ซูเจ๋อซ่อนรอยยิ้มในดวงตาของเขาไม่ได้ และพูดว่า “ขอข้าดูขาของท่านหน่อย กระแทกตรงไหน หากท่านยังไม่พูด ข้าก็ต้องดูขาทั้งสองข้าง”
“ข้าโกหกท่าน”
“ข้าไม่เชื่อ”
เฉินเสียนทำหนทางจริงๆ ดังนั้นนางจึงค่อยๆ กดมือของเขาไปที่บริเวณต้นขาของนางและพูดว่า “ตรงนี่ อย่าดูเลย มันใกล้จะหายหมดแล้ว”
ซูเจ๋อมีเพียงกระโปรงบางๆ กั้นอยู่ และฝ่ามือลูบเบาๆ สัมผัสอันอบอุ่นของเขาแผ่ไปที่ขาของเฉินเสียน ทำให้หัวใจของเฉินเสียนสั่นเทา
นางขึ้นไปบนเตียงของซูเจ๋อ และหนุนหมอนของเขา โดยที่ศีรษะของนางวางอยู่บนแขนของเขา ซูเจ๋อจะไม่ยอมให้นางลงไปอีกง่ายๆ
ซูเจ๋อใช้คางลูบไปที่หน้าผากของเฉินเสียน และถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลว่า “ทำไมถึงเรียกอาเซี่ยนว่าน่องน้อยตั้งแต่แรก?”
เฉินเสียนเม้มริมฝีปากยิ้ม แล้วตอบว่า “ตอนแรกเห็นน่องของเขาทั้งสองนุ่มๆ เหมือนข้าวเหนียว เลยเรียกเขาว่าน่องน้อยฟังแล้วสนุกดี ถ้าข้ารู้ว่าเป็นลูกชายของท่านแต่แรก ข้าจะตั้งให้จริงจังกว่านี้”
ซูเจ๋อจูบที่หน้าผากของนาง “เรียกน่องน้อยก็ดีเหมือนกัน”
เดิมที่เฉินเสียนแก้ความเหนื่อยล้ากับซูเจ๋อ แต่แล้วเฉินเสียนก็เอนกายพิงเขาตัวเองผล็อยหลับไปเสียก่อน
ในวันที่สองเฉินเสียนตื่นนอนในห้องของซูเจ๋อ ในฤดูร้อนฟ้าสว่างแต่เช้า แต่จริงๆ แล้วเวลานั้นเช้ามาก
เฉินเสียนยื่นมือของนางออกเพื่อคลำหากระโปรงตัวเอง ทำให้การเคลื่อนไหวเบาที่สุดเท่าที่จะทำได้ จะได้ไม่ต้องการรบกวนซูเจ๋อ เพียงแต่ว่าซูเจ๋อหันไปข้างหนึ่ง และกดร่างกายของนาง แล้วลมหายใจก็ไหลลงที่คอของนาง และเฉินเสียนก็รู้แล้วว่าเขาได้ตื่นนอนแล้ว
เฉินเสียนไม่มีคำจะพูด ได้ใช้แขนที่เหยียดยาวออกไปของนางก็โอบรอบเอวของเขา และกดทับลงบนแผ่นหลังของเขาเบาๆ และแน่นขึ้น
ครู่หนึ่ง แขนของซูเจ๋อยาวกว่าแขนของนาง และเขาก็หยิบกระโปรงให้นาง เขาเอนตัวพิงหมอนอย่างเกียจคร้าน เส้นผมสีดำแผ่บนไหล่ของเขา แสงยามเช้าได้ส่องเงาเข้ามาที่หน้าต่างเล็กน้อย และพูดอย่างเกียจคร้าน “ลุกขึ้นเถอะ”
เฉินเสียนรีบแต่งตัวและพูดว่า “หลังจากที่ข้าลุกขึ้นแล้ว ท่าต้องนอนพักสักครู่”
“อืม”
“อยากฟังนิทานเรื่องอะไร ให้อาเซี่ยนมาเล่าให้ท่านฟัง”
“ได้”
เฉินเสียนสวมเสื้อผ้าเสร็จ ครุ่นคิดครู่หนึ่งเหลือบตาลงแล้วกล่าวว่า “ใช่แล้ว ช่วงสองวันนี้ในราชสำนักอาจจะยุ่งอยู่นิดหน่อย หลังจากสองวันแล้วค่อยเจอกันใหม่”
ซูเจ๋อมองดูท่าทางของนางและกล่าวว่า “อย่าฝืนตัวเองมากเกินไป”
หลังจากออกมาจากเรือนของซูเจ๋อแล้ว เฉินเสียนก็กลับไปที่ตำหนักไท่เหอ เพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าตามปกติก่อนไปที่ท้องพระโรงในตอนเช้า
เมื่อที่สำนักหอดูดาวได้ดูฤกษ์ดีแล้ว พิธีสำหรับนางและองค์ชายหกมีกำหนดขึ้นในคืนพรุ่งนี้
ในพระราชวังมีงานเลี้ยง ถึงจะไม่ใช่งานเลี้ยงใหญ่แต่ก็ต้องเตรียมให้เหมาะสมอยู่ดี กองพระภูษาได้ส่งชุดคลุมของจักรพรรดิชุดใหม่ที่มีพื้นสีแดงและลายปักหงส์สีทอง ซึ่งยังคงความวิจิตรงดงามเหมือนเดิม
นั้นคือเตรียมไว้ให้นางสวมใส่ที่งานเลี้ยงในวังของคืนพรุ่งนี้ สันนิษฐานว่าองค์ชายหกก็ส่งไปเช่นกัน
เฉินเสียนไม่ต้องการให้ซูเจ๋อรู้ ในตำหนักไท่เหอไม่เคยกล่าวถึงใต้เท้าซู อย่างไรก็ตาม องค์ชายหกก็ได้อาศัยอยู่ในวังหลังแล้ว และก็ไม่สามารถกลับไปแก้ไขได้แล้ว
ในตอนเย็น เมื่ออวี่เยี่ยนเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เฉินเสียนเสร็จ เฉินเสียนกล่าวว่า “ใส่ชุดสีเหลืองตัวนั้นเถอะ”
ชุดคลุมจักรพรรดิสีแดงห้อยลงบนฉากกั้น เด่นชัดมาก อวี่เยี่ยนลังเลและพูดว่า “ฝ่าบาทไม่สวมสีแดงชุดนี้หรือเพคะ? ใส่สีเหลือง ข้าเกรงว่าเหล่าขุนนางใหญ่จะไม่พอใจเอา”
เฉินเสียนกล่าวว่า “ข้าต้องพึ่งพาความพอใจของพวกเขาถึงจะมีชีวิตอยู่ต่อได้หรือ? สวมชุดสีแดงเอาไว้ก่อนวันหลังค่อยใส่”
“เพคะ”
คืนนี้เป็นคืนที่กับองค์ชายหกเสร็จพิธี องค์ชายหกสวมชุดมงคลสีแดง นางยังสวมชุดคลุมจักรพรรดิสีเหลืองสดใสซึ่งไม่เหมาะสม แต่ต้องการให้นางสวมชุดมงคลยืนเทียบคู่อยู่กับองค์ชายหก ยิ่งไม่เหมาะสม
ตามอันดับในวังหลัง การปฏิบัติต่อองค์ชายหกนั้นเหมือนกับของปฏิบัติของนางสนมผู้สูงศักดิ์ในวังหลังของราชวงศ์ก่อนหน้า งานเลี้ยงที่จัดขึ้นในพระราชวังคืนนี้ เป็นขั้นตอนที่จำเป็นในการให้ความสำคัญกับความสัมพันธ์ระหว่างสองอาณาจักร ถ้าหากมิใช่เช่นนั้น มีเพียงจักรพรรดินีเท่านั้นที่สามารถทำงานคู่กันกับจักรพรรดิได้
ในอุทยานอวี้ฮัวนั้นประดับประดาด้วยโคมไฟของพระราชวังที่ส่องประกายอยู่ในป่า เหมือนหิ่งห้อยในคืนฤดูร้อน
เฉินเสียนออกมาจากพระตำหนักไท่เหอ และเดินไปที่สวนอุทยานอวี้ฮัวซึ่งมีขุนนางอยู่ที่นั่น
คืนนี้องค์ชายหกทรงสวมชุดมงคลนั้นจริงๆ ผมสีดำสวมมงกุฎทอง ดูหล่อเหล่า และเต็มไปด้วยความกระฉับกระเฉงเก่งกาจ
หลังจากที่เหล่าขุนนางและองค์ชายหกเห็นเฉินเสียนมาถึง สีหน้าของพวกเขาก็เปลี่ยนไป
รอยยิ้มบนใบหน้าขององค์ชายหกค่อยๆ จางหายไป และความขี้เล่นในดวงตาของเขาก็ตกตะลึงขึ้นมา ผู้หญิงคนนี้ไม่ต้องการแม้แต่จะสวมชุดมงคล และนางไม่ต้องการแม้แต่จะแสดงเล็กๆ น้อยๆ กับเขาเลยแม้แต่น้อย
องค์ชายหกพูดอย่างเย็นชาว่า “ฝ่าบาทนี้หมายความว่าอย่างไร งานเลี้ยงในวังนี้เป็นงานอภิเษกสมรสระหว่างข้ากับฝ่าบาทนะ ดังนั้นพระองค์จะเข้าร่วมงานเช่นนี้?”
เฉินเสียนเดินไปยังที่นั่งด้านบนอย่างใจเย็น ปัดเสื้อแล้วนั่งลงและมองดูเขา “องค์ชายหกไม่พอใจอะไรอย่างนั้นหรือ?” นางจ้องมองที่เขา และพูดอีกครั้งว่า “ข้าจำได้ว่าดูเหมือนว่า กองพระภูษาเคยส่งชุดมาให้แล้ว แต่ว่าข้ายุ่งมากจนลืมไปเลย”
องค์ชายหกตรัสว่า “ดูเหมือนว่า งานอภิเษกสมรสระหว่างข้ากับฝ่าบาท คงเป็นเพียงการเล่นของเด็กสำหรับพระองค์เท่านั้น”
เฉินเสียนเลิกคิ้วขึ้นและพูดว่า “การเล่นของเด็กที่ไหน ข้ามาที่นี่แล้วไม่ใช่หรือ เพียงแค่ไม่ใช่การแต่งงานธรรมดาของเหล่าชาวบ้าน ต้องการเสื้อผ้ามงคลแต่งงาน ออกมาเป็นคู่กัน ข้าคือจักรพรรดิ ต่อไปสามพระตำหนักหกเรือน ถ้าทุกคนให้ข้าใส่ชุดมงคลหนึ่งครั้ง ต่อไปทั้งในชีวิต ข้าจะแต่งงานอีกกี่ครั้ง? องค์ชายหกมาแต่ไกลเพื่อแต่งงาน สถานะยังไม่ถึงเป็นพระสวามี ข้านับถือท่านในฐานะแขก คืนนี้ข้าคือเจ้าภาพและท่านคือแขก มีอะไรจะเป็นไปไม่ได้”
ใบหน้าขององค์ชายหกค่อยๆ แสดงใบหน้าที่น่ารื่นรมย์อีกครั้ง ราวกับว่าความทุกข์ในช่วงเวลาสั้น ๆ ไม่เคยเกิดขึ้น เขายิ้มอย่างมีความหมาย ดวงตาประกายจ้องมองไปที่ร่างของเฉินเสียน และลากเส้นโครงร่างของนางอีกครั้ง และกล่าวว่า “มันหายากมาก ที่จะได้ยินท่านพูดมากในคราวเดียว ในกรณีนี้ ข้าเคารพท่าน เหล้าแก้วนี้ ท่านดื่มหรือไม่?”
เฉินเสียนหยิบแก้วเหล้าที่เหล้าเต็มแก้วที่วางบนโต๊ะและพูดว่า “องค์ชายหกเคารพซึ่งกันและกัน ข้าจะไม่ดื่มมันได้อย่างไร” หลังจากนั้น เงยหน้าดื่มจนหมดแก้วเพื่อแสดงถึงความเคารพ
จุดนี้ บรรยากาศที่น่าอึดอัดของสถานการณ์ก็ผ่อนคลายขึ้น
องค์ชายหกก็ดื่มเหล้าแก้วนั้น ก่อนจะเดินไปนั่งลงข้างเฉินเสียน
เหล่ากลุ่มบรรดาขุนนางก็นั่งลง งานเลี้ยงเริ่มขึ้น สายตาของเฉินเสียนสาดส่องไปที่เหล่าขุนนาง จึงพบว่าที่นั่งว่างอยู่ที่หนึ่งตรงด้านหน้า
นางไม่จำเป็นต้องถามก็รู้ว่าสำหรับซูเจ๋อ คืนนี้เขาไม่ได้มา
เฉินเสียนคิดว่า ตอนนี้เขาควรจะทานอาหารเย็นแล้ว และยาต้มก็คงไม่เหลือไว้ ถ้าเขานอนไม่หลับ อาเซี่ยนคงเฝ้าที่ข้างเตียงและเล่านิทานให้เขาฟัง
นางต้องการกลับไปที่ห้องที่เรียบง่ายนั้น และไม่ต้องการเข้าร่วมงานเลี้ยงในวังนี้
“ฝ่าบาทกำลังคิดอะไรอยู่?” องค์ชายหกถามพลางหรี่ตาลง
เฉินเสียนจ้องมองเขาด้วยสายตาที่เย็นชา
เขาพูดอีกครั้ง “กำลังคิดถึงซูเจ๋อใช่หรือไม่? คืนนี้เป็นงานงานแต่งงานของท่านกับข้า ท่านไม่ได้บอกเขา? หากว่าเขารู้ ยังไม่รู้ว่าเขาจะลากสังขารของตัวเองที่เจ็บป่วยเพื่อมาเข้าร่วมงานหรือไม่”
เฉินเสียนกล่าวว่า “ดูเหมือนเจ้าจะหยิ่งยโสโอหังจนเคยตัว นี่คือต้าฉู่ไม่ใช่เย่เหลียงของท่าน”
องค์ชายหกยิ้มและกล่าวว่า “ข้าหยิ่งยโสโอหังตรงไหน วังหลังหรือ คงต้องอิจฉาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ นอกจากนี้ยังเป็นที่องค์ชายที่มีรูปสวยงามดังหญิงสาว”
ทันทีที่เสียงขององค์ชายหกลดลง ก็ได้ยินขันทีในอุทยานอวี่ฮัวร้องรายงานว่า”ใต้เท้าซูเฝ้า——”
