ข้ามกาลบันดาลรัก [ส่วนที่ 2 ภาคแต่งงาน] – ตอนที่ 245 วางจดหมายไว้

เมิ่งเชี่ยนโยวยื่นมือออกไป โอบกอดคอของเขาไว้ ปล่อยให้เขาสัมผัสกับริมฝีปากของตัวเองอย่างรุนแรง
 
 
เป็นอีกครั้งที่ไม่ได้พบกันนานหลายวัน ความต้องการในใจของหวงฝู่อี้เซวียนที่ได้ปล่อยออกมาแล้วไม่สามารถหยุดได้ แรงขึ้นอีก จูบอย่างสุดแรงที่มี จึงจะปล่อยนาง กล่าวด้วยความโกรธว่า “ยังมีอีกยี่สิบหกวัน ในที่สุดวันที่ข้าต้องอดทนจะจบลงสักที”
 
 
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเจตนารมณ์ของฮ่องเต้เอง หรือว่าวันที่ยี่สิบหกเป็นวันมงคลจริงๆ สำนักโหรหลวงจึงกำหนดให้วันนั้นเป็นวันแต่งงานของพวกเขา แม้ว่าหวงฝู่อี้เซวียนจะไม่พอใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ยิ่งใกล้ถึงวันนั้น เขาก็นับนิ้วมือรอทุกวัน
 
 
หายใจเข้าลึกๆ หลายรอบ จนลมหายใจค่อยๆ เป็นปกติ เมิ่งเชี่ยนโยวกอดคอของเขาไว้แน่น ให้เขายิ่งเข้าใกล้ตัวเองมากขึ้น เวลาเดียวกันก็แนบริมฝีปากของตนลงไป ค่อยๆ ใช้ริมฝีปากของตนไล้ไปตามริมฝีปากของเขา เลียนแบบเขาที่ปกติชอบแกล้งตน
 
 
จูบนี้เหมือนดั่งขนนกค่อยๆ ขัดไปมาในใจของหวงฝู่อี้เซวียน จนเขารู้สึกคันในใจจนแทบทนไม่ไหว ริมฝีปากแนบลงไปอีกครั้งอย่างรุนแรง
 
 
จูบครั้งนี้แทบทำให้เมิ่งเชี่ยนโยวขาดอากาศหายใจ จึงจะปล่อยนาง เพ่งมองริมฝีปากแดงก่ำของนาง ขู่ว่า “เจ้าอย่ายั่วข้าอีก เจ้าก็รู้ว่าข้าทนไม่ไหวจริงๆ”
 
 
“เช่นนั้นก็ไม่ต้องทน” เมิ่งเชี่ยนโยวกล่าวด้วยน้ำเสียงเบาๆ
 
 
หวงฝู่อี้เซวียนชะงักไป ลูกกระเดือกเคลื่อนขึ้นลงหลายครั้ง กล่าวถามอย่างเหลือเชื่อว่า “เจ้าพูดอะไร”
 
 
เมิ่งเชี่ยนโยวเงยหน้าขึ้น จูบลงบนลูกกระเดือกของเขา กล่าวด้วยเสียงเบาๆ ว่า “ข้าพูดอะไร เจ้าไม่เข้าใจหรือ”
 
 
หวงฝู่อี้เซวียนไม่ได้ดีใจ กลับจ้องมองนางตรงๆ ไม่ปล่อยสีหน้าใดๆ ของนางให้ผ่านไปแม้แต่น้อย กล่าวด้วยความตกใจและสงสัยว่า “โยวเอ๋อร์ เจ้ามีเรื่องปิดบังอะไรข้าอยู่ใช่หรือไม่”
 
 
ในใจชาไปชั่วครู่ แต่บนใบหน้าไม่แสดงสีหน้าอะไรออกมา ยังคงยิ้มต่อไป กล่าวเยาะเย้ยว่า “หวงฝู่ซื่อจือ ทำไม มีแต่เจ้าที่สามารถแกล้งข้า แล้วข้าไม่สามารถแกล้งเจ้าบ้างงั้นหรือ”
 
 
ไม่เห็นสีหน้าน่าสงสัยใดๆ บนใบหน้านาง ใบหน้าของหวงฝู่อี้เซวียนจึงค่อยๆ ผ่อนคลาย นอนลงข้างๆ นาง เปิดเผยร่างกายของตัวเอง ท่าทางเหมือนกับอยากทำอะไรแล้ว แต่กล่าวว่า “ได้ ยินดีให้องค์หญิงชิงเหอกลั่นแกล้งทุกอย่าง”
 
 
เมิ่งเชี่ยนโยวหัวเราะออกมาเล็กน้อย พลิกตัวไป ทับลงบนตัวเขา กล่าวว่า “ภาพวาดลามกข้าก็ดูแล้ว เจ้าคิดว่าวิธียั่วยวนพวกนั้นเจ้าทำเป็นคนเดียวหรือไง”
 
 
สีหน้าของหวงฝู่อี้เซวียนเริ่มขรึมลง จ้องนางแล้วกล่าวถามด้วยเสียงต่ำๆ ว่า “เจ้าดูเมื่อไหร่”
 
 
เมิ่งเชี่ยนโยวหัวเราะออกมา ก้มลงไปจูบบนริมฝีปากของเขาหนึ่งที “ไม่ใช่เจ้าหรือที่บังคับข้าให้ดูด้วย”
 
 
หวงฝู่อี้เซวียนเพิ่งนึกขึ้นได้ว่า ตอนแรกๆ ที่เมิ่งเชี่ยนโยวอนุญาตให้ตนแอบนอนค้างคืนในห้องของนาง พระชายาฉีให้ภาพวาดลามกมา เรื่องที่เขาแกล้งบังคับให้เมิ่งเชี่ยนโยวดูกับเขา สีหน้าเคร่งขรึมหายไป แสดงรอยยิ้มสดใสออกมา แกล้งเมิ่งเชี่ยนโยว “ไม่รู้ว่าเจ้าคิดจะใช้วิธีไหนมายั่วข้า”
 
 
เมิ่งเชี่ยนโยวยื่นมือออกไป มือทั้งสองข้างกุมมือทั้งสองข้างของเขาไว้ ริมฝีปากค่อยๆ ไล้ไปรอบๆ ริมฝีปากของเขาหนึ่งรอบ หลังจากนั้นค่อยๆ ไล้ลงมาเรื่อยๆ จูบลงบนลูกกระเดือกของเขา
 
 
หวงฝู่อี้เซวียนตัวแข็งทื่อ พึมพำออกมา อยากดันตัวนางออก แต่ทำอย่างไรได้นิ้วทั้งสิบถูกเมิ่งเชี่ยนโยวจับเอาไว้ ขยับไม่ได้ อยากจะจูบกลับไป แต่ก็จับริมฝีปากของเมิ่งเชี่ยนโยวไม่ได้ ทั้งรู้สึกดีและร้อนใจ บนหน้าผากมีเหงื่อซึมออกมา
 
 
เมิ่งเชี่ยนโยวเงยหน้าขึ้น จ้องตาของเขา กล่าวถามว่า “ซื่อจือ วิธียั่วของข้าเป็นอย่างไร”
 
 
หวงฝู่อี้เซวียนไม่ตอบ แต่ใช้สายตาคู่หนึ่งที่เต็มไปด้วยความต้องการมองนาง
 
 
เมิ่งเชี่ยนโยวก็เงียบ มองเขาด้วยรอยยิ้มบางๆ
 
 
ทั้งสองสบตากัน ต่างคนต่างมองเห็นตนเองในดวงตาของอีกฝ่าย หวงฝู่อี้เซวียนลุกขึ้นทันที ทับนางให้อยู่ด้านล่าง กัดฟันกล่าวว่า “นี่คือสิ่งที่เจ้ารนหาที่เอง เดี๋ยวอย่าได้ร้องห้ามข้า”
 
 
พูดจบ ก็แนบริมฝีปากลงไป
 
 
ครั้งนี้รุนแรงเหมือนดั่งพายุ เมิ่งเชี่ยนโยวรับไม่ไหว แทบขาดอากาศหายใจ ยื่นมือตบหลังเขาอย่างสุดชีวิต
 
 
หวงฝู่อี้เซวียนไม่สนใจ ยังคงจูบนางไม่ปล่อย จนรู้สึกว่าเมิ่งเชี่ยนโยวหายใจไม่ทันจริงๆ จึงยอมปล่อยนางแม้ยังอยากจูบต่อ
 
 
เมิ่งเชี่ยนโยวหายใจเข้าออกหลายรอบ
 
 
หวงฝู่อี้เซวียนมองผลงานของตัวเองด้วยความพอใจ แสดงแววตาแห่งความอิ่มอกอิ่มใจออกมา ก้มหัวลงไปกัดหูนางหนึ่งที รู้สึกว่าร่างกายนางสั่น จึงกล่าวถามด้วยเสียงต่ำว่า “ยังกล้ายั่วข้าอยู่หรือไม่”
 
 
เมิ่งเชี่ยนโยวหายใจไม่ทันพูดอะไรไม่ออก
 
 
หวงฝู่อี้เซวียนยิ่งได้ใจขึ้นไปอีก กล่าวถามข้างหูนางว่า “ยังต่ออีกหรือไม่”
 
 
เมิ่งเชี่ยนโยวแสดงรอยยิ้มยั่วยวนออกมา กล่าวถามกลับไปว่า “เจ้ากล้าหรือ”
 
 
หวงฝู่อี้เซวียนหยุดชะงักไป ไฟในดวงตาลุกโชนขึ้นมา ในน้ำเสียงทุ้มต่ำนั้นมีความต้องการที่ปิดไม่มิดอยู่ “โยวเอ๋อร์ เจ้ารู้ผลที่จะเกิดจากประโยคนี้หรือไม่”
 
 
เมิ่งเชี่ยนโยวโอบกอดคอของเขา กล่าวถามด้วยรอยยิ้มว่า “ผลอะไรหรือ”
 
 
เพ่งมองดวงตาคู่หนึ่งที่มีความต้องการอยู่ในนั้นของนาง ลูกกระเดือกของหวงฝู่อี้เซวียนเคลื่อนขึ้นลงหลายรอบอย่างรวดเร็ว แต่กลับรีบลุกขึ้นทันที หายใจเข้าออกแล้วกล่าวด้วยเสียงแหบพร่าว่า “วันนี้ปล่อยเจ้าไปก่อน รอวันที่แต่งงานข้าจะทำให้เจ้าเข้าใจอย่างถ่องแท้แน่นอน”
 
 
เมิ่งเชี่ยนโยวลุกขึ้นนั่ง ก้มหัวลงไปแนบหลังของเขา มือเล็กที่นุ่มเนียนลูบไปมาบนหลังของเขา “ซื่อจือกลัวงั้นหรือ”
 
 
หวงฝู่อี้เซวียนรีบหันหลังไป กัดฟันกล่าวว่า “ข้าทำเยี่ยงนี้เพราะหวังดีกับเจ้า อย่าทำเป็นไม่รับรู้”
 
 
เมิ่งเชี่ยนโยวหัวเราะออกมา ยกมือเล็กๆ ของตัวเองขึ้นมาทำท่าทาง “ซื่อจือ อีกยี่สิบหกวันกับน้อยลงไปยี่สิบหกวันต่างกันเยี่ยงไร”
 
 
หวงฝู่อี้เซวียนจ้องนางอย่างไม่พอใจ ตนใช้สติและความอดทนทั้งหมดจึงจะควบคุมไม่ให้ทำอะไรมากไปกว่านี้ แต่นางกลับไม่สนใจ ยังคงยั่วยวนต่อไปอย่างไม่รู้จบ
 
 
เมิ่งเชี่ยนโยวมองเขาด้วยสีหน้าไร้เดียงสา
 
 
หวงฝู่อี้เซวียนหลบสายตา กล่าวด้วยเสียงทุ้มที่สะกดกลั้นอารมณ์ว่า “ดึกแล้ว เจ้าพักผ่อนเถิด ข้าออกไปข้างนอกสักครู่”
 
 
พูดจบ เตรียมลุกขึ้น เมิ่งเชี่ยนโยวเร็วกว่า อ้าปาก กัดที่หูของเขาเบาๆ ลูบลงไปที่เรื่อยๆ จนถึงกระดุมเสื้อของเขา
 
 
ร่างกายของหวงฝู่อี้เซวียนหยุดชะงักไป หันหลังดันตัวนางออก
 
 
เมิ่งเชี่ยนโยวตกใจ
 
 
หวงฝู่อี้เซวียนเริ่มถอดเสื้อตัวนอกของตัวเองออกอย่างรวดเร็ว ตามด้วยเสื้อข้างใน หลังจากนั้น ร่างกายที่แข็งแรงของตนก็เผยออกมา หรี่ตาลง มองลงมา กล่าวด้วยน้ำเสียงอันตรายว่า “เจ้าจะถอดเอง หรือให้ข้าช่วยเจ้าถอด”
 
 
เมิ่งเชี่ยนโยวค่อยๆ หดตัวไปในเตียง
 
 
หวงฝู่อี้เซวียนยื่นมือดึงนางออกมา “ตอนนี้อยากหลบ สายไปแล้ว คืนนี้ข้าจะทำให้เจ้ารู้ว่าผลที่จะเกิดขึ้นคืออะไร”
 
 
มองใบหน้าที่ดุร้ายของเขา ฟังเสียงลมหายใจที่หนักแน่นของเขา เมิ่งเชี่ยนโยวเกิดความกลัวขึ้นมาจริงๆ กลืนน้ำลายอย่างไม่ได้ตั้งใจ กล่าวด้วยน้ำเสียงติดอ่างว่า “เจ้า เจ้า…”
 
 
เห็นท่าทางนางเช่นนี้ หวงฝู่อี้เซวียนกลับหัวเราะออกมาด้วยความโกรธ “ทำไม กล้ายั่วข้า แต่ไม่กล้ารับผลหรือโยวเอ๋อร์”
 
 
เมิ่งเชี่ยนโยวไม่ยอมรับ “ไหน ข้ายั่วตรงไหน”
 
 
ถูกนางกลับคำไปมาเช่นนี้ ไฟความต้องการของหวงฝู่อี้เซวียนค่อยๆ ลดลงไป สติก็ค่อยๆ กลับมา มองดูนางที่เกรงกลัว ถอนหายใจออกมาเบาๆ “รู้อยู่แล้วว่าเจ้านั้นมีใจของโจรแต่ไม่มีความกล้าของโจร พอเถอะ ไม่บังคับเจ้าแล้ว ข้าอดทนหน่อยเดี๋ยวก็ผ่านไป เจ้าพักผ่อนเถอะ”
 
 
เมิ่งเชี่ยนโยวตัดสินใจตั้งแต่แรกแล้ว ถึงตอนนี้ จะยอมแพ้ง่ายๆ เช่นนี้ได้อย่างไร จับมือเขาขึ้นมา วางลงบนกระดุมเสื้อของตัวเอง กล่าวว่า “เจ้าช่วยข้าถอด เรื่องเช่นนี้เจ้าทำมาตลอดมิใช่หรือ”
 
 
หวงฝู่อี้เซวียนหยุดชะงักไป มองนางแล้วกล่าวถามด้วยน้ำเสียงเบาๆ ว่า “เจ้าคิดดีแล้วหรือ”
 
 
ใบหน้าของเมิ่งเชี่ยนโยวแดงขึ้นมา แต่ก็พยักหน้าด้วยความมั่นใจ กล่าวด้วยน้ำเสียงที่แทบจะไม่ได้ยินว่า “ข้าต้องการเจ้ามานานมากแล้ว”
 
 
ความอดทนของหวงฝู่อี้เซวียนขาดสะบั้นในทันที ภายใต้เสียงตกใจของเมิ่งเชี่ยนโยว ฉีกเสื้อของนางทิ้งอย่างรวดเร็ว ร่างกายทับลงไป ใช้แรงร่างกายของตนบอกกับนางว่า ผลของการยั่วเขาคืออะไร
 
 
 
 
 
เริ่มแรกเมิ่งเชี่ยนโยวยังสามารถรับอย่างอ่อนโยน ไม่นานก็เริ่มทนไม่ไหว สุดท้ายเหลือเพียงเสียงขอร้องและเสียงสั่นเครือ “อี้เซวียน ข้าจะตายแล้ว เจ้าปล่อยข้าไปเถิด”
 
 
หวงฝู่อี้เซวียนไม่หยุด กล่าวว่า “ข้ายังไม่พอ”
 
 
เสียงร้องไห้เบาๆ ของเมิ่งเชี่ยนโยวออกมา “อี้เซวียนคนดี เจ้าปล่อยข้าไปเถิด ต่อไปข้าไม่กล้ายั่วเจ้าอีกแล้ว”
 
 
หวงฝู่อี้เซวียนหัวเราะออกมา ก้มหัวลงไปแนบริมฝีปากของนาง ค่อยๆ ขยับร่างกายช้าลง ค่อยๆ ผ่อนแรงลง พลิกตัวนอนลงข้างๆ นาง ค่อยๆ หายใจเข้าออก กล่าวว่า “ต่อไปห้ามยั่วข้าอีก ข้าสามารถทำให้เจ้าลงจากเตียงไม่ได้”
 
 
เมิ่งเชี่ยนโยวมองเขาด้วยความน้อยใจ ในดวงตายังมีหยาดน้ำตาอยู่
 
 
หวงฝู่อี้เซวียนเห็นก็ใจสั่นขึ้นมา ความต้องการในใจลุกขึ้นมาอีกครั้ง ต้องกดลงไปอย่างยากเย็น ก้มหัวลงไปจูบลงบนตาของนาง กลืนน้ำตาของนางเข้าไปในปากของตน กล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “นอนเถิด ไม่แกล้งเจ้าแล้ว”
 
 
ถูกรังแกแทบทั้งคืน เมิ่งเชี่ยนโยวเหนื่อยแล้วจริงๆ พอเขาพูดจบ ก็หลับตาลงทันที ค่อยๆ หลับลึกไป
 
 
รู้สึกว่านางหลับลึกไปแล้ว หวงฝู่อี้เซวียนค่อยๆ ลุกขึ้นมาเบาๆ ใส่เสื้อตัวนอกแค่ตัวเดียวให้เรียบร้อย เปิดประตูออกแล้วตะโกนสั่งข้างนอกว่า “ยกน้ำอุ่นเข้ามา”
 
 
มีคนรับคำสั่ง ไม่นานก็ยกน้ำอุ่นเข้ามา
 
 
หวงฝู่อี้เซวียนรับมา ค่อยๆ ยกเข้ามาให้ห้องเบาๆ วางไว้ข้างเตียง แล้วลุกขึ้นอีกครั้ง หยิบผ้าขนหนูของตน แช่ในน้ำอุ่น เปิดผ้าห่มออก ค่อยๆ ช่วยเมิ่งเชี่ยนโยวเช็ดตัวอย่างอ่อนโยน
 
 
มองรอยแดงม่วงบนตัวของนางแล้ว หวงฝู่อี้เซวียนรู้สึกเสียใจที่เมื่อครู่ควบคุมตัวเองไม่อยู่ แต่ต้องการมานานหลายปี คิดมานานหลายปี วันนี้ถึงจะเป็นของตนจริงๆ เขาควบคุมไม่ได้จริงๆ แทบอยากจะกลืนตัวนางเข้าไปทั้งตัว
 
 
อาจเป็นเพราะเหนื่อยเกินไปจริงๆ เมิ่งเชี่ยนโยวหลับอย่างสบาย ไม่รู้สึกเลยว่ามีคนช่วยเช็ดตัวให้ตน
 
 
เช็ดตัวให้นางเสร็จ ยกกะละมังวางลงบนชั้นวาง หวงฝู่อี้เซวียนก็กลับมาที่ข้างเตียง ถอดเสื้อตัวนอกออก ขึ้นเตียง โอบนางเข้ามากอดไว้บนอก จูบลงบนหน้าผากของนาง
 
 
เมิ่งเชี่ยนโยวที่หลับอยู่รู้สึกได้ถึงการกระทำของเขา ออกเสียงขอร้องว่า “อี้เซวียนคนดี เจ้าปล่อยข้าไปเถิด ข้ารับไม่ไหวแล้วจริงๆ ”
 
 
หวงฝู่อี้เซวียนหัวเราะออกมาเบาๆ กอดนางด้วยความสงสารแล้วหลับลึกไป
 
 
ฟ้าเพิ่งสว่าง เมิ่งเชี่ยนโยวก็ตื่นขึ้นมา ลืมตาขึ้น รู้สึกเมื่อยไปทั้งตัว เหนื่อยกว่าตอนที่ฝึกในชาติที่แล้วทั้งวันอีก ค่อยๆ ขยับตัว เจ็บจนออกเสียงโอดโอยออกมา
 
 
“เจ็บมากหรือ” เสียงของหวงฝู่อี้เซวียนดังจากบนหัว
 
 
เงยหน้าขึ้น กล่าวถามด้วยความโกรธ “เจ้าคิดว่าอย่างไงล่ะ”
 
 
หวงฝู่อี้เซวียนหยุดชะงักไป
 
 
เสียงน้อยใจของเมิ่งเชี่ยนโยวดังขึ้นอีกครั้ง “เมื่อคืนข้าขอร้องเจ้าแล้ว เจ้าก็ยังไม่หยุด ข้าเกลียดเจ้าแล้ว”
 
 
หวงฝู่อี้เซวียนจับจมูกของตนไปมา กล่าวด้วยความเอาใจว่า “ข้าช่วยเจ้านวด”
 
 
เมิ่งเชี่ยนโยวรีบปฏิเสธ “ไม่ต้อง”
 
 
หวงฝู่อี้เซวียนกลับเพิ่มแรงภายในบนมือ แล้วเริ่มนวดให้นาง
 
 
อาการปวดเมื่อยบนตัวค่อยๆ บรรเทาลงไม่น้อย เมิ่งเชี่ยนโยวค่อยๆ หลับตาลงด้วยความสบาย ปล่อยให้เขานวด แต่ก็ค่อยๆ รู้สึกไม่ปกติ เพราะว่ามือนั้นค่อยๆ จับไปในที่ๆ ไม่ควรจับ ลืมตาขึ้นมาทันที ยังไม่ทันเอ่ยอะไรออกมา ตัวของหวงฝู่อี้เซวียนก็ทับลงอีกครั้ง
 
 
เกิดพายุใหญ่อีกหนึ่งรอบ รอบนี้เมิ่งเชี่ยนโยวไม่มีแม้แต่แรงจะจ้องเขม็งเขา
 
 
หวงฝู่อี้เซวียนรู้สึกอิ่มอกอิ่มใจจริงๆ ร่างกายสดชื่น หลังจากช่วยเช็ดตัวให้เมิ่งเชี่ยนโยวอย่างใส่ใจอีกครั้ง โอบกอดนาง เรียกนางเบาๆ อย่างไม่หยุดว่า “โยวเอ๋อร์ โยวเอ๋อร์…”
 
 
คิดถึงเสียงขอร้องเมื่อครู่ของตนแล้ว สีหน้าของเมิ่งเชี่ยนโยวแดงขึ้นทันที มองเขาด้วยความออดอ้อน “ข้าอยู่นี่ ไม่ต้องเรียกแล้ว”
 
 
หวงฝู่อี้เซวียนยิ่งกอดนางแน่นขึ้นไปอีก สัญญาข้างๆ หูนางว่า “โยวเอ๋อร์ ทั้งชีวิตนี้ ข้าจะไม่ให้เจ้าห่างจากตัวข้าแม้แต่ก้าวเดียว”
 
 
เมิ่งเชี่ยนโยงหยุดชะงักไปชั่วครู่ ก้มหัวลง ปิดบังอารมณ์ของตน กล่าวด้วยเสียงต่ำว่า “ข้าหิวแล้ว เจ้าช่วยไปยกอาหารเช้าเข้ามาให้ข้าเถิด”
 
 
ตั้งแต่เมื่อคืนถึงตอนนี้รังแกนางไปหลายครั้ง คิดว่านางหิวแล้วจริงๆ หวงฝู่อี้เซวียนลุกขึ้นมา ลงจากเตียง สวมใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย แล้วเดินออกไป
 
 
มองดูหลังของเขา เมิ่งเชี่ยนโยวเหม่อไปชั่วครู่ หลังจากนั้นก็รีบลงจากเตียง หากระเป๋าแขนเสื้อจากกองเสื้อผ้าที่หวงฝู่อี้เซวียนฉีกทิ้ง หยิบเม็ดยาในนั้นออกมา กุมแน่นไว้ในมือ
 
 
หวงฝู่อี้เซวียนยกอาหารร้อนๆ เข้ามา วางลงข้างหน้านางอย่างระมัดระวัง หลังจากนั้นก็ยกเก้าอี้มาวางข้างเตียง นั่งลง ยกถ้วยขึ้นมา อยากจะป้อนนาง
 
 
เมิ่งเชี่ยนโยวหลบ กล่าวด้วยน้ำเสียงออดอ้อนว่า “บนหน้ามีแต่เหงื่อ ข้าอยากล้างหน้าก่อน”
 
 
ทั้งหมดนี้เป็น ‘ผลงาน’ ของตน หวงฝู่อี้เซวียนยกยิ้มมุมปาก ก้มลงไปจูบบนริมฝีปากของนางเบาๆหนึ่งที แล้ววางถ้วยลงอีกครั้ง เดินออกไปหน้าประตู สั่งคนให้ตักน้ำมา
 
 
แต่เมิ่งเชี่ยนโยวกลับฉวยโอกาสตอนที่เขาไม่สังเกต รีบนำยาหนึ่งเม็ดใส่ลงไปละลายในถ้วยอย่างรวดเร็ว อีกหนึ่งเม็ดใส่เข้าปากตน