ข้ามกาลบันดาลรัก [ส่วนที่ 2 ภาคแต่งงาน] – ตอนที่ 309

ในสมองของเมิ่งเชี่ยนโยวมีเสียงดังอื้ออึง นางลืมเรื่องนี้ได้อย่างไร รวมวันนี้ ตนตั้งท้องได้สามเดือนกว่าแล้ว มิน่าล่ะทำไมช่วงนี้เขาถึงใช้สายตาดั่งสุนัขจิ้งจอกและเสือจ้องตนตลอดเวลา ยัง ‘ใจดี’ ตกลงทุกคำขอของตน ที่แท้ ที่แท้ ที่แท้เขาหวังผลนี้เอง
 
 
หลังจากหวงฝู่อี้เซวียนพูดจบ ก็สังเกตการเปลี่ยนของสีหน้านางตลอดเวลา เห็นนางไม่พูดจา แต่ร่างกายกลับค่อยๆ ถอยหลังไป รู้ว่านางเข้าใจความหมายของคำพูดตัวเองแล้ว ก็ก้มตัวลงไปทันที ค่อยๆ ขยับเข้าใกล้นาง เอ่ยข้างๆ หูนางว่า “เจ้าเคยพูดว่า ผ่านสามเดือนไปก็ได้แล้ว”
 
 
เมิ่งเชี่ยนโยวรู้สึกปากแห้งคอแห้ง ค่อยๆ กลืนน้ำลายอย่างไม่รู้ตัว ยื่นลิ้นออกมาแตะที่ริมฝีปากเบาๆ “ใช่ข้าเคยพูด แต่…”
 
 
ท่านี้ของนาง ในสายตาของหวงฝู่อี้เซวียนนั้นคือการเชิญชวนแบบไม่ออกเสียง ความต้องการที่อดทนมานานหลายเดือนนั้นควบคุมไม่ได้อีกแล้ว แนบริมฝีปากลงไปอย่างแม่นยำ คำพูดที่เมิ่งเชี่ยนโยวอยากเอ่ยนั้นก็ถูกกลืนลงไปทั้งหมด
 
 
อาจเป็นเพราะฝึกฝนบ่อย ๆ วิธีการจูบของหวงฝู่อี้เซวียนนั้นพัฒนาขึ้นอย่างมาก จูบของเขาทำให้สายตาของเมิ่งเชี่ยนโยวเริ่มพร่ามัว มีอารมณ์ขึ้นมา ยื่นมือออกมาโอบกอดคอของเขาไว้โดยไม่รู้ตัว ปล่อยให้เขาทำตามใจตัวเอง แต่ในขณะที่รู้สึกถึงความเย็นบนร่างกาย สติก็ค่อยๆ กลับมา จึงกำชับเขาว่า “ระวังหน่อย ระวังลูกด้วย”
 
 
“ข้ารู้”
 
 
นี่เป็นประโยคสุดท้ายที่เมิ่งเชี่ยนโยวได้ยิน หลังจากนั้นก็หลงระเริงกับความต้องการ จนสุดท้ายก็เหนื่อยหมดแรงจนผล็อยหลับลึกไป
 
 
ความต้องการตลอดหลายเดือนได้รับการเติมเต็ม หวงฝู่อี้เซวียนรู้สึกสบายทั้งตัวและจิตใจอย่างมาก ห่มผ้าให้เมิ่งเชี่ยนโยวที่หลับลึกไปแล้ว ส่วนตนลุกขึ้นมาสวมเสื้อ เรียกหวงฝู่อี้ที่อยู่รับใช้ข้างนอกตักน้ำร้อนมาวางไว้หน้าประตู แล้วตนก็ไปยกเข้ามา ค่อยๆ เช็ดหยาดเหงื่อบนตัวของเมิ่งเชี่ยนโยว แล้วค่อยขึ้นเตียงโอบกอดนางแล้วหลับไปอย่างอิ่มอกอิ่มใจ
 
 
เมิ่งเชี่ยนโยวหลับจนตะวันโด่งฟ้า ทันทีที่ลืมตาขึ้น ใบหน้าที่งดงามของหวงฝู่อี้เซวียนก็ปรากฏต่อหน้านาง น้ำเสียงเต็มไปด้วยความอ่อนโยน “ตื่นแล้วหรือ ลุกขึ้นมาล้างหน้าล้างตา แล้วกินอาหารกันเถิด”
 
 
คิดถึงเรื่องเมื่อคืนแล้ว ใบหน้าของเมิ่งเชี่ยนโยวแดงเล็กน้อย
 
 
หวงฝู่อี้เซวียนเห็นภาพนี้ ก็รู้สึกว่าเป็นภาพที่สวยงาม ทนไม่ไหวขยับศีรษะเข้าไป จูบลึกซึ้งหนึ่งครั้ง
 
 
หอบกันทันทีหลังจากแยกตัวกัน ไม่ได้เรียกคนเข้ามารับใช้ หลังจากหวงฝู่อี้เซวียนช่วยนางแต่งตัวด้วยตัวเองแล้ว ก็ไปที่ห้องครัว ยกอาหารที่ตนทำออกมา กินอาหารเช้าเป็นเพื่อนนาง
 
 
แสงแดดกำลังดี ไม่ร้อนไม่หนาว หลังจากกินอาหาร ก็พักผ่อนสักพัก แล้วก็เดินเล่นในจวนหนึ่งรอบ เมิ่งเชี่ยนโยวรู้สึกว่าร่างกายของตนเริ่มหนักขึ้น เริ่มหายใจแรงมากขึ้น เดินแค่รอบเดียว เหงื่อก็ออกที่หน้าผาก
 
 
หวงฝู่อี้เซวียนเห็น ก็หยิบผ้าเช็ดหน้าที่พกติดตัวตลอดเวลาออกมา ค่อยๆ ช่วยนางเช็ดหน้าผาก กล่าวถามอย่างอ่อนโยนว่า “เมื่อคืนทำให้เจ้าเหนื่อยมากไปใช่หรือไม่”
 
 
ใบหน้าของเมิ่งเชี่ยนโยวแดงก่ำทันที มองดูใบหน้าที่ยิ้มหน่อยแกล้งหน่อย แต่เป็นห่วงมากกว่าของเขาแล้ว จึงห่อปากแล้วยื่นออกมาด้วยความโมโห ฉวยโอกาสตอนที่เขาเหม่อลอย ยกขาขึ้นแล้วเหยียบลงไปบนเท้าของเขาแรงๆ หนึ่งที
 
 
หวงฝู่อี้เซวียนเจ็บจนยกเท้านั้นขึ้นมาแล้วกระโดดไปมา
 
 
เมิ่งเชี่ยนโยวเอาคืนได้ครั้งหนึ่ง ก็รู้สึกภาคภูมิใจอย่างมาก
 
 
คนใช้ในจวนที่ยุ่งไปมาเห็นภาพนี้ ต่างก็ยิ้มมุมปากกันทุกคน ก้มหัวลงแล้วรีบเดินออกไปไกล
 
 
เห็นนางอารมณ์ดี หวงฝู่อี้เซวียนก็ค่อยๆ วางเท้าลง โอบกอดนาง “กลับไปพักผ่อนที่ห้องเถิด”
 
 
ทั้งสองกลับไปที่ห้อง ในขณะที่เมิ่งเชี่ยนโยวเตรียมตัวจะนอนลงไป คำรายงานของชิงหลวนก็ดังขึ้นในลาน “นายหญิง คนในจวนมีคนมาส่งข่าวว่า มีคนมาจากฮูหยินเมิ่ง ให้ท่านกลับไปเพคะ”
 
 
เมิ่งเชี่ยนโยวหยุดชะงักไป กำลังจะตอบกลับ หวงฝู่อี้เซวียนก็สั่งก่อนว่า “เจ้าไปบอกเขา ให้คนที่มาส่งข่าวมาที่จวน”
 
 
ชิงหลวนรับคำสั่ง จึงหันหลังไปส่งข่าว
 
 
เมิ่งเชี่ยนโยวเดาว่า “ไม่รู้ว่าผู้ใดมา”
 
 
“เดี๋ยวก็เห็นแล้ว เจ้าไม่ต้องเดาหรอก นอนลงไปพักผ่อนสักพักก่อน น่าจะใช้เวลาประมาณหนึ่งชั่วยาม”
 
 
เมิ่งเชี่ยนโยวนอนลงไปบนเตียงอย่างเชื่อฟัง แล้วพูดคุยกับหวงฝู่อี้เซวียน
 
 
หนึ่งชั่วยามผ่านไป ชิงหลวนมารายงานอีกครั้งว่า “คนมาแล้วเจ้าค่ะ มากับนายหญิง พ่อบ้านได้พาพวกเขาไปที่ห้องโถงแล้วเพคะ”
 
 
ท่านแม่ของตนพามาเอง หรือว่าจะเป็นท่านลุงที่มา คิดถึงนี่ เมิ่งเชี่ยนโยวก็รีบใส่รองเท้าอย่างรวดเร็ว แล้วมาที่ห้องโถงพร้อมกับหวงฝู่อี้เซวียน
 
 
จริงด้วย ทันทีที่เข้าประตูมา ก็เห็นจางจู้นั่งอยู่บนเก้าอี้ด้วยความกังวลใจ เมิ่งซื่อนั่งอยู่อีกฝั่ง
 
 
“ลุงใหญ่” เมิ่งเชี่ยนโยวเรียกด้วยความดีใจ
 
 
จางจู้ลุกขึ้นยืนทันที ด้วยใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม “โยวเอ๋อร์”
 
 
เมิ่งเชี่ยนโยวเดินเข้าไปอย่างรวดเร็ว “ท่านมาได้อย่างไร”
 
 
“ฉั่งฉิกของปีนี้ควรเก็บเกี่ยวแล้ว ผู้ใหญ่บ้านให้ข้ามาถามว่าแยกเก็บเกี่ยวเหมือนเดิมหรือไม่”
 
 
เมิ่งเชี่ยนโยวแตะหน้าผากเบาๆ หนึ่งครั้ง “ข้าลืมไปเลย ทำให้ท่านลุงต้องลำบากมาถึงนี่”
 
 
จางจู้ยิ้มอย่างซื่อๆ “ลุงใหญ่ก็คิดถึงเจ้า จึงฉวยโอกาสนี้มาเยี่ยมเจ้าด้วย”
 
 
“ท่านตากับท่านยายมากับท่านลุงหรือไม่เจ้าคะ”
 
 
“พวกท่านอายุมากแล้ว ไม่ยอมออกจากบ้าน แต่เห็นบอกว่ารอตอนที่เจ้าคลอดลูก จะมาทั้งครอบครัว”
 
 
เมิ่งเชี่ยนโยวดีใจอย่างมาก “งั้นดีเลย ถึงเวลานั้นข้าจะส่งคนกลับไปรับพวกท่านก่อนเจ้าค่ะ”
 
 
หวงฝู่อี้เซวียนก็ขยับเข้ามาแล้วเรียกว่า “ลุงใหญ่”
 
 
จางจู้ไม่กล้าตอบ ยังลุกลนจะคุกเข่าทำความเคารพเขา ถูกหวงฝู่อี้เซวียนห้ามไว้ “ลุงใหญ่ ท่านทำอะไรขอรับ”
 
 
“ซื่อจื่อ ท่านอย่าเรียกข้าน้อยเยี่ยงนี้เลยขอรับ ข้าน้อยรับการเรียกขานของท่านเยี่ยงนี้ไม่ไหวจริงๆ ขอรับ”
 
 
“ลุงใหญ่ ท่านพูดอะไรเยี่ยงนี้ อี้เซวียนแค่มีฐานะเปลี่ยนไป แต่เขาก็ยังเป็นหลานของท่าน” เมิ่งเชี่ยนโยวยิ้มแล้วกล่าว
 
 
หน้าผากของจางจู้มีเหงื่อเม็ดเล็กๆ ออกมา รีบโบกมือแล้วกล่าวว่า “อันนี้ไม่เหมือนกัน ตอนนี้ซื่อจื่อมีฐานะสูงส่ง ไม่ใช่คนที่ประชาชนธรรมดาอย่างข้าเอื้อมถึงได้”
 
 
“ความหมายของลุงใหญ่คือจะตัดขาดความสัมพันธ์กับข้าหรือ” เมิ่งเชี่ยนโยวยิ้มแล้วกล่าวถาม
 
 
จางจู้หยุดชะงักไป “นี่เจ้าพูดอะไร ลุงใหญ่จะตัดขาดความสัมพันธ์กับเจ้าได้อย่างไร”
 
 
“งั้นก็ดีแล้ว ถ้าหากท่านกลัวอี้เซวียนทุกครั้งที่เห็นหน้า คงไม่มาจวนนี้อีกนานแสนนานเลยสินะ”
 
 
อย่าพูด เมิ่งเชี่ยนโยวพูดตรงตามความคิดของจางจู้จริงๆ ยังไม่ทันเข้าประตูจวน แค่เห็นตัวหนังสือทองอร่ามว่า “จวนอ๋องฉี” ขาของจางจู้ก็เริ่มสั่น นี่คือจวนของท่านอ๋อง ถ้าหากทำผิดอะไรขึ้นมาจะต้องถูกประหาร เดินเข้าประตูมา เห็นศาลามากมายในจวน ระเบียงที่วกไปวนมา ความกลัวในใจยิ่งเพิ่มมากขึ้น หากเมิ่งซื่อไม่ได้เดินอยู่ข้างๆ คิดว่าเขาต้องคลานเข้ามาแน่ๆ แม้ว่าจะอยู่ห้องโถง แต่ใจของเขาก็ยังคงสั่นไม่หยุด สาบานกับตัวเองว่า ต่อไปจะไม่เข้าจวนอ๋องฉีอีกเป็นอันขาด
 
 
เห็นเขาไม่พูดจา เมิ่งเชี่ยนโยวตกใจจนตาโต “ลุงใหญ่ ท่านคงไม่ได้คิดเยี่ยงนี้ใช่หรือไม่เจ้าคะ”
 
 
จางจู้ไม่กล้าโกหก จับศีรษะของตัวเองแล้วหัวเราะออกมา
 
 
เริ่มแรกเมิ่งซื่อก็มีประสบการณ์เยี่ยงนี้ รู้ว่าพี่ใหญ่ของตัวเองคิดเยี่ยงไร จึงมาเป็นเพื่อนเขา เห็นท่าทางโง่ๆ ของพี่ใหญ่ที่ปรกติเป็นคนใจเย็น ซื่อๆ แล้ว ก็กัดริมฝีปากยิ้มเล็กน้อย กล่าวว่า “พี่ใหญ่ ท่านอ๋องและพระชายาทั้งสองเป็นคนที่เข้ากับคนอื่นได้ง่าย ไม่เหมือนกับที่เล่าขานในหมู่บ้านของเราเยี่ยงนั้น ที่บอกว่าเอะเอะก็ฆ่าคน พี่ทำตัวสบายๆ เถิด”
 
 
จางจู้ทำตัวสบายไม่ได้จริงๆ แต่ก็ดีกว่าเมื่อครู่เล็กน้อย อย่างน้อยเหงื่อเม็ดเล็กๆ บนใบหน้าไม่กลายเป็นเม็ดใหญ่ๆ แล้วไหลลง
 
 
“ลุงใหญ่ ท่านนั่งก่อน มีเรื่องเหตุใดเราค่อยๆ คุยกัน” หวงฝู่อี้เซวียนกล่าวด้วยน้ำเสียงต่ำ
 
 
จางจู้ตกใจจนตัวสั่นทันที แล้วรีบนั่งกลับไปบนเก้าอี้อย่างเชื่อฟัง
 
 
เมิ่งเชี่ยนโยวหัวเราะออกมา
 
 
หวงฝู่อี้เซวียนกัดริมฝีปาก
 
 
เมิ่งซื่อส่ายหัวและหัวเราะ พี่ใหญ่คนนี้ของตนนี้ อะไรก็ดีไปหมด แต่ให้ความสำคัญกับกฎเกณฑ์มากเกินไป ตอนนี้อยู่ต่อหน้าอี้เซวียน นอกจากเรื่องฉั่งฉิก กลัวว่าจะไม่พูดเรื่องอื่นอีกแม้แต่คำเดียว
 
 
จริงๆ ด้วย นางยังไม่ทันคิดจบ จางจู้ก็เอ่ยว่า “โยวเอ๋อร์ เจ้าว่าฉั่งฉิกปีนี้จะเก็บอย่างไร”
 
 
สามปีเก็บฉั่งฉิกหนึ่งครั้ง ครั้งที่แล้วตอนที่เก็บ คือตอนที่ท่านแม่ทัพฉู่กำลังนำทหารสู้รบอยู่ข้างนอก หลังจากนำฉั่งฉิกที่เก็บเกี่ยวได้มาทำเป็นเม็ดยาหลายชนิดแล้ว ให้เหวินซื่อส่งไปที่ค่ายทหารทั้งหมด ปีนี้เมิ่งเชี่ยนโยวลืมเรื่องนี้จริงๆ จึงยังไม่ได้ตัดสินใจอะไร แล้วก็ไม่ได้ถามท่านแม่ทัพฉู่ คิดไปสักพัก “ลุงใหญ่พักที่เมืองหลวงสักสองสามวันเถิดเจ้าค่ะ พรุ่งนี้ข้ากับอี้เซวียนไปที่จวนท่านแม่ทัพ หลังจากถามความเห็นของท่านแม่ทัพฉู่แล้ว จะมาตอบท่าน”
 
 
จางจู้ยิ้มซื่อๆ แล้วกล่าวตอบว่า “ดีๆๆ ตอนที่ข้ามาคนในหมู่บ้านก็บอกแล้วว่า ให้ข้าเที่ยวชมเมืองหลวงดีๆ แล้วกลับไปเล่าให้พวกเขาฟัง”
 
 
ส่งเมิ่งซื่อและจางจู้กลับไปแล้ว ทั้งสองเพิ่งจะกลับมาถึงประตูเรือนของตน พระชายาฉีก็มา กล่าวถามว่า “ข้าได้ยินคนใช้ว่า ท่านแม่กับลุงใหญ่เจ้ามา คนล่ะ”
 
 
“กลับไปแล้วเจ้าค่ะ” เมิ่งเชี่ยนโยวกล่าวตอบ
 
 
น้ำเสียงของพระชายาฉีมีตำหนิเล็กน้อย “เหตุใดจึงไม่ให้พวกเขาทานอาหารที่จวนก่อน ข้าให้ห้องครัวเตรียมไว้แล้ว”
 
 
“ลุงใหญ่ของข้าเห็นอี้เซวียนก็แทบจะคุกเข่าแล้ว ถ้าหากเห็นเสด็จแม่ น่าจะเดินไม่ได้เลย จะกล้าอยู่ต่อได้อย่างไรเจ้าคะ” เมิ่งเชี่ยนโยวยิ้มแล้วกล่าว
 
 
พระชายาฉีประหลาดใจ “ข้าไม่ใช่เสือกินคนนะ กลัวอะไร”
 
 
เมิ่งเชี่ยนโยวหัวเราะออกมา “เสด็จแม่ ท่านเป็นถึงพระชายา ในสายตาของลุงใหญ่นั้นคือคนที่มีอำนาจกำหนดชีวิตผู้อื่นไว้ในมือ จะไม่ให้เขากลัวได้อย่างไรเจ้าคะ”
 
 
นานแล้วที่ไม่มีคนพูดประโยคแบบนี้ต่อหน้านาง พระชายาฉีหยุดชะงักไป ไม่นานก็หัวเราะออกมา
 
 
วันที่สอง หวงฝู่อี้เซวียนและเมิ่งเชี่ยนโยวไปที่จวนท่านแม่ทัพ
 
 
ฉู่เหวินเจี๋ยไม่อยู่ เฝิงจิ้งซูกำลังดูเด็กน้อยฝึกเดินเอนไปมาอยู่ในลาน สาวใช้หลายคนที่นางพามายื่นมืออยู่ข้างๆ ตามมองอย่างใกล้ชิด กลัวนายน้อยจะล้มลง
 
 
ได้ยินลุงฝูบอกว่าเมิ่งเชี่ยนโยวและหวงฝู่อี้เซวียนมา เฝิงจิ้งซูก็ไม่สนใจแม้แต่เด็กน้อย ไม่สนใจแม้แต่ภาพพจน์ดึงชายกระโปรงขึ้นมาแล้ววิ่งมาถึงข้างหน้าทั้งสอง ในขณะที่หวงฝู่อี้เซวียนยังไม่รู้ตัว ก็โอบกอดเมิ่งเชี่ยนโยวทันที “พี่โยวเอ๋อร์ พี่มาได้อย่างไร ข้าคิดถึงพี่มากเจ้าค่ะ”
 
 
หวงฝู่อี้เซวียนหน้าขรึมลง แต่ก็ไม่สามารถเอ่ยปากว่าอะไรได้
 
 
เห็นว่านางยังคงร่าเริง สบายๆ เหมือนกับตอนที่ยังไม่ออกเรือน ไม่ถูกควบคุมนิสัย เมิ่งเชี่ยนโยวก็เชื่อแล้วว่าฉู่เหวินเจี๋ยตามใจนางเหมือนกับที่เขาเล่าขานกันจริงๆ ยิ้มแล้วตบหลังนางเบาๆ “ก็มาดูเจ้าไงล่ะ น้าสะใภ้น้อย”
 
 
เฝิงจิ้งซูปล่อยนาง กะพริบตาปริบๆ กล่าวด้วยความโมโหว่า “พี่โยวเอ๋อร์ พี่แกล้งข้าอีกแล้ว”
 
 
เห็นว่าในที่สุดนางก็ปล่อยเมิ่งเชี่ยนโยว หวงฝู่อี้เซวียนก็โล่งใจเบาๆ
 
 
“เอาล่ะ ไม่แกล้งเจ้าแล้ว วันนี้พวกข้ามาหาท่านน้า ท่านจะกลับมาเมื่อไหร่” เมิ่งเชี่ยนโยวยิ้มแล้วกล่าวถาม
 
 
“เจ้ารอก่อน ข้าให้ลุงฝูใช้คนไปเรียกเขากลับมา”
 
 
ลุงฝูยิ้มแล้วออกคำสั่ง
 
 
“ไป ข้าพาเจ้าไปดูปินเอ๋อร์ ตอนนี้กำลังฝึกเดิน น่ารักมาก” พูดจบ ก็พูดกับลุงฝูว่า “ลุงฝูพาซื่อจื่อไปที่ห้องโถงก่อน เดี๋ยวท่านแม่ทัพมาแล้วค่อยมาเรียกพวกข้า”
 
 
ลุงฝูรับคำ ยื่นมือออกมาทำท่าเชิญให้หวงฝู่อี้เซวียน “ซื่อจื่อ เชิญขอรับ”
 
 
หวงฝู่อี้เซวียนลังเลใจเล็กน้อย กลัวว่าเฝิงจิ้งซูจะไม่ระวังหนักเบาแล้วถูกตัวเมิ่งเชี่ยนโยว
 
 
เมิ่งเชี่ยนโยวเข้าใจความกังวลของเขา ยิ้มแล้วสัญญาว่า “ข้าจะดูแลตัวเองดีๆ เจ้าตามลุงฝูไปเถิด”
 
 
เฝิงจิ้งซูอายุยังน้อย แม้ว่าจะเป็นน้าสะใภ้แท้ๆ ของตน แต่เขาเป็นชายหนุ่มคนหนึ่งก็ไม่เหมาะที่จะเจอ หวงฝู่อี้เซวียนทำอะไรไม่ได้ จึงตามลุงฝูไปที่ห้องโถง
 
 
เฝิงจิ้งซูเป็นคนไม่สนใจอะไร จึงไม่สังเกตเห็นความคิดของหวงฝู่อี้เซวียน เดินเข้าไปควงแขนของเมิ่งเชี่ยนโยว จูงนางมาที่เรือนของตัวเอง
 
 
เด็กน้อยกำลังฝึกเดินอย่างมีความสุขมาก เห็นคนแปลกหน้าเข้ามาก็ไม่กลัว เดินเอนไปมา แล้วยื่นมือออกมา อยากให้เมิ่งเชี่ยนโยวอุ้ม
 
 
เฝิงจิ้งซูก้มลงไปอุ้มเขาขึ้นมา มองเด็กน้อยด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรัก
 
 
เด็กน้อยทำตาโตที่กลมสวยเหมือนกับเฝิงจิ้งซู มองมาทางเมิ่งเชี่ยนโยวด้วยความแปลกใจ
 
 
เมิ่งเชี่ยนโยวก็ไม่กล้าทำอะไร ไม่กล้ายื่นมือออกไปอุ้มเขา ทำได้แค่หยอกเล่นกับเขาสักพัก
 
 
ฉู่เหวินเจี๋ยได้ยินคำรายงานของคนใช้ ก็รีบขี่ม้ากลับมาที่จวน ลุงฝูมาเชิญเมิ่งเชี่ยนโยว
 
 
เฝิงจิ้งซูยิ้มแล้วกล่าวว่า “วันนี้อยู่ทานอาหารที่จวนเถิด ข้าสั่งห้องครัวทำอาหารเพิ่มหลายอย่างเลย รอพวกเจ้าปรึกษาหารือกันเสร็จแล้ว ก็มาทานอาหารกันเจ้าค่ะ”
 
 
เมิ่งเชี่ยนโยวพยักหน้าตกลง แล้วเดินตามลุงฝูมาที่ห้องโถง
 
 
ไม่ได้เจอกันหนึ่งปี รู้สึกว่าฉู่เหวินเจี๋ยจะหนุ่มขึ้นกว่าเดิม ดูมีชีวิตชีวามากขึ้น
 
 
“ท่านน้า” เมิ่งเชี่ยนโยวยิ้มแล้วเรียกขาน
 
 
ฉู่เหวินเจี๋ยไม่รู้สึกตัวไปสักพัก หยุดชะงักไป หลังจากนั้นก็หัวเราะออกมาอย่างมีความสุขว่า “ตราบจนทุกวันนี้ นี่เป็นคำเรียกขานที่ดีที่สุดที่ข้าเคยได้ยินมา”
 
 
เมิ่งเชี่ยนโยวก็ไม่พูดวกไปวนมา พูดตรงๆ ว่า “ท่านน้า วันนี้ที่พวกข้ามาเพราะอยากถามท่านว่า ค่ายทหารของพวกท่านยังต้องการฉั่งฉิกหรือไม่เจ้าคะ”