ข้าไม่ใช่บุตรแห่งโชคชะตาจริงๆนะ – ตอนที่ 56

ตอนที่ 56

ทันทีที่เสียงของลุงกุ้ยจบลง แสงหลากสีก็พุ่งเข้ามาในห้อง

เขามองไปที่ลุงกุ้ยซึ่งเป็นลมหมดสติจากสายฟ้าศักดิ์สิทธิ์ของจางหยุนซี

เพิ่นเทียนทําอะไรไม่ถูกเล็กน้อย

ลุงกุ้ย!

ท่านพูดเรื่องไร้สาระอะไร

เซียนที่อยู่ข้างหน้าเขาเป็นนักบุญแห่งดินแดนศักดิ์สิทธิ์นภาเทพ

สุดยอดบอสที่มีรัศมีสีทองอยู่บนหัว!

ท่านกล้าพูดข่าวเสียๆหายๆต่อหน้านาง ท่านกําลังรนหาที่ตาย!

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เซิ่นเทียนก็พูดอย่างช่วยไม่ได้

“เอ่อ ท่านเซียนหยุนซี ลุงกุ้ยไม่ได้เจตนา”

จางหยุนซีพยักหน้าอย่างเฉยเมย: “ข้าไม่ได้คิดมาก สายฟ้า เหล่านั้นไม่สามารถทํา ร้ายเขาได้”

“ชายชราผู้นี้ฝึกฝนวิชาปีศาจสุริยันอย่างหนักแต่ไม่มีใจความสําคัญส่วนใหญ่”

“ข้าเพิ่งใช้สาวฟ้าศักดิ์สิทธิ์เจียนมู่ใส่เขา แม้จะโดนอีก2-3ครั้ง เขาก็ไม่บาดเจ็บ”

หลังจากพูดจบ นางก็เสกสายฟ้าใส่ลุงกุ้ยอรกครั้งว

ทันใดนั้น ใบหน้าแก่ๆของลุงกุ้ยก็ดําขึ้น

จางหยุนซีไม่รู้ว่าทําไมนางถึงต้องการอธิบาย

ตามอารมณ์ร้อนของนางในอดีต หากชายชราคนนี้กล้าทําอะไรกับนางนะเหรอ?

นางจะเรียกอัสนีทองคําพยัคฆ์ขาวซึ่งนางเก่งที่สุด

จากนั้นต่อด้วย อัสนีวิหคเพลิง ที่แข็งแกร่งที่สุดเป็นอันดับสอง

ให้เขารู้ว่านักบุญหมายความว่าอย่างไร!

อย่างไรก็ตาม จางหยุนซีมักจะรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติกับนางในวันนี้

เมื่อนางเห็นชายชราเสี่ยงชีวิตมาปกป้องเจ้านาย นางกลับรู้สึกโล่งใจ!

“ข้าคุยกับสหายเต่ํามานานแล้ว ข้ายังไม่รู้จักชื่อท่านเลย!”

ทันใดนั้น จางหยุนซีดูเหมือนจะคิดอะไรบางอย่างและมองตรงไปที่เซิ่นเทียน

เซิ่นเทียนตกตะลึงและพูดว่า “เป็นเตามาจากภูเขาอากินะ ….”

ก่อนที่เขาจะพูดจบเขาก็ถูกขัดจังหวะ

จาง หยุนซีพูดอย่างเฉยเมย: “คําพูดของเจ้าไม่สามารถหลอกข้าได้”

“ท่านหญิงคนนี้ได้ตรวจสอบอย่างรอบคอบแล้วก่อนที่จะมาที่สวนว่านหลิง”

“ในศิลปะการป้องกันตัวที่รู้จักกันดีในตงหวงไม่มีถ้ําที่เงียบสงบของภูเขาอากินะเลย”

ณ จุดนี้ใบหน้าของ จางหยุนซีก็มืดคล้ํา: “เจ้ากล้าโกหกข้า!”

เบื้องหลังจาง หยุนซี ร่างที่เลือนรางของพยัคฆ์เขาก็ปรากฏขึ้นอีกครั้ง

หลังของเซิ่นเทียนหลังเหงื่อเย็น: นามสกุลของข้าคือเซิ่น นาม เทียน นามแฝง อ้าวเทียนและชื่อทาวงเตําแสวงหาโชคชะตา…”

จางหยุนซีพยักหน้าเล็กน้อย: “เอาละ แค่นี้ก็พอแล้ว ไม่ต้องพูดอีก”

นางลุกขึ้นอย่างช้าๆ และถือลูกประคําของเก้าลูกและผีไว้ในมือ

“ลูกชายที่ภาคภูมิใจของดินแดนรกร้างตะวันออกแต่ละคนมีความลับเล็กๆ น้อยๆ ของตัวเอง”

“ข้าคิดว่าคงดีกว่าที่จะไม่ฟังคําโกหกที่เจ้าสร้างขึ้น”

“รู้ว่าชื่อของเจ้าคือเซินเทียน ก็พอแล้ว”

เซิ่นเทียนรู้สึกว่าเขาคุยกับนางแล้วสบายใจ

ถ้าไม่ใช่เพราะฐานการฝึกตคนของเขาต่ําเกินไป

เซิ่นเทียนคงจะถามไปแล้วว่านางว่ายินดีเป็นพี่น้อองร่วมสาบานกับเขาไหม

“ต้องใช้เวลาสักระยะเพื่อชําระเด็กผีเหล่านี้”

จาง หยุนซีถือสายประคําในมือแล้วพูดว่า “ในช่วงเวลานี้ เจ้าต้องปกป้องข้า”

ขณะพูด ดวงตาของ จางหยุนซีก็กะพริบ

แม้ในเวลานี้ นางก็ยังไม่เชื่อใน เซิ่นเทียนอย่างเต็มที่

แดนนภาเทพเป็น 1 ใน 12 แดนศักดิ์สิทธิ์ของดินแดนรกร้างตะวันออก

เป็นอุปสรรคที่เผชิญกับแรงกดดันที่ยิ่งใหญ่ที่สุดจากลัทธิชั่วร้ายและกองกําลังชั่ วร้ายอื่นๆ

ลูกหลานของแดนศักดิ์สิทธิ์ในอดีตต่างมีหน้าที่กําจัดปีศาจและปกป้องดินแดน

มันหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องพบเจอกับการสมรู้ร่วมคิดและกลอุบาย

แม้ว่าจาง หยุนซียังเด็ก แต่นางก็เป็นนักบุญและโดยธรรมชาติแล้วไม่ใช่ดอกไม้ไร้

หนาม

มันเป็นโอกาสดีเพื่อตรวจสอบว่าเซิ่นเทียนคนจากเป็นลัทธิหรือไม่

เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ จางหยุนซีก็เตรียมแผนอย่างเงียบ ๆ และเริ่มช่วยเด็กผีเหล่านี้

นางหยิบหินวิญญาณชิ้นหนึ่งออกจากวงแหวนจัดเก็บแล้ววางไว้ในทิศทางทั้งเก้า ของแผนผังจักรวาล(ป้านิ้ว)

ลูกประคําถูกวางไว้ที่กึ่งกลางของป้ากัวโดยจางหยุนซี

จาง หยุนซีป้อนปราณเข้าสู่เขตอาคมและท่องคัมภีร์ลึกลับอยู่เสมอ

“พระกฤษฎีกาอันสูงส่ง วิญญาณที่อ้างว้าง ภูตผี สี่ชีวิตเปี่ยมด้วยพระคุณ”

“พวกหัวเก่ง คนไม่มีหัวจะลุกขึ้น ฆ่าด้วยหอกและมีด ดําน้ําแล้วห้อยเชือก”

“ความตายในความมืด ความอยุติธรรม และการวิปริต ผู้จองเวร ผู้รับกรรม”

“คุกเข่าลงที่หน้าของข้า เอ่ยออกมา ยืนบนสิ่งกีดขวาง และที่อื่นๆ ที่ยอดเยี่ยม”

“สําหรับผู้ชายและผู้หญิง จงรับผิดชอบตัวเอง ทั้งคนรวยและคนจน แล้วเจ้าจะ เป็นนายตัวเอง”

” ช่วยผู้อื่น ทําให้เจ้ามีชีวิตที่ดีขึ้น!”

ขณะที่จาง หยุนซียังคงท่องพระคัมภีร์แห่งดินแดนศักดิ์สิทธิ์

พลังปราณในร่างกายของนางค่อยๆควบแน่นเป็นอักษรแสงสีทอง

อักษรเหล่านี้มีรอยประทับของเตําลึกลับและหาที่เปรียบมิได้ซึ่งดูเหมือนจะอธิบาย ความลับของการกลับชาติมาเกิด

ในความมืดมิด ดูเหมือนมีการดํารงอยู่อันยิ่งใหญ่ที่อธิบายไม่ได้

อักษรแสงสีทองเลื่อนเข้ามาในสายประคํา

เหล่าเด็กผีค่อยๆ บินออกจากสายประคํา

ร่างกายของพวกเขาแต่เดิมเป็นสีดําและมีใบหน้าที่น่ากลลัว

เมื่ออาบสายฝนสีทองนี้ ความคับข้องใจก็ถูกชะล้างไปเหมือนโคลน

เด็กผีที่เดิมโหดร้ายและเจ็บปวดค่อยๆมีรอยยิ้มที่สบายใจและโล่งใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา

เสียงหัวเราะไร้เดียงสายังคงดังก้องอยู่ในห้อง

เสียงที่คมชัดของเด็กเหล่านี้ทําให้ดวงตาของพวกเขาชุ่มชื่น

“ขอบคุณพี่สาว ขอบคุณพี่เซิน”

“ขอบคุณพี่ชายที่ปลดปล่อยเรา ขอบคุณพี่สาวที่ชวยเรา”

“ ขอบคุณพี่ชาย ขอบพี่สาว”

ขอบคุณ.”

ขอบคุณ.”

ท่ามกลางแสงและฝน ทารกผีและเด็กผีได้รับการปลดปล่อยไปทีละคนๆ

เสียงหัวเราะและความกตัญญูของพวกเขามีความรู้สึกบริสุทธิ์

ใบหน้าของ จางหยุนซีเปียกโชกไปด้วยเหงื่อในบางจุด

นางไม่ได้เชี่ยวชาญคาถาปลดปล่อยมากนัก

หากเป็นพี่ชายและศิษย์พี่ใหญ่คงใช้พลังแค่เล็กน้อยแต่หยุนซีต้องใช้เพิ่ม10เท่า

แต่ตอนนร่มีเด็กผีหลายร้อยคน แรงกดดันต่อจางหยุนซีนั้นไม่น้อยเลย

เซิ่นเทียนรู้สึกกังวลเล็กน้อย: “ท่านเซียน ท่านยังไหมไหม ท่านต้องการหยุดพักไหม”

ดวงตาของจาง หยุนซีเย็นลงเล็กน้อย และเขาก็สูดลมหายใจอย่างเย็นชา: “แค่เด็ก หลายร้อยคนต้องใช้ความพยายามแค่เล็กน้อย!”

เมื่อเห็นจาง หยุนซี ดูเหมือนจะสบายดี เสิ่นเทียนก็โล่งใจในที่สุด

เขาหันไปมองด้านข้าง มองไปที่ผีสาวจิ๋วเอ๋อ

“ตอนนี้ลูกๆ ของคุณกําลังได้รับอิสรภาพอย่างสูงสุด”

เพิ่นเทียนชักชวนอย่างเต็มที่: “อย่าพลาดโอกาส”

“ตอนนี้ท่านเซียนยังสบายอยู่มาก และน่าจะสามารถช่วยให้เจ้าได้”

“แล้วจิ๋วเอ๋อล่ะ ถ้าเจ้าเสียใจตอนนี้ ข้าจะขอร้องท่านเซียนให้ช่วยเจ้า!”

เมื่อได้ยินคําพูดของ เซิ่นเทียนดวงตาของ จิ๋วเอ๋อ และ จางหยุนซีก็เบิกกว้างขึ้นในเว ลาเดียวกัน

จิ๋วเอ๋อ: ??????!!”

จาง หยุนซี: “!!???”