ข้ามเวลาล่าฝัน – บทที่ 14 ตอนที่ 2

ข้ามเวลาล่าฝัน! บทที่ 14 ตอนที่ 2

 

“ฮาน มารุ”

 

“ครับผม”

 

“มีอะไรจะแก้ตัวไหม?”

 

“ไม่มีครับ ต้องขอโทษด้วยครับครู”

 

“งั้นอย่าทำอีกล่ะ เข้าใจไหม?”

 

”ครับครู”

 

ตอนนี้ที่น่องด้านหลังของเขากำลังร้อนรุ่มดั่งเปลวเพลิง เพราะความเจ็บปวดจากการถูกตีแต่ละครั้ง มารุย่อเข่าลงบนโต๊ะ และโดนตีด้วยไม้เรียว ทุกการโจมตีแฝงไปด้วยความเจ็บปวดรุ่มร้อน ไม้เรียวนี่มันทำมาจากออะไรกันนะ? ทั้ง ๆ ที่มันเล็กเสียยิ่งกว่าข้อนิ้ว แต่กลับปวดยิ่งกว่าเวลาถูกท่อ PVC หวดเอาเสียอีก ครูภาษาอังกฤษทำหน้าเศร้า ๆ ขณะตี แต่มันก็ไม่ได้ช่วยให้ความเจ็บปวดลดลงเลย

 

“คราวนี้ไว้แค่นี้ก่อน เพราะมันเพิ่งจะเป็นครั้งแรก เข้าใจไหม?”

 

“ครับครู”

 

“แล้วพวกที่ลอกการบ้านจากมารุวันนี้นะ หวังว่าจะไม่คิดทำแบบนี้อีก”

 

“…ครับ” เสียงเบา ๆ หลายเสียงตอบกลับมา

 

มารุนั่งลงที่เก้าอี้ของตัวเองด้วยขาอันสั่นเทา การให้เพื่อนลอกการบ้านน่ะมันไม่ใช่ปัญหา จุดที่เป็นปัญหาคือ

 

ภาษาอังกฤษเขาห่วยแตกมาก

 

เขาใช้วิธีนอกตำราการในการตอบของการบ้าน และดูเหมือนว่าพวกที่ลอก จะลอกกันแบบคำต่อคำ ครูคงรู้สึกแปลก ๆ เพราะเห็นเด็กทำผิดแบบเดียวกันมาตั้ง 8 คน

 

“ว่าไง เจ็บมากปะ?” โดจินกระซิบถาม

 

“เจ็บโคตร ๆ”

 

“แม่ง ไม่นึกเลยว่าครูเขาจะตรวจแต่ละจุดละเอียดแบบนั้น วันหลังอย่าลอกการบ้านวิชาภาษาอังกฤษกันเลยเนอะ”

 

“…แล้วมาบอกฉัน?”

 

“ขอโทษครับ”

 

ครูภาษาอังกฤษกลับไปยืนที่แท่นหน้าห้อง มารุคิดว่าคงได้เวลาเรียนต่อ แต่ไม่ใช่ ริมฝีปากของคุณครูภาษาอังกฤษโค้งลงด้วยความไม่พอใจ อีกรายเหรอ

 

“คัง โดวุค ลิม จิชุล”

 

สองเหรอ โดวุคกับจิชุลลุกขึ้นยืน

 

“เอ๋ ห้องเรามีคนแบบนั้นด้วยเหรอ?” โดจินถาม พร้อมมองไปที่จิชุล

 

มารุเองก็ค่อนข้างตกใจเช่นกัน เขาคิดว่าตัวเองรู้จักทุกคนในห้องแล้วเสียอีก แต่เขากลับไม่เคยเข้าไปคุยกับจิชุลมาก่อน เด็กหนุ่มมีร่างกายผอมบาง ใส่แว่นตาหนาเตอะ พร้อมด้วยผมที่ยาวจนปิดหน้า ที่จิชุลผ่านครูปกครองมาได้คงเพราะเขาดูธรรมดา

 

“ใครลอก?” ครูถาม

 

มารุบอกได้ทันทีว่าโดวุคคือคนที่ลอก คนอื่น ๆ ก็คงคิดเช่นเดียวกัน เพราะโดวุคเป็นคนที่ประกาศตัวเป็นนักเลงมาตั้งแต่วันแรก ส่วนจิชุล เหมือนจะเป็นคนนอกเสียมากกว่า คนแบบนี้ไม่มีทางไปขอลอกการบ้านโดวุคแน่ ๆ นอกจากนี้มารุยังสงสัยว่ามารุจะทำการบ้านเองเป็นด้วยเหรอ

 

‘ไม่สิ คิดเองเออเองอีกแล้ว’ เขารู้สึกตัว

 

มารุเลิกคิดและมองดูสถานการณ์ต่อ

 

“ถามว่าใครลอกใคร” ครูกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ดุดันกว่าเดิม

 

นักเรียนต่างเรียกครูคนนี้ว่าหมูชมพู ถ้ามารุจำไม่ผิด เหตุผลไม่ใช่เพราะครูอ้วนหรืออะไรแบบนั้น แต่เป็นเพราะแก้มอวบ ๆ ที่มีสีชมพูอยู่ตลอด แต่ตอนนี้แก้มสีชมพูที่ว่า กลับเริ่มกลายเป็นสีแดงขึ้นมาแล้ว ไม้เรียวในมือนั้นสั่นจนเห็นได้ชัด

 

อ่า เจ็บแน่ ๆ มารุก้มลงไปนวดขาตัวเอง

 

ตอนนั้นเองที่เขาเห็นจิชุลกำลังค่อย ๆ ยกมือขึ้น เขาคงคิดจะสารภาพ

 

“ผมทำ” คำตอบกลับออกมาจากอีกด้าน

 

“โดวุค เธอเหรอ?”

 

ช่างน่าประหลาดใจ โดวุคยกมือ?

 

“ครับ”

 

“บ้าบอ พวกเธอรู้ใช่ไหมว่าครูเอาการบ้านให้ ไม่ใช่แค่จะเอาอะไรไปให้ทำมั่ว ๆ แต่นี่เป็นแบบฝึกให้พวกเธอ เพราะเธอต้องฝึกภาษากันอีกมาก เข้าใจใช่ไหม?”

 

“ขอโทษครับ”

 

“ลุกขึ้นยืนบนโต๊ะ คัง โดวุค รู้ไหมว่าครูเกลียดคนที่ชอบให้คนอื่นลอกการบ้านแค่ไหน?”

 

โดวุคลุกขึ้นยืนโดยไม่ปริปากบ่น มารุมองไปที่เขาด้วยความประหลาดใจ โดวุคเนี่ยนะให้จิชุลลอกการบ้าน? ไม่ล่ะ ไม่มีทาง จิชุลก็ยืนอยู่ในตัวเองด้วยใบหน้าที่ประหลาดใจไม่แพ้กัน แต่ถ้าแบบนั้น ทำไมเขาถึงยอมรับล่ะ?

 

‘เพื่อจะได้โดนลงโทษแทน?’

 

มารุมองไปที่โดวุคอย่างครุ่นคิด ขณะที่คุณครูลงโทษเขาด้วยความทารุณ

* * *

 

 

 

คาบเรียนภาษาอังกฤษจบลง มารุบอกให้โดจินและเดมยังออกไปก่อน เพื่อจะได้ใช้เวลาสังเกตโดวุค ดูเหมือนว่าเขาจะกลายเป็นคนโดดเดี่ยวในเวลาแค่วันเดียว ปกติเวลาเรียนเขาชอบส่งเสียงดังรบกวน แต่ตอนนี้กลับนั่งอ่านการ์ตูนไปคนเดียวเงียบ ๆ พวกเด็กที่เคยไปไหนมาไหนด้วยกันก็แยกกลุ่มออกไปคุยกันเอง โดนมีเจ้าหมวกไหมพรมเป็นศูนย์กลาง

 

จิชุลลุกขึ้นเดินเข้าไปหาโดวุคเงียบ ๆ มารุแกล้งทำเป็นมองออกไปนอกหน้าต่างและแอบฟังอยู่ใกล้ ๆ

 

“คือ…” จิชุลพยายามจะพูด

 

“อะไร?”

 

“ทำไมถึง…”

 

“อะไรล่ะ?”

 

“ป-เปล่า”

 

จิชุลกลับไปนั่งที่ตัวเอง การสนทนา จบลงเร็วกว่าที่คิด ตอนนั้นเองที่มารุก็สังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลง พวกเพื่อนเก่าของโดวุคเดินเข้าไปหาโดวุค พวกมันเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าก่อนจะเริ่มพูดกันเอง

 

“เฮ้อ อะไรของมัน ห้องเรามีคนแบบนั้นด้วยเหรอวะ” เจ้าไหมพรมเปิดก่อน

 

มารุพยายามนึกหาชื่อของเจ้าไหมพรมที่ว่านี้จากในสมอง อ่า จุง ฉางฮู ใช่ไหม?

 

ฉางฮู… ฉางฮู แค่ได้ยินชื่อก็ทำให้เขารู้สึกรังเกียจขึ้นมาแล้ว ราวกับว่าโดนอะไรกระแทกเข้าที่หัวและพอหันไปมองก็เจอหน้าที่ยิ้มแย้มรออยู่ เขาจำไม่ค่อยได้ว่าทำไมเขาถึงได้รู้สึกขยะแขยงกับชื่อนี้นัก แต่ที่แน่ ๆ คือต้องไม่ใช่เรื่องดี และพอมานึกดู เมื่อก่อนก็มีนักเลงหัวโจ๊กในห้องเขาด้วยไม่ใช่เหรอ? ถึงจะจำไม่ค่อยได้ แต่ความสงสัยก็ทำให้มารุคิดว่าอาจจะเป็นฉางฮูก็ได้

 

แล้วโดวุคล่ะ? เขาเข้าใจผิดเหรอ?

 

“แต่ดูเหมือนว่าไอ้คนแบบนี้ก็ยังมีเพื่อนอยู่นะ หืม?” ฉางฮูพูดต่อ พร้อม ๆ กับหันไปมองที่โดวุค ทำให้เพื่อน ๆ ของเขาต่างหัวเราะออกมา

 

“นี่ ไม่เอาน่า ถึงจะเป็นตัวอะไรมันก็มีเพื่อนได้แหละ”

 

“พวกเปลี้ย ๆ มันก็ชอบไปรวมตัวกันอยู่แล้ว”

 

“เฮ้ย ๆ อย่าไปว่างั้นดิ สงสารคนพิการจริง ๆ หมด”

 

กลุ่มเด็กหนุ่มต่างพากันหัวเราะก่อนจะหันไปมองโดวุค พวกเขาลุกขึ้นและเดินไปทางโรงอาหาร ทิ้งให้โดวุคอยู่คนเดียวกับดินสอคู่ใจ ที่ถูกเขาขยี้จนหักคามือด้วยความโกรธ สายตาของโดวุคมองตามกลุ่มนักเลงออกไปนอกประตู ถ้าปล่อยไปแบบนี้ได้เกิดเรื่องร้ายแรงขึ้นแน่ มารุจึงตัดสินใจเดินเข้าไปหาโดวุค

 

“ทำอะไรของแกวะ?” โดวุคถาม สายตาของเขายังคงจับจ้องไปที่เพื่อนเก่าของตัวเอง “แก… มีปัญหาอะไรกับฉันรึไง?”

 

โดวุคลุกขึ้นมองหน้ามารุ

 

[น่ารำคาญฉิบหาย อะไรของมันวะ?]

 

มารุไม่ได้ใส่ใจอะไรมากมายกับกล่องคำพูดที่ลอยขึ้นมา มันไม่ได้ทำให้เขาโกรธหรือไม่พอใจอะไร

 

“อย่าลดตัวเองลงไประดับเดียวกับพวกมัน” มารุบอก

 

“หา?”

 

“อย่าปล่อยให้ตัวเองโดนยั่วโมโหได้ง่าย ๆ”

 

ใบหน้าของโดวุคเต็มไปด้วยความงุนงงทันที ส่วนมารุก็ยิ้มและตบบ่าของเด็กหนุ่มเบา ๆ