ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ – ตอนที่ 10 หัวแตกเลือดสาด

เสียงเล็กนุ่มนวล ลมหายใจหอมสดชื่น

เย่เทียนเพียงรู้สึกจักจี้ที่คออยู่บ้าง บวกกับเหลียงเยว่หรูกอดเข้ามา ทำให้แขนข้างหนึ่งของเขาแนบอยู่กลางส่วนอ่อนนุ่มโดยตรง รสชาติของมัน มหัศจรรย์จนพูดไม่ถูกเสียจริง

ฟังคำพูดเหลียงเยว่หรูอีก เย่เทียนหัวเราะเงียบๆ พยักหน้าเบาๆ

สาวงามมาขอร้องเองถึงที่แล้ว ย่อมต้องช่วยสักหน่อย

ส่วนซุนปินมองท่าทางใกล้ชิดปานนี้ของสองคน สีหน้าอึมครึมลงไปมากที่สุด พินิจพิเคราะห์เย่เทียนรอบหนึ่งอย่างละเอียด

ใส่ชุดลำลอง แต่งตัวถือว่าสะอาดดี แต่ในความคิดเขา กลับไม่มีอะไรแตกต่างกับสินค้าข้างถนน

ชั่วขณะนั้น ซุนปินยังคงหัวเราะ

“เยว่หรู เธออย่าหลอกฉันเลย แค่เด็กเหลือขอคนหนึ่งเอง จะเป็นแฟนเธอได้ยังไงกัน?”

หลังจากหยุดไป เขาพูดต่ออีก “เยว่หรู ไม่ใช่ฉันว่าเธอนะ ตอนนี้จิตใจคนในสังคมอันตรายมาก เธออย่าเอาแต่คบเพื่อนที่ไม่รู้หัวนอนปลายเท้า ถ้าไม่อย่างนั้นเกิดปัญหาอะไรมาฉันจะอธิบายกับคุณอาเหลียงยังไงกันล่ะ?”

เย่เทียนที่ตั้งแต่ต้นจนจบกินดื่มดูละครอย่างสงบขมวดคิ้วขึ้นมา ในคำพูดซุนปินที่ตีวัวกระทบคราดเขาจะฟังไม่ออกได้อย่างไรล่ะ?

เดิมทีเขาไม่อยากถือสาหาความมากนัก จึงถือโอกาสเมินเฉยเจ้าหมอนี่ไป

แต่ซุนปินเสนอหน้าเข้ามาเองอย่างน่ารำคาญขนาดนี้ นี่ถ้าไม่ต่อยสักยกคงผิดต่อคนอื่นเขามาก!

“ซุนปิน! หุบปากเน่าของนายซะ!”

แต่น่าเสียดาย เย่เทียนยังไม่ทันได้เอ่ยปาก เหลียงเยว่หรูก็พูดอย่างโกรธเดือดดาล “เย่เทียนเป็นคนยังไง ฉันรู้ดีที่สุด ดีกว่านายพันหลายเท่า! นายรีบไปเลย ฉันไม่อยากเห็นหน้านาย!”

ซุนปินเห็นเหตุการณ์ มองเหลียงเยว่หรูด้วยท่าหน้าไม่อยากเชื่อ ในใจพรั่งพรูความคับข้องใจที่พูดยากขึ้นมา

คนเหลือขอนี้ ยังดีกว่าเขาได้พันล้านเท่า? หรือว่าตนเองแย่ขนาดนี้จริง? แม้แต่เจ้ายาจกยังเทียบไม่ได้?

ซุนปินยิ่งคิดยิ่งโกรธ แต่ยังรักษาสติสัมปชัญญะพอสมควร พุ่งเป้าโจมตีไปที่เย่เทียนโดยตรง

เดิมทีเย่เทียนไม่ได้ขยับ กอดหน้าอกเอาไว้ นั่งอยู่บนโซฟาอย่างสงบ

“ถ้าฉันไม่ไปล่ะ?”

“ไม่ไป?”

ในดวงตาซุนปินมีแววเดือดดาลแฉลบผ่าน “ไอ้หนุ่ม แกรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร? พ่อฉันเป็นประธานของบริษัทก่อสร้างเทียนเฉิน มีความสัมพันธ์สาบานเป็นพี่น้องกับลูกพี่แก๊งไผ่เขียวอิทธิพลใต้ดินของเจียงหนัน!”

“ถ้าแกผิดใจฉันล่ะก็ ฉันทำให้แกอยู่ที่เจียงหนันไม่รอดได้!”

“เก่งกาจขนาดนี้? ฉันกลัวอยู่หน่อยๆ ซะแล้วสิ!”

ดวงตาเย่เทียนหรี่เป็นเส้น เดิมทีวันนี้เขาไม่ใช่จะอารมณ์ดีมากนัก เจ้าหมอนี่ยังมากวนใจไม่เลิก เห็นเขาเป็นคนอ่อนแอจนใครมารังแกก็ได้จริงๆ เหรอ?

ซุนปินได้ใจหัวเราะเสียงดัง คิดเองว่าหลังจากบอกสถานะออกไปแล้ว เจ้าหนุ่มนี้ต้องหวาดกลัวแน่

จึงไม่เห็นเย่เทียนอยู่ในสายตาแม้แต่น้อย พูดจานิ่งเฉย “รู้จักกลัวแล้วงั้นเหรอ? ฮ่าๆ เห็นแกสภาพโง่เง่านี้ เดาว่าแกคงไม่กล้าไม่เชื่อฟังฉัน รีบไสหัวไปเถอะ ต่อไปเจียมเนื้อเจียมตัวบ้าง ไม่ใช่ใครที่แกจะยั่วโมโหได้หมด!”

หลังจากเขาพูดจบลง เย่เทียนค่อยๆ ลุกขึ้นยืน เหมือนคิดจะออกไปจากที่นี่จริงๆ

เหลียงเยว่หรูสังเกตถึงการกระทำของเขา ในดวงตาประกายความผิดหวังนิดๆ หรือว่าเย่เทียนก็กลัวซุนปินคนนี้?

ซุนปินเห็นเข้า หัวเราะได้ใจเพิ่มขึ้น

อดไม่ไหวใช้หางตากวาดตามมองเหลียงเยว่หรู ความหมายนั้นคือกำลังบอกว่า ดูสิ เจ้าหมอนี่เป็นพวกขี้ขลาดคนหนึ่ง! มีเพียงผู้ชายแบบฉันนี้ ถึงคู่ควรกับสถานะของเธอ!

ส่วนในตอนนี้ ทันใดนั้นเย่เทียนยกขวดเหล้าเปล่าขึ้น เล็งไปที่ศีรษะของซุนปิน ฟาดลงไปอย่างแรงแล้ว

ปัง!

ขวดเหล้าแตกละเอียด เศษแก้วแตกกระจาย ศีรษะซุนปินแตกออกในที่เกิดเหตุ!

“อ่า……หัวฉัน……”

ซุนปินอุดศีรษะที่เลือดไหลไม่หยุดเอียงล้มลงบนพื้น ร้องเจ็บปวดติดกัน

บนหน้าเย่เทียนมีรอยยิ้มที่ไม่มีพิษภัย เดินมาตรงหน้าซุนปิน จ้องมองเขาจากบนลงล่าง ราวกับมองดูคนชั้นต่ำ

“ตอนนี้ ฉันไม่เพียงผิดใจแก ยังทำหัวแกแตกเลือดสาดอีกด้วย แกจะทำอะไรฉันได้?”