ข้าสามารถตรวจสอบได้ทุกสรรพสิ่ง I Can Track Everything – ตอนที่ 74: ท่านผู้สืบทอดเป็นคนดีจริงๆ

เฉินเฉินรับแก่นแท้เจ้าสำนัก และทำความเข้าใจสิ่งที่มันบอกไว้ได้คร่าวๆหลังจากที่มองผ่านๆ
 
ระดับเนื้อหาของมันนั้นคล้ายคลึงกับเทคนิคความคิดจักรพรรดิของราชวงศ์โบราณในโลกก่อน
 
อย่างไรก็ตาม มันไม่ได้ละเอียดเท่ากับเทคนิคความคิดจักรพรรดิ
 
ส่วนใหญ่นั้นมันเป็นเพียงแค่ตรรกะที่คลุมเครือซึ่งดูไม่มีความชัดเจน
 
มันก็ช่วยไม่ได้หล่ะนะ เนื่องจากคนที่ฝึกตนนั้นชื่นชอบสิ่งที่เหมือนกับความฝัน
 
…
 
ในเวลาเดียวกันนั้นเอง เซี่ยวอู่โยวก็มองคำแนะนำของเฉินเฉิน
 
ดูเหมือนว่าเฉินเฉินจะกังวลว่าเขาอาจจะไม่สามารถทำความเข้าใจความหมายที่อยู่เบื้องหลังคำแนะนำพวกนี้ได้ จึงให้คำแนะนำและคำอธิบายแต่ละข้อยาวเป็นร้อยคำ
 
เมื่อได้เห็นแนวความคิดที่ชัดเจนของเขา สีหน้าของเซี่ยวอู่โยวก็เปลี่ยนไปซ้ำแล้วซ้ำเล่า
 
ในครั้งนี้ มีแค่ประโยคดีที่อยู่ในหัวของเขา: พวกเราก็ทำได้ไม่ใช่หรอ?
 
ในฐานะเจ้าสำนัก เขาเป็นคนที่ฉลาดจริงๆ เขาสามารถประเมินได้ว่าคำแนะนำของเฉินเฉินนั้นใช้งานได้รึเปล่า
 
อย่างไรก็ตาม… ศิษย์ของเขาเกิดในหมู่บ้านเล็กๆไม่ใช่หรอ? เขาคิดเรื่องที่สุดยอดและไร้หลักการตั้งมากมายขนาดนี้ได้ยังไงกัน?
 
หรือจะมีสิ่งที่เรียกว่าพรสวรรค์ตามธรรมชาติอยู่ในโลกนี้จริงๆ?
 
เมื่อคิดแบบนี้ เซี่ยวอู่โยวก็เงยหน้าขึ้นมามองเฉินเฉินโดยไม่รู้ตัว และเมื่อเห็นอีกฝ่ายกำลังอ่านแก่นแท้เจ้าสำนักอยู่ เขาก็อดรู้สึกอับอายไม่ได้
 
ความแตกต่างมันกว้างเกินไป…
 
ในตอนนี้ แก่นแท้เจ้าสำนักดูเหมือนหนังสือสำหรับมือใหม่ไปเลย
 
โดยไร้ซึ่งความลังเล เซี่ยวอู่โยวก็ปล่อยพลังปราณออกมาด้วยสีหน้าจริงจัง และเรียกแก่นแท้เจ้าสำนักที่อยู่กับเฉินเฉินกลับเข้ามาในแหวนเก็บของของเขาในทันที
 
 
“อะแฮ่ม ข้าส่งให้เจ้าผิดเล่ม สำเนาแก่นเจ้าสำนักของสำนักเทียนหยุนดูเหมือนจะหายไป ในส่วนของคำแนะนำพวกนี้ที่เจ้าให้มานั้น…. อืม พวกมันยอดเยี่ยมมากเลย
 
“แต่ว่า มีหลายข้อที่ไม่สามารถนำมาใช้ในสถานการณ์ปัจจุบันของสำนักเทียนหยุนได้ อย่างเช่นมาตรการจูงใจ พูดตามตรงตอนนี้สำนักเทียนหยุนไม่สามารถจ่ายหินวิญญาณมากมายขนาดนั้นได้หรอก”
 
ในทันทีที่เซี่ยวอู่โยวพูดเรื่องพวกนี้ออกมา เฉินเฉินก็พูดขัด “ท่านอาจารย์ มีเรื่องบางอย่างที่ข้าลืมบอกท่าน ศิษย์สำนักภายนอกจางจีได้เจอหินวิญญาณแรดในภูเขาไร้ผู้คนในภูเขาเทียนหยุนเมื่อไม่นานมานี้ครับ จำนวนที่มีอยู่ก็พอใช้ได้และสามารถตอบสนองความต้องการของสำนักเทียนหยุนในตอนนี้ได้ครับ”
 
เซี่ยวอู่โยวตกตะลึงกับคำพูดพวกนี้ หินวิญญาณแรดคือของจำเป็นสำหรับการขัดเกลาอาวุธโบราณและสมบัติเวทมนตร์ นอกจากนี้มันยังตีเป็นมูลค่าเงินได้อย่างมหาศาล ดังนั้นถ้าพวกเขาเจอหินจริงๆ มันก็จะนำพาความมั่งคั่งมาให้พวกเขาอย่างมหาศาล!
 
‘สำนักเทียนหยุนได้รับการอวยพรจากสวรรค์จริงๆสินะ?’ เขาสงสัย
 
“ถ้าอย่างนั้นขอฝากเรื่องนี้เอาไว้กับเจ้าก็แล้วกัน จำเอาไว้ปรึกษาเรื่องทุกอย่างกับพวกผู้อาวุโสด้วย เพราะพวกเขามีบางสิ่งที่น่าจะรู้ดีกว่าเจ้า แล้วก็บอกให้ข้ารู้ด้วยว่ามีหินแรดอยู่มากแค่ไหนหลังจากที่เจ้าทำการสำรวจแล้ว” เซี่ยวอู่โยวพูดอย่างเด็ดขาดหลังจากที่เงียบไปพักใหญ่ๆ
 
สำนักเทียนหยุนใกล้จะล่มสลายแล้ว ดังนั้นเขาจึงไม่มีปัญหากับการปล่อยให้เฉินเฉินจัดการกับเรื่องยุ่งยากนี้
 
“ฮ่าฮ่า! ท่านอาจารย์ฉลาดมากเลยครับ!” เฉินเฉินหัวเราะเสียงดังแล้วหันหลังเดินออกไปจากตำหนักเจ้าสำนัก
 
ด้วยการจ้องมองแผ่นหลังของศิษย์ สายตาของเซี่ยวอู่โยวก็ดูซับซ้อนขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
 
ศิษย์ของเขาเป็นที่รักใคร่ของสวรรค์ แต่จิตใจของเขายังต้องได้รับการขัดเกลา
 
ยกตัวอย่างเช่น การที่เฉินเฉินแนะนำให้จัดตั้งจุดฝึกงานในจี่โจวซักจุดสองจุดหรือมากกว่าและการเข้มงวดในเรื่องการตรวจสอบอย่างการลักขโมยและการฆาตรกรรมควบคู่ไปกับการรับรองความปลอดภัยของมนุษย์ที่เข้ามาทดสอบคุณสมบัติของพวกเขา
 
สรุปง่ายๆเลยก็คือ เขาเชื่อในพลังของมนุษย์มากกว่าพลังเซียน
 
“มนุษย์ก้าวข้ามเจตจำนงของสวรรค์… นี่มันคือคำกล่าวอ้างของสำนักมาร”
 
เซี่ยวอู่โยวถอนหายใจเล็กน้อยก่อที่จะทำการฝึกตนต่อ
 
…
 
สามวันต่อมา
 
บนภูเขาเทียนหยุน มีศิษย์สำนักภายนอกกลุ่มนึงกำลังขุดเหมืองอยู่บนยอดเขาวิญญาณแรด
 
แต่เดิมนั้นยอดเขาวิญญาณแรดเป็นแค่ภูเขาไร้ผู้คน แต่มันก็ได้รับการตั้งชื่อหลังจากที่ค้นพบหินวิญญาณแรดเมื่อวานซืน
 
“อา พวกเราเคยได้รับหินวิญญาณจากแค่การตักน้ำ แต่ตอนนี้พวกเราต้องมาทำเหมืองหรอเนี่ย!”
 
“นั่นสิ! ตักน้ำอาจจะไม่ใช่งานที่ง่ายกว่าทำเหมือง แต่การทำเหมืองมันสกปรกเกินไป!”
 
ศิษย์ภายนอกกลุ่มนึงกำลังบ่นในขณะที่ทำเหมือง
 
ในช่วงสองวันมานี้ มีกฎมากมายได้ถูกนำมาใช้ในสำนักเทียนหยุน ในบรรดากฎเหล่านั้นระบบเก่าอย่างการตักน้ำเพื่อให้ได้รับหินวิญญาณสำหรับศิษย์ภายนอกที่ยังไม่มีสถานะการฝึกตนนั้นได้ถูกเปลี่ยนใหม่เป็นแบบที่เกี่ยวข้องกับการทำเหมืองแทน
 
ศิษย์ผู้ชายส่วยใหญ่ไม่ได้มีปัญหากับมัน แต่ศิษย์ผู้หญิงจะไปทนได้ยังไงกัน?
 
หลังจากที่ออกมาจากเหมือง พวกเขาก็เนื้อตัวเต็มไปด้วยเขม่าจนดูเหมือนกับมนุษย์ถ้ำ
 
อย่างไรก็ตาม พวกเขาจะได้รับหินวิญญาณจำนวนมากหลังจากการทำเหมือง แม้ว่าจิตใจของพวกเขาจะบอกว่าไม่ แต่ร่างกายของพวกเขาต้องการมันจริงๆ
 
“ข้าได้ยินมาว่าคนใหญ่คนโตในสำนักต้องการปรับปรุงสำนักเทียนหยุนขึ้นใหม่ แถมยังมีการเพิ่มระบบไล่ออกเข้ามาด้วย มีข่าวลือว่าพวกที่ล้มเหลวในการเข้าสู่สถานะการฝึกตนหลังจากผ่านไปสองเดือนแล้วจะถูกไล่ออกจากสำนัก!”
 
“การฝึกตนไม่ใช่เรื่องง่ายซะด้วย ข้าได้ยินมาว่าพวกเราจะได้รับลำดับตามสถานะการฝึกตนของพวกเรา พวกที่อยู่ลำดับล่างจะได้รับการสนับสนุนพิเศษจากสำนัก แต่ถ้ายังไม่มีสถานะการฝึกตนหลังจากที่ได้รับการสนับสนุนสองเดือน ก็จะต้องไปที่โลกมนุษย์!”
 
“ใช่ ใช่ ข้าเองก็รู้เรื่องกฎลำดับชั้นแล้ว พวกผู้อาวุโสกับท่านเจ้าสำนักก็เกี่ยวข้องด้วย พวกเจ้ารู้รึเปล่าว่าผู้อาวุโสโจวของสำนักภายนอกอารมณ์ไม่ดีตลอดทั้งวันเลยหลังจากที่ได้รู้ว่าเขาถูกจัดลำดับให้อยู่ต่ำกว่าศิษย์ภายในบางคน! เขาสร้างเรื่องยุ่งยากให้พวกเราทุกวันเลย!”
 
ศิษย์สำนักภายนอกกลุ่มนี้กำลังหงุดหงิดขึ้นเรื่อย ๆ และหวังว่าพวกเขาจะได้เจอคนที่เริ่มการปรับปรุงนี้และจะวิพากษ์วิจารณ์เขาอย่างรุนแรง
 
“ข้าได้ยินมาว่าเป็นความคิดของท่านผู้อาวุโสใหญ่!”
 
“อย่างนั้นหรอ?”
 
“ใช่ ข่าวนี้กระจายไปทั่วทั้งสำนักแล้ว นอกจากเขาจะมีใครอื่นที่มีอำนาจขนาดนี้หล่ะ!”
 
“ผู้อาวุโสใหญ่! ไอ้แก่เวร!”
 
กลุ่มศิษย์สำนักภายนอกสบถ และเปลี่ยนความสิ้นหวังกับความโกรธของพวกเขาเป็นพลังในการขุดเหมือง
 
ณ ตอนนี้ มีศิษย์หญิงคนนึงกำลังมองขึ้นไปบนยอดเขาที่อยู่ห่างไกล สายตาของเธอเต็มไปด้วยความชื่นชม
 
“ดูนั่นสิพวกเจ้า ท่านผู้สืบทอดมาส่งเครื่องดื่มให้พวกเราอีกแล้ว!”
 
กลุ่มศิษย์ภายนอกทุกคนมองไปทางยอดเขาในตอนที่ได้ยินเช่นนี้ แล้วก็ได้เห็นชายหนุ่มคนนึงในชุดสีขาวที่กำลังพลิ้วไหวกำลังมองมาทางพวกเขาด้วยความเห็นใจ
 
“ท่านผู้สืบทอดจะเป็นคนดีเกินไปแล้ว เขาเข้าใจศิษย์สำนักภายนอกอย่างพวกเราและส่งน้ำกับอาหารมาให้ทุกวันเลย”
 
ศิษย์หญิงคนนึงที่มีสีหน้ามืดมนรู้สึกซาบซึ้งจนน้ำตาไหล ในตอนที่เธอเช็ดพวกมันออกไป น้ำตาของเธอก็ได้ผสมกับฝุ่นดินโดยที่เธอไม่รู้ตัว
 
“ช่วงไม่กี่วันพวกนี้ ท่านผู้สืบทอดคอยนำของดีๆมาให้พวกเรา… เมื่อเทียบกับผู้อาวุโสใหญ่แล้ว ท่านผู้สืบทอดดีกว่าเยอะเลย! ถ้าท่านผู้สืบทอดได้เป็นเจ้าสำนักเร็วๆก็ดีสิ”
 
“ชู่วว ลดเสียงหน่อย ถ้าผู้อาวุโสใหญ่ได้ยินเข้า เจ้าได้ถูกถลกหนังทั้งเป็นแน่! เขาพูดถึงในการปฏิรูปว่าพลังคือสิ่งที่สำคัญที่สุดในสำนักเทียนหยุน และมีแค่คนที่อยู่ที่หนึ่งเท่านั้นที่จะได้เป็นเจ้าสำนัก!”
 
“บ้าชะมัด! นี่มันน่ากลัวจริงๆ! แบบนี้มันตั้งใจจะสกัดกั้นท่านผู้สืบทอดชัดๆ!”
 
…
 
ในเวลาเดียวกันนั้นเอง ที่สวนของยอดผู้อาวุโสเขาเถียนตู ผู้อาวุโสใหญ่กำลังแสดงความโกรธและความหม่นหมองออกมาผ่านทางดวงตาของเขาอย่างชัดเจน
 
มีผู้อาวุโสอีกหลายคนที่อยู่ข้างๆเขาซึ่งดูซื่อมากๆ
 
เพล๊ง
 
ในตอนนี้เอง ผู้อาวุโสใหญ่ก็ลุกขึ้นอย่างกะทันหันแล้วเขวี้ยงแก้วชาใบโปรดของเขา
 
“ใคร!? ใครมันเป็นคนแพร่ข่าวลือนี้!? ใครกันที่บอกว่าข้าเป็นคนเริ่มการปฏิรูป!?”
 
ผู้อาวุโสมองหน้ากันและเหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา
 
อย่างไรก็ตาม ในที่สุดหนึ่งในพวกเขาก็รวบรวมความกล้าแล้วพูดขึ้น “ข้าคิดว่าเป็นผู้สืบทอดนะ ในตอนนั้น เขาขอให้พวกเราออกกฎ แต่ข้าไม่ได้คิดอะไรมากนัก ตอนนี้พอมาคิดทบทวนดูดีๆแล้ว ข้าก็ยิ่งรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ
 
“เฉินเฉิน เจ้าเด็กนั่น! ที่มันทำตัวเกเรแบบนี้ก็แค่เพราะมันได้รับการสนับสนุนจากท่านเจ้าสำนัก! มันใส่ร้ายข้า! นี่มันช่างอุกอาจยิ่งนัก!” ผู้อาวุโสใหญ่สบถอย่างโกรธเคือง
 
ในตอนที่เขาออกไปข้างนอกในช่วงไม่กี่วันมานี้ เขาต้องเจอกับสายตาแปลกๆของศิษย์ทุกคน ในบางครั้ง พวกเขาถึงกับวิพากษ์วิจารณ์เขาในขณะที่พูดคุยกันเองด้วย
 
ความภาคภูมิใจของเขาจะยอมรับเรื่องแบบนี้ได้ยังไงกัน?
 
“ไม่ได้แล้ว ข้าต้องหาทางจัดการกับการใส่ร้ายนี้และกอบกู้ชื่อของข้า เจ้าเด็กเฉินเฉินนั้นเป็นคนที่น่ากลัวจริงๆ!”
 
ในขณะที่สบถ ผู้อาวุโสใหญ่ก็พยายามคิดหาทางแก้ ในตอนนี้เองก็มีผู้อาวุโสอีกคนเข้ามาในห้องด้วยสีหน้ากังวล
 
“พี่ใหญ่ เทียนกังยอมรับไม่ได้ที่ถูกจัดอยู่ลำดับต่ำกว่าเฉินเฉินและไปท้าทายเฉินเฉินที่ยอดเขาจิตวิญญาณแรดครับ… พวกเราควรจะทำยังไงดี?”
 
สายตาของผู้อาวุโสลุกโชนขึ้นมาเมื่อได้ฟังคำพูดของเขา
 
ในช่วงสองวันมานี้ สมาชิกสำนักได้คิดระบบจัดลำดับพลังขึ้นมา และเฉินเฉินก็มีความหน้าด้านอย่างมากจากการจัดอันดับให้เขาอยู่ที่สิบ
 
นอกจากเจ้าสำนัก ยังมีผู้อาวุโสระดับสูงอีกห้าคนในสำนัก ดังนั้นหกอันดับแรกจึงถูกยึดไปแล้ว
 
ในฐานะผู้อาวุโสใหญ่ เขาได้ถูกจัดอยู่ลำดับเจ็ด ในขณะที่ผู้อาวุโสคุมกฎอยู่ลำดับแปด ตามมาด้วยผู้อาวุโสแปรธาตุที่อยู่ลำดับเก้า
 
ต่อมาก็คือตำแหน่งที่สิบ!
 
‘เจ้าเด็กนี่พึ่งจะเข้าร่วมสำนักมาได้ไม่นานแต่เขากลับมอบลำดับที่ต่ำต้อยขนาดนี้ให้กับข้า! แบบนี้มันหน้าด้านไม่ใช่รึไง!? เขาช่างหน้าด้านจริงๆ!’
 
เมื่อคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาก็เย้ยหยันแล้วสั่งเขา “ปล่อยให้เทียนกังทำตามใจชอบเถอะ เจ้าเด็กเวรเฉินเฉินเป็นคนตั้งกฎเอง ศิษย์ได้รับอนุญาตให้ท้าประลองกันเอง ถ้าเทียนกังท้าประลองเขา มันก็ไม่ได้ถือว่าเป็นการล่วงเกินและเจ้าสำนักก็ไม่สามารถพูดอะไรได้ด้วย”
 
ผู้อาวุโสที่พึ่งเข้ามานั้นมีความกังวลอย่างเหลือเชื่อ ซุนเทียนกังคือศิษย์ที่แก่ที่สุดของสำนักและเขาก็เข้าสู่ขั้นกลางของก่อสร้างรากฐานมาตั้งนานแล้ว อย่างไรก็ตาม เฉินเฉินพึ่งจะเข้าสู่ขั้นต้นเมื่อไม่กี่วันก่อนเอง
 
“ผู้อาวุโสใหญ่… เฉินเฉินคือเจ้าสำนักในอนาคตนะครับ พวกเราต้องแสดงความเคารพเขาบ้าง!”
 
ในตอนที่ผู้อาวุโสใหญ่ได้ยินคำว่า ‘เคารพ’ เขาก็สูญเสียความเยือกเย็นแล้วสบถออกมา “เคารพ? ไม่มีทางซะหรอก! เจ้าเด็กเวรเฉินเฉินนั่นต้องได้รับบทเรียนซะบ้าง! ปล่อยเขาไป! ให้เทียนกังท้าประลองเขา! เจ้านั่นจะได้รู้จักเจียมตัวซะบ้าง!”