เขากล่าวเบาๆ “ข้าจะเอาโจ๊กมาให้ท่านทาน”
เฉินเสียนถึงจะปล่อยมือ
หลังจากนั้นไม่นาน ซูเจ๋อก็กลับมาพร้อมชามเปล่า ตักโจ๊กร้อนๆ หนึ่งชาม แล้วยื่นให้เฉินเสียน
เฉินเสียนถือมันไว้ในฝ่ามือของเธอ เป่าเป็นพักๆ
ความร้อนชื้นราวกับหมอก และบดบังสายตาของเฉินเสียนเล็กน้อย
เมื่อเธอมองขึ้นไปที่ซูเจ๋อ เธอรู้สึกว่าเขางดงาม คิ้วของเขาชัดดั่งภาพวาด ดูแล้วเหมือนไม่ใช่เรื่องจริง
ซูเจ๋อไม่ได้พูดอะไรเป็นเวลานาน
เฉินเสียนเอ่ยขึ้นก่อน “ท่านกำลังคิดอะไรอยู่?”
ซูเจ๋อตอบว่า “กำลังคิดหาวิธีฆ่าคน”
“จะฆ่าใคร?ฉินหรูเหลียง?”
“อืม”
เฉินเสียนกระแอมในลำคอของเธอ และมุมปากของเธอก็ยกขึ้นไม่ได้ และกล่าวว่า “โจ๊กนี่ใส่น้ำส้มสายชูเหรอ ทำไมข้าทานแล้วถึงมีรสเปรี้ยว”
“เพราะข้าเติมน้ำส้มสายชูลงไปในโจ๊กเล็กน้อย”
เฉินเสียน “…ท่านเติมมันจริงๆเหรอ?”
“เติมจริงๆ”
ดังนั้นเฉินเสียนจึงชิมสองคำอย่างจริงจัง และพบว่ามันไม่ใช่รู้สึกไปเอง แต่โจ๊กนั้นมีรสเปรี้ยวจริงๆ
เฉินเสียนหัวเราะไม่ออกร้องไห้ไม่ได้ “ทำไมท่านถึงเติมน้ำส้มสายชูล่ะ?”
ซูเจ๋อกล่าวว่า “ให้ท่านลองลิ้มรสความเปรี้ยว”
เฉินเสียนกล่าวว่า “เช่นนั้นท่านก็ต้องชิมเช่นกัน”
“ไม่ต้องชิม เดิมทีข้าก็เปรี้ยวอยู่แล้ว”
แม้ว่าในปากของเฉินเสียนจะเปรี้ยว แต่เธอก็รู้สึกหวานในใจ เธอทานโจ๊กทั้งหมดในชามแล้วยื่นชามเปล่าให้ซูเจ๋อ “งั้นขออีกชามหนึ่ง ข้าจะชิมรสเปรี้ยวนี่อย่างละเอียดเลยล่ะ”
ซูเจ๋อหยุด และตักอีกชามให้เฉินเสียน
เมื่อเห็นการชิมอย่างจริงจังของเฉินเสียน สีหน้าของซูเจ๋อก็ผ่อนคลาย และความสบายใจก็ค่อยๆ ไหลออกมา
หลังจากเฉินเสียนทานโจ๊กไปสองชามแล้ว ซูเจ๋อก็ถามว่า “ท่านอิ่มแล้วยัง?”
เฉินเสียนพยักหน้าและหรี่ตามองเขา “ท่านทานอีกหน่อยสิ เดี๋ยวท่านจะหิวระหว่างทาง” เธอพิงเขาและพูดด้วยเสียงต่ำว่า “ท่านเป็นเช่นนี้ข้าก็ปวดใจ”
หลังจากนั้นก็รีบดึงระยะห่างให้เข้ามาใกล้
ซูเจ๋อหรี่ตาและพูดว่า “เมื่อคืนนี้เขาทำตัวไม่เหมาะสมกับท่านหรือเปล่า?”
“ไม่ เขานอนตรงนั้น ข้านอนตรงนี้ ต่างคนต่างอยู่ ฉินหรูเหลียงไม่ใช่ฉินหรูเหลียงเมื่อก่อนแล้ว เขาไม่บังคับข้า” เฉินเสียนหัวเราะเสียงต่ำ
“อันที่จริง ได้ยินมาว่าเขาพูดว่าเขาแค่แกล้งท่าน ถ้าท่านโกรธจริงๆ จนนอนไม่หลับและกินไม่ได้ มันจะไม่เป็นอย่างที่เขาต้องการหรอกหรือ”
ซูเจ๋อทานโจ๊กอย่างช้าๆ แล้วกล่าวว่า “เช่นนั้นข้าเลยโกรธเขาไม่ได้จริงๆ”
เฉินเสียนดื่มด่ำอาหารของซูเจ๋ออยู่ครู่หนึ่ง ดวงตาของเธอจ้องมองไปที่รอยคล้ำของเปลือกตาของเขา และกล่าวอย่างกังวลใจ “เมื่อคืนนี้ไม่ได้นอนจริงๆ หรือ?”
ซูเจ๋อกล่าวว่า “เปล่า แค่นอนไม่หลับ”
“แม้ว่าฉินหรูเหลียงจะดื้อรั้น แต่เขาไม่สามารถเอาชนะข้าได้ในตอนนี้ ดังนั้นท่านอย่ากังวลไปเลย”
ลูกกระเดือกของซูเจ๋อเลื่อนขึ้นลง หันไปมองไปเธอและพูดว่า “อาเสียน ท่านให้ข้าสัมผัสได้เท่านั้น”
เฉินเสียนละสายตาออกไป รู้สึกใจสั่นเล็กน้อย และยกริมฝีปากกล่าวว่า “อืม ไม่ให้คนอื่นแตะต้องได้ ให้ท่านสัมผัสได้เท่านั้น ตอนนี้ยังเปรี้ยวอยู่หรือเปล่า”
ซูเจ๋อขยับคิ้วและกล่าวว่า “โจ๊กนี้มีน้ำส้มสายชูเยอะเลยล่ะ”
หลังทานอาหารเช้า กองกำลังจะออกเดินทางต่อไปเมืองจิงแล้ว
หากวันนี้รีบเร่งเข้าเมืองได้ในเวลามืด
ถนนยังคงเป็นโคลนและยากที่จะเดินไปข้างหน้า แต่ท้องฟ้าก็สดใสขึ้นทุกวันและมีฝนตกเพียงเล็กน้อยเท่านั้น
พืชผลส่วนใหญ่ระหว่างทางถูกฝนชะล้าง และเกิดดินถล่มเป็นครั้งคราว ก็ถูกดินใหม่ๆ มากลบ มีกลิ่นของดิน
แม่ทัพโฮ้วส่งทหารไปข้างหน้าเพื่อหาทางก่อน ทางที่ดีควรรีบไปที่เมืองจิงเพื่อแจ้งหน่วยคุ้มกัน ให้คุ้มกันเมืองและทางน้ำให้ หน่วยคุ้มกันเมืองปิดประตูดึกเล็กน้อยเพื่อให้องค์หญิงจิ้งเสียนสามารถเข้าไปในเมืองได้
ทหารที่สำรวจเส้นทางนั้นอยู่คนเดียว วิ่งด้วยม้าเร็วไปอย่างรวดเร็ว เหยียบโคลนบนถนน ครู่หนึ่งก็ค่อยลับตาไป
เมื่อมาถึงในช่วงครึ่งบ่าย ไม่ทันไรทหารสำรวจเส้นทางกลับมา
ทันทีที่ม้าเร็วเข้ามาใกล้ ทหารก็พลิกตัวและลงจากหลังม้าอย่างช่ำชอง คุกเข่าต่อหน้าแม่ทัพโฮ้ว
แม่ทัพโฮ้วพูดว่า “ข้างหน้ามีอุปสรรคอะไรหรือไม่?”
หากดินถล่มขวางทาง จะต้องชะลอการเดินทางอีกครั้ง
ทหารกล่าวว่า “ท่านแม่ทัพ ข้าขี่ม้าไปถึงเมืองจิงแล้ว แต่ประตูของเมืองจิงปิด ไม่เหมาะที่จะเข้าเมืองในวันนี้” หยุดไปเล็กน้อย เขาก็กล่าวว่า “ได้ยินจากหน่วยคุ้มกันเมืองและทางน้ำ ช่วงนี้ไม่เหมาะที่จะเข้าเมือง”
แม่ทัพโฮ้วมองขึ้นไปบนท้องฟ้าแล้วพูดว่า “ยังเช้าอยู่ ประตูเมืองจะปิดได้ยังไง หมายความว่าอย่างไรที่บอกว่ามันไม่เหมาะที่จะเข้าเมือง?”
“คนในเมืองจิง…ดูเหมือนจะติดโรคระบาด”
ใบหน้าของแม่ทัพโฮ้วเคร่งขรึม
ในกรณีที่เกิดภัยพิบัติครั้งใหญ่ สิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือการแพร่กระจายของภัยพิบัติ ซึ่งจะนำไปสู่การแพร่กระจายของโรคระบาดในที่สุด
ไม่คาดคิดในน้ำท่วมฤดูใบไม้ร่วงนี้ ในที่สุดจะหลีกเลี่ยงโรคระบาดไม่ได้
โรคระบาดค่อนข้างแข็งแกร่ง และไม่ง่ายที่จะรักษาให้หายขาด ในกรณีนี้มีเพียงแต่การปิดเมืองเท่านั้น และผู้คนภายนอกไม่สามารถเข้าไปได้ ผู้คนข้างในก็ออกมาไม่ได้
หากไม่สามารถควบคุมได้ เมืองจะถูกเผาเพื่อกำจัดโรคระบาดเท่านั้น เพื่อป้องกันการแพร่กระจายของโรคระบาดอย่างสมบูรณ์
แม่ทัพโฮ้วครุ่นคิด และทหารติดตามข้างกายเขาถามว่า “ท่านแม่ทัพ เราควรทำอย่างไรดี เราควรกลับไปที่เมืองอวิ๋นก่อนแล้วจึงค่อยวางแผนอื่นหรือไม่?”
ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ก็ไม่สามารถเข้าไปในเมืองได้ในเวลานี้
แม่ทัพโฮ้วชั่งน้ำหนักแล้วจึงสั่งการให้กองกำลังหันหลังกลับไปเมืองอวิ๋นก่อน
ในเวลานี้เดินทางมากว่าครึ่งทางแล้ว
เมื่อเห็นแบบนี้เฉินเสียนก็ออกจากรถม้าและถามว่า “แม่ทัพโฮ้ว เกิดอะไรขึ้นกันแน่?”
แม่ทัพโฮ้วกล่าวว่า “เกรงว่าจะไปเมืองจิงไม่ได้ ที่นั่นติดโรคระบาดและประตูเมืองถูกปิด องค์หญิงจิ้งเสียนควรกลับไปหาเมืองอวิ๋นก่อน ค่อยว่ากันหลังจากโรคระบาดจบลงพ่ะย่ะค่ะ”
เดิมทีกองเกียรติยศนั้นกังวลใจที่จะกลับไปเมืองหลวง แต่บัดนี้เมื่อเขาได้ยินข่าวนี้ ก็ไม่มีใครกังวลอีกต่อไปแล้ว
หากรีบเข้าไปในเมืองสัมผัสกับโรคระบาดในเวลานี้ไม่คุ้มกับการสูญเสีย
เฉินเสียนขมวดคิ้วและกล่าวว่า “แล้วคนในนั้นล่ะ?”
“เมื่อโรคระบาดแพร่กระจายออกไป การควบคุมมันเป็นเรื่องยาก” แม่ทัพโฮ้วกล่าว “สำหรับตอนนี้ ไม่รู้ว่าเมืองจิงติดโรคอะไร ถ้าไม่หายก็จะทำเพียงทิ้งเมืองนั้นไปในที่สุดพ่ะย่ะค่ะ”
“กล่าวอีกอย่างก็คือ ถ้ารักษาไม่หาย คนในนั้นจะถูกละทิ้งหรือเปล่า?”
แม่ทัพโฮ้วพยักหน้าอย่างเคร่งขรึมและกล่าวว่า “องค์หญิงกลับไปเมืองอวิ๋นก่อน ค่อยมาดูกันว่าเกิดอะไรขึ้นที่นี่เถิดพ่ะย่ะค่ะ”
แค่เฉินเสียนยืนอยู่หน้ารถม้า มองขึ้นไปทางเมืองจิงและขึ้นรถช้าๆ
เธอมองย้อนกลับไปและเห็นว่าซูเจ๋อลงจากรถม้า เขายังยืนเงียบ ๆ อยู่หน้ารถม้าและถามเขาว่า “ท่านคิดอย่างไร เราจะหันหลังกลับกันดีไหม?”
ซูเจ๋อพูดอย่างสงบและอบอุ่น “องค์หญิงใส่ใจเกี่ยวกับการดำรงชีวิตของผู้คน และทุกอย่างขึ้นอยู่กับคำสั่งขององค์หญิงพ่ะย่ะค่ะ”
“อ้อ” เฉินเสียนยกริมฝีปากของเธอและกล่าวอย่างเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น “งั้นก็ไปที่เมืองจิงกัน”
แม่ทัพโฮ้วกล่าวโน้มน้าว “องค์หญิง การระบาดในเมืองจิงเป็นโรคระบาดร้ายแรง ไม่ง่ายเหมือนไข้รากสาดน้อยทั่วไป โปรดคิดให้รอบคอบก่อนเถิดพ่ะย่ะค่ะ”
เฉินเสียนกล่าวว่า “ข้ารู้ พอดีว่าข้ามีความรู้ทางด้านการรักษา หวังว่ามันจะช่วยได้ แม่ทัพโฮ้ว ท่านสามารถพาพี่น้องกลับไป จากนั้นพวกเราจะเข้าเมืองได้ด้วยตัวเอง”
