ชายหนุ่มสูดกลิ่นอยู่ครู่หนึ่งก็ทำท่าเหมือนจะเข้าใจ “@#$%&*@#%$&*?”
ดวงตาของกู้จิ้งเปล่งประกายขึ้นทันที
แม้เธอจะไม่เข้าใจภาษา ‘@#%$*&%$#’ ของเขา แต่ในประโยคนั้นมีคำหนึ่งที่ออกเสียงเหมือนกับคำว่าหรูหรูมาก!
เธอมองเขาด้วยความดีใจพลางตอบว่า “ผลหรูหรู ฉันจะกินผลหรูหรู!”
ชายหนุ่มจ้องกู้จิ้งตาเขม็ง ดวงตาฉายแววยินดี “@$#&* ผลหรูหรู @#$&%# ผลหรูหรู”
พูดจบเขาก็วางเคียวกับถุงผ้าเนื้อหยาบลงตรงข้างกายกู้จิ้งแล้วหันมาพูด “@#$%&*%$” กับเธออีกรอบ จากนั้นก็เริ่มถกขากางเกง ถอดรองเท้าสาน เสร็จแล้วจึงเดินข้ามคูน้ำเล็กๆ ไปก่อนจะมุดเข้าไปในป่าหนาทึบด้านข้าง
นับแต่เมื่อคืนวาน กู้จิ้งก็ต้องคอยชิงไหวชิงพริบกับผู้ชายคนนี้อยู่ตลอดเวลา ยามนี้เห็นเขาหายตัวไป ทิ้งให้เธอนั่งมองดูต้นไม้หนาทึบเขียวขจีรอบด้านอยู่บนก้อนหินตามลำพัง ตอนแรกเธอยังโล่งอก ใจคิดว่าในที่สุดก็ได้อยู่สงบๆ เสียที
แต่ผ่านไปครู่หนึ่ง เธอก็เริ่มนั่งไม่ติด
ผ่านไปอีกครู่หนึ่ง เธอก็เริ่มตื่นตระหนก
ที่นี่คือบนภูเขานะ
แถมดูแล้วยังเป็นภูเขาที่ยังไม่ผ่านการบุกเบิกอีกด้วย
บนภูเขามีงูหรือเปล่า มีหนูหรือเปล่า มีสัตว์ป่ากินคนหรือเปล่า?
ทำไมตาล่ำบึ้กนั่นยังไม่กลับมาอีก?
เขาคงไม่ได้ทิ้งเธอเอาไว้ตรงนี้ ส่วนตัวเองเผ่นไปแล้วหรอกนะ กู้จิ้งเริ่มคิดถึงผู้ชายตัวใหญ่คนนั้นในแง่ร้ายที่สุด
แต่คิดดูอีกทีก็ไม่น่าจะใช่ เขาจ่ายเงินซื้อเธอมา ย่อมต้องอยากให้เธอมีลูกชายลูกสาวให้ จะยอมตัดใจทิ้งเธอไปได้อย่างไร? แถมจะว่าไป เขาจนขนาดนั้น คงไม่มีปัญญาซื้อผู้หญิงคนที่สองแน่!
กู้จิ้งก้มลงมองถุงผ้าเนื้อหยาบเก่าขาดใบนั้นก่อนจะหยิบมันฝรั่งหัวหนึ่งขึ้นมาโยนเล่นแก้เบื่อ
ท้องของเธอร้องดังโครกคราก หากเขายังไม่กลับมาอีก เธอคงต้องยอมกินมันฝรั่งหน้าตาน่าเกลียดนี่เสียแล้ว
ระหว่างที่เธอจำต้องเลือกระหว่างความรังเกียจมันฝรั่งกับความหิวนั้นเอง ตาล่ำบึ้กก็กลับมา
เขาใช้เสื้อคลุมสีครามห่ออะไรบางอย่างกลับมาด้วย
ไม่ต้องดู แค่ใช้จมูกดมกู้จิ้งก็รู้ว่านั่นคือผลหรูหรู
เธอกวักมือเรียกเขาด้วยความดีใจ ตาล่ำบึ้กโบกมือเหมือนจะบอกเธอว่าอย่าใจร้อน จากนั้นจึงย่อกายลงตรงข้างลำธาร จัดการล้างผลหรูหรูให้สะอาด เสร็จแล้วจึงยื่นมันมาให้เธอ
“@#$%&*% ผลหรูหรู” เขาพูดกับเธอ
กู้จิ้งหิวมาก เธอรีบคว้าผลหรูหรูมาจากมือของเขาด้วยความดีใจแล้วกินมันลงไปทันที
เพียงกัดครั้งเดียว เธอก็แทบจะร้องไห้ออกมา
นี่คือรสชาติที่เคยกินสมัยยังเด็ก เปรี้ยวๆ หวานๆ ลูกโตน้ำเยอะ
นี่คือผลหรูหรูที่คุณยายเคยเด็ดให้เธอกิน!
เธอกินมันลงไปลูกแล้วลูกเล่าโดยไม่สนใจสักนิดว่าหากกินมากเกินไปจะทำให้เข็ดฟันได้
อร่อย อร่อยจริงๆ อร่อยมากๆ!
ที่แท้ผู้ชายบ้านนอกหยาบกร้านล้าหลังคนนี้ก็มีข้อดีอยู่…
ในจังหวะที่เธอกำลังกินจนลืมตัวนั้นเอง เธอบังเอิญเงยหน้าขึ้นเห็นตาล่ำบึ้กกำลังส่งยิ้มมาให้พอดี
กู้จิ้งนิ่งอึ้งไป
แสงแดดยามเช้าลอดผ่านป่าหนาทึบลงมาเห็นเป็นสะเก็ดแสงสีทองดวงเล็กๆ แสงสีทองเหล่านั้นสาดส่องลงบนแผงอกแกร่งและใบหน้าคล้ำแดดของเขา เมื่ออยู่ท่ามกลางแสงและเงาเช่นนี้ เขาก็ดูไม่เหมือนผู้ชายหยาบกร้านล้าหลังซึ่งอาศัยอยู่ในหมู่บ้านบนภูเขาอีก แต่ดูเหมือนรูปปั้นปูนปลาสเตอร์ซึ่งตั้งอยู่ด้านหน้าสุดของชั้นเรียนศิลปะ
โดยทั่วไปแล้วรูปปั้นปูนปลาสเตอร์ในชั้นเรียนศิลปะมักเป็นชาวตะวันตก บางทีอาจเป็นเพราะมีเครื่องหน้าคมเข้มก็เลยสามารถแสดงให้เห็นถึงลักษณะพิเศษของแสงและเงาได้อย่างชัดเจน
และยามนี้ ผู้ชายซึ่งมีเครื่องหน้าคมเข้มจนเรียกได้ว่าเป็นชายรูปงามกำลังส่งยิ้มมาให้เธอ
รอยยิ้มของเขาสดใสเหมือนแสงตะวันยามเช้า แต่กลับอบอุ่นกว่าแสงตะวันยามเช้ามาก
ในมือของเขายังมีผลหรูหรูอีกจำนวนมาก ล้วนเป็นผลหรูหรูที่เขาเพิ่งเอาไปล้างที่ลำธารมาทั้งสิ้น
“@#$%&*%$#*&^%$?”
“$%&^$#@?”
ตาล่ำบึ้กเหมือนจะสงสัยว่าทำไมกู้จิ้งถึงไม่กินต่อ? เขายื่นผลหรูหรูที่เหลืออยู่ในมือมาให้เธอแล้วชี้ไปที่ลำธารด้านข้าง ท่าทางเหมือนอยากจะพูดว่าอร่อยมาก สะอาดมากสินะ?
กู้จิ้งก้มหน้าลงลิ้มรสเปรี้ยวๆ หวานๆ ที่ติดอยู่บนริมฝีปาก แต่ในใจกลับเปรี้ยวฝาด
จริงๆ แล้วผู้ชายล้าหลังโง่เขลาคนนี้เป็นคนดี
แม้เขาจะจ่ายเงินซื้อภรรยาเพราะความโง่เขลาและล้าหลัง แต่ทั้งหมดก็เป็นเพราะเขายากจน ซ้ำยังไม่มีโอกาสได้รับการศึกษา แต่เนื้อแท้แล้วเขาเป็นคนใจดีมาก
เมื่อวานเธอไม่ควรแทงเขาเลยจริงๆ
คิดถึงตรงนี้เธอก็เงยหน้าขึ้นมองแขนของเขา บาดแผลของเขาประสานกันเร็วกว่าที่คาด ซ้ำยังเริ่มตกสะเก็ดแล้ว
ตาล่ำบึ้กเหมือนจะรับรู้ว่าเธอกำลังมองบาดแผลของเขา เขาจึงยกแขนขึ้นพลางพูด “@#¥%&%¥@” สีหน้าบ่งบอกว่ากำลังปลอบใจเธอ
เฮ้อ…
กู้จิ้งถอนใจคำหนึ่ง
ช่างเป็นคนดีจริงๆ!
เซียวเถี่ยเฟิงอุ้มปีศาจสาวกลับบ้าน
ร่างของปีศาจสาวเบามาก ส่วนเขามีแรงเยอะ ดังนั้นเขาจึงไม่รู้สึกเหนื่อยสักนิด ไม่เพียงไม่เหนื่อย แต่ยังรู้สึกเหมือนในร่างเปี่ยมด้วยพละกำลังอีกด้วย
เขาชอบความรู้สึกที่ร่างอ่อนนุ่มของปีศาจสาวซบแนบอยู่กับบ่าของเขา
นางหลับตาลงพลางเหยียดแขนบิดขี้เกียจอย่างมีความสุข
แสงแดดยามเช้าลอดผ่านต้นไม้หนาทึบลงมากระทบกับใบหน้างดงามขาวสะอาดของนาง ทำให้เขามองเห็นขนตาที่กำลังขยับเบาๆ รวมทั้งจมูกเล็กๆ ของนางได้อย่างชัดเจน
นางดูไม่เหมือนปีศาจสาว แต่เหมือนกับเทพธิดาที่ตกลงมาจากสวรรค์มากกว่า
เทพธิดาที่งดงามเช่นนี้กลับตกลงมาสู่อ้อมกอดของเขา
เซียวเถี่ยเฟิงอยากให้ทางเดินกลับบ้านนี้ทอดยาวจนสามารถเดินไปได้ตลอดชีวิต
คิดได้เช่นนี้ พอเดินไปถึงทางแยก เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่งก็ตัดสินใจเลี้ยวไปทางขวา
แบบนี้จะได้อ้อมไปอีกรอบหนึ่ง
คิดไม่ถึงว่ากำลังเดินอยู่ ปีศาจสาวก็เริ่มขยับ นางหันมาพูดกับเขาด้วยภาษาปีศาจพลางพยายามบอกใบ้อะไรบางอย่าง
เขายืนตะลึงอยู่กับที่
หรือนางจะรู้ว่าเขาเดินผิดทาง?
ปีศาจสาวโมโหงั้นรึ?
เขาทำอะไรไม่ถูก ปีศาจสาวโกรธ เขาควรจะทำอย่างไรดี?
“ข้า…ข้าไม่ได้ตั้งใจหลอกเจ้า ทางสายนี้ทิวทัศน์งดงาม มีภูเขามีลำธาร…” เขาลนลานอธิบาย
เขาไม่อยากให้ปีศาจสาวโกรธ เขายังอยากให้นางเอนร่างซบกับร่างของเขาอีก
แต่ปีศาจสาวกลับไม่มีทีท่าจะสงบลงสักนิด นางขมวดคิ้วแน่นพลางโบกมือไปมาอย่างไม่สบอารมณ์ จมูกน้อยๆ ขยับหยุกหยิก ปากก็ส่งเสียงอือๆ อาๆ ไม่หยุด
หัวใจของเขากระตุกวูบ ใจคิดว่าหรือนางจะหิว? คิดดูก็น่าจะใช่ ปีศาจสาวเองก็คงต้องกินข้าว เขาคิดแต่จะเดินอ้อมไกลๆ ทำไมไม่คิดบ้างว่าปีศาจสาวต้องทนหิวมาจนป่านนี้!
เซียวเถี่ยเฟิงรู้สึกผิดมาก เขารีบวางนางลงบนก้อนหินแล้วหยิบมันฝรั่งออกมาส่งให้ คิดไม่ถึงว่านางจะมองมันฝรั่งอย่างไม่พอใจแล้วพยายามทำท่าบอกใบ้อีก
นางดูร้อนใจมาก แม้กระทั่งปลายจมูกก็มีเหงื่อซึมออกมา
เซียวเถี่ยเฟิงมองนางอย่างลำบากใจ สมองพยายามคาดเดาความหมายของนางสุดความสามารถ
ปีศาจ…ปกติจะคิดอะไรกันนะ?
ปีศาจสาวกำลังร้อนใจเรื่องอะไร?
ปากของปีศาจสาวเดี๋ยวก็อ้าเดี๋ยวก็หุบ หรือนางจะหิวแล้ว แต่ปีศาจสาวกินอะไรกันเล่า?
เซียวเถี่ยเฟิงร้อนใจมาก ทันใดนั้น เขาก็นึกขึ้นได้!
เขาได้กลิ่นหอมหวานของผลหรูหรูลอยมาตามลม หรือปีศาจสาวก็ได้กลิ่นเหมือนกัน นางอยากกินอย่างนั้นหรือ?
ดังนั้นเขาจึงพึมพำว่า “หรือปีศาจสาวอยากกินผลหรูหรู?”
คิดไม่ถึงว่าพอปีศาจสาวได้ยินเช่นนี้ ใบหน้าเล็กๆ ก็เปล่งประกายสดใสขึ้นทันที “@#$&%$# ผลหรูหรู @#$%&%$ ผลหรูหรู!”
เซียวเถี่ยเฟิงไม่อยากจะเชื่อเลย ที่แท้ปีศาจสาวก็รู้จักผลหรูหรูด้วย!
แต่ไม่นานนักเขาก็เข้าใจ ปีศาจสาวบำเพ็ญตบะอยู่ในภูเขา ย่อมรู้จักผลไม้บนภูเขาดี
นางอาจจะไม่คุ้นชินกับอาหารของมนุษย์ และรู้จักแต่ผลไม้บนภูเขาเท่านั้น
เซียวเถี่ยเฟิงดีใจมาก เขารีบวางถุงผ้ากับเคียวในมือลงแล้วหันไปกำชับปีศาจสาวว่า “ข้าจะไปเด็ดมาให้เจ้า ขาของเจ้าแพลง อย่าขยับไปไหนล่ะ เดี๋ยวข้าจะรีบกลับมา”
กำชับเสร็จเขาก็รีบเข้าไปในป่าเพื่อเก็บผลหรูหรูมาให้นาง
นึกถึงท่าทางอยากกินสุดๆ ของปีศาจสาวเมื่อครู่ เขาก็เด็ดแล้วเด็ดอีกจนได้มาเป็นกองใหญ่ พอกลับมาก็เห็นปีศาจสาวกำลังโยนมันฝรั่งเล่นพลางหันไปมองซ้ายทีขวาทีด้วยท่าทางเซื่องซึม
เห็นเช่นนี้ เขาก็รู้สึกปวดใจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
บางทีปีศาจสาวอาจชอบกินแต่ผลหรูหรูบนภูเขา ไม่ชอบกินมันฝรั่ง นางกำลังคิดจะเปลี่ยนมันฝรั่งเป็นผลหรูหรูอยู่หรือเปล่า?
แต่เสียดาย…อาคมของนางไม่แก่กล้ามากพอ…
เซียวเถี่ยเฟิงล้างผลหรูหรูให้สะอาดแล้วเอาไปให้ปีศาจสาว นางก็รับไปกินโดยไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น แถมยังกินจนมุมปากเปื้อนน้ำสีแดงอมม่วงเต็มไปหมด
ช่างเป็นปีศาจสาวที่น่ารักจริงๆ
เซียวเถี่ยเฟิงนั่งลงข้างๆ พลางมองดูปีศาจสาวกินผลหรูหรูอย่างเอร็ดอร่อย ใจคิดว่าต่อไปคงต้องเด็ดผลไม้บนภูเขามาให้นางกินมากๆ เสียแล้ว…
แต่จู่ๆ นางก็หยุดกิน
เขามองนางด้วยความงุนงง เป็นอะไรไปอีกหรือ?
คิดไม่ถึงว่าปีศาจสาวจะหันมาจ้องหน้าเขา จากนั้นก็เลื่อนลงไปที่อก แล้วเลื่อนต่ำลงไปอีก แววตานั้นดูราวกับกำลังประเมินว่าเขามีไอหยางมากพอหรือไม่
เซียวเถี่ยเฟิงกำลังคิดเรื่องเก็บผลไม้อยู่ พอถูกนางมองด้วยสายตาเช่นนี้ ผลไม้ก็เลือนหายไปจากสมองทันที เลือดในกายของเขาเริ่มพลุ่งพล่าน ลำคอแห้งผาก ในอกเหมือนถูกไฟแผดเผา
