เฮ่อโยวเอ่ยอย่างขบขันว่า “เพื่อเพิ่มพูนวิชาความรู้ของฝ่าบาท ไม่แน่ว่าพรุ่งนี้พวกเขาอาจจะจัดตั้งหน่วยงาน เขียนสาส์นกราบทูลข้อราชการร่ายยาวแบบนี้ต่อไป ฝ่าบาททรงทอดพระเนตรไปเรื่อยๆ อีกหน่อยก็ค่อยชินเองพ่ะย่ะค่ะ”
เฉินเสียนอดคิดถึงท่าทางของซูเจ๋อตอนที่เขาอ่านสาส์นกราบทูลข้อราชการไม่ได้ เขากวาดสายตาอ่านสาส์นข้อราชการนั้นอย่างรวดเร็วด้วยสายตาที่เรียบเฉย หลุบเปลือกตาลงเพียงเล็กน้อยก็กวาดสายตาอ่านได้จนจบภายในรวดเดียว
เมื่อไรนะ เธอถึงจะทำได้อย่างเขา
เฉินเสียนอ่านต่อไปอย่างอดทนและถามว่า “ช่วงนี้ท่านพ่อของเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง”
“สภาพจิตใจดีขึ้นกว่าเมื่อก่อนพ่ะย่ะค่ะ อาจจะเป็นเพราะหยุดพักอยู่ที่เรือนมานาน เวลานี้จึงไม่ได้สนใจกิจของราชสำนัก” เฮ่อโยวบอก “เขาเพียงแต่ต้องการใช้ชีวิตในวัยชราอย่างสงบ บางครั้งก็นัดสหายเก่ามาเล่นหมากกระดานและดื่มชาที่เรือนพ่ะย่ะค่ะ”
เฉินเสียนพยักหน้ารับรู้
เฮ่อโยวกล่าวอีกว่า “อันที่จริงแบบนี้ก็ดีไม่ใช่หรือพ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท”
“เจ้าหมายถึงแบบไหน”
เฮ่อโยวกล่าวว่า “เมื่อก่อนราชสำนักเป็นเหมือนบ่อน้ำที่เหือดแห้ง เหล่าขุนนางไม่แม้แต่จะยอมกวนให้เกิดคลื่น แต่วันนี้ราชสำนักกลับเต็มไปด้วยความมีชีวิตชีวา ขุนนางเก่าแก่เหล่านั้นดูเหมือนจะกลับมามีชีวิตอีกครั้ง แม้ว่าพวกเขาจะโต้เถียงกับฝ่าบาทเหมือนคนแก่ที่ซุกซน แต่พวกเขาก็กลับมาบริหารกิจของราชสำนักอย่างกระตือรือร้น ถึงอย่างไรก็เป็นเรื่องที่น่าปลื้มใจยิ่งนัก”
เฉินเสียนกระตุกยิ้มและกล่าวว่า “ดูเหมือนการโต้เถียงกับข้าบ่อยๆ จะทำให้พวกเขามีอายุยืนยาวขึ้นอีกสองปี” เธอหยุดนิดหนึ่งและถอนหายใจ “เป็นเช่นนั้นก็ดี”
เพียงแต่เรื่องที่ขุนนางชั้นผู้ใหญ่ฟ้องร้องซูเจ๋อในการเข้าเฝ้ายามเช้า กลายเป็นเหมือนหนามแหลมที่ทิ่มแทงอยู่ใจในของเฉินเสียน
มีครั้งนี้เป็นครั้งแรก หลังจากนั้นแทบทุกวันก็จะมีขุนนางยื่นฟ้องร้องมาอีก การทูลคราวก่อนมีบันทึกซึ่งแสดงให้เห็นว่าซูเจ๋อเข้าออกวังหลังอยู่บ่อยครั้ง จากหน้าสองหน้าเป็นสามสี่หน้า แล้วก็เป็นห้าหน้าหกหน้า
เฉินเสียนพยายามเลี่ยงพูดถึงเรื่องนี้มาตลอด หลังจากนั้นการฟ้องร้องของขุนนางชั้นผู้ใหญ่ก็เริ่มทำให้เฉินเสียนรำคาญจนเหลือจะทน เธอจึงเอ่ยอย่างอารมณ์เสียว่า “ข้าเพียงแต่เชิญใต้เท้าซูไปไปกินอาหารเย็นเพียงหนึ่งมื้อ ไม่ได้เชิญให้เขาค้างคืน พวกท่านกังวลอะไรไม่เข้าเรื่อง!”
“ใต้เท้าซูเข้าออกวังหลังอย่างอิสระ ไม่สอดคล้องกับขนบ ฝ่าบาททรงอย่า…”
เฉินเสียนขัดจังหวะ “เอาละ ถ้าพูดอะไรเยิ่นเย้อกว่านี้อีกสักประโยคละก็…” เฉินเสียนหรี่ตามองขุนนางผู้นั้นและยิ้มเยาะ “เชื่อหรือไม่ว่าคืนนี้ข้าจะเชิญให้เขาค้างคืนที่พระตำหนักไท่เหอ”
เหล่าขุนนางชั้นผู้ใหญ่หยุดพูดทันที พวกเขารู้ว่าจักรพรรดินีมีนิสัยแปลกๆ และหัวแข็ง หากนางโมโหขึ้นมาจริงๆ นางย่อมทำจริงตามที่พูดแน่นอน ดังนั้นเหล่าขุนนางชั้นผู้ใหญ่จึงไม่ได้นำเรื่องนี้มาโต้แย้งในราชสำนักอีก แต่การยื่นฎีกาฟ้องร้องในการเข้าเฝ้ายามเช้ายังจำเป็นต้องมีต่อไป
เมื่อนึกถึงคำพูดของซูเจ๋อตอนที่เขากลับออกไปจากพระตำหนักไท่เหอเมื่อคืนนี้ขึ้นมาได้ เฉินเสียนจึงเรียกให้เหลียนชิงโจวเข้าวังและให้นำไม้วูเฉินที่เขาเพิ่งได้มามาด้วย
ไม้วูเฉินนั้นหนักมากจนต้องใช้คนจำนวนมากขนเข้ามาในวัง
เฉินเสียนเลิกผ้าที่คลุมไว้ออกดู เป็นไม้สีดำสนิทราวกับถ่าน เธอลองใช้เท้าเตะๆ ดูและพบว่ามันแข็งมาก
เฉินเสียนกล่าวว่า “ได้ยินมาว่าช่วงนี้เจ้าออกทะเลไปหาสมบัติ?”
เหลียนชิงโจวซุกแขนเสื้อและเอ่ยอย่างสุภาพว่า “การค้าขายในต้าฉู่ซบเซาอยู่มิใช่หรือพ่ะย่ะค่ะ โชคดีที่กระหม่อมยังมีเรืออยู่สองลำ จึงออกทะเลเพื่อดูว่ามีเรืออับปางที่พอจะเก็บของตกๆ หล่นๆ บ้างได้หรือไม่ จากนั้นเลยถือโอกาสตกปลาหาเลี้ยงชีพ”
“ฟังดูช่างน่าเวทนาเสียจริง” เฉินเสียนถามว่า “แล้วเจ้าเจอของล้ำค่าอะไรบ้างหรือไม่”
เหลียนชิงโจวชี้ไปที่ไม้วูเฉิน เอ่ยอย่างไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี “มีแค่สิ่งนี้กับหอยมุกอีกนิดหน่อยพ่ะย่ะค่ะ”
เฉินเสียนลูบคางและกล่าวว่า “ก็ไม่เลวนี่”
เหลียนชิงโจวกล่าวว่า “หอยมุกเหล่านั้นดูเหมือนสวยงาม แต่ไม่มีประโยชน์เหมือนข้าวสาร อีกทั้งยังมีค่าน้อยกว่าเงินทอง ดังนั้นจึงไม่มีประโยชน์มากนัก”
เฉินเสียนบอกว่า “เจ้าโง่หรือเปล่า เอาไข่มุกมาทำเครื่องประดับ เป็นต่างหูมุก สร้อยคอ ยังมีปิ่นปักผมอีก ผู้หญิงชอบทั้งนั้นตราบใดที่มันสวยพอ”
เหลียนชิงโจวชะงักนิดหนึ่งเมื่อเฉินเสียนเตือนให้ตระหนัก ดูเหมือนในตลาดแทบจะไม่มีเครื่องประดับที่ทำมาจากหอยมุกเลย
เฉินเสียนยังกล่าวอีกว่า “ส่วนไข่มุกที่สีไม่สวยก็ให้นำมาบดเป็นผงละเอียด มีสรรพคุณช่วยบำรุงผิวพรรณของสตรีให้ขาวเนียนละเอียด”
เหลียนชิงโจวยิ้มอย่างน่ามอง แววตาเต็มไปด้วยเล่ห์เหลี่ยมแพรวพราวราวกับจิ้งจอก
เฉินเสียนตบบ่าของเขา เลิกคิ้วขึ้นและเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจนักว่า “เจ้ากลับไปนำผงไข่มุกมาให้ข้า ข้าจะเอามาทาหน้าแล้วช่วยเจ้าชวนเชื่อสินค้าให้เอง ผงไข่มุกที่ขนาดจักรพรรดินียังใช้ ราคาก็ไม่ได้แพง เหล่าสตรีร่วมแผ่นดินต้าฉู่ของข้าจะปฏิเสธลงได้อย่างไร”
เหลียนชิงโจวประสานมือคารวะ “ฝ่าบาทยังมีช่องทางดีๆ เสมอ ครั้งนี้นับเป็นเกียรติยิ่งนัก กระหม่อมขอน้อมรับด้วยความยินดีพ่ะย่ะค่ะ”
เฉินเสียนยิ้มพลางหรี่ตา “แล้วเจ้าจะขอบคุณข้าอย่างไร”
เหลียนชิงโจวกล่าวว่า “เห็นจะเป็นการดีที่จะถวายไม้วูเฉินนี้ให้ฝ่าบาท”
เฉินเสียนกล่าวอย่างพอใจว่า “ไม่เสียแรงที่คุยเรื่องการค้ากับเจ้า บังเอิญช่วงนี้ข้าอยากประดิษฐ์เครื่องเรือนอย่างหนึ่งพอดี คงเหมาะมากทีเดียวถ้าใช้ไม้วูเฉินอายุนับร้อยปีที่ทนทานไม่ผุไม่กร่อนเช่นนี้”
เหลียนชิงโจวถามว่า “ฝ่าบาทต้องการทำอะไรหรือพ่ะย่ะค่ะ”
เหลียนชิงโจวถึงกับตากระตุกเมื่อเฉินเสียนสั่งให้คนแอบย้ายบัลลังก์มังกรจากราชสำนักมาตากแดดที่อุทยานอวี้ฮัว
เฉินเสียนกล่าวว่า “ในช่วงเหมันตฤดู บัลลังก์มังกรตัวนี้นั่งแล้วเย็นก้นนัก พอถึงคิมหันตฤดูก็ร้อนจนผดขึ้น ข้าอยากจะเปลี่ยนเป็นแบบที่เหมาะกับสภาพอากาศมากกว่า”
ข้อสำคัญคือมันจะต้องทำจากทองคำบริสุทธิ์และมีน้ำหนักมาก
เฉินเสียนจำได้ว่านายช่างไม้ของซูเจ๋อแกะสลักได้ดีมาก เธอขอให้เหลียนชิงโจวนำแบบแปลนไปแถวชานเมือง ใช้ไม้วูเฉินประดิษฐ์เป็นบัลลังก์มังกรที่เหมือนกันทุกประการขึ้นมา
แน่นอนว่าอาจารย์ช่างไม้ผู้ชรายินดีเป็นอย่างยิ่งที่ได้รับมอบหมายงานนี้ เพราะถือว่านี่เป็นความสำเร็จอย่างหนึ่งสำหรับผู้ทำงานศิลปะ
บรรดาขุนนางชั้นผู้ใหญ่ในราชสำนักต่างประหลาดใจมากว่าเหตุใด อยู่ๆ เฉินเสียนจึงมีเงินมาจัดสรรสำหรับการสร้างเขื่อน ทั้งยังเป็นทองคำแท่งแท้ๆ อีกด้วย ถ้าขุนนางเหล่านั้นรู้ว่านั่นคือบัลลังก์มังกรที่หลอมกลายเป็นทองแท่ง พวกเขาจะต้องกระอักเลือดเป็นแน่
บัลลังก์มังกรที่เฉินเสียนนั่งอยู่ทุกวันดูเหมือนไม่มีอะไรแตกต่างจากเดิม ทว่าภายนอกนั้นแค่เคลือบทองเอาไว้ แต่เฉินเสียนนั่งแล้วรู้สึกสบายใจมากกว่า
บัลลังก์มังกรตัวก่อนเปื้อนเลือดผู้คนมามากมาย เธอไม่ชอบ ส่วนตัวนี้สะอาดแถมยังใช้งานได้จริง
ถึงแม้จะนับว่ายังน้อยนิด แต่ทุกรายการจัดสรรค่าใช้จ่ายของเมืองหลวงจะต้องดำเนินการให้ลุล่วง ตอนนี้ประชาชนลำบากยากแค้น และการนำพาต้าฉู่ไปสู่ความรุ่งเรืองยังคงต้องดำเนินต่อไป
เฉินเสียนพยายามคิดหาวิธีเท่าที่คิดได้แล้ว และไม่มีทางจะรีดเค้นทรัพย์สินเงินทองจากที่ไหนได้อีกทั้งในวังหรือนอกวัง
หลังจากผ่านพ้นปีที่ลำบากยากแค้น คิดไม่ถึงว่าปีต่อมา อยู่ๆ เย่เหลียงซึ่งเดิมทีปฏิเสธที่จะช่วยเหลือต้าฉู่กลับเปลี่ยนใจให้ต้าฉู่หยิบยืมเงินทอง ทว่ามีเงื่อนไข
นั่นคือการให้องค์ชายหกแห่งเย่เหลียงเข้ามาอยู่ที่วังหลังเพื่อสร้างสัมพันธ์เกี่ยวดองกับต้าฉู่
เฉินเสียนโกรธเป็นฟืนเป็นไฟและก่นด่าอย่างโมโห “จักรพรรดิเย่เหลียงช่างไร้ยางอาย! ยอมขายได้แม้กระทั่งโอรสเพื่อผลประโยชน์!”
ในตอนแรกเหล่าขุนนางต่างพากันตกใจ ครั้นแล้วก็โกรธมาก ในท้ายที่สุดก็สงบลง
ทว่าปัจจัยความช่วยเหลือจากเย่เหลียงก็นับว่ามหาศาลจริงๆ แม้ว่าเงินหนึ่งแสนตำลึงและเสบียงอาหารหนึ่งแสนต้านจะไม่ช่วยเปลี่ยนแปลงสภาพที่ยากลำบากของต้าฉู่ได้อย่างสิ้นเชิง แต่ก็ช่วยแก้ไขปัญหาเฉพาะหน้าที่เร่งด่วนได้
ดังนั้นการทูลราชกิจในยามเช้าจึงต้องหารือเกี่ยวกับเรื่องนี้อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ขุนนางชั้นผู้ใหญ่ทอดถอนใจและกล่าวว่า “การที่เย่เหลียงยื่นข้อเสนอนี้มาในยามนี้ ไม่ต่างอะไรกับการฉวยโอกาสยามที่ผู้อื่นกำลังลำบาก ช่างน่าละอายยิ่งนัก!”
“เย่เหลียงต้องคิดจะแทรกแซงกิจของราชสำนักผ่านหวังหลัง เพื่อให้บรรลุเป้าหมายแอบแฝงของตนเองเป็นแน่!”
ทุกคนต่างพากันประณามอย่างเห็นพ้องต้องกัน หลังจากนั้นเมื่อบรรยากาศสงบลง พวกเขาจึงเริ่มวางแผนอย่างไตร่ตรองอีกครั้ง
