หลังจากที่ฝนหยุด แม้ว่าจะไม่มีแสงแดด ท้องฟ้าก็ค่อยๆ เปิด
ดูเหมือนว่าฝนกำลังจะหยุดในที่สุด
การขุดลอกแม่น้ำของแม่ทัพโฮ้วก็ดำเนินไปอย่างราบรื่นเช่นกัน ตราบใดที่ฝนไม่ตก น้ำที่ไหลลงสู่อ่างเก็บน้ำที่อยู่ต่ำนั้นจะไม่ล้นอีกต่อไป และมีความเสี่ยงจะถล่มน้อยลง
หลังจากที่น้ำส่วนหนึ่งของน้ำในแม่น้ำเซียงถูกแบ่งออกมาแล้วส่วนหนึ่ง แม้ว่าน้ำในแม่น้ำจะยังคงมีตะกอนอยู่ก็ตาม แต่มันก็มีความมั่นคง เมื่อตะกอนตกตะกอนระหว่างทางและไหลลงสู่ปลายน้ำเมืองจิง แม่น้ำก็จะเปลี่ยนไปใสสะอาดแล้ว
ประชาชนและทหารในเมืองอวิ๋นรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งที่เห็นว่าฝนที่ตกต่อเนื่องกำลังจะผ่านไปในที่สุด
ซูเจ๋อและคนอื่นๆ อยู่ที่เมืองอวิ๋นมาเป็นเวลานาน และภายใต้การแนะนำของกองเกียรติยศในเมืองหลวง ถึงเวลาต้องออกเดินทางไปเมืองหลวง
หลังจากจัดการทุกอย่างในเมืองอวิ๋นแล้ว กองเกียรติยศในเมืองหลวงก็สำรวจทางกลับเมืองหลวง
ในวันเดินทาง ท้องฟ้าเป็นสีเทา เกือกม้าเหยียบลงบนพื้น โคลนสีน้ำตาลสาดกระเซ็น
ผู้คนในเมืองรู้ว่าองค์หญิงจิ้งเสียนกำลังจะไป พวกเขาก็แห่กันไปที่ประตูเมืองเพื่อส่งเสด็จ
ทหารนอกประตูเมืองยืนรวมกันอย่างเรียบร้อย เพื่อส่งพวกเขา
ในช่วงเวลานี้พวกเขาทำหลายสิ่งหลายอย่างเพื่อเมืองอวิ๋นและช่วยเหลือผู้ประสบภัยจำนวนมาก แม้ว่าจะมีน้ำท่วมในอนาคต แต่แม่น้ำนอกเมืองก็ถูกเปลี่ยนทิศทางและขุดลอก และชาวเมืองอวิ๋นก็ไม่ต้องกังวลเรื่องน้ำท่วมเข้ามาในเมือง
แม้ว่าจะเป็นเรื่องยากสำหรับทุกคนในการทำงานร่วมกัน แต่ทหารและประชาชนช่วยเหลือซึ่งกันและกัน พึ่งพาอาศัยกันและไว้วางใจกัน ก็เป็นเรื่องยากมากๆ
แม่ทัพโฮ้วมอบหมายกองกำลังทหารให้คุ้มกันไปส่งที่เมืองจิง
ในขณะนั้น ซูเจ๋อกำลังนั่งอยู่บนรถม้า แม่ทัพโฮ้วก็นั่งอยู่ข้างรถม้าของเขา
แม้ว่าจะมีกองเกียรติยศ แต่แม่ทัพโฮ้วก็ส่งทหารติดตามส่วนตัวอยู่ในนั้น เมื่อแม่ทัพโฮ้วและซูเจ๋อพูดคุยกันก็ไม่ต้องกลัวว่าใครจะได้ยิน
แม่ทัพโฮ้วมองขึ้นไปที่ถนนคดเคี้ยวข้างหน้าและกล่าวว่า “นี่เป็นทางยาวที่จะขึ้นไปบนภูเขา ใต้เท้าซูจะต้องระมัดระวัง ปกป้ององค์หญิงให้ดีล่ะ”
ซูเจ๋อกล่าวว่า “ท่านแม่ทัพ วางใจเถอะ นี่เป็นหน้าที่ของข้า”
“ข้าไว้วางใจกับใต้เท้าซูมาโดยตลอด ใต้เท้าซูระหว่างเดินทางกลับเมืองหลวง ให้เรียกใช้ขุนนางเก่า เพื่อเปิดประตูเมืองต่างๆ ถึงตอนนั้นกองทัพชายแดนใต้จึงจะสามารถสำรวจทางเหนือได้ เพื่อจะไม่ต้องเปลืองแรง และหลีกเลี่ยงการต่อสู้ที่รุนแรง เพื่อความเสียหายต่อประชาชนทั่วไป แต่ยังไงเส้นทางนี้มันก็อันตรายมาก”
ขุนนางหลายคนถูกลดตำแหน่งเหมือนแม่ทัพโฮ้ว ตอนนี้มีโอกาสแล้ว ตราบใดที่มีการติดต่อกับขุนนางเก่า ทุกที่ทุกเมืองก็ไม่ต้องโจมตียึดครอง เปิดประตูเมืองต้อนรับพวกเขา
เพียงแต่ไม่รู้ว่าใจของขุนนางเก่าเหล่านั้นเหลืออยู่เท่าไรแล้ว ซูเจ๋อต้องทดสอบทีละขั้นตอน และเขาต้องตื่นตัวต่อลูกศรลับของเมืองหลวงทุกเมื่อ
เฉินเสียนจำเป็นต้องสร้างชื่อเสียงและบารมีของตัวเองในระหว่างการเดินทาง ไม่เช่นนั้นเขาจะไม่สามารถโน้มน้าวขุนนางและประชาชนในพื้นที่ได้
และความพยายามของซูเจ๋อได้หล่อหลอมบารมีของเธอ
ในที่สุดเธอก็จะกลายเป็นองค์หญิงจิ้งเสียนที่มีความรับผิดชอบและมีความสามารถซึ่งได้รับการสนับสนุนจากผู้คนของต้าฉู่
ซูเจ๋อจะทำให้ผู้คนในต้าฉู่เข้าใจว่ามีเพียงองค์หญิงจิ้งเสียนเท่านั้นที่สามารถช่วยพวกเขาได้ ถึงจะทำให้ต้าฉู่ดีขึ้นทุกวัน
ถนนสายนี้อันตรายและยาวไกล
ซูเจ๋อกล่าวว่า “เมื่อทุกอย่างพร้อม ข้าจะแจ้งให้ท่านแม่ทัพทราบ”
แม่ทัพโฮ้วครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและกล่าวว่า “สุดท้ายองค์หญิงไม่สามารถกลับไปเมืองหลวงได้ ใต้เท้าซูต้องเกลี้ยกล่อมองค์หญิงให้วางสถานการณ์โดยรวมก่อน หลังจากที่กองทัพของข้าไปทางเหนือ ค่อยกลับไปเมืองหลวง”
ซูเจ๋อราวกับอธิบายไม่ถูกและกล่าวว่า “นี่เกรงว่าอาจจะยากสักหน่อย แต่ข้าจะพยายามอย่างเต็มที่”
ในเมืองหลวงยังมีเจ้าน่องน้อยอยู่ จักรพรรดิคงจะบีบเค้นแน่นในขณะนี้ เฉินเสียนจะละทิ้งเขาหรือ?
เมื่อเขาออกจากเมืองหลวงในตอนแรก เขากังวลว่าเฉินเสียนจะตกอยู่ในอันตราย ไปอย่างเร่งรีบ เขาไม่สามารถเตรียมตัวสำหรับเจ้าน่องน้อยได้ทั้งหมด
หลังจากฟังการจัดเตรียมของเฉินเสียนแล้ว แม่นมซุยเห็นว่าสถานการณ์ไม่ถูกต้องนัก และต้องการพาเจ้าน่องน้อยไปหาเหลียนชิงโจว หากขอให้เหลียนชิงโจวพาเจ้าน่องน้อยไป จวนแม่ทัพเต็มไปด้วยสายตาทุกหนทุกแห่ง และเหลียนชิงโจวคงจะถูกเปิดเผยอย่างแน่นอน
เวลาไม่เหมาะสมนัก และเหลียนชิงโจวไม่สามารถถูกเปิดเผยได้ในขณะนี้
ทุกคนรู้ดีว่าเมืองหลวงเป็นคุกของเฉินเสียนอย่างไม่ต้องสงสัย เธอไม่ควรกลับไปอีก และเมื่อเธอกลับไปก็ยิ่งเพิ่มความเสี่ยงเท่านั้น
แม่ทัพโฮ้วไม่พูดอะไรอีก ในเรื่องผลประโยชน์นี้เชื่อว่าซูเจ๋อมองเห็นได้ชัดเจนกว่าเขา
หลังจากเดินทางไปได้ซักพัก แม่ทัพโฮ้วก็กดเสียงลงอีกครั้งและเอ่ยถามว่า “จะจัดการกับกองเกียรติยศคุ้มกันเหล่านี้อย่างไร จะต้อง…”
เขาไม่ได้กล่าวต่อ แต่ความหมายก็ชัดเจนอยู่แล้ว
ซูเจ๋อพูดอย่างเฉยเมย “ไม่ต้องกังวล รอจนกว่าเมืองจิงค่อยว่ากันอีกทีเถอะ”
การเดินทางจากเมืองอวิ๋นไปเมืองจิงไม่ไกล แต่ถนนลื่นในสภาพอากาศที่เปียกชื้นและมีผู้คนมากมายเดินทางด้วย ดังนั้นการเดินทางจึงช้ามาก
พอตกดึก กองทัพก็ยังไม่ถึงเมืองจิง
ดังนั้นจึงต้องหาที่ตั้งค่ายที่สูงๆ และพักค้างคืนที่ชานเมือง
ค่ายไฟสว่างขึ้นในภูเขากว้าง ทำให้คืนนี้อบอุ่นขึ้น
พืชพรรณเปียกชุ่ม และหยดน้ำค่อย ๆ ไหลลงที่ปลายใบ หยดลงมา ราวกับน้ำค้างเย็น ๆ ที่ไหลในตอนกลางคืน
ตอนกลางคืนแม้ตั้งใจฟังอย่างดี กลับไม่ได้ยินเสียงแมลงและกบอีกต่อไป ข้างนอกเงียบมาก
เนื่องจากในการเดินทางมีรถม้าแค่สองคัน เฮ่อโยวและฉินหรูเหลียงขี่ม้าในเวลากลางวัน เฉินเสียนและซูเจ๋อนั่งรถม้าคนละคัน ซึ่งไม่รู้สึกลำบากใดๆ
ฉินหรูเหลียงและซูเจ๋อนิสัยตรงกันข้ามกัน
ฉินหรูเหลียงไม่เหมาะกับการขี่ม้าในตอนนี้ แต่เขากลับดื้อรั้นที่จะขี่ม้าให้ได้ ไม่ต้องการให้คนคิดว่าเขาอ่อนแอ แต่ซูเจ๋อแตกต่างออกไป คนอื่นคิดว่าเขาอ่อนแอ เขาก็จะอ่อนแอ
การนั่งรถม้าสบายกว่าการขี่ม้า
ในเวลากลางคืนทหารนอนรวมกันเป็นกลุ่มรอบกองไฟเพราะมีความจำกัด ฉินหรูเหลียงและเฮ่อโยวสามารถกลับไปนอนในรถม้าได้
แต่ชายสามคนนอนอยู่ในรถม้าก็ดูแออัดมาก
รถม้าของเฉินเสียนสามารถรองรับได้หนึ่งคน เฉินเสียนไม่ถือสา ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับทั้งสามคนไม่ได้เลวร้ายนัก เพียงแค่จัดที่ทางก็นอนได้แล้ว
แต่ไม่ว่าจะเป็นซูเจ๋อหรือเฮ่อโยว ก็ไม่เหมาะที่จะย้ายไปที่รถม้าของเฉินเสียน
มีเพียงฉินหรูเหลียงที่เท่านั้นที่มีเหตุผลนอนกับเฉินเสียนในรถม้า
ซูเจ๋อกล่าวว่า “คืนนี้ก็นอนเช่นนี้ไปก่อนเถิด”
ฉินหรูเหลียงกล่าวว่า “สามคนนอนหลับไม่ลง ข้าสามาถไปเบียดๆ กับเฉินเสียนได้นะ”
ซูเจ๋อเงยหน้าขึ้นมองเขา หรี่ตาที่เรียวยาวของเขาด้วยสายตาที่เย็นชาเล็กน้อย และกล่าวว่า “นางไม่ต้อนรับท่าน”
ฉินหรูเหลียงมีความสุขที่อธิบายไม่ถูกในการเหยียบหางของซูเจ๋อ ซูเจ๋อที่ทุกวันนี้ทำให้เขาอึดอัด และในที่สุดเขาก็สามารถทำให้ซูเจ๋อกลืนไม่เข้าคายไม่ออกได้บ้าง
เพียงแต่เขาไม่ได้แสดงออกมาบนใบหน้าของเขา เพียงกล่าวยั่วยุ “ท่านไม่ใช่นาง ท่านรู้ได้อย่างไรว่านางไม่ต้อนรับข้า”
ซูเจ๋อกล่าวว่า “อย่ารบกวนนางเลยดีกว่า”
เฮ่อโยวมองไปที่ฉินหรูเหลียงและมองไปที่ซูเจ๋อ รู้สึกได้ถึงบรรยากาศที่ไม่ดีในรถม้า
เฮ่อโยวดูดริมฝีปากและคิดว่า หากฝีมือการต่อสู้ของฉินหรูเหลียงฟื้น เขาอยากจะเห็นฉากการต่อสู้ครั้งใหญ่จริงๆ ไม่ว่าซูเจ๋อจะเก่งกว่าหรือฉินหรูเหลียงดีกว่า เขาก็ตั้งหน้าตั้งตารอจริงๆ
ดังนั้นเฮ่อโยวมองดูเรื่องตื่นเต้นและกล่าวว่า “แต่เฉินเสียนยังคงเป็นภรรยาของท่านแม่ทัพฉินในนาม ท่านแม่ทัพฉินควรจะไปไม่ใช่หรือ”
