ข้าคือหงส์พันปี – ตอนที่ 735 นุ่มนิ่มมาก นวดคลึงแล้ว

ฝูหลิงอุตลุดเป็นการใหญ่ กล่าวว่า “เช่นนั้นฝ่าบาทห้ามบอกใครนะเพคะ?”

“อืม ข้าจะไม่บอกใครเลย”

ทันใดนั้นฝูเหลิงก็เข้ามาใกล้ ยกมือขึ้นข้างหูเฉินเสียน กล่าวอย่างยินดีปรีดาในความโชคร้ายของผู้อื่นว่า “องค์ชายหกตั้งไม่ขึ้นเพคะ หม่อมฉันตรวจดูให้ด้วยตนเองเลย เหี่ยวเฉาหดหู่ท้อใจ ยกไม่ขึ้น”

เฉินเสียนเปลือกตากระตุก กล่าวว่า “เจ้ายังดูให้เขาด้วยตนเองหรือ?”

“หม่อมฉันเป็นหมอ นี่เป็นเรื่องธรรมชาติเพคะ”

เฉินเสียนนวดคลึงหัวคิ้ว กล่าวว่า “ในสำนักหมอหลวงมีหมอหลวงตั้งมากมาย เหตุใดเขาจะต้องเอาเจ้า?”

“คาดว่าน่าจะกลัวหมอหลวงคนอื่นปากหนักพูดจาไม่ระมัดระวัง แล้วพูดออกไปเพคะ องค์ชายหกเห็นว่าหม่อมฉันเป็นหมอหลวงหญิง หากว่าพูดออกไป ข้าก็ไม่มีชื่อเสียงแล้ว”

เฉินเสียนกล่าวอย่างร้อนใจว่า “เจ้าไม่รู้จักปฏิเสธหรือ?แม้ว่าเจ้าจะเป็นหมอ แต่ระหว่างชายหญิงไม่สามารถใกล้ชิดโดยตรงนะ”

ฝูหลิงกล่าวว่า กล่าวว่า “ตอนนั้นองค์ชายหกถอดกางเกงเลย หม่อมฉันจะมีวิธีอะไรได้ล่ะเพคะ”

เฉินเสียนยังไม่วางใจ สั่งกำชับว่า “เจ้าทำไปอย่างนั้นตามสบายก็เสร็จแล้ว อย่าให้เขาเอาเปรียบเจ้าได้”

ฝูหลิงกล่าวอย่างมั่นใจสง่าผ่าเผย ไม่เกรงกลัวว่า “ตอนนี้องค์ชายหกไม่ตั้ง จะเอาเปรียบอะไรได้ คล้ายกับว่าหม่อมฉันเอาเปรียบองค์ชายหกมากกว่า ”นางหัวเราะแล้วโผเข้ามา กระซิบกล่าวกับเฉินเสียนว่า “น้องชายขององค์ชายหกนวดคลึงแล้ว คิดไม่ถึงเลยว่าของอย่างนี้ของผู้ชายจะนุ่มนิ่มเช่นนี้เพคะ”

เฉินเสียนจับหน้าผาก กล่าวว่า “……..หากท่านปู่ของเจ้าได้ยินคำนี้ ตีเจ้าตายแน่”

คำพูดที่ฝูหลิงพูดกับเฉินเสียนเมื่อกลางวัน

เวลากลางคืน เฉินเสียนนอนอยู่บนเตียงกับซูเจ๋อ ซูเจ๋อมีกฎเกณฑ์ ไม่ปฏิบัติต่อเธออย่างนี้อย่างนั้น

แต่เธอไม่มีความง่วงนอนเลยแม้แต่น้อย ซูเจ๋อน่าจะนอนหลับไปแล้ว ด้วยเหตุนี้จิตใต้สำนึกมือที่อยู่ใต้ผ้าห่มก็ถือโอกาสสัมผัสที่หน้าท้องของซูเจ๋อและเลื่อนลงไปด้านล่าง ในใจมีความสงสัยหวาดระแวง นุ่มนิ่มอย่างที่ฝูหลิงพูดจริงหรือ?

แต่เห็นชัดเจนทุกครั้งเธอรู้สึกได้ว่ามันแข็งนะ

ตอนที่ฝูหลิงได้ฝังเข็มให้เขา จากที่ตอนแรกเขาไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองเลยแม้แต่น้อยก็ค่อยๆมีปฏิกิริยาตอบสนองขึ้นมา

ตอนแรกออกอาการชาขยายตัว ต่อมาเขามีความรู้สึกว่ามีแนวโน้มยกหัวขึ้นมาแล้วอย่างไม่ชัดเจน เขาอยากจะให้ยกหัวขึ้นอย่างรวดเร็ว แต่ทว่าใจมีเหลือแต่แรงไม่พอ

มือทั้งสองข้างของเฉินเสียนเล็กกระจุ๋มกระจิ๋ม เย่ซวิ่นมองมือขาวละมุนทั้งสองข้างนั้นที่กำลังวนเวียนใต้ท้องของเขา มีความรู้สึกเหมือนกับขนนกบินฉวัดเฉวียนอยู่บนหัวใจ จั๊กจี๊อย่างแปลกประหลาด

บนตัวของนางมีกลิ่นหอมของยา สดชื่นน่าดอมดมมาก

เห็นนางรักษาให้กับเขาอย่างตั้งใจ เย่ซวิ่นก็ไม่กีดกันนางเหมือนตอนแรกเริ่มแล้ว แต่หญิงคนนี้มักจะสามารถทำได้ถูกเวลาเสมอทำให้อคติที่เขาวางลงชั่วคราวยั่วยุขึ้นจนถึงระดับสุดยอดได้

เพราะนางมักจะชอบลูบขนและผมตามร่างกายของเขา เลยถือโอกาสลูบสัมผัสมากหน่อย แม้ว่าบางเวลาจะใช้เข็มวางไว้อยู่ระหว่างนิ้วมือแล้วเล่น ทำให้เย่ซวิ่นรู้สึกอับอายขายหน้าจนไม่อยากมีชีวิต

ตอนที่เขากำลังจะกำเริบ ฝูหลิงก็กล่าวว่า “อย่าเคลื่อนไหว หม่อมฉันกำลังฝังเข็ม มองดูแล้วทุเลาเล็กน้อย หากไม่รู้คุณและโทษแล้วทำให้พระองค์ไม่ตั้งขึ้นอย่างสิ้นเชิง มันได้ไม่คุ้มเสียนะเพคะ”

เย่ซวิ่นทำได้เพียงกล้ำกลืน ปฏิญาณตนเงียบๆในใจ รอหลังจากที่นางรักษาเสร็จ จะต้องทำให้นางได้รับบทลงโทษแน่！

ต่อมาอาศัยความพยายามที่ไม่ยอมลดละของฝูหลิง หลังจากที่ช่วยฝังเข็ม กระตุ้นจุดฝังเข็มอย่างเต็มที่ อีกทั้งนวดคลึง เย่ซวิ่นรู้สึกได้ถึงความร้อนที่ไม่ได้มีมานานวิ่งทะลวงลงไปที่ใต้ท้อง ในที่สุดก็ทำให้เขาตั้งได้ครึ่งหนึ่งแล้ว

ดูเหมือนว่าฝูหลิงมีความสุขดีใจมากกว่าเขา คาดการณ์ว่าเป็นเพราะความพยายามของนางได้รับดอกผลแล้ว นางมีคุณสมบัติที่จะมีความสุขดีใจมากกว่าใคร

ใบหน้าเล็กของฝูหลิงตื่นเต้นดีใจจนแดงระเรื่อ มองจากมุมที่เย่ซวิ่นไป ทั้งอ่อนทั้งอ่อนช้อยน่ารัก ดวงตากลมโตใสแวววาวนั่น สวยงามเหมือนเทพเป็นอย่างมาก

เวลานี้ความรู้สึกร้อนผ่าวที่อยู่ใต้ท้องนั่นก็เพิ่มมากขึ้นอย่างแปลกประหลาด

ฝูหลิงยังกล่าวกับน้องชายน้อยของเขาอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราวว่า “เจ้าน้องชาย รออีกไม่นาน เจ้าก็จะหายดีเป็นปกติแล้วนะ”

ต่อมาตอนที่นางมารักษาให้เขาอีกครั้ง สภาพอาการของเย่ซวิ่นก็ดีขึ้นเรื่อยๆ

ฝูหลิงนั่งยองๆอยู่หน้าเก้าอี้ไม้ยาว หลุบเปลือกตาลงใจจดใจจ่ออยู่บนมือ ภายใต้ชุดสีน้ำเงินนั่น ปรากฏลำคอขาวละมุนออกมาช่วงหนึ่ง เย่ซวิ่นหรี่ตาจ้องมองอยู่นาน ยิ่งมองยิ่งรู้สึกอ่อนโยนเหมือนน้ำชโลมเพื่อให้ชุ่มชื้นมากขึ้น

สายตาของเย่ซวิ่นย้ายไปมองบนใบหน้าของฝูหลิง ตอนที่นางมองโคนขาของเขา เขายิ่งมองหน้านางตลอด

ทันใดนั้นเย่ซวิ่นได้เอื้อมมือไปด้านหน้าเธอเพื่อทำท่าทางเปรียบเทียบพบว่าใบหน้ารูปไข่ของนางก็เล็กกระจุ๋มกระจิ๋ม คล้ายกับว่ามีความใหญ่เท่าฝ่ามือของผู้ชายเลย

ฝูหลิงตกใจ บนมือสั่นไหว และเงยหน้าขึ้นมามองเขา แววตาดำใสราวกับน้ำกล่าวถามว่า “พระองค์ทำอะไร?”