ตอนที่ 56
ทันทีที่เสียงของลุงกุ้ยจบลง แสงหลากสีก็พุ่งเข้ามาในห้อง
เขามองไปที่ลุงกุ้ยซึ่งเป็นลมหมดสติจากสายฟ้าศักดิ์สิทธิ์ของจางหยุนซี
เพิ่นเทียนทําอะไรไม่ถูกเล็กน้อย
ลุงกุ้ย!
ท่านพูดเรื่องไร้สาระอะไร
เซียนที่อยู่ข้างหน้าเขาเป็นนักบุญแห่งดินแดนศักดิ์สิทธิ์นภาเทพ
สุดยอดบอสที่มีรัศมีสีทองอยู่บนหัว!
ท่านกล้าพูดข่าวเสียๆหายๆต่อหน้านาง ท่านกําลังรนหาที่ตาย!
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เซิ่นเทียนก็พูดอย่างช่วยไม่ได้
“เอ่อ ท่านเซียนหยุนซี ลุงกุ้ยไม่ได้เจตนา”
จางหยุนซีพยักหน้าอย่างเฉยเมย: “ข้าไม่ได้คิดมาก สายฟ้า เหล่านั้นไม่สามารถทํา ร้ายเขาได้”
“ชายชราผู้นี้ฝึกฝนวิชาปีศาจสุริยันอย่างหนักแต่ไม่มีใจความสําคัญส่วนใหญ่”
“ข้าเพิ่งใช้สาวฟ้าศักดิ์สิทธิ์เจียนมู่ใส่เขา แม้จะโดนอีก2-3ครั้ง เขาก็ไม่บาดเจ็บ”
หลังจากพูดจบ นางก็เสกสายฟ้าใส่ลุงกุ้ยอรกครั้งว
ทันใดนั้น ใบหน้าแก่ๆของลุงกุ้ยก็ดําขึ้น
จางหยุนซีไม่รู้ว่าทําไมนางถึงต้องการอธิบาย
ตามอารมณ์ร้อนของนางในอดีต หากชายชราคนนี้กล้าทําอะไรกับนางนะเหรอ?
นางจะเรียกอัสนีทองคําพยัคฆ์ขาวซึ่งนางเก่งที่สุด
จากนั้นต่อด้วย อัสนีวิหคเพลิง ที่แข็งแกร่งที่สุดเป็นอันดับสอง
ให้เขารู้ว่านักบุญหมายความว่าอย่างไร!
อย่างไรก็ตาม จางหยุนซีมักจะรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติกับนางในวันนี้
เมื่อนางเห็นชายชราเสี่ยงชีวิตมาปกป้องเจ้านาย นางกลับรู้สึกโล่งใจ!
“ข้าคุยกับสหายเต่ํามานานแล้ว ข้ายังไม่รู้จักชื่อท่านเลย!”
ทันใดนั้น จางหยุนซีดูเหมือนจะคิดอะไรบางอย่างและมองตรงไปที่เซิ่นเทียน
เซิ่นเทียนตกตะลึงและพูดว่า “เป็นเตามาจากภูเขาอากินะ ….”
ก่อนที่เขาจะพูดจบเขาก็ถูกขัดจังหวะ
จาง หยุนซีพูดอย่างเฉยเมย: “คําพูดของเจ้าไม่สามารถหลอกข้าได้”
“ท่านหญิงคนนี้ได้ตรวจสอบอย่างรอบคอบแล้วก่อนที่จะมาที่สวนว่านหลิง”
“ในศิลปะการป้องกันตัวที่รู้จักกันดีในตงหวงไม่มีถ้ําที่เงียบสงบของภูเขาอากินะเลย”
ณ จุดนี้ใบหน้าของ จางหยุนซีก็มืดคล้ํา: “เจ้ากล้าโกหกข้า!”
เบื้องหลังจาง หยุนซี ร่างที่เลือนรางของพยัคฆ์เขาก็ปรากฏขึ้นอีกครั้ง
หลังของเซิ่นเทียนหลังเหงื่อเย็น: นามสกุลของข้าคือเซิ่น นาม เทียน นามแฝง อ้าวเทียนและชื่อทาวงเตําแสวงหาโชคชะตา…”
จางหยุนซีพยักหน้าเล็กน้อย: “เอาละ แค่นี้ก็พอแล้ว ไม่ต้องพูดอีก”
นางลุกขึ้นอย่างช้าๆ และถือลูกประคําของเก้าลูกและผีไว้ในมือ
“ลูกชายที่ภาคภูมิใจของดินแดนรกร้างตะวันออกแต่ละคนมีความลับเล็กๆ น้อยๆ ของตัวเอง”
“ข้าคิดว่าคงดีกว่าที่จะไม่ฟังคําโกหกที่เจ้าสร้างขึ้น”
“รู้ว่าชื่อของเจ้าคือเซินเทียน ก็พอแล้ว”
เซิ่นเทียนรู้สึกว่าเขาคุยกับนางแล้วสบายใจ
ถ้าไม่ใช่เพราะฐานการฝึกตคนของเขาต่ําเกินไป
เซิ่นเทียนคงจะถามไปแล้วว่านางว่ายินดีเป็นพี่น้อองร่วมสาบานกับเขาไหม
“ต้องใช้เวลาสักระยะเพื่อชําระเด็กผีเหล่านี้”
จาง หยุนซีถือสายประคําในมือแล้วพูดว่า “ในช่วงเวลานี้ เจ้าต้องปกป้องข้า”
ขณะพูด ดวงตาของ จางหยุนซีก็กะพริบ
แม้ในเวลานี้ นางก็ยังไม่เชื่อใน เซิ่นเทียนอย่างเต็มที่
แดนนภาเทพเป็น 1 ใน 12 แดนศักดิ์สิทธิ์ของดินแดนรกร้างตะวันออก
เป็นอุปสรรคที่เผชิญกับแรงกดดันที่ยิ่งใหญ่ที่สุดจากลัทธิชั่วร้ายและกองกําลังชั่ วร้ายอื่นๆ
ลูกหลานของแดนศักดิ์สิทธิ์ในอดีตต่างมีหน้าที่กําจัดปีศาจและปกป้องดินแดน
มันหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องพบเจอกับการสมรู้ร่วมคิดและกลอุบาย
แม้ว่าจาง หยุนซียังเด็ก แต่นางก็เป็นนักบุญและโดยธรรมชาติแล้วไม่ใช่ดอกไม้ไร้
หนาม
มันเป็นโอกาสดีเพื่อตรวจสอบว่าเซิ่นเทียนคนจากเป็นลัทธิหรือไม่
เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ จางหยุนซีก็เตรียมแผนอย่างเงียบ ๆ และเริ่มช่วยเด็กผีเหล่านี้
นางหยิบหินวิญญาณชิ้นหนึ่งออกจากวงแหวนจัดเก็บแล้ววางไว้ในทิศทางทั้งเก้า ของแผนผังจักรวาล(ป้านิ้ว)
ลูกประคําถูกวางไว้ที่กึ่งกลางของป้ากัวโดยจางหยุนซี
จาง หยุนซีป้อนปราณเข้าสู่เขตอาคมและท่องคัมภีร์ลึกลับอยู่เสมอ
“พระกฤษฎีกาอันสูงส่ง วิญญาณที่อ้างว้าง ภูตผี สี่ชีวิตเปี่ยมด้วยพระคุณ”
“พวกหัวเก่ง คนไม่มีหัวจะลุกขึ้น ฆ่าด้วยหอกและมีด ดําน้ําแล้วห้อยเชือก”
“ความตายในความมืด ความอยุติธรรม และการวิปริต ผู้จองเวร ผู้รับกรรม”
“คุกเข่าลงที่หน้าของข้า เอ่ยออกมา ยืนบนสิ่งกีดขวาง และที่อื่นๆ ที่ยอดเยี่ยม”
“สําหรับผู้ชายและผู้หญิง จงรับผิดชอบตัวเอง ทั้งคนรวยและคนจน แล้วเจ้าจะ เป็นนายตัวเอง”
” ช่วยผู้อื่น ทําให้เจ้ามีชีวิตที่ดีขึ้น!”
ขณะที่จาง หยุนซียังคงท่องพระคัมภีร์แห่งดินแดนศักดิ์สิทธิ์
พลังปราณในร่างกายของนางค่อยๆควบแน่นเป็นอักษรแสงสีทอง
อักษรเหล่านี้มีรอยประทับของเตําลึกลับและหาที่เปรียบมิได้ซึ่งดูเหมือนจะอธิบาย ความลับของการกลับชาติมาเกิด
ในความมืดมิด ดูเหมือนมีการดํารงอยู่อันยิ่งใหญ่ที่อธิบายไม่ได้
อักษรแสงสีทองเลื่อนเข้ามาในสายประคํา
เหล่าเด็กผีค่อยๆ บินออกจากสายประคํา
ร่างกายของพวกเขาแต่เดิมเป็นสีดําและมีใบหน้าที่น่ากลลัว
เมื่ออาบสายฝนสีทองนี้ ความคับข้องใจก็ถูกชะล้างไปเหมือนโคลน
เด็กผีที่เดิมโหดร้ายและเจ็บปวดค่อยๆมีรอยยิ้มที่สบายใจและโล่งใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา
เสียงหัวเราะไร้เดียงสายังคงดังก้องอยู่ในห้อง
เสียงที่คมชัดของเด็กเหล่านี้ทําให้ดวงตาของพวกเขาชุ่มชื่น
“ขอบคุณพี่สาว ขอบคุณพี่เซิน”
“ขอบคุณพี่ชายที่ปลดปล่อยเรา ขอบคุณพี่สาวที่ชวยเรา”
“ ขอบคุณพี่ชาย ขอบพี่สาว”
ขอบคุณ.”
ขอบคุณ.”
ท่ามกลางแสงและฝน ทารกผีและเด็กผีได้รับการปลดปล่อยไปทีละคนๆ
เสียงหัวเราะและความกตัญญูของพวกเขามีความรู้สึกบริสุทธิ์
ใบหน้าของ จางหยุนซีเปียกโชกไปด้วยเหงื่อในบางจุด
นางไม่ได้เชี่ยวชาญคาถาปลดปล่อยมากนัก
หากเป็นพี่ชายและศิษย์พี่ใหญ่คงใช้พลังแค่เล็กน้อยแต่หยุนซีต้องใช้เพิ่ม10เท่า
แต่ตอนนร่มีเด็กผีหลายร้อยคน แรงกดดันต่อจางหยุนซีนั้นไม่น้อยเลย
เซิ่นเทียนรู้สึกกังวลเล็กน้อย: “ท่านเซียน ท่านยังไหมไหม ท่านต้องการหยุดพักไหม”
ดวงตาของจาง หยุนซีเย็นลงเล็กน้อย และเขาก็สูดลมหายใจอย่างเย็นชา: “แค่เด็ก หลายร้อยคนต้องใช้ความพยายามแค่เล็กน้อย!”
เมื่อเห็นจาง หยุนซี ดูเหมือนจะสบายดี เสิ่นเทียนก็โล่งใจในที่สุด
เขาหันไปมองด้านข้าง มองไปที่ผีสาวจิ๋วเอ๋อ
“ตอนนี้ลูกๆ ของคุณกําลังได้รับอิสรภาพอย่างสูงสุด”
เพิ่นเทียนชักชวนอย่างเต็มที่: “อย่าพลาดโอกาส”
“ตอนนี้ท่านเซียนยังสบายอยู่มาก และน่าจะสามารถช่วยให้เจ้าได้”
“แล้วจิ๋วเอ๋อล่ะ ถ้าเจ้าเสียใจตอนนี้ ข้าจะขอร้องท่านเซียนให้ช่วยเจ้า!”
เมื่อได้ยินคําพูดของ เซิ่นเทียนดวงตาของ จิ๋วเอ๋อ และ จางหยุนซีก็เบิกกว้างขึ้นในเว ลาเดียวกัน
จิ๋วเอ๋อ: ??????!!”
จาง หยุนซี: “!!???”
