ใบหน้าของหลิ่วเหมยอู่ดูผอมเซียว นัยน์ตาแวววาวคู่นั้นเต็มไปด้วยความแค้นที่มีต่อเฉินเสียน
นางหัวเราะอย่างแรงแล้วพูดขึ้นว่า “พวกเจ้าอิ่มอกอิ่มใจกันมากไม่ใช่หรอ ตอนนี้เริ่วกลัวแล้วรึ！” นางถือกรรไกรชี้ไปทางเฉินเสียน “นางหญิงชั่ว เจ้ากล้าแย่งผู้ชายของข้าไป ข้าจะกีดหน้าเจ้าใหม่ ทำให้เจ้ากลายเป็นคนอัปลักษณ์！”
เฉินเสียนยืนอยู่ใต้ชายคา มองไปที่นางอย่างเย็นชา แล้วพูดออกมาเบาๆว่า “เอ้อร์เหนียง ไม่ต้องรั้งนางไว้ ให้นางเข้ามา”
แม่นมซุยหยุดลังเลอยู่สักครู่ แล้วจึงปล่อยให้นางเข้าไป
เวลาต่อมาหลิ่วเหมยอู่ที่กำลังบ้าคลั่ง นางยกกรรไกรขึ้นเพื่อที่จะแทงเฉินเสียน
เมื่อมาถึงด้านหน้า เฉินเสียนไม่ต้องใช้แรงอะไรมาก จับไปที่ข้อมือเรียวยาวของเธอ แล้วหมุนให้กรรไกรไปอยู่ด้านหลัง
เฉินเสียนเลิกคิ้ว สีหน้าที่ไม่เปลี่ยนแล้วจัดการแทงมีดลงไปบนกลางมือของหลิ่วเหมยอู่อย่างว่องไว ทำให้เวลานั้นหลิ่วเหมยอู่เจ็บปวดมาก
“ยังคิดจะใช้แผนเดิมมากีดหน้าข้า? สองปีมาแล้ว เจ้ายังไม่โตขึ้นเลยรึ？”
ใบหน้าของหลิ่วเหมยอู่สีซีดเผือด เม้มปากกัดฟันแน่นแล้วพูดว่า “เจ้าทำกับข้าเช่นนี้ ท่านแม่ทัพ……ท่านแม่ทัพต้องไม่ปล่อยเจ้าไว้แน่……”
สีหน้าของเฉินเสียนเปลี่ยนเป็นยิ้มหัวเราะ พูดอย่างเย็นชาว่า “เจ้ารนมาหาข้าถึงที่เอง หรือว่าข้าต้องเกรงใจเจ้า?”
เหมยอู่ ข้าเคยช่วยชีวิตท่านแม่ทัพไว้อยู่หลายครั้ง ไม่ได้หวังการตอบแทนอะไรจากเขา แล้วเจ้าหล่ะ？เจ้ารักเขามาก ทำไมเจ้าถึงไม่ทำอะไรบ้างเลย？
เจ้าขอให้เขาช่วยชีวิตเจ้า คุ้มครองเจ้า ทำให้เขาต้องก้มหัวให้คนอื่น ทำให้เขาเสื่อมเสียเกียรติ ยิ่งกว่านั้นเจ้าไม่คำนึงถึงความจงรักภักดีที่เขาได้ช่วยชีวิตพี่ชายของเจ้าไว้ เจ้ารักเขามากสินะ ？
ความรักของเจ้านั้นเปรียบเสมือนตัวอ่อนแมลงวันที่เข้าไปอยู่ในกระดูก อยากที่จะกัดกินเขาให้สะอาดเกลี้ยงเลยใช่ไหม？เจ้าอยากให้เขาตกลงไปในขุมนรกจนไม่สามารถดึงตัวกลับขึ้นมาได้เลยใช่หรือไม่？”
หลิ่วเหมยอู่อ้าปากค้าง เงียบไม่มีคำพูดอะไร
จากนั้นก็น้ำตาคลอเบ้า พูดอย่างโกรธแค้นว่า “ทั้งหมดมันเป็นเพราะเจ้า เฉินเสียน เจ้าทำร้ายเขาจนกลายเป็นเช่นนี้！”
“ก็เท่านั้น คำพูดของเจ้าก็เท่ากับสีซอให้ควายฟัง” เฉินเสียนพูด “จริงๆแล้วข้าไม่ต้องการจะทำให้เจ้าลำบากใจ แต่เหมือนว่าระหว่างเจ้ากับข้านั้นถ้าไม่มีใครล้มลงก่อน ก็จะไม่มีใครเลิกลาอย่างแน่นอน”
พูดจบ เฉินเสียนก็ปล่อยมือ แล้วผลักหลิ่วเหมยอู่ออกไป
หลิ่วเหมยอู่ที่อ่อนแอจึงล้มลงไปอยู่ที่พื้น เธอเห็นเลือดออกจากแผลที่มือของตัวเอง จึงร้องออกมาอย่างเจ็บปวด
เฉินเสียนได้ยินเสียงฝีเท้าจากด้านนอกจวน จึงพูดขึ้นอย่างหน้าตาเฉยว่า “ท่านแม่ทัพน่าจะกลับมาได้เวลาพอดี เจ้าโดนทำร้ายอะไรก็สำแดงออกมาเลย”
หลิ่วเหมยอู่น้ำตาคลอเบ้า สูดหายใจเข้าอย่างแรง เป้าหมายที่เธอมาวันนี้ก็คือทำให้ฉินหรูเหลียงเห็นโฉมหน้าที่แท้จริงของเฉินเสียน！
ดังนั้นเธอยังยอมแพ้ไม่ได้ เจ็บแค่ไหนก็ต้องทน！
หลิ่วเหมยอู่กัดริมฝีปากตัวเองจนเป็นแผล อดทนกับความเจ็บปวดดึงกรรไกรในมือออกมา
อวี้เยี่ยนไม่สามารถทนดูได้
จากนั้นหลิ่วเหมยอู่ก็ใช่กรรไกรนั้นตัดไปที่เสื้อและกระโปรงของตัวเอง เช็ดคราบเลือดที่ติดบนแขนนุ่มของเธอเอง
อวี้เยี่ยนที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดก็คาดเดาได้ว่านางกำลังคิดทำอะไร จึงจะเข้าไปห้ามนาง
เฉินเสียนพูดห้ามไว้ “ตามใจนางเถิด ใครก็ไม่ใช่นักแสดงแล้ว”
วิธีเดียวกันนี้ เป็นครั้งที่สองที่หลิ่วเหมยอู่ใช้
ครั้งแรกเมื่อตอนที่เห็นเสื้อผ้าของนางขาดหลุดลุ่ย ฉินหรูเหลียงไม่ได้มีการซักถามอะไร รีบตรงไปที่สวนสระวสันตฤดูแล้วลงมือทำร้ายเฉินเสียน
แต่ครั้งนี้ ที่หลิ่วเหมยอู่ทำร้ายตัวเอง เมื่อฉินหรูเหลียงเห็นจะเป็นอย่างไร？
หลิ่วเหมยอู่ยิ้มอย่างโหดเหี้ยมให้กับเฉินเสียน มีทั้งเลือดและน้ำตา “ครั้งนี้ ข้าจะทำให้เจ้าถึงตาย”
ยิ่งนางทำร้ายตัวเองมากเท่าไหร นั้นก็บ่งบอกถึงความแค้นที่นางมีต่อเฉินเสียนมากเท่านั้น
ไม่นาน มือทั้งสองของหลิ่วเหมยอู่ก็เต็มไปด้วยเลือด นางทำร้ายตัวเองจนมีแต่บาดแผลต่อหน้าเฉินเสียน พื้นดินเต็มไปด้วยเศษผ้าที่เปื้อนเลือดของนาง บนเรือนร่างของนางไม่มีเสื้อผ้าปกคลุม ท่าทางอ่อนแอเหมือนตกอยู่ในที่นั่งลำบาก
ใช้วิธีการทำร้ายตัวเองเช่นนี้มีเป้าหมายที่จะใส่ร้ายเฉินเสียน อวี้เยี่ยนโกรธมาก จึงตะโกนใส่หลิ่วเหมยอู่ว่า “นางสารเลวเจ้าหยุดทำเถอะ！เจ้าคิดว่าเจ้าทำเช่นนี้ แล้วจะทำให้ท่านแม่ทัพเชื่อเจ้าอย่างนั้นหรอ ฝันไปเถอะ！”
หลิ่วเหมยอู่หอบและหัวเราะทั้งน้ำตา “ในเมื่อไม่ได้ แล้วเจ้าจะกลัวอะไร？เจ้ากลัวว่าท่านแม่ทัพจะเชื่อข้าไม่เชื่อนางสินะ เพราะว่าท่านแม่ทัพเชื่อข้าอยู่แล้ว สามารถที่จะทำให้นางตายได้！”
อวี้เยี่ยนขบฟันแน่น“เจ้านี่มันดันทุรังไม่เปลี่ยนจริง เจ้าเป็นหญิงชั่วร้ายใจอำมหิตที่สุด”
“ฮ่าฮ่าฮ่า ทุกคนก็เหมือนกันนั้นแหละ!”หลิ่วเหมยอู่มองเฉินเสียนอย่างไม่ลดละ หยุดแล้วก็พูดขึ้นว่า “ถ้าจะตาย ข้ากับเจ้าต้องตายไปพร้อมกัน ”
หลิ่วเหมยอู่พูดจบ นางก็นำกรรไกรที่เปื้อนเลือดโยนลงกับพื้น แล้วร้องออกมาด้วยความเจ็บ
นั่นเป็นหลักฐานให้แสดงว่าเฉินเสียนเป็นคนทำ！
เมื่อฉินหรูเหลียงเข้ามาในสวนสระวสันตฤดู ก็เห็นภาพที่ทั้งตัวของหลิ่วเหมยอู่เต็มไปด้วยบาดแผล
นางคลานอยู่บนพื้น แม้แต่จะลุกก็ลุกไม่ขึ้น บนพื้นมีเศษเสื้อของนางกระจายอยู่ แล้วยังมีกรรไกรอยู่หนึ่งด้าม บนนั้นมีรอยเลือดสีแดงสดติดอยู่
ฉินหรูเหลียงสูดหายใจเข้าออก ทรวงอกขยับขึ้นลง สีหน้าเปลี่ยนแปรปรวนอยู่หลายครั้ง
ถึงอย่างไรเขาก็รักและเอ็นดูหลิ่วเหมยอู่มานานหลายปี ทำให้ฉินหรูเหลียงมีความรู้สึกที่อยากจะเข้าปกป้องเธอโดยที่ไม่รู้ตัว
เมื่อตอนที่เห็นเธอเป็นเช่นนี้ เขาแทบควบคุมตัวเองไว้ไม่อยู่ อยากจะวิ่งไปกอดหลิ่วเหมยอู่เอาไว้ในอ้อมกอด แล้วตามไล่ล่าหาคนที่ทำร้ายเธออย่างโหดร้าย
แต่ว่า ฉินหรูเหลียงก้าวเท้าวิ่งได้สองก้าว แล้วก็หยุดก้าวเท้าลงทันที
ในที่สุดเขาก็อดกลั้นไว้ได้ และเขากลับมีสติชัดเจนมากยิ่งขึ้น ต่อจากวันนี้ไปเขาจะไม่ยอมให้ด้านที่อ่อนโยนของหลิ่วเหมยอู่มาทำลายเหตุผลได้
ถึงอย่างไรตอนนี้ก็ไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว
หลิ่วเหมยอู่มองเห็นฉินหรูเหลียงไม่ได้รีบวิ่งเข้ามาหา แต่ยังยืนอยู่ตรงนั้นด้วยใบหน้าที่สับสน เวลานั้นนางก็ร้องไห้เหมือนเสียงฝนตก “ท่านแม่ทัพช่วยข้าด้วย……ได้โปรดช่วยเหมยอู่ด้วย……”
นางชี้ไปที่เฉินเสียน ฟ้องร้องทั้งน้ำตาและสายเลือด“นาง นางจะฆ่าเหมยอู่……นางทำให้เหมยอู่เป็นเช่นนี้！นางยังพูดอีกว่า……จะกีดหน้าของเหมยอู่……”
ใครก็ตามที่ได้เห็นเหตุการณ์เช่นนี้ ก็จะเข้าใจว่าหลิ่วเหมยอู่เป็นผู้ถูกทำร้าย ส่วนคนที่ยืนดูอยู่ใต้ชายคาข้างๆอย่างเฉินเสียน สาวใช้ และแม่บ้านนั้นจะกลายเป็นผู้ที่กระทำ
เพียงแต่ไม่ต้องรอให้เฉินเสียนพูดข้อเท็จจริงออกมา อวี้เยี่ยนที่โกรธจนสีหน้าเปลี่ยนเป็นสีขาว แล้วพูดเสียงแหลมขึ้นมาว่า “นางสารเลวพูดใส่ร้ายคนอื่น！เห็นอยู่ชัดๆว่าเป็นเจ้าเอง！ร้องตะโกนว่าองค์หญิงจะกีดหน้าก็คือเจ้า！เจ้าทำร้ายตัวเองให้เป็นแบบนี้แล้วตอนนี้จะมาใส่ร้ายป้ายสีให้กับองค์หญิง！ทำไมเจ้าไม่ออกไปแล้วโดนฟ้าผ่าตายนะ！”
หลิ่วเหมยอู่น้ำตาคลออย่างน่าสงสาร นางเงยหน้าขึ้นมา สีหน้าเหมือนกวางน้อยที่ไร้ความผิด มองไปทางฉินหรูเหลียง “ท่านแม่ทัพท่านรู้ว่าเหมยอู่กลัวที่สุดก็คือความเจ็บปวดและเลือดไหล……เหมยอู่จะทำร้ายตัวเองได้อย่างไร ……ท่านแม่ทัพ ท่านช่วยเรียกร้องความยุติธรรมให้เหมยอู่ด้วย！”
ฉินหรูเหลียงขมวดคิ้ว ไม่พูดอะไรออกมาสักคำ
หลิ่วเหมยอู่เจ็บปวดใจ แล้วคลานเข้าไปหาฉินหรูเหลียง ยื่นมือที่เปื้อนเลือดเหมือนกับเป็นการต่อสู้ดิ้นรนอย่างสิ้นหวัง “ท่านแม่ทัพ……ท่านช่วยชีวิตเหมยอู่ด้วย……ท่านแม่ทัพไม่รักเหมยอู่แล้วใช่หรือไม่ ไม่ทนุถนอมเหมยอู่แล้ว สามารถโยนเหมยอู่ให้คนเหล่านี้เหยียบย้ำ……เช่นนั้น เช่นนั้นเหมยอู่ก็ตายเสียดีกว่า …… ”
ฉินหรูเหลียงเม้มปาก สีหน้าประกายความพยายาม เอ่ยขึ้นอย่างเย็นชาว่า “เจ้าอยู่ที่สวนดอกพุดตานอยู่ดีๆ แล้ววิ่งมาที่สวนสระวสันตฤดูทำไม？”
