ข้าไม่ใช่บุตรแห่งโชคชะตาจริงๆนะ – ตอนที่ 52

ตอนที่ 52

“ข้าคือองค์ชายลําดับที่หกของอาณาจักรหยาน เซิ่นอ้าว ข้ามาที่นี่เพื่อเลือกของขวัญให้อาจารย์”

“ข้าเห็นว่าที่นี่มีคนเยอะเลยมาดู”

ทันทีที่เซิ่นอ้าวพูดจบ เขาเห็นเจ้าของร้านซ่งองมาที่เขาด้วยท่าทางแปลก ๆ

“อะ…มีอะไร?”

เจ้าของร้านซ่งกลับมารู้สึกตัวอีกครั้งพร้อมรอยยิ้มที่สดใสมาก

“ถ้าชายชราได้ยินท่านถูก ท่านคือองค์ชายหกแห่งอาณาจักรหยาน…”

เซิ่นอ้าว ผงะไปครู่หนึ่ง: “เกิดอะไรขึ้น ฝ่าบาทดูไม่เหมือนเจ้าชายหรือ?”

เจ้าของร้านซ่งยิ้ม: “นี่ แต่มันเป็นแค่คําพูดเปล่าๆ…”

ใบหน้าของ เซิ่นอ้าว มีดลงเล็กน้อย และเขาก็พูดขึ้นอย่างเย็นชา: “ข้าเดินไม่เปลี่ยนชื่อ นั่งไม่เปลี่ยนสกุล”

หมายถึง ไม่ปกปิดชื่อจริงไม่ว่ากรณีใดๆ เป็นคนเถรตรงและซื่อสัตย์

“ยิ่งไปกว่านั้น ข้าก็เป็นลูกศิษย์ของท่านคือหยางหยางแห่งถ้ำไทไป ใครกล้าปลอมชื่อข้า?”

เซิ่นอ้าว อารมณ์เสียมาก

เขาเป็นอัจฉริยะรอบหนึ่งร้อยปีของอาณาจักรหยาน

และตอนนี้ก็ฝ่ามาถึงขั้นรากฐาน และรอเข้าถ้ำไทไป

ตราบใดที่เขาประสบความสําเร็จในการทดสอล เขาจะเข้าสู่ 1 ใน 36 ถ้ำสวรรค์ ถ้ำไท่ไป๋ และเรียนรู้ศิลปะ

ในตอนนี้ แก่นทองคําอยู่ไม่ไกลจากเขาแล้ว

เข้าอาจกลายเป็นผู้ฝึกตนขอบเขตวิญญาณแรกเริ่ม(หยวนหยิง)ด้วยซ้ำ!

คนอย่างเขาคือผู้ถูกลิขิตจากสวรรค์ ผู้จะกระโดดเข้าสู่ประตูมังกร

แต่เจ้าของร้านหินวิญญาณกลับตั้งคําถามว่าเขาเป็นตัวปลอม

ฮ่าฮ่า ใครกันที่ไม่มีตากล้าปลอมตัวเป็นองค์ชาย?

เซิ่นอ้าว หยิบเหรียญทองคําออกมาจากแขนของเขาและแสดงต่อหน้าเจ้าของร้านซ่ง 

ทั้งตัวของเหรียญนี้ทําจากทองคํา โดยมีมังกรแดงห้ากรงเล็บที่ด้านหน้า

มังกรแดงอ้าปากเผยเขี้ยวและกรงเล็บกางออกข่มขู่ มันปล่อยพลังปราณแห่งเปลวไฟอันทรงพลังผ่านทองคําวิญญาณ

เจ้าของร้านซ่งขมวดคิ้วเล็กน้อย: “ให้ชายชรามองใกล้ๆ หน่อยได้ไหม?”

เซิ่นอ้าว รู้สึกไม่สบายใจมากขึ้น: “เหรียญตราของราชวงศ์จะเป็นของปลอมได้อย่างไร”

เขาสูดลมหายใจอย่างเย็นชาและทุบเหรียญตราลงบนโต๊ะ: “ฮึ่ม ดูซะ!”

เจ้าของร้านซ่งพยักหน้าและเริ่มตรวจสอบเหรียญตราอย่างระมัดระวัง

“เฮ้ ฝีมือนี้ เทคนิคการแกะสลักนี่มันของเลียนแบบชัดๆ”

มุมปากของ เซิ่นอ้าว กระตุกเล็กน้อย: “เจ้าพูดว่าอะไรนะ?”

เจ้าของร้านซ่งกระแอม: “อะแฮ่ม ข้าบอกว่าเหรียญตรานี้เป็นของจริง”

เซิ่นอ้าว รับเหรียญตราคืน: “อืม ดีจริงๆที่เจ้ารู้”

หลังจากพูดจบ เซิ่นอ้าว ก็หันหลังและเดินออกไปนอกประตู

ข้าจะไปหาหินวิญญาณที่อื่น

เจ้าของร้านนี้กําลังสงสัยเขา

เขาไม่เคยรู้สึกอัปยศเท่านี้เลยทั้งชีวิต เขาตัดสินใจง่าจะไม่มาและไม่คิดเกี่ยวกับร้านนี้อีกต่อไป!

เมื่อเห็น เซิ่นอ้าว หันหลังกลับไป เจ้าของร้านซึ่ง ก็กลายเป็นกังวล

เขารีบหยุดที่ด้านหน้าของ เซิ่นอ้าว และพูดด้วยรอยยิ้มว่า: ฝ่าบาทอย่าพึ่งโกรธ!”

เซิ่นอ้าว หัวเราะเยาะ: “ฮ่าฮ่า ฝ่าบาทไม่ได้โกรธ แค่มีความประทับใจที่ ลึกซึ้ง เกี่ยวกับเจ้า”

เจ้าของร้านซึ่งกล่าวขอโทษอย่างรวดเร็ว. ” ข้าขอโทษ แค่ชายชราระมัดระวังเกินไป”

“ตามจริงแล้ว ฝ่าบาท เพิ่นอ้าว เป็นความภาคภูมิใจของอาณาจักรหยานและเป็นแบบอย่างของชนรุ่นหลัง”

“ชายชรากชื่นชมองค์ชายหกเสมอมา ดังนั้นการได้เห็นท่านอ้างว่าเป็นองค์ชายหกนั้นช่างน่าเหลือเชื่อนัก”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ การเยาะเย้ยดั้งเดิมบนใบหน้าของ เซิ่นอ้าว ก็ค่อยๆ อบอุ่นขึ้น

เขายิ้มและพูดว่า “โอ้ ถ้าอย่างนั้นเจ้าบอกเหตุผลได้ไหมทําไมถึงบูชาองค์ชายหก?” 

เจ้าของร้านซึ่งกล่าวว่า “อย่างที่ทุกคนรู้ เจ้าชายหกเป็นอัจฉริยะผู้มีพรสวรรค์ในการฝึกตนของราชวงศ์อาณาจักรหยานในรอบ100ปี! ไม่เพียงเท่านั้น แต่เขายังมีดวงตาที่เฉียบแหลมอีกคู่ และเขาก็เก่งมากในการค้นหาแร่วิญญาณ

เพียงกวาดตามองเขาก็รู้ได้ว่ามีแร่อะไรข้างในหิน เรียกได้ว่าเป็นคนที่หาที่เปรียบไม่ได้ในโลกของการหาแร่วิญญาณ~! “

เมื่อได้ยินสิ่งที่เจ้าของร้านซ่งพูด รอยยิ้มบนใบหน้าของ เซิ่นอ้าว ก็เริ่มอุ่นขึ้น

โดยไม่คาดคิดเกียรติยศของฝ่าบาทนี่กลับโด่งดังไปทั่วสวนว่านหลิง

เจ้าต้องรู้ไว้ก่อนว่าผู้ที่อยู่ในสวนว่านหลิงได้คือบุคคลชั้นนําที่ร่ำรวย ทรงพลัง และยิ่งใหญ่

มิฉะนั้น พวกเขาจะไม่สามารถซื้อแร่วิญญาณต่างๆที่จะกลายเป็นสกุลเงินอย่างหินวิญญาณได้

เมื่อได้ยินเจ้าของร้านวิญญาณสวรรค์ประจบเขาเช่นนี้

นี่เป็นความสําเร็จที่มากกว่าการชมเชยของเหล่าขันที่ตัวน้อยในวัง

แต่ใครเป็นคนปล่อยข่าวลือ ฝ่าบาทเก่งเรื่องหาแร่วิญญาณ

ฝ่าบาททรงมุ่งความสนใจไปที่การฝึกตนตั้งแต่ยังเป็นเด็ก ดังนั้นข้าจะมีเวลาเรียนรู้สิ่งเหล่านั้นได้อย่างไร?

แต่เนื่องจากความเข้าใจผิดของเจ้าของร้านนี้ ปล่อยให้เขาเข้าใจผิดต่อไป!

หากเป็นกรณีนี้ เขาจะไม่กล้าที่จะโกงข้าอีกต่อไปในภายหลัง

ด้วยความคิดในใจ เซิ่นอ้าว สายหัวอย่างสุภาพ

“ที่ไหนกันๆ ฝ่าบาทรู้เพียงเล็กน้อยเกี่ยวกับการหาแร่วิญญาณ”

เจ้าของร้านซ่งยิ้มเล็กน้อยและพูดว่า: “เมื่อกี้ข้ากระทําต่อฝ่าบาทอย่างหยาบคายจริงๆ”

“ฝ่าบาท โปรดตามข้ามาที่ห้องโถงชั้นใน โปรดดื่มชาก่อน”

“ชายชราจะนําแร่ชั้นดีที่ชายชราเก็บไว้มาหลายปีออกมา ฝ่าบาทสามารถทรงเลือก อันหนึ่งเพื่อเป็นการขอโทษสําหรับพฤติกรรมของชายชราคนนั้น”

“ข้าไม่รู้ว่าองค์ชายคิดอย่างไรบ้าง”

เข้าไปในห้องโถงด้านในเพื่อดื่มชาขอโทษแล้วเลือกของสะสมที่จะเป็นของขวัญ?

โชคดี ยังไงก็ตาม ข้าต้องเลือกสมบัติให้อาจารย์จ่อหยางในฐานะศิษย์

เนื่องจากเจ้าของร้านนี้เป็นแฟนตัวยงของฝ่าบาท ฝ่าบาทจะรับไว้อย่างไม่เกรงใจ!

“ท่านสุภาพเกินไป ฝ่าบาทจะรับมาได้อย่างไร!”

เพิ่นอ้าว เดินเข้าไปในประตูและยิ้มอย่างช่วยไม่ได้

“เจ้าเด็กเหลือขอดูแลร้านให้ดี พอจะเข้าไปต้อยรัลองค์ชาย”

เจ้าของร้านซ่งมให้ลูกชายของเขาดูแลร้านต่อก่อนะพา เซิ่นอ้าว ไปที่ห้องโถงด้านใน 

เจ้าของร้านซึ่งค่อย ๆ รินชาใส่แก้งของเซิ่นอ้าว

เซิ่นอ้าว สูดกลิ่นเบา ๆ และยิ้ม: “1ในชาเขียวชั้นยอดของแม่น้ำปี้ลั่ว”

เจ้าของร้านซ่งยกนิ้วโป้ง: “ฝ่าบาทเป็นผู้เชี่ยวชาญวิชีแห่งชาอย่างแท้จริง ข้าขอชื่นชม!”

เซิ่นอ้าว ดื่มชาในถ้วย: “เจ้าของร้าน สมบัติที่ท่านพูดอยู่ไหน!”

เจ้าของร้านซ่งยกขึ้นเล็กน้อย: “ฝ่าบาท ไม่ต้องกังวล รอก่อน”

เพิ่นอ้าว ตกตะลึง: ” ทําไมท่านถึงต้องให้ฝ่าบาทรอก่อน?”

“ฝ่าบาท ไม่ต้องกังวลไป นับสิบ กับชายชรา”

“สิบ เก้า แปด เจ็ด หก ห้า…”

รอยยิ้มบนใบหน้าของเจ้าของร้านซึ่งค่อยๆ กลายเป็นไม่แยแส

ใบหน้าของ เซิ่นอ้าว เปลี่ยนไปเล็กน้อย และทันใดนั้นเขาก็รู้สึกเวียนหัวเล็กน้อย

ในขณะนี้ดูเหมือนเขาจะคิดอะไรบางอย่าง ใบหน้าของเขาเปลี่ยนไปอย่างมาก

“ไอ้สารเลว เจ้ากล้าวางยาพิษฝ่าบาท!”

เจ้าของร้านซ่งหยิบแส้หนังกับเชือกมัดหนึ่งออกมา ฮิฮิ เยาะเย้ย

“เจ้าเด็กสารเลวที่กล้าปลอมเป็นปรมาจารย์เซียน!”

“ข้าไม่รู้ว่าเจ้ามีเหรียญปลอมได้อย่างไร!”

“ถ้าไม่ใช่เพราะชายชราได้เห็นเหรียญของจริงของแรมาจารย์มาก่อน”

“คราวนี้ข้าคงโดนเจ้าหลอกและ!”

“มานี่ มัดเจ้าหมอนี่ให้ชายชรา!”

“ชายชราจะทรมานและสอบปากคํามัน”

“ทําไมต้องปลอมตัวเป็นองค์ชายหก!”

“อาจมีผู้สมรู้ร่วมคิดอยู่แถวๆ นี้ใช่ไหม!”

เซิ่นอ้าว รู้สึกว่าหัวของเขาหนักขึ้นและหนักขึ้น

ก่อนที่สติของเขาจะหายไป มีเพียงความคิดเดียวที่เหลืออยู่ในใจของเขา

ฝ่าบาทคือองค์ชายหก เซินอ้าว จริงๆ!