ข้าคือเทพเจ้าแห่งเกม I Am the God of Games – ตอนที่ 10

‘อะไร?!’

แองโกร่าผงะ จากนั้นหน้าจอกึ่งโปร่งแสงก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าเขา พร้อมคำว่า ‘โอ้~เทพเจ้าแห่งเกม โปรดมอบชีวิตใหม่ให้กับเรา’

ก่อนที่แองโกร่าจะได้ถามว่ามันคืออะไร ข้อความก็หายไป พร้อมกับหน้าอินเทอร์เฟซหลักของระบบที่ปรากฏขึ้นมาแทนที่

[ผู้เล่น: แองโกร่า เฟาสต์]

[คลาส: ขุนนางเมืองไร้ชื่อ]

[ความเจริญรุ่งเรือง: 0/100]

[ประสิทธิภาพ: 100 (ค่าเริ่มต้น)]

[ประชากร: 0/0]

[ผู้เล่น: 0]

[อาคาร: ไม่มี]

[คลัง (LV0): ตะเกียงนักฆ่าจินนี่ (ระดับ A) x1, ว่าง, ว่าง]

[←ก่อนหน้า หน้าถัดไป→]

แองโกร่ามองผ่านคำอธิบายที่เขียนอยู่อย่างรวดเร็ว ในที่สุดสายตาของเขาก็หยุดลงที่ ‘ตะเกียงนักฆ่าจินนี่’ ขณะที่เขาจ้องมัน หน้าต่างป๊อปอัพคำอธิบายที่เกี่ยวข้องก็ปรากฏขึ้นข้าง ๆ

[รายการ: ตะเกียงนักฆ่าจินนี่ (ระดับ A)]

[รายละเอียด: ไอเทมสิ้นเปลือง ทำการถูตะเกียงเพื่ออันเชิญจินนี่ระดับ A มาช่วยท่าน ระยะเวลาแสดงผล 1 นาที]

[ข้อจำกัดความรับผิดชอบ : อย่าถือว่าจินนี่เป็นทาสของท่าน และอย่าขอพรใด ๆ เพราะมันจะทำเพียงเอาชนะศัตรูของท่านเท่านั้น และไม่สามารถให้พรใด ๆ ได้]

[รับ]

[ใช่ / ไม่ใช่]

“นี่มันอะไร..?”

แองโกร่ารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังเผชิญกับสถานการณ์ที่แปลกประหลาดที่สุดในชีวิต

พวกโจรไม่รอให้เขามีเวลาคิดนานกว่านี้ ประตูรถม้าถูกทำลายจนแตกเป็นเศษไม้

ชายร่างกำยำหัวโล้นที่มีรอยสักอยู่บนหัว เดินเข้ามาจับขาของแองโกร่าและลากเขาออกจากรถม้าพร้อมรอยยิ้มเหี้ยมที่ปรากฏอยู่บนหน้า

แองโกร่าล้มหน้าฟาดพื้นอย่างแรง รสเลือดกระจายอยู่ในปากของเขา เขารู้สึกราวกับว่ากระดูกและข้อต่อทั่วร่างของเขากำลังปวดร้าว

เขาไม่มีเวลาให้ลังเลอีกต่อไป

เมื่อเห็นกลุ่มโจรที่ล้อมรอบเขายกอาวุธในมือขึ้น และท่าทีของพวกมันเหมือนจะสับเขาเละเป็นเนื้อบดได้ตลอดเวลา แองโกร่าก็ตัดสินใจ

อีกครั้ง เขามุ่งความสนใจของเขาไปที่ตะเกียงนักฆ่าจินนี่ และเลือกรับตะเกียง

วินาทีต่อมา ตะเกียงวิเศษสีทองที่ดูเหมือนกาน้ำชาก็หล่นลงมาในมือเขา

“อะไรวะ?”

“เฮ้ พวกแกเห็นนั่นไหม”

“ทำไมถึงมีขอแปลก ๆ โผล่มาในมือมัน”

“นั่นเป็นของศักดิ์สิทธิ์รึเปล่า”

กลุ่มโจรเริ่มลังเลเพราะการปรากฏตัวของตะเกียงวิเศษที่โผล่ออกมาอย่างกะทันหัน

“ไม่ต้องไปกลัว! ไม่ว่ามันจะเป็นนักบวช ก็จะไม่มีใครรู้ว่าเราฆ่ามันถ้ามันตายที่นี่!” โจรหัวโล้นตะโกนขณะเหวี่ยงดาบยาวไปที่หัวของแองโกร่า!

ในเวลาเดียวกัน แองโกร่าก็เริ่มถูตะเกียงอย่างบ้าคลั่ง

ขณะที่ดาบกำลังจะฟาดโดนหัวเขา ควันสีฟ้าก็พุ่งออกมาจากตะเกียง

ควันได้ขยายตัวขึ้นอย่างรวดเร็วและควบแน่นเป็นก้อน ปิดกั้นดาบไว้ไม่ให้โดนตัวแองโกร่า

ช่วงเวลาต่อมา ควันสีฟ้าก็ได้รวมเข้าด้วยกันกลางอากาศ และก่อตัวเป็นรูปมนุษย์ผิวสีฟ้าขนาดใหญ่

“จินนี่ในตะเกียงพร้อมให้บริการเจ้าแล้ว! ตอนนี้เจ้าต้องการให้ข้าจัดการกับผู้ใด” ใบหน้าสีฟ้าขนาดใหญ่ที่ดูเหมือนวิลสมิธส่งยิ้มแปลก ๆ ออกมา ขณะที่เขาเลิกคิ้วและเหยียดแขนออกกว้าง ขวานที่ใหญ่กว่าร่างกายของเขาก็ได้ปรากฏขึ้นมาในอากาศบาง ๆ พร้อมกับเอฟเฟกต์แสงดาวระยิบระยับ “ขวานของข้ากำลังกระหายเลือด!”

ไม่ใช่แค่แองโกร่าเท่านั้นที่ตะลึงเท่านั้น พวกโจรรอบ ๆ ยังกลัวจนตัวแข็งทื่อด้วย

คนแรกที่ได้สติคือหัวหน้าโจรหัวโล้น “อย่าไปกลัว! มันก็แค่ตัวใหญ่กว่า มันไม่ได้เก่งอย่างที่เห็นหรอกโว้ย!”

โจรคนอื่น ๆ ฮึกเหิมขึ้น พวกเขายกอาวุธขึ้นมาและเริ่มปิดล้อมปีศาจตัวฟ้า โจรบางคนที่คิดว่าตัวเองฉลาด ได้ชี้อาวุธไปที่แองโกร่า เพราะคิดว่าถ้าแองโกร่าตาย ปีศาจตัวฟ้าที่ถูกอันเชิญมาก็จะหายไป

“ช่วยข้า…ฆ่าพวกมัน!” แองโกร่าตะโกนอย่างรีบร้อน เมื่อตระหนักว่าสถานการณ์ตอนนี้เริ่มไม่ดีแล้ว

“ได้ตามที่เจ้าต้องการ~” จินนี่ฮัมเพลงอย่างมีความสุข

วินาทีต่อมาเขาเหวี่ยงขวานเป็นวงกลมอย่างรวดเร็ว แยกร่างโจรทั้งหมดออกเป็นสองส่วนไปพร้อม ๆ กับอาวุธของพวกมัน ยกเว้นก็แต่โจรหัวโล้นที่ถอยหลบออกมาได้ทันเวลา

แม้ในขณะที่พวกมันตาย พวกโจรก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมพวกมันถึงตาย มันไม่ใช่แค่การปล้นธรรมดาเหรอ ทำไมพวกมันถึงถูกฆ่าโดยแกะอ้วนในพริบตาแบบนี้ล่ะ…

โจรหัวโล้นที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าโจร เสียใจจนลำไส้เขียว “เวร! ไอ้หมอนั่นไม่ได้บอกว่าแกะอ้วนคราวนี้เป็นแค่ลูกชายขยะจากตระกูลเฟาสต์เหรอวะ ถ้ามันขยะทำไมมันถึงอันเชิญปีศาจที่น่ากลัวแบบนี้ออกมาได้!”

เขารู้ดีว่าเขาไม่สามารถเอาชนะปีศาจจากตะเกียงได้ ระดับมันต่างกันอย่างสิ้นเชิง เขาตัดสินใจหันหลังวิ่งหนีทันที

จินนี่โบกขวานในอากาศ และอาวุธในมือเขาก็มีขนาดใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ ด้วยการแกว่งเพียงครั้งเดียว เขาสามารถส่งขวานไปได้ไกลถึง 40 เมตร ในทิศทางที่โจรกำลังหลบหนี!

“เดี๋ยวก่อน! อย่าฆ่าเขา!” ทันใดนั้น แองโกร่าก็ตะโกนขึ้น

เมื่อได้ยินคำสั่ง จินนี่ก็บิดขวานไปด้านข้างเล็กน้อย ร่องลึกกว่า 5 เมตรถูกฟันลงข้างโจรหัวโล้น! แม้ว่าโจรหัวโล้นจะไม่ได้รับบาดเจ็บ แต่การโจมตีที่เฉียดตัวเขาไปนิดเดียวก็ทำให้เขากลัวจนขาสั่นทรุดลงไปนั่งกับพื้น

“เจ้ามีแผนจะทำอะไรกับเขา” จินนี่ในตะเกียงถามขณะลากโจรไปหาแองโกร่า “ตัดหัว? แยกชิ้นส่วน? เฮ้ ข้ายังเก่งเรื่องการทรมานคนอีกด้วยนะจะบอกให้~”

ทันทีที่จินนี่พูด ขวานในมือเขาก็หายไปและแทนที่ด้วยโซ่กับมีด

“ข้ารู้ว่าข้าผิดไปแล้วนายท่านเฟาสต์! โปรดไว้ชีวิตข้าด้วย!” โจรร่างกำยำกลัวจินนี่จนน้ำตาร่วง เขาคุกเข่าอ้อนวอนและเอาหน้าผากเขกเข้ากับพื้น

“ข้ามีคำถาม ถ้าเจ้าตอบข้ามาตามตรง ข้าอาจไว้ชีวิตเจ้า!” แองโกร่าจ้องเขาและพูดว่า “ทำไมเจ้าถึงรู้ว่า ‘ลูกชายของตระกูลเฟาสต์’ จะมาที่นี่ และ ‘ไอ้หมอนั่นที่เจ้าพูดถึง’ คือใคร”

“ขะ ข้าไม่รู้…” โจรพูดติดอ่าง

“ฆ่าเขา”

“ได๋เลย~”

“เดี๋ยวก่อน! ข้าไม่รู้จริง ๆ! ลูกค้าข้าทำตัวลึกลับมาก ตะ…แต่ข้าบอกท่านได้ว่าเขามาจาก ‘ชุมนุมลับดวงตา!’”

“ชุมนุมลับดวงตา?” แองโกร่าทวนซ้ำ เขาไม่เคยได้ยินชื่อองค์กรนี้มาก่อน

“มันเป็นกลุ่มที่ลักลอบขนสินค้าผ่านเทือกเขารอบ ๆ ประตูสีม่วงโดยใช้เหยี่ยวเมฆ พวกมันเป็นพวกลักลอบขุดสมบัติหายากและแปลกใหม่จากทวีปตะวันตก…” เพื่อความอยู่รอด หัวหน้าโจรสารภาพทั้งหมดที่เขารู้ “พวกมันมีอำนาจมากในพื้นที่นี้ พวกมันมีองค์กรสาขามากมาย และ ‘มิโนทอร์ 13 ถ้ำ’ ของเราก็เป็นหนึ่งในนั้น!”

————————————-

กำลังรีไรท์นะคะ ถ้าหลัง ๆ เห็นชื่อบางอย่างเปลี่ยน แสดงว่าเรายังรีไรท์ไม่ถึงน้า~