ข้ามกาลบันดาลรัก [ส่วนที่ 2 ภาคแต่งงาน] – ตอนพิเศษ (1) ตอนที่ 55

หวงฝู่อี้เซวียนยิ้มมุมปาก น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเหยียดหยามและดูถูก “คนอ่อนหัดเช่นเจ้ารึ จะมาเจรจาเงื่อนไขกับเราสองคน”  
 
 
ท่าป๋าหั่นมู่ชะงักเล็กน้อย ไม่คิดว่าเขาจะตอบเช่นนี้   
 
 
“ปล่อยลูกสาวข้า ข้าจะเก็บศพทั้งตัวของเจ้าไว้!” ทั้งแค้นเก่าและแค้นใหม่ หวงฝู่อี้เซวียนไม่มีทีท่าว่าจะไว้ชีวิตเขา บอกจุดจบของเขาทันที   
 
 
ท่าป่าหั่นมู่ตั้งสติได้ หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง “คนอ่อนหัด? นี่ก็พูดโอ้อวดเกินไป…” เมื่อพูดถึงตรงนี้ เขาก็ชูหวงฝู่เย่าเย่ว์ขึ้น “หากข้าอยากออกจากเมืองชายแดนนี้ไป คงไม่เปลืองแรงข้าหรอก”  
 
 
หวงฝู่อี้เซวียนไม่ได้พล่ามกับเขาต่อ เขาไม่สนใจหวงฝู่เย่าเย่ว์ในมือเขา และโจมตีเข้าไปทันที   
 
 
เมิ่งเชี่ยนโยวก็ไม่ลังเล รีบตามขึ้นไปทันที   
 
 
อ๋องฉีรับหวงฝู่สือเมิ่งไว้ หลังจากวางนางลงเสร็จ เห็นมุมปากนางมีเลือดไหลออกมา ก็ใช้แขนเสื้อตนเช็ดปากนางด้วยความรู้สึกสงสารจับใจ เขาถามด้วยเสียงเบาว่า “เมิ่งเอ๋อร์ เป็นอย่างไรบ้าง”  
 
 
หวงฝู่สือเมิ่งฝืนต้านความเจ็บปวดไว้ และเผยรอยยิ้มออกมา “ท่านปู่ ข้าไม่เป็นอะไรเจ้าค่ะ ช่วยน้องสำคัญกว่าเจ้าค่ะ”  
 
 
อ๋องฉีเงยหน้า มองไปที่ทหารที่ต่อสู้อยู่เบื้องหน้า เสียงทุ้มต่ำเต็มไปด้วยความอาฆาต “เซวียนเอ๋อร์ ไม่ต้องออมมือ คนจวนอ๋องฉีของข้าไม่เคยเกรงกลัวคำขู่เข็ญใดๆ แม้จะช่วยชีวิตเย่ว์เอ๋อร์ไม่ได้ก็ไม่เป็นไร”  
 
 
ท่าป๋าหั่นมู่ได้ยินที่เขาพูดเต็มสองหู เขารู้สึกเย็นวาบขึ้นมาทันใด และเริ่มสงสัยว่าข่าวที่ตนแอบสืบมานั้นเป็นเรื่องเท็จแน่ๆ ไม่ใช่ว่าอ๋องฉีรักหลานสาวดั่งชีวิตตน และไม่ยอมให้พวกนางตกอยู่ในความลำบากใดๆ เลยหรอกหรือ เหตุใดวันนี้จึงยอมสละชีวิตของหวงฝู่เย่าเย่ว์ล่ะ  
 
 
เขาคิดไม่ตก หวงฝู่อี้เซวียนและเมิ่งเชี่ยนโยวกลับเข้าใจดี กระบวนท่ายิ่งดุดันมากขึ้น   
 
 
ท่าป๋าหั่นมู่หลบซ้ายกันขวาอย่างทุลักทุเล ความหนักแน่นมั่นคงเมื่อครู่พลันหายไป   
 
 
หลินหันเยียนนอนอยู่บนพื้น ไม่รู้ว่ารอดหรือเสียชีวิตแล้ว หลินฉงเหวินเจ็บปวดจนสติหลุด มีดเล่มใหญ๋ในมือกวัดแกว่งอย่างบ้าคลั่ง ไร้ซึ่งทิศทาง สภาพความบ้าคลั่งนั้นมีจุดประสงค์เพียงอย่างเดียวคือกำจัดผู้ติดตามนั้นให้สิ้นซากเสีย  
 
 
ผู้ติดตามกลับลุกลี้ลุกลน ไม่รู้ว่าต้องตอบโต้อย่างไร จึงได้แต่ถอยหลัง   
 
 
หวงฝู่เฮ่าก็เม้มปากน้อยๆ ของตน ใบหน้าตึงเครียด แทงดาบคมในมือลงไปอย่างไม่หยุดยั้งปานจะเอาชีวิตเสีย   
 
 
เมื่ออ๋องฉีเห็นดังนั้น ก็กระโดดเข้าไปช่วยเหลือ   
 
 
หวงฝู่สือเมิ่งวิ่งไป ค่อยๆ ยกลำตัวท่อนบนของหลินหันเยียนขึ้น ยื่นนิ้วไปสัมผัสลมหายใจของนาง เมื่อสัมผัสถึงลมหายใจอันแผ่วเบาของนาง ก็ดีใจ สั่งทหารว่า “เรียกสาวใช้ออกมา ช่วยข้าประคองแม่นางหลินเข้าไป”  
 
 
ทหารวิ่งไปเรียกสาวใช้อย่างรีบร้อน   
 
 
ผ่านไปครู่หนึ่ง ฮูหยินหลินก็วิ่งล้มลุกคลุกคลานออกมาจากในจวน เมื่อเห็นสภาพอันน่าเวทนาของหลินหันเยียนก็ตกใจร้องเสียงดัง “เยียนเอ๋อร์!” แล้วกระโจนเข้าใส่ ครั้นอยากจะยื่นมือไปกอดหลินหันเยียนไว้ ก็เห็นเลือดที่ชุ่มไปทั้งตัวบนตัวนางก็ไม่กล้ากอด น้ำเสียงเต็มไปด้วยความกังวลและความกลัวอย่างปิดบังไว้ไม่อยู่ “เยียนเอ๋อร์ เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง”  
 
 
“ฮูหยินหลิน ท่านใจเย็นก่อนนะเจ้าคะ คุณหนูหลินยังมีลมหายใจ เรายกนางเข้าไปในจวนเพื่อรักษาก่อน” ขอบตาหวงฝู่สือเมิ่งก็แดง แต่กลับพูดปลอบอย่างใจเย็น   
 
 
“ได้ๆ” ฮูหยินหลินขานตอบ หลีกทางให้ และสั่งสาวใช้ที่ตามมาว่า “เร็วเข้า พวกเจ้าช่วยกันยกคุณหนูเข้าไปหน่อย”  
 
 
สาวใช้สองสามคนช่วยกันยกหลินหันเยียนเข้าไปในจวน เลือดก็หยดไปตามทาง   
 
 
หวงฝู่สือเมิ่งถือชายกระโปรง รีบวิ่งเข้าไปในห้องของตนในจวน หยิบยาห้ามเลือดในสัมภาระของตนออกมา แล้วรีบวิ่งไปที่ห้องของหลินหันเยียน   
 
 
หลินหันเยียนถูกยกวางคว่ำลงบนเตียง ผ่านไปเพียงไม่นาน ผ้าปูเตียงก็ซึมไปด้วยเลือด น้ำตาของฮูหยินหลินไหลลงมาราวกับสร้อยลูกปัดที่ถูกตัดขาดจนไหลลงมาไม่ขาดสาย “เยียนเอ๋อร์ เจ้าตื่นสิ ลืมตามองแม่หน่อย”  
 
 
หลินหันเยียนไม่มีปฏิกิริยาใดๆ สีหน้าก็ซีดเผือกขึ้นเรื่อยๆ   
 
 
หวงฝู่สือเมิ่งฉีกเสื้อด้านหลังของหลินหันเยียนออก แล้วรีบน้ำยาห้ามเลือดมาราดลงบนหลังของนาง เลือดก็หยุดไหลในทันที แต่หลินหันเยียนยังคงไม่ขยับ   
 
 
หวงฝู่สือมิ่งเม้มปาก จับมือหลินหันเยียนขึ้นมา แล้วยื่นมือไปจับชีพจรของนาง หลังจากตรวจอย่างตั้งใจแล้ว ก็สั่งคนนำกระดาษและพู่กันมา จดรายการยาลงไป และสั่งให้เขาไปซื้อยากลับมาทันที  
 
 
 
 
 
ด้านนอกกองบัญชาการ   
 
 
หลังจากต่อสู้กันจนผ่านไปนาน ท่าป๋าหั่นมู่ก็รู้สึกถึงแรงเจตนาฆ่าอย่างไร้ความปรานีของหวงฝู่อี้เซวียนและเมิ่งเชี่ยนโยวทั้งสองคน พลันรู้สึกเย็นวูบวาบขึ้นมาจริงๆ ความตั้งใจเดิมทีที่ต้องการนำตัวหวงฝู่เย่าเย่ว์ไปข่มขู่พวกเขาเพื่อปล่อยให้ตนจากไปก็พลันหายไป ท่วงท่าก็สับสนร้อนรนไปหมด  
 
 
เมิ่งเชี่ยนโยวใช้โอกาสนี้เล็งที่ไปเขา ลำตัวไหลลงผ่านข้างเท้าของท่าป๋าหั่นมู่ กริชในมือสะท้อนแสงเงาวับ มุ่งเฉือนผ่านข้อเท้าของเขา  
 
 
ท่าป๋าหั่นมู่รู้สึกถึงอันตราย ครั้นอยากจะหลบ หวงฝู่อี้เซวียนก็โจมตีเข้ามาดั่งภูเขาไท่ซานที่กดทับลงมา ในสถานการณ์ฉุกเฉินเช่นนี้ เขาจึงโยนหวงฝู่เย่าเย่ว์ออกไปหาหวงฝู่อี้เซวียน และใช้โอกาสตอนที่เขารับนางไว้ กระโดดเหินออกด้านข้าง จึงหลบกริชของเมิ่งเชี่ยนโยวได้อย่างหวุดหวิด   
 
 
เมื่อปลายเท้าเพิ่งสัมผัสพื้น ครั้นกำลังจะถอนหายใจอย่างโล่งอก เมิ่งเชี่ยนโยวกลับตามมาติดๆ กริชในมือก็ตามมาอย่างไม่ลังเล เป้าหมายนั้นชัดเจนมาก ก็คือตัดเท้าเขาทิ้งนั่นเอง   
 
 
ท่าป๋าหั่นมู่สบถในใจ รีบกระโดดขึ้นสูง ในขณะเดียวกันก็ตะโกนสั่งผู้ติดตามทั้งสองคน “ถอย!”  
 
 
การเคลื่อนไหวของเขาไม่ช้า แต่การเคลื่อนไหวของหวงฝู่อี้เซวียนเร็วกว่า เมื่อรับหวงฝู่เย่าเย่ว์ไว้ได้ก็รีบวางนางลง และกระโดดข้ามไปโจมตีท่าป๋าหั่นมู่   
 
 
ท่าป๋าหั่นมู่ถูกบีบบังคับให้กลับไปที่เดิม เขายังไม่ทันได้ตั้งสติ กริชในมือของเมิ่งเชี่ยนโยวก็อยู่ข้างขาของเขาแล้ว เพียงแสงแล่นผ่านแวบหนึ่ง เลือดก็พุ่งไหลออกมา   
 
 
ท่าป๋าหั่นมู่ชะงัก ก้มศีรษะลง มองเท้าข้างหนึ่งของตนที่ถูกตัดขาดอย่างไม่เชื่อสายตาตนเอง   
 
 
เมิ่งเชี่ยนโยวกลับตัวที่เดิม กริชในมืออีกเล่มหนึ่งก็กวัดแกว่งออกมา  
 
 
เลือดพุ่งไหลออกมาอีกครั้ง ตามด้วยเสียงร้องโหยหวนอย่างเจ็บปวด โอ้ย… ทันใดนั้น ร่างสูงใหญ่ของท่าป๋าหั่นมู่ก็หงายหลังลงไปนอนกองกับพื้น เสียงลำตัวของเขาที่กระทบลงพื้นดังทุ้มขึ้น ฝุ่นตลบอบอวลไปทั่ว   
 
 
ผู้ติดตามสองคนตกใจร้องเสียงหลงจนเสียสมาธิไป คนหนึ่งจึงถูกแรวฝ่ามือของอ๋องฉีจนร่างลอยกระเด็นออกไป ส่วนอีกคนหนึ่งถูกมีดใหญ่ของหลินฉงเหวินตวัดใส่ และเสียชีวิตลงในทันที   
 
 
ท่าป๋าหั่นมู่นอนอยู่บนพื้น ตะเกียกตะกายจะลุกขึ้น   
 
 
หวงฝู่อี้เซวียนเดินไปตรงหน้าเขา หลุบตามองต่ำ สายตาเย็นชา แรงเจตนาฆ่านั้นชัดเจนนัก   
 
 
“เจ้า เจ้า เจ้าต้องคิดให้ดี หากเจ้าฆ่าข้าไปแล้ว เสด็จพ่อของข้าจะไม่ยอมง่ายๆ แน่ ท่านจะต้องนำทัพมาต่อสู้กับรัฐของเจ้าจนตกตายไปทั้งสองฝั่ง” เมื่อเท้าบาดเจ็บ ไม่มีแรงหนุนใดๆ ท่าป๋าหั่นมู่ก็เริ่มเกิดความหวาดกลัว เสียงที่สั่นเครือนั้นไร้ซึ่งเรี่ยวแรงและการข่มขู่   
 
 
“เฮ่าเอ๋อร์!” หวงฝู่อี้เซวียนเรียก   
 
 
หวงฝู่เฮ่าเม้มปากเดินขึ้นหน้า นำดาบในมือยื่นไปให้เขา   
 
 
หวงฝู่อี้เซวียนค่อยๆ ชูขึ้น   
 
 
ท่าป๋าหั่นมู่ตกใจจนตาเบิกโพลง “บังอาจ!”  
 
 
ดาบในมือของหวงฝู่อี้เซวียนตวัดลง เลือดสีแดงสาดกระเซ็นไปทั่ว แล้วศีรษะก็หลุดออกจากร่างของท่าป๋าหั่นมู่ทันที   
 
 
“องค์ชายใหญ่!” ผู้ติดตามร้องเรียก ล้มลุกคลุกคลานไปหาศพของท่าป๋าหั่นมู่  
 
 
“เก็บศีรษะไว้ ส่วนร่างเจ้านำกลับไป บอกฮ่องเต้ของพวกเจ้า จะยอมจำนนอย่างว่าง่าย และยอมเป็นรัฐที่ขึ้นตรงกับรัฐอู่ หรือจะให้ข้าตีเมืองหลวงพวกเจ้าให้แตกภายในสองเดือน แล้วจากนี้ไปรัฐอิงจะสูญสิ้นสลาย” หวงฝู่อี้เซวียนเอ่ยปาก น้ำเสียงแจ่มชัด เย็นชา   
 
 
ผู้ติดตามไม่กล้าร้องวิงวอน อุ้มร่างที่ไร้ศีรษะของท่าป๋าหั่นมู่ด้วยตัวที่สั่นระริกไว้ แล้วเดินกะเผลกไปที่ที่ตนคล้องม้าไว้ นำร่างของท่าป่าหั่นมู่ยกขึ้นวางบนตัวม้า จากนั้นตนก็ใช้ความพยายามอยู่หลายครั้ง จึงควบขึ้นม้าได้ จากนั้นก็กระทุ้งม้าเดินมุ่งไปทางประตูเมืองออกไปด้วยลำตัวโซซัดโซเซ   
 
 
“ทหาร นำศีรษะส่งไปให้แม่ทัพฉู่ และนำความที่ข้าพูดไปเมื่อครู่แจ้งแก่เขา” หวงฝู่อี้เซวียนสั่ง   
 
 
เมิ่งเชี่ยนโยวเก็บกริช เดินสาวเท้าเข้าไปในจวน จนมาถึงห้องของหลินหันเยียน เลือดสีแดงฉาดที่แตะตานาง ทำเอานางคร่ำเครียด   
 
 
เมื่อเห็นนางเข้ามา หวงฝู่สือเมิ่งก็เอ่ยปาก “ท่านแม่ ข้าตรวจชีพจรแล้ว และให้คนไปซื้อยาแล้วเจ้าค่ะ”  
 
 
เมิ่งเชี่ยนโยวพยักหน้า เดินไปข้างเตียง จับมือหลินหันเยียนขึ้นมา ตั้งใจจับชีพจรของนางขึ้นมา เงยหน้าขึ้น ครั้นกำลังจะเอ่ยปากถามหวงฝู่สือเมิ่งว่าเปิดรายการยาอะไรให้บ้าง ฮูหยินหลินก็ พลุ่บ คุกเข่าลงหน้านางทันที แล้วจับชายเสื้อนาง เว้าวอนอย่างใจร้อน “ซื่อจื่อเฟย ขอร้องล่ะ ช่วยเยียนเอ๋อร์ด้วยนะเจ้าคะ”  
 
 
เมิ่งเชี่ยนโยวรีบปล่อยมือหลินหันเยียนลงทันที แล้วเข้าไปโค้งลำตัวลงประคองนางไว้ “ฮูหยินหลิน ลุกก่อนเถอะ ท่านวางใจเถอะ ข้าจะช่วยคุณหนูหลินอย่างสุดความสามารถ”  
 
 
“ไม่ๆ ๆ ซื่อจื่อเฟย ท่านต้องสัญญากับข้า ว่าท่านจะช่วยเยียนเอ๋อร์ให้รอดได้” ฮูหยินหลินไม่ขยับ ยังคงคุกเข่าขอร้องเมิ่งเชี่ยนโยว   
 
 
“ฮูหยินหลิน อาการบาดเจ็บของคุณหนูหลินนั้นสาหัสมากนัก ข้าก็ไม่มั่นใจเช่นกัน ท่านลุกก่อนเถอะ”  
 
 
ฮูหยินหลินได้ยินดังนั้น ก็รู้สึกเย็นยะเยือกไปทั้งตัวราวกับตกลงไปในถ้ำน้ำแข็ง มองดูลูกสาวที่นอนนิ่งอยู่บนเตียง ก็ขอร้องอย่างร้อนรนมากขึ้น “ซื่อจื่อเฟย ฝีมือการแพทย์ของท่านนั้นเก่งกาจนัก ขอร้องท่านล่ะ ช่วยเยียนเอ๋อร์ให้รอดด้วยเถอะ ต้องช่วยเยียนเอ๋อร์ให้รอดนะเจ้าคะ” พูดจบ ดึงมือของเมิ่งเชี่ยนโยวออก กำลังจะโขกศีรษะลงกับพื้นให้นาง   
 
 
เมิ่งเชี่ยนโยวรีบห้ามปราม แล้วประคองนางขึ้นมา “ฮูหยินหลิน ท่านวางใจเถิด ข้าจะพยายามให้สุดความสามารถ ท่านอย่าทำเช่นนี้เลย หากคุณหนูหลินได้ยิน คงเจ็บปวดใจนะเจ้าคะ”  
 
 
ฮูหยินหลินลุกขึ้น กระโจนเข้าไปข้างเตียง ร้องเรียกเสียงเบา “เยียนเอ๋อร์ เยียนเอ๋อร์ เจ้าตื่นสิ ตื่นหน่อยนะ”  
 
 
หลินฉงเหวินที่เดินตามเข้ามาได้ยินเสียงของฮูหยินหลิน ก็คิดว่าหลินหันเยียนเสียชีวิตไปแล้ว ความเจ็บปวดในใจนั้นทำเอาเขากระอักเลือดออกมา ลำตัวโซเซจวนจะล้มลงกับพื้น   
 
 
หวงฝู่เฮ่าเดินเข้าไปประคองเขาไว้ และประคองเขาเดินเข้าไปในห้อง   
 
 
อ๋องฉีและหวงฝู่อี้เซวียนยืนอยู่นอกห้อง   
 
 
เสียงฝีเท้าที่ร้อนรนดังมาแต่ไกล ฮูหยินหลินจ้งบุกเข้าไปในเรือน เห็นหวงฝู่อี้เซวียนและอ๋องฉีก็ชะงัก เมื่อตั้งสติได้ ก็รีบคารวะ “คารวะท่านอ๋อง คารวะซื่อจื่อเจ้าค่ะ”  
 
 
เมื่อพูดจบ ไม่ทันรอให้ทั้งสองขานรับ ก็รีบวิ่งเข้าไปในห้องทันที เมื่อเห็นสภาพของหลินหันเยียนแล้ว ก็หน้ามืด ร้องเรียกเสียงสั่นเครือ “น้องเล็ก!” วันนี้ นางไปตลาดทำธุระแต่เช้า จนเพิ่งกลับมาในจวนเมื่อครู่นี้ เพิ่งลงจากรถม้าก็ได้ยินข่าวร้ายนี้ทันที   
 
 
เมิ่งเชี่ยนโยวหันหลังเดินกลับไปที่ห้องของตน นำยาเม็ดที่ทำจากดอกบัวแดงที่เก็บไว้ใช้เมื่อตอนที่ตนคลอดลูกออกมา จากนั้นก็รีบกลับมา ค่อยๆ อ้าปากหลินหันเยียน แล้วใส่ยาเม็ดลงไป   
 
 
แต่หลินหันเยียนสูญเสียสติไปอย่างสิ้นเชิง นางกลืนลงไปเองไม่ได้ ยาเม็ดจึงไม่สามารถออกฤทธิ์ได้ทันที เมิ่งเชี่ยนโยวก็ประคองหลินหันเยียนขึ้นมา ตบบริเวณหลังที่ไม่ได้บาดเจ็บของนางแรงๆ คอของหลินหันเยียนเคลื่อนไหวเล็กน้อย ยาในปากจึงถูกกลืนลงไป   
 
 
เมิ่งเชี่ยนโยวโล่งอก ค่อยๆ วางหลินหันเยียนลงอย่างระมัดระวัง   
 
 
หลินฉงเหวินเห็นดังนั้น รู้ว่าหลินหันเยียนยังไม่ตาย ก็วางใจลง นั่งลงบนเก้าอี้ทันที และหอบหายใจหนัก   
 
 
ฮูหยินหลินหันศีรษะไป เห็นรอยเลือดมุมปากเขาก็ตกใจ รีบเดินไปหน้าเขา ถามอย่างร้อนรนว่า “ท่านพี่ ได้รับบาดเจ็บหรือเจ้าคะ”  
 
 
หลินฉงเหวินโบกมือ “ข้าไม่เป็นไร เจ้าวางใจเถอะ”  
 
 
ฮูหยินหลินกวาดตามองร่างกายเขา เมื่อเห็นว่าเขาไม่มีร่องรอยบาดเจ็บจริงๆ ก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก เมื่อคิดถึงสภาพของหลินหันเยียน น้ำตาก็เอ่อขึ้นมา พูดด้วยน้ำเสียงจะร้องไห้ว่า “ท่านพี่ เยียนเอ๋อร์นาง…”  
 
 
“ฮูหยินอย่าร้อนใจไปเลย มีซื่อจื่อเฟยอยู่ เยียนเอ๋อร์ต้องไม่เป็นอะไรแน่” หลินฉงเหวินปลอบนาง   
 
 
แต่ไม่คิดว่าน้ำตาฮูหยินหลินจะไหลมากกว่าเดิม นางพูดสะอึกสะอื้นว่า “ซื่อจื่อเฟยก็รับรองไม่ได้ว่าจะช่วยเยียนเอ๋อร์ได้เจ้าค่ะ”  
 
 
หลินฉงเหวินชะงัก ปากอ้าๆ หุบๆ เหมือนจะพูดอะไร แต่ก็ไม่มีเสียงใดเปล่งออกมา   
 
 
สาวใช้ซื้อยากลับมา รีบนำไปตุ๋น ยกเข้ามาในห้อง   
 
 
ฮูหยินหลินรับไว้ ป้อนหลินหันเยียนทานยาลงไปทีละช้อนทีละช้อนอย่างระมัดระวัง   
 
 
เมิ่งเชี่ยนโยวเดินออกจากห้อง ส่ายศีรษะต่อหน้าอ๋องฉีและหวงฝู่อี้เซวียน   
 
 
สีหน้าทั้งสองคร่ำเครียด ไม่ได้พูดอะไร   
 
 
ทหารนำศีรษะของท่าป๋าหั่นมู่ส่งไปที่ค่ายทหาร และเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นตามความจริงทั้งหมดให้ฉู่เหวินเจี๋ยและเมิ่งชิงฟัง รวมถึงหลินจ้ง   
 
 
ทั้งสามตกใจ   
 
 
หลินจ้งลุกพรวดขึ้นมาถามว่า “น้องข้าเป็นอย่างไรบ้าง”  
 
 
ทหารส่ายหน้า “ตอนที่ข้าน้อยมา ท่านหญิงน้อยสั่งคนยกคุณหนูเข้าไปในจวน หลังจากนั้นเป็นอย่างไรต่อ ข้าน้อยไม่ทราบขอรับ”  
 
 
“ท่านแม่ทัพ!” หลินจ้งมองไปที่ฉู่เหวินเจี๋ย แล้วขานเรียกเขา ต้องการสื่อว่าจะขอกลับไปดูหลินหันเยียนโดยไม่ปริปากพูดออกมา   
 
 
ฉู่เหวินเจี๋ยโบกมือ “ไปเถอะ บอกซื่อจื่อด้วยว่าข้าทราบเรื่องแล้ว วันนี้จะแขวนศีรษะของท่าป๋าหั่นมู่ไว้ หากรัฐอิงไม่มีปฏิกิริยาอันใด พรุ่งนี้จะเคลื่อนกองทัพมุ่งไปทางเมืองหลวงของพวกเขา”