ข้าคือหงส์พันปี – ตอนที่ 736 ทำไมถึงแข็งแกร่ง…ขนาดนี้?

เย่ซวิ่นยังคงมีสติดีอยู่ เขาดึงมุมเสื้อผ้าของเขาไปปิดรากที่ต้นขาของเขา แต่ความร้อนที่เพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่องได้กลืนกินความประสงค์ของเขาอย่างรวดเร็ว และประสาทสัมผัสของเขาเริ่มอ่อนไหว และแม้กระทั่งกลิ่นหอมของยาที่เล็ดลอดออกมาจากร่างของฝูหลิง และมาพร้อมกับกลิ่นหอมของร่างกายของผู้หญิงก็แทรกซึมจมูกของเขาในเวลาเดียวกัน

เขารู้สึกตื่นเต้นมาก

เย่ซวิ่นจับหน้าผากของเขา ส่ายหัวและพูดด้วยเสียงแหบแห้ง “ไม่ใช่สิ” แม้ว่าจะคุ้นเคยกับความรู้สึกของการยืนตรง แต่กลับใหญ่เกินขอบเขตไปมาก เขารู้สึกมีบางอย่างผิดแปลกไปมาก

ฝูหลิงกะพริบตาและกล่าวว่า “ตรงไหนที่แปลกไปหรือเพคะ?”

“เมื่อสักครู่เจ้าจับต้องตรงไหนของข้าบ้าง? ทำไมถึง…แข็งแกร่งขนาดนี้?”

ฝูหลิงคิดว่าอาจเป็นเพราะนางเพิ่งฝังเข็มเข้าไปลึก ดังนั้นเขาจึงมีปฏิกิริยาตอบโต้ที่รุนแรง นางพูดอย่างเป็นกันเองว่า “แบบนี้ก็ดีแล้วไม่ใช่หรือเพคะ อาจเป็นเพราะพลังงานที่สะสมมาตลอดหลายปีนั้นแข็งแกร่งเกินไป จึงทำให้รู้สึกแข็งแกร่งมาก แค่ทำความคุ้นเคยกับมันก็ได้แล้วเพคะ”

พูดจบนางก็สะพายกล่องยาเดินออกไป

เย่ซวิ่นกล่าวด้วยเสียงต่ำ “แล้วข้าจะทำอย่างไรให้สงบลงได้”

ฝูหลิงตบลงที่หน้าอกของเขาเบา ๆ แล้วกล่าวว่า “หายใจเข้าลึก ๆ ต้องเรียนรู้ที่จะปรับตัวเอง”

เย่ซวิ่นจ้องที่นาง

ฝูหลิงคิด ให้น้ำเย็นหนึ่งแก้วแก่เขา บางทีเขาอาจจะสงบลงได้ ดังนั้นนางจึงวางกล่องยาลงและเทน้ำเย็นหนึ่งแก้วให้เขาโดยไม่รู้สึกรำคาญแต่อย่างไร

และเมื่อฝูหลิงเดินมาหาเขาพร้อมกับน้ำในมือ เขาไม่ได้หยิบมันขึ้นมาทันที แต่หายใจเข้าลึก ๆ ราวกับพยายามยับยั้งตัวเอง

ไม่คิดว่าทุกลมหายใจจะผสมกับกลิ่นหอมของยาของฝูหลิงและกลิ่นอายของหญิงสาว ซึ่งส่งผลกระทบอย่างมากต่อเขา

เย่ซวิ่นค่อย ๆ แนบลงไปที่ร่างของนางแล้วกล่าวว่า “ข้าเสียใจ แปลกมาก ตอนนี้ข้าต้องการเจ้ามาก ประมาณว่าในหลายเดือนมานี้ เจ้าจับมัน เล่นกับมัน กลั่นแกล้งมัน ตอนนี้ก็ถึงเวลาที่มันจะจับเจ้า กลั่นแกล้งเจ้า และรังแกเจ้าบ้างแล้ว”

ก่อนหน้านี้เย่ซวิ่นเคยแอบสาบานว่าจะจัดการกับนาง แต่เขาไม่คิดว่าจะจัดการกับนางด้วยวิธีนี้ แต่สติของเขาพังทลายลง เหลือเพียงสัญชาตญาณของร่างกายเท่านั้น

ทำไมผู้หญิงธรรมดาไม่น่ามองใส่ชุดหมอหลวงคนนี้ ตอนนี้ถึงดูมีเสน่ห์น่าหลงใหลถึงเพียงนี้

ใบหน้าของนางขาวและอ่อนโยน ปากเล็ก ๆ ของนางเป็นสีแดง และดวงตาสีดำและสดใสขอนางก็เต็มไปด้วยน้ำตา

ฝูหลิงกลัวมาก นางไม่เคยคิดเลยว่าจะมีสิ่งแบบนี้เกิดขึ้นกับนาง

นางมักจะคิดด้วยความอุ่นใจว่าเย่ซวิ่นจะยกไม่ขึ้น และเขาคงจะไม่ทำมิดีมิร้ายกับนางอย่างแน่นอน แต่ในวันสุดท้ายของการรักษา กลับมีบางอย่างผิดปกติ

ฝูหลิงดิ้นรนอยู่ภายใต้ร่างกายของเขา

เย่ซวิ่นมองเข้าไปในดวงตาของนาง ใช้นิ้วปาดน้ำตาของนางและกล่าวว่า “อย่าร้อง ทำไมเจ้าถึงตัวเล็กและน่ามองเช่นนี้”

เขายื่นมือออกมาอีกครั้งแล้วทำท่าทาง “ใบหน้าของเจ้าเล็กมาก ข้าสามารถจับไว้ในฝ่ามือได้เลย”

ฝูหลิงกะพริบตาและจ้องมาที่เขาอย่างว่างเปล่า

จนกระทั่งเย่ซวิ่นก้มศีรษะเพื่อสัมผัสริมฝีปากของนางและจูบนางอย่างหลวมตัว นางรู้สึกราวกับถูกโยนลงไปที่พื้น ตกลงไปในโคลน ร่างกายของนางรู้สึกหนักด้วยการกดทับ และนางรู้สึกหายใจไม่ออก

เรี่ยวแรงของนางหรือจะสู้แรงของเย่ซวิ่นได้ ยิ่งไปกว่านั้น เขายังแทบจะเป็นบ้าอยู่ในขณะนี้

เย่ซวิ่นกดทับริมฝีปากของนางเพื่อป้องกันไม่ให้นางตะโกน และจูบนางเพื่อที่นางไม่มีแรงต้านทาน ขณะที่พยายามถอดชุดหมอหลวงของนางออกทีละชิ้น

ทันทีที่ชุดเครื่องแบบหมอหลวงตกลงกับพื้น ผมก็กระจัดกระจายต่อหน้าต่อตาเขาราวกับกลุ่มควันที่ดึงความในใจของเขาออกมา