เฉินเสียนพูดอย่างเฉยเมย “ถ้าข้าไม่จัดการกับเขา แน่นอนว่าบางคนต้องการรอให้เขาตาย ไม่คิดว่าที่พี่น้องจะกินเลือดกินเนื้อกันมีน่าสนใจกว่ารึ? เฮ่อเซียงจะเป็นประโยชน์ในอนาคต ถ้าข้าฆ่าลูกชายของเขาด้วยตัวเอง แม้ว่าเขายังเต็มใจให้ข้าใช้ ข้าก็ไม่กล้าใช้”
ฉินหรูเหลียงหันข้างมองไปที่นาง ใบหน้าของนางอยู่ในแสงลึกตื้นตอนกลางคืน และการแสดงออกทำให้คนคาดเดาไม่ได้
นี่ยังเป็นเฉินเสียนคนเดิมหรือไม่?
คนอาจจะใช่คนเดิมคนนั้น แต่หัวใจของนางเปลี่ยนไปจากเดิมเยอะมาก
นางเหมือนปล่อยมือเดินบนสะพานลูกโซ่ที่อยู่เหนือหน้าผาด้วยความรู้สึกเด็ดขาดและบ้าคลั่ง แต่ในขณะเดียวกัน นางก็ดูมีสติสัมปชัญญะและมีเหตุผลมาก
เฉินเสียนก็พูดอีกครั้งและพูดทีละคำ “เฮ่อฟั่ง คน นี้ สมควร ตาย จริงๆ”
ไม่รู้ว่าผ่านไปกี่ซอกซอยแล้ว เฉินเสียนได้หยุดอยู่หน้าประตูแห่งหนึ่ง
นางหันกลับมามองที่ประตู ยกเว้นตราประทับที่ประตู ทุกอย่างยังคงคุ้นเคย
นี่คือประตูข้างเรือนของซูเจ๋อ
เฉินเสียนจำได้ว่าซูเจ๋อขึ้นไปบนภูเขาเพียงลำพัง และเมื่อช่วยชีวิตนางจากถ้ำของโจรภูเขา นางเดินผ่านประตูนี้ ไปที่ในเรือนของซูเจ๋อที่เคยทำอาหารให้เขากิน ที่นี่ได้ผ่านไปแล้ว
นางและซูเจ๋อเคยพบกันที่หน้าประตูนี้ ยืนอยู่ข้างประตูและพูดคุยกันเบาๆ และทั้งสองคนยังไม่ยอมแยกห่าง
ในตอนนั้นนางได้ยืนอยู่ตรงที่ที่นางยืนอยู่ตอนนี้ มองดูแสงสลัวที่ส่องอยู่ทางด้านหลังประตู ทำให้โครงร่างของซูเจ๋อสว่างขึ้น
นางมองดูเขายกมือขึ้นเพื่อฆ่าใครบางคนภายใต้แสงจันทร์โดยไม่ลังเล
ฉินหรูเหลียงยังมองไปที่ประตูและพูดว่า “คืนนี้ท่านเพียงแค่ขอให้เฮ่อเซียงช่วยหลีกเลี่ยงการทรมานของเขา ต่อไปควรทำอย่างไร?”
“ต่อไปควรทำอย่างไร จริงๆ แล้วข้าเองก็ยังไม่รู้”เฉินเสียนยืดแขนลูบรอยและตัวสลักของประตูสักพัก แล้วพูดเบาๆ ว่า “ข้าไม่รู้ว่าเขาเคยรู้สึกแบบข้าในตอนนี้หรือไม่ ไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร ทุกอย่างก็แค่ปล่อยวางแล้วสู้ให้ถึงที่สุด”
เฉินเสียนไม่ได้อยู่นานเท่าไหร่นักก็ได้จากไป
นางอ้อมไปทางประตูใหญ่ของเรือนซูเจ๋อ ไม่ได้เดินขึ้นไปข้างหน้า เพียงแค่ยืนมองอยู่ที่มุมเงียบๆ สักพักแล้วหันตัวพูดว่า “เรากลับกันเถอะ”
เมื่อกลับไปถึงสวนสระวสันตฤดู ก็เที่ยงคืนแล้ว
อวี้เยี่ยนกับแม่นมซุยไม่รอให้เฉินเสียนกลับมา ต่างก็ไม่กล้านอน และจุดไฟรอตลอด
เมื่อได้เห็นนางกลับมาแม่นมซุยได้เข้ามารีบถาม “เป็นอย่างไรบ้างเพคะ องค์หญิงมีวิธีที่จะช่วยใต้เท้าหรือยัง?”
เฉินเสียนส่ายหน้า และเดินตรงไปที่โต๊ะหนังสือแล้วนั่งเหม่ออยู่ที่นั่น
นางนั่งพักครึ่งคืน อวี้เยี่ยนอยู่ข้างๆ ก็เป็นห่วงและพูดว่า “องค์หญิง พักผ่อนสักหน่อยเถอะเพคะ ถ้าท่านทำเช่นนี้ ร่างกายจะทรุดลงได้นะ……”
เฉินเสียนทำเหมือนไม่ได้ยิน
นางไม่สามารถแบ่งเวลาในการดูแลตัวเองได้ นางต้องใช้สมองคิดหาวิธีที่จะช่วยชีวิตซูเจ๋อ
เมื่อท้องฟ้าด้านนอกหน้าต่างสว่างเล็กน้อย เฉินเสียนก็เงยหน้าขึ้นทันทีและมองดูแม่นมซุย “เอ้อร์เหนียง เจ้ารู้จักคนส่งจดหมายที่ผ่านมาของซูเจ๋อหรือไม่? เขาสามารถหลบเลี่ยงผู้คนและสามารถส่งจดหมายไปยังชายแดนทางใต้ได้ เย่เหลียง และสามารถส่งไปที่เป่ยเซี่ยได้ เขาต้องมีคนเชี่ยวชาญในการส่งจดหมายแน่”
แม้ว่าสมองจะหนักหน่วงและเจ็บปวด แต่ดวงตาของเฉินเสียนก็ยังคงส่องแสงสว่าง
เมื่อเอ้อร์เหนียงได้ฟัง สติก็ได้กลับมาทันที พูดว่า “ในเมืองหลวงคนที่รับผิดชอบส่งจดหมายออกนอกเมืองให้ใต้เท้าบ่าวรู้จักเพคะ”
เฉินเสียนทั้งปูแผ่นกระดาษจดหมายทั้งหยิบพู่กันจุ่มหมึกเขียน พูดว่า “อาศัยเวลาที่ฟ้ายังไม่สว่างมาก รีบไปเชิญคนส่งจดหมายมา”
แม่นมซุยรีบไปจัดการ พู่กันในมือของเฉินเสียนได้หยุดนิ่ง จดหมายก็ได้เขียนเสร็จแล้ว ได้เอาจดหมายใส่ซองและปิดผนึกไว้
แต่ว่านางดูจดหมายในมือ และพูดพึมพำอยู่คนเดียว “แบบนี้ไม่ได้ อาจจะไม่ทันเวลา”
อวี้เยี่ยนไม่รู้ว่านางกำลังพูดถึงอะไร จึงได้จัดเตรียมชาอุ่นๆ สักถ้วยไว้ให้อย่างเป็นห่วง
จากนั้นเฉินเสียนก็เขียนจดหมายอีกสองฉบับ แววตาของนางดูสงบและแน่วแน่
หนึ่งในสามจดหมายนี้จะส่งไปยังใต้เท้าเจิ้งเหรินโฮ้วในเจียงหนาน หนึ่งฉบับถูกส่งไปยังท่านแม่ทัพโฮ้วที่ชายแดนทางใต้ และอีกฉบับจะส่งไปยังเย่เหลียง
ถ้านางจำไม่ผิด ตอนที่อยู่ในเจียงหนาน เจิ้งเหรินโฮ้วเชื่อฟังคำพูดของซูเจ๋อ เจิ้งเหรินโฮ้วน่าจะเป็นคนของซูเจ๋อ
เจียงหนานเป็นดินแดนที่อุดมสมบูรณ์ และเป็นพรมแดนระหว่างทางเหนือและทางใต้ของต้าฉู่ ที่ตั้งทางภูมิศาสตร์มีความสำคัญมาก หากไม่มีคนของตัวเองจะต้องมีอุปสรรคมากมาย
ซูเจ๋อคงคิดเรื่องนี้มานานแล้ว ถึงให้เจิ้งเหรินโฮ้วอยู่ในเจียงหนาน และอยู่ในตำแหน่งที่ไม่เด่น เมื่อจำเป็นเขา ถึงเข้าควบคุมเมืองเจียงหนานได้ในคราวเดียว
หลังจากที่ผู้ส่งสารมาถึง เฉินเสียนก็ส่งจดหมายให้เขาและอธิบายอย่างละเอียดระมัดระวังว่า จดหมายทั้งสามนี้จะต้องถูกส่งไปอย่างรวดเร็ว และส่งไปให้ถึงมือของอีกฝ่ายให้ได้ไม่ว่าจะเวลากลางวันหรือกลางคืน
ในไม่ช้าผู้ส่งสารก็รับจดหมายของเฉินเสียน และออกจากจวนฉินอย่างเงียบๆ ในช่วงเช้าตรู่
เฉินเสียนนั่งจนถึงรุ่งสาง กระดูกของนางเย็นชาและแข็งทื่อตั้งนาน
ทันทีที่นางยืนขึ้น และพึมพำกับตัวเอง “จากที่นี่ถึงเจียงหนาน ออกเดินทางไม่หยุดทั้งกลางวันกลางคืน และต้องใช้เวลาอย่างน้อยหกเจ็ดวันในการกลับไปกลับมา……”
จากนั้นเธอก็คิดหาวิธีต่อสู้ในช่วงหกหรือเจ็ดวันนี้
ทันทีที่เสียงได้หายไป เฉินเสียนไม่มีเวลาคิดอย่างละเอียด ก็รู้สึกข้างหน้าดำมืดไป แล้วก็ล้มลงกับพื้น
ในเวลานี้อวี้เยี่ยนเหนื่อยมากจนเผลอหลับไป คิดว่าเฉินเสียนเป็นลมหมดสติไปในทันที และหน้าของนางก็ซีดด้วยความกลัว นางรีบวิ่งไปทันทีและอุทานว่า “องค์หญิง!”
ในตอนกลางคืน ห้องขังในศาลยุติธรรมต้าหลี่นั้นเย็นยะเยือกราวกับถ้ำน้ำแข็ง
ผู้คุมนักโทษที่อยู่ในคุกรู้สึกอนาถ กองไฟถ่านในเตาไม่เคยหยุดนิ่ง แผดเผาเป็นสีแดง ถึงแม้เป็นเช่นนี้ ผู้คุมทั้งสองยังคงหนาวสั่น นับประสาอะไรกับคนในเรือนจำ
นักโทษในศาลยุติธรรมต้าหลี่นี้มีน้อยมาก จึงได้เปลี่ยนเป็นเรือนจำของกรมอาญาและห้องขังของจิงจ้าวอิ่น และทันทีที่ฤดูหนาวเข้ามา ทุกวันมีคนจำนวนมากที่แข็งจนตาย
ผู้คุมทั้งสองเห็นซูเจ๋อนั่งก้มศีรษะโดยนั่งพิงกำแพง กลัวว่าเขาจะแข็งตายในลักษณะคลุมเครือนี้ ได้ไปยืนยันหลายครั้งในช่วงกลางคืน ถึงแม้เขาจะเย็นไปทั้งตัว แต่ก็ยังมีลมหายใจ
ไม่ว่าจะด้วยเจตนาดีหรือกลัวว่าซูเจ๋อจะแข็งจนตายและจะทำให้ผู้คุมเดือดร้อน พวกเขาจึงเอาอ่างถ่านอีกอัน แยกถ่านไฟออก และวางไว้ข้างทางเดินซึ่งอยู่ไม่ไกลจากซูเจ๋อมากนัก
เมื่อถึงวันรุ่งขึ้น ก็ถอยออกไปอย่างรวดเร็ว
เช้าตรู่ เสียงล็อกเหล็กในเรือนจำดังขึ้น อากาศที่หนาวเย็นเป็นพิเศษ
เฮ่อฟั่งเดินเข้าไปในห้องขังด้วยชุดที่แต่งกายเหมาะเจาะสวยงาม และจากที่สูงมองลงดูซูเจ๋ออย่างเงียบสงบ เลือดอยู่บนเสื้อผ้าเขาทั้งสีแดงสีขาว พร้อมด้วยแสงแรกที่เข้ามาจากหน้าต่างบานเล็กซึ่งดูสดใสมาก
เฮ่อฟั่งยิ้มและกล่าวอย่างสบายๆ ว่า “เป็นเช่นไรบ้าง ใต้เท้าซู หลังจากพักค้างคืนที่ศาลยุติธรรมต้าหลี่ของข้าเมื่อคืนนี้ รู้สึกดีหรือไม่?”
ไม่นาน คิ้วของซูเจ๋อก็ขยับ ใบหน้าของเขาซึ่งเงียบราวกับประติมากรรมที่ไร้ที่ติ ค่อยๆ ฟื้นคืนสภาพที่ดูเย็นชาบ้างเล็กน้อย
ดวงตาเรียวเล็กของเขาหรี่ลงเล็กน้อย และแสงก็ตกลงไปในดวงตาของเขา เป็นแสงสีซีดที่ไม่มีอุณหภูมิ
เขาไม่แม้แต่จะมองไปที่เฮ่อฟั่ง และพูดอย่างใจเย็นว่า “ใช้ได้”
เฮ่อฟั่งหงุดหงิดเล็กน้อย กลับยิ้มแล้วพูดว่า “ควรค่าแก่การเป็นบัณฑิตที่สง่างาม กายอยู่ในคุก ความแข็งแกร่งยังคงอยู่! แต่ไม่ว่าจะเป็นผู้รู้หนังสือหรือนักรบ เมื่อมาถึงศาลยุติธรรมต้าหลี่ยังจะปากแข็งกระดูกแข็ง ข้าจะฉีกปากท่านให้ขาด และจะหักกระดูกของท่านให้แหลกสลาย!”
