ข้ามเวลาล่าฝัน! บทที่ 10 ตอนที่ 1
“เจอกันพรุ่งนี้”
หลังบอกลากับเพื่อน บาดะก็แอบซื้อขนมที่ร้านหน้าบ้านก่อนจะเก็บมันไว้ในกระเป๋า
‘ครั้งนี้ไม่พลาดแน่’ เธอคิด เพราะพี่ชายของเธอนั้นมีประสาทสัมผัสที่ไวมาก หากมีใครกินขนมในบ้านล่ะก็ ต้องโดนเขารู้เข้าอย่างแน่นอน เมื่อก่อนตอนเธอยังอยู่ชั้นประถม พี่ชายของเธอดีกับเธอมาก แต่หลังจากเธอขึ้นมัธยมมาเขาก็เริ่มทำตัวแปลกไป ยิ่งหลังจากที่คอมพิวเตอร์ในห้องนั่งเล่นย้ายเข้าไปอยู่ในห้องของเขา ก็ยิ่งเกิดปัญหามากขึ้น ทำให้ทั้งสองทะเลาะกันแทบทุกวัน
จริง ๆ แล้ว ช่วงก่อนจะเปิดเทอมพวกเขาทั้งสองคนทะเลาะกันอย่างหนักจนถึงขั้นที่บาดะไม่ยอมเข้าไปใกล้ห้องของพี่ชาย ก็ได้ ไม่ใช้คอมด้วยก็ได้ ไอ้ขี้งก แต่ว่า…
‘เราอยากแต่งรูปโปรไฟล์ไซเวิลด์…’
คนที่ต้องยอมแพ้ก็คือบาดะเอง เพราะพอได้เห็นเพื่อน ๆ แต่รูปโปรไฟล์กันอย่างน่ารักสวยงาม ก็ทำให้เธออยากจะแต่งบ้าง ยิ่งเวลาเพื่อน ๆ เอารูปมาอวดให้เธอดู เธอก็ได้แต่คิดว่าตัวเองน่าจะทำได้สวยกว่าด้วยซ้ำ เพราะแบบนั้นวันนี้เธอจึงตัดสินใจซื้อขนมกลับบ้านมาด้วยเพื่อเป็นค่าสินบน บางทีอาจจะใช้ขนมนี้ซื้อเวลาเล่นคอมมาได้บ้างก็ได้
หลังกลับมาถึงบ้าน เธอก็ตรงดิ่งไปเคาะประตูห้องของมารุทันที
“พี่”
โดยปกติเธอจะเรียกเขาว่า มัน หรือ แก เท่านั้น ประตูเปิดออกหลังเสียงของเธอดังขึ้น บาดะคิดว่าพี่ชายของเธอคงจะใช้เวลาเล่นคอมอยู่ตามปกติ แต่ช่างน่าแปลกใจที่เขากำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ และหนังสือที่ว่านั่นก็ไม่ใช่หนังสือการ์ตูนเสียด้วย
“มีไร?” มารุถาม
“คือ ขอใช้คอมหน่อยได้ไหม?”
ขณะที่เธอกำลังค้นกระเป๋าหาสินบนนั่นเอง
“ใช้สิ”
“ว่าไงนะ?”
ง่าย ๆ งี้เลย? บาดะจ้องมองไปที่มารุด้วยท่าทีมึนงง
“ใช้สิ”
“จริงดิ?”
“อะไร จะพูดเล่นเพื่อ? แล้วกินข้าวมารึยังเถอะ?”
“ยังเลย”
“งั้นไปกินข้าวก่อน แม่ทำคิมชีจีแกไว้”
“แต่แม่ไม่อยู่นี่?”
“อ่อ ออกไปคุยกับคนข้างบ้านแน่เลย รอเดี๋ยวนะ”
บาดะหันตามมารุไปขณะที่เขาเดินออกจากห้อง เพื่อจะได้ซ่อนขนมไว้ด้านหลัง มารุเดินเข้าห้องครัวไป และไม่นานบาดะก็ได้ยินเสียงถ้วยชามกระทบกัน ตามมาด้วยเสียงเตาแก๊สถูกเปิดขึ้น ทำให้เธอสงสัยจนต้องชะโงกหน้าเข้าไปมอง
“จะทำข้าวเย็นให้เหรอ?”
“ไม่งั้นก็ไม่ยอมกินใช่ไหมล่ะ? ขนมนั่นไว้ค่อยกินหลังข้าว ไม่งั้นจะกินข้ามไม่อร่อยเอา”
มารุจัดโต๊ะอาหารด้วยข้าว ซุป และอาหารอีกสองสามอย่าง อะไรของเขา? เขาไม่เคยทำอะไรแบบนี้เลย ฮาน มารุ นั้นเป็นคนประเภทที่จะขโมยอาหารทุกอย่างที่มีไปกินเอง เรื่องนี้ทำให้บาดะได้แต่นั่งลงที่โต๊ะอาหารด้วยความงุนงง
“กินแล้วเอาจานไปแช่น้ำไว้ด้วยนะ เดี๋ยวล้างให้”
มารุเดินเข้าห้องนั่งเล่นไปเปิดทีวีดู เขาจะให้เธอใช้คอมจริง ๆ เหรอ? ถ้างั้นเธอก็ไม่มีเวลามาเสียแล้ว บาดะรีบทานอาหารตรงหน้าลงไปอย่างรวดเร็วก่อนที่พี่ชายของเธอจะเปลี่ยนใจ เมื่อเธอทานเสร็จ เธอก็เห็นมารุลุกขึ้นมาเตรียมล้างจานให้
‘อะไรเนี่ย…’ พอได้เห็นเขาทำท่าทางใจดีแบบนี้ก็มีแต่ทำให้เธอรู้สึกขนลุก
มาดะจ้องมองไปที่พี่ชายด้วยสายตาสงสัย เขาทำอะไรของเธอพังรึเปล่านะ? เธอจึงเข้าไปตรวจดูในห้องของตัวเอง แต่ก็ไม่เห็นว่าจะมีอะไรเสียหาย เป็นอะไรของเขา? ตอนที่เธอเดินออกมาจากห้อง เขาก็ยื่นแอปเปิลที่ปลอกเปลือกแล้วมาให้เธอ “ของหวาน”
“อะ อืม”
“อย่าเล่นนานนักล่ะ ไปทำการบ้านด้วย”
“…อืม”
แปลกมาก ทำไมจู่ ๆ มารุถึงมาทำตัวเป็นคุณพ่อแบบนี้? ท่าทางของเขาตอนที่นั่งดูทีวี ยิ่งตอนที่ดูข่าวนั้น… มันทำให้มารุดูเหมือนพ่อ เสียยิ่งกว่าพ่อตัวจริงอีก
‘อะไรเนี่ย?’
ถ้าเขาพูดมาว่า ‘ไม่ คอมเป็นของฉัน อีอ้วน’ เหมือนทุกที บาดะก็คงไม่รู้สึกแปลก ๆ แบบนี้ เธอเดินเข้าไปในห้องของมารุด้วยความรู้สึกแปลก ๆ วนเวียนเต็มหัวไปหมด
* * *
“มารุทำตัวแปลก ๆ อะ” บาดะบอก
“หมายความว่าไง?”
“มันทำข้าวให้หนูกิน เอาของหวานมาให้ แถมยังยอมให้ใช้คอมอีก”
ตอนนี้บาดะกำลังนั่งคุยกับแม่ของตัวเอง หลังเธอกลับมาที่บ้าน วันนี้มันแปลกจริง ๆ พี่ชายของเธอต้องกำลังวางแผนอะไรอยู่แน่ ๆ เพราะไม่อย่างนั้นเขาไม่มีทางทำเรื่อง ‘แบบนั้น’ แน่นอน
“พี่เขาแค่โตขึ้นน่ะ ทำไมเราไม่ลองเปลี่ยนตัวเองดูบ้างล่ะ?”
“ไม่มีทาง พี่มันต้องทำอะไรไว้แน่ ๆ ใช่ไหม?”
“ไม่มี”
แม่ของเธอหยิบธนบัตรใบ 10000 วอนออกมาจากกระเป๋า ทันทีที่บาดะเห็น ใบหน้าบูด ๆ ของเธอก็กลายเป็นรอยยิ้มทันที
“ค่าขนม?”
“ใช่ ค่าขนม”
“อะไรเนี่ยแม่? เมื่อวานยังบอกให้หนูรอไปก่อนอยู่เลย”
บาดะจับมือของแม่ไว้ด้วยความดีใจ เท่านี้เธอก็จะมีเงินไปถ่ายรูปสติกเกอร์กับเพื่อน ๆ แล้ว ตอนนี้รูปเก่าที่ติดอยู่กับโทรศัพท์ของเธอนั้นมันเริ่มจะหลุดออกมาแล้ว ถือเป็นโอกาสเหมาะที่จะเอาของใหม่มาติดเสียที
“มารุบอกแม่ ว่าให้เอาเงินนี่มาให้เรานะรู้ไหม?”
“เอ๋? มันอะนะ?”
“ใช่”
บาดะได้แต่คิดกับตัวเองในใจขณะก้มลงมองเงินในมือ
ในที่สุดก็เป็นบ้าไปจนได้เหรอ?
* * *
