ข้าคือเทพเจ้าแห่งเกม I Am the God of Games – ตอนที ่92

เมื่อชาวบ้านมองออกไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น พวกเขาก็พบว่าจอมและเทอร์รี่กำลังคุ้ยเก็บของบางอย่างในกองหิมะ พื้นที่ปกคลุมไปด้วยหิมะก่อนหน้านี้ถูกปกคลุมไปด้วยหลุมบ่อ และรอยแปลก ๆ เช่นคราบเลือด มันดูเหมือนพึ่งจะผ่านสงครามครั้งใหญ่มาก

แต่สิ่งที่แปลกคือไม่มีศพ

นอกเหนือจากเด็กชาย 2 คนที่ยังมีชีวิตอยู่ ที่นี่ก็ปราศจากโจโคโบะหรือศพของโจรภูเขาโดยสิ้นเชิง

เป็นไปได้ไหมว่าพวกเขาสู้กันมานานจนพื้นเป็นแบบนี้แต่ไม่มีใครตาย?

เจ้ากำลังเล่นนัดกระชับมิตรอยู่รึ?

“ไม่ต้องห่วง เรามีวิธีพิเศษในการกำจัดศพ” จอมสามารถเดาคำถามในใจของชาวบ้านได้ เขายืนขึ้นและมอบไอเทมที่ดรอปออกมาจากโจโคโบะให้กับผู้ใหญ่บ้าน “ดูนี่สิ? มันคือเนื้อนกที่เราได้จากการฆ่าโจโคโบะ”

ผู้ใหญ่บ้านจ้องมองที่เนื้อนกในมือของเขาอย่างว่างเปล่า ‘แล้วเจ้าทำยังไงให้โจโคโบะตัวใหญ่เหลือเนื้อเพียงแค่นี้ล่ะ… ‘

“ไม่ต้องขอบคุณเรา เราไม่ได้ช่วยคนอื่นเพื่อชื่อเสียงหรือเกียรติยศ แต่ถ้าเจ้ามีดาบที่ตกทอดมาจากบรรพบุรุษหรือดาบที่ดีที่สุดในหมู่บ้านจะมอบให้กับเรา เราก็ยินดีที่จะรับมันจากมือเจ้า!” จอมสามารถเห็นคำถามมากมายที่วนเวียนอยู่บนหัวของชาวบ้านได้ เขาจึงตัดสินใจปิดปากพวกเขาด้วยเรื่องไร้สาระ

มีคำถามงั้นเหรอ? ไม่มีปัญหา ส่งมอบของดี ๆ ให้เราก่อน ถ้าเจ้าไม่มีอะไรจะให้ ข้าแนะนำให้เจ้าเงียบซะ

ผู้ใหญ่บ้านถอนหายใจยาว “ตอนนี้เราจบสิ้นแล้ว” เขาส่งเนื้อนกเย็น ๆ ในมือไปให้พรานวัยกลางคนข้าง ๆ เขาโดยไม่รอให้พรานพูดอะไร และเข้าสู่ ‘โหมดคัทซีน’ โดยมีจอมและเทอร์รี่คอยตั้งตารอ “เด็กพวกนั้นทำลายกลุ่มโจรภูเขาไปแล้ว อันที่จริงพวกโจรรับมือไม่ยาก เรามีพรานเก่ง ๆ ในหมู่บ้านที่แม้แต่สัตว์ร้ายอย่างเขี้ยวมังกรก็ไม่ใช่ปัญหาสำหรับเรา แค่โจรไม่กี่คน ไม่ปัญหาเลย แต่โจรพวกนี้มีพลังที่ยิ่งใหญ่กว่าอยู่เบื้องหลัง…”

“พลังที่ยิ่งใหญ่กว่า? เหมือนชุมนุมลับดวงตารึเปล่า?”

เมื่อได้ยินสิ่งที่ผู้อาวุโสพูด จอมก็ตื่นเต้นขึ้นมาทันที

หากเป็นเช่นนี้ บางทีเขาอาจเปิดเควสใหม่ได้!

“ชุมนุมลับดวงตา? มันคืออะไร?” ชายชรามองเขาด้วยความสับสน เขาไอแห้ง ๆ “แค่ก ๆ ไม่ ไม่มีอะไรอย่างนั้น…เรื่องราวเริ่มต้นขึ้นเมื่อ 2 ปีก่อน ในตอนนั้นกลุ่มโจรภูเขาโชคดี พวกเขาพบยักษ์แห้งแล้งที่บาดเจ็บสาหัสและกำลังจะตาย มันเป็นสัตว์ประหลาดธาตุดินขนาดใหญ่ หลังจากที่ยักษ์แห้งแล้งได้รับการรักษาจนหายดีแล้ว มันก็กลายเป็นผู้พิทักษ์ของโจรภูเขา กับดักไม่สามารถมัดมันได้ ลูกธนูก็ไม่สามารถแทงทะลุผิวหนังของมัน แม้แต่นักรบศักดิ์สิทธิ์ของสวนธัญพืชก็ยังพ่ายแพ้ให้กับมัน…”

“เมื่อเจ้าสองคนฆ่าโจรภูเขาไปจำนวนมาก มันจะต้องมาแก้แค้นอย่างแน่นอน” ผู้ใหญ่บ้านถอนหายใจยาวก่อนจะพูดต่อ “เราจะต้องไปหาที่พักพิงในหมู่บ้านอื่น เจ้าสองคนมากับเราเถอะ พวกเราที่นี่ยอมรับเจ้า”

นั่นคือสิ่งที่เขาพูด แต่จอมรู้ดีว่าผู้ใหญ่บ้านต้องการอะไร เขาต้องการให้พวกเขาทำหน้าที่เป็นคนคุ้มกันให้ชาวบ้านฟรี

“พวกเจ้าคือเหยื่อ ทำไมเมื่อบ้านของเจ้าถูกคุกคาม เจ้าถึงเลือกหนีแทนที่จะสู้กลับ” เทอร์รี่โพล่งออกมาก่อนที่จอมจะตอบสนอง

เทอร์รี่มองไปที่ชาวบ้านคนอื่น ๆ แต่ไม่มีใครกล้าพอที่จะลุกขึ้นเถียงเขา เขาก็ไม่พอใจมากกว่าเดิม

“เจ้าไม่เข้าใจ” ผู้อาวุโสกล่าวอย่างเศร้า ๆ “หมู่บ้านใกล้ ๆ เราพยายามต่อสู้กับโจรภูเขา แต่พวกโจรก็กลับมาพร้อมกับยักษ์แห้งแล้ง ทุกคนในหมู่บ้านนั้นตาย หมู่บ้านถูกเผาจนราบ ไฟลุกโชนสว่างมากจนเราสามารถมองเห็นได้จากที่นี่…เมื่อเรารีบวิ่งไป สิ่งเดียวที่ยังเหลืออยู่ในหมู่บ้านคือสุนัขที่ซ่อนตัวอยู่ในถังน้ำ…”

ขณะที่ผู้ใหญ่บ้านเล่าเรื่องราวของเขา คนในหมู่บ้านก็เปิดทางอย่างเงียบ ๆ ทำให้จอมสามารถมองเห็นทางเข้าของหมู่บ้านได้ชัดเจน

ที่ตรงนั้นมีสุนัขพันธุ์ชาร์ไป่สีเทาตัวผอม

เขาคิดว่าสุนัขผอม ๆ ตัวนี้เป็นสุนัขจรจัดในหมู่บ้าน ใครจะรู้ว่ามันมีเรื่องราวความหลังที่น่าสะเทือนใจแบบนี้

“ถ้าอย่างนั้นพวกเจ้าก็หนีไปซะ เทอร์รี่กับข้าจะอยู่ที่นี่และซื้อเวลาให้พวกเจ้า” จอมเสนอ

เขาไม่สนใจที่จะเป็นผู้คุ้มกันให้ชาวบ้านเหล่านี้ เมื่อเทียบกันแล้ว การเผชิญหน้ากับโจรภูเขามันตรงกับรสนิยมของเขามากกว่า แม้แต่การตายในเงื้อมมือของโจรภูเขาก็ยังดีกว่าการที่เขาต้องไปกับคนพวกนี้

“เจ้า…”

ผู้ใหญ่บ้านทำได้เพียงแค่ถอนหายใจและส่ายหัว เขาคิดว่าเด็ก 2 คนนี้ไม่ฟังคำเตือนของเขา เขาจึงไม่พูดอะไรและหันไปนำชาวบ้านกลับเข้าไปในหมู่บ้านเพื่อเก็บข้าวของ

“จอม ข้ารู้ว่าพวกเขาลำบาก แต่ข้าก็ยังรู้สึกแย่กับการตัดสินใจของพวกเขา” เทอร์รี่บ่นอย่างหงุดหงิด ขณะที่เขานั่งลงบนพื้นหิมะ

“งั้นเจ้าก็แค่ฆ่าโจรแล้วก็ฆ่ายักษ์ให้หมด” จอมตอบอย่างลวก ๆ

“เจ้าคิดว่าเราจะเอาชนะยักษ์ตัวนั้นได้ไหม” เทอร์รี่ถาม อารมณ์ของเขาดูสดใสขึ้นในขณะที่พูดถึงยักษ์ “ข้าไม่เคยเห็นยักษ์ตัวเป็น ๆ มาก่อนเลย!”

“ข้าก็ไม่เคยเห็น แต่เราอาจเอาชนะมันไม่ได้ ตอนนี้เรายังเอาชนะมุขนายกชุดดำไม่ได้เลย ยักษ์ตัวนี้ต้องแข็งแกร่งกว่ามุขนายกชุดดำแน่”

เทอร์รี่ส่ายหน้าพลางสะอื้น “งั้นข้าคงจะต้องเสีย EXP ไปอีกแล้วงั้นเหรอ?”

“มันสายเกินไปที่จะไปขอกำลังเสริมจากเมือง…โอ้ ข้าจำได้ว่าได้ยินอะไรบางอย่างเกี่ยวกับการอัปเดตระบบ…” จอมพึมพำว่า ‘โอ้~เทพเจ้าแห่งเกม โปรดมอบชีวิตใหม่ให้กับเรา’ และเปิดเมนูของระบบขึ้นมาเพื่อตรวจสอบ “นี่ไง! ฟอรัมผู้เล่น!”

“มันทำอะไรได้?”

เทอร์รี่เบียดตัวเข้าหา แต่เขาก็พบว่าเขามองไม่เห็นเมนูระบบของจอม

“ข้าคิดว่ามันสามารถใช้เพื่อสื่อสารกับผู้เล่นคนอื่น ๆ ได้…หืม? นี่คือคำแนะนำสำหรับผู้เริ่มต้นจากเทพผู้ยิ่งใหญ่ของเราใช่ไหม? ให้ข้าดู ก่อนอื่นข้าต้องสร้างโพสต์ใหม่…และต้องตั้งชื่อ?”

“เทอร์รี่ เจ้าคิดว่าเราควรตั้งชื่อโพสต์ขอความช่วยเหลือว่าอะไรดี” จอมถามความเห็นของเพื่อนซี้

“ก้นของข้ามันเย็น”

“ก้น-ของ-ข้า…ไม่ ผลของเครื่องดื่มร้อนเจ้าหมดแล้ว และเจ้ากำลังนั่งอยู่บนกองหิมะ แน่นอนว่ามันต้องเย็น! จริงจังหน่อยเถอะ!”

“แล้ว ‘ปัญหาโจร’ ล่ะ?”

“นั่นฟังดูเป็นทางการเกินไป…แถมถ้าไม่มีรางวัลคนก็อาจจะไม่มาช่วย” จอมนั่งขัดสมาธิบนหิมะ เขาคิดอยู่พักหนึ่งก่อนที่แรงบันดาลใจจะพุ่งขึ้นมา “ข้าคิดออกแล้ว เราจะเรียกมันว่า ‘ช่วยเด็ก’! เจ้าสามารถใส่รูปที่นี่ได้ด้วย เจ้าไปนอนอยู่ในหลุมนั่น และทำท่าเหมือนว่าเจ้าเพิ่งจะพ่ายแพ้ ข้าจะถ่ายรูปเจ้า”

“แต่มันหนาวมาก…”

“หลังจากทำเสร็จ ข้าจะเลี้ยงซุปปลาเจ้า”

“จัดไป!”

——————————-