเหลียงพบว่าหลังจากพูดคำเหล่านี้แล้ว เขาก็รู้สึกผ่อนคลายขึ้นเล็กน้อย
เมื่อเฉินเสียนจากไป เธอหันกลับมามองเขาแล้วถามว่า “ท่านต้องการไฟหรือไม่?”
ฉินหรูเหลียงกล่าวว่า “ปล่อยให้มันไหม้และเมื่อมันหมดไปมันก็จะดับไปเอง”
เฉินเสียนพยักหน้าและพูดว่า “งั้นได้ ถ้าเกิดอะไรขึ้นในตอนกลางคืนเรียกข้าได้”
เธอเดินไปที่ประตู เปิดประตู และอากาศเย็นชื้นก็เข้ามา ทำให้เธอตื่นขึ้นมาก
เฉินเสียนยืนอยู่ที่กรอบประตูครู่หนึ่ง จากนั้นค่อย ๆ ยกริมฝีปากของเธอ มองขึ้นไปในคืนที่ฝนตกข้างนอกชายคา ไม่มองกลับไป แต่กล่าวว่า “ฉินหรูเหลียง ขอบคุณท่านมาก”
ขอบคุณที่เข้าใจข้า
ฉินหรูเหลียงแสร้งทำเป็นว่า “อืม ข้ายินดี”
จากนั้นเฉินเสียนก็ออกมาจากห้องและปิดประตู เธออุ้มกระโปรงขึ้นแล้วรีบวิ่งไปท่ามกลางสายฝน วิ่งไปฝั่งตรงข้ามอย่างรวดเร็ว
ไฟในห้องของซูเจ๋อยังเปิดอยู่ และเขายังไม่ได้นอน
การดูแลอาการบาดเจ็บของฉินหรูเหลียงในช่วงสองวันที่ผ่านมา ดูเหมือนจะไม่ได้ใส่ใจเขาเลย
ตอนนี้อาการของฉินหรูเหลียงดีขึ้นแล้ว เธอมีเวลาว่างเพิ่มขึ้นอีกเล็กน้อย ไม่ต้องไปเฝ้าตลอดเวลาแล้ว
ข้างนอกอากาศหนาวและมีลมแรง และเฉินเสียนยังคงกระฉับกระเฉง และไม่ง่วงนอนเลย
เธอผลักประตูห้องของซูเจ๋อและพบว่าไม่ขยับ
เอ๊ะ เขาใส่กลอนจากข้างในเหรอ?
เฉินเสียนยืนอยู่นอกประตูและถามว่า “ซูเจ๋อ ท่านหลับแล้ว?”
เสียงเบา ๆ ของซูเจ๋อมาจากข้างใน “กำลังจะนอน มีอะไรหรือ?”
เฉินเสียนหางตากระตุก
เธอคิดว่ารอยยิ้มที่อ่อนโยนและไม่เป็นอันตรายของซูเจ๋อต่อเธอนั้นอ่อนโยนเกินไป… ดูเหมือนจะเป็นความจริง
ประตูของซูเจ๋อไม่เคยถูกใส่กลอนมาก่อน
